បរិភោគអាហាររឹង (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«អ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាព្រងើយនឹងការស្តាប់…តែអ្នករាល់គ្នាត្រូវការឲ្យគេបង្រៀនទាំងខ្លឹមរបស់បឋមសិក្សានៃព្រះបន្ទូលម្តងទៀត ហើយមិនត្រូវការនឹងអាហាររឹង គឺត្រូវការនឹងទឹកដោះវិញ ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលទទួលទានទឹកដោះ នោះមិនប្រសប់ខាងឯព្រះបន្ទូលនៃសេចក្តីសុចរិតទេ ពីព្រោះអ្នកនោះជាកូនតូចនៅឡើយ ឯអាហាររឹង នោះសម្រាប់តែមនុស្សធំ» (ហេព្រើរ ៥:១១-១៤)។ សូមយើងស្រមៃថា យើងទៅញាំអាហារនៅភោជនីយដ្ឋានដែលយើងចូលចិត្ត ហើយកត់សម្គាល់ឃើញថា ភ្ញៀវទាំងអស់កំពុងអង្គុយនៅតុរបស់ខ្លួន ដោយម្នាក់ៗកំពុងផឹកទឹកដោះគោ ពីដបទឹកដោះគោសម្រាប់កូនង៉ែត។ យើងនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង! ប៉ុន្តែ នេះជាទិដ្ឋភាពដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានប្រៀបប្រដូច នៅពេលដែលគាត់លើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទាន ជាជនជាតិយូដា ក្នុងសម័យរបស់គាត់ ឲ្យនៅតែស្រេកឃ្លានការផ្លាស់ប្រែឲ្យមានលក្ខណៈកាត់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ដឹងថា មនុស្សជាច្រើនមិនចង់មានការរីកចម្រើនបន្ថែមទៀតក្នុងជំនឿទេ។ អ្នកដែលគួរដល់ពេលបង្រៀនគេ បែរជាចាំបាច់ត្រូវរៀន ក ខ គ ឡើយវិញ។ ការលំបាករបស់អ្នកជឿទាំងនោះក្នុងការយល់គោលការណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ មិនមែនបណ្ដាលមកពីប្រធានបទស្មុគស្មាញ ឬមិនបានទទួលការពន្យល់ច្បាស់លាស់នោះឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារពួកគេយឺតយ៉ាវក្នុងការរៀនសូត្រ។ អ្នកនិពន្ធបានសរសេរថា ពួកគេ «ព្រងើយកន្តើយនឹងការស្តាប់» ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានដាស់តឿនអ្នកអានរបស់គាត់ កុំឲ្យ «ព្រងើយកន្តើយ» (ហេព្រើរ ៦:១២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់បានកម្សាន្តចិត្តអ្នកអានកុំឲ្យទ្រាំទ្រនឹងអាកប្បកិរិយាដែលព្រងើយកន្តើយនោះឡើយ តែ «ឲ្យត្រាប់តាមពួកអ្នកដែលគ្រងបានសេចក្តីសន្យាទុកជាមរដក ដោយចិត្តជឿ ហើយអត់ធន់វិញ»។ អ្នកនិពន្ធមិនទំនងជាប្រើពាក្យតឹងរឹងឡើយ បើសិនជាគ្រីស្ទបរិស័ទសម័យដើមទាំងនោះ មានវិញ្ញាណខ្ជាប់ខ្ជួនដែលស្តាប់ព្រះបន្ទូលដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយព្យាយាមយល់គោលលទ្ធិក្នុងព្រះគម្ពីរ…
Read article