«កាលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ នោះក៏បង្ហាញព្រះហស្ត និងចំហៀងទ្រង់ឲ្យគេមើល ដូច្នេះ ពួកសិស្សមានចិត្តត្រេកអរ ដោយបានឃើញព្រះអម្ចាស់» (យ៉ូហាន ២០:២០)។
ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញលើកដំបូង មិនមានលក្ខណៈដូចការប្រារព្ធពិធីបុណ្យនេះជាធម្មតានៅសម័យក្រោយឡើយ។
កាលនោះ មុនពេលគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ មានការទួញយំ ការបាក់ទឹកចិត្ត និងការភាន់ភាំង គឺមិនមានអំណរ ក្តីសង្ឃឹម និងការសរសើរតម្កើងនោះទេ។ ពួកសាវ័កបានជួបជុំគ្នាដោយការភ័យខ្លាច ដើម្បីការពារគ្នាទៅវិញទៅមក គឺមិនមែនដើម្បីនាំគ្នាច្រៀងថា «ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ ហាលេលូយ៉ា» នោះទេ1។ ពួកគេបានអង្គុយចុះ ក្នុងទុក្ខព្រួយ រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេបានឈានដល់ចំណុចជាប់គាំងដោយមិនដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់ទៀត។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនបានព្យាយាមបដិសេធន៍ ឬលើកតម្កើងទុក្ខសោកដែលអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងនោះទេ។ ពួកគេមិនយល់ទេថាមានរឿងអ្វីបានកើតឡើង ក៏មិនដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីទៀតកើតឡើងដែរ។ ទុក្ខសោករបស់ពួកគេបានបើកបង្ហាញដែនកំណត់របស់មនុស្សជាតិក្នុងការមើលឃើញរូបភាពដែលធំជាង។ ពួកគេបានឮបទទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ក៏បានថ្លែងទំនាយអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ (ម៉ាកុស ៨:៣១ ៩:៣១, ១០:៣៣-៣៤) តែកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានបានចែងថា «គេមិនទាន់យល់បទគម្ពីរនៅឡើយ ដែលថា ទ្រង់ត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ» (យ៉ូហាន ២០:៩)។ ពួកគេក៏មិនបានយល់ដែរថា នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅលើឈើឆ្កាងថា «ការស្រេចហើយ» (១៩:៣០) គឺព្រះអង្គមិនបានបង្ហាញបរាជ័យ តែកំពុងប្រកាសជ័យជម្នះ។
ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ គឺជាជ័យជម្នះ។ ហើយខណៈពេលដែលព្រះសង្គ្រោះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញយាងមករកពួកសាវ័ក ដែលស្ថិតក្នុងភាពងងឹត ការភ័យខ្លាច និងទុក្ខព្រួយ ព្រះអង្គក៏បាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែផងដែរ។ ការមិនជឿរបស់ពួកគេ បានប្រែជាការជឿ ហើយទុក្ខព្រួយក៏បានប្រែក្លាយជាមានអំណរ។ ការអរសប្បាយរបស់ពួកគេបានចាក់ឫសនៅក្នុងការពិតដែលថា ពួកគេបានយល់ថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ។ ជំនឿ និងអនាគតរបស់ពួកគេបានកើតឡើងវិញ ហើយបានចាក់ឫសក្នុងការពិតដ៏អស្ចារ្យនេះ។ ភាពងងឹតនៃភាពអស់សង្ឃឹមរបស់ពួកគេបានធ្វើឲ្យពន្លឺនៃការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញកាន់តែមានសិរីល្អចែងចាំង។
បើអ្នកកំពុងស្វែងរកព្រះ ដែលគ្រាន់តែធ្វើឲ្យអ្នកសប្បាយចិត្ត អ្នកមិនគួរស្វែងរកព្រះក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទេ។ ព្រះអង្គពិតជាធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តលើសពីលទ្ធភាពដែលមនុស្ស ឬរបស់អ្វីមួយអាចធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តបាន ប៉ុន្តែព្រះអង្គច្រើនតែចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តដោយធ្វើឲ្យយើងពិបាកចិត្តជាមុនសិន។ យើងមិនសប្បាយចិត្តដោយសារលោកីយ៍ដែលមានបាប មិនសប្បាយចិត្តដោយសារបាបរបស់យើង ហើយមិនសប្បាយចិត្តពេលបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដោយសារភាពទុច្ចរិត ការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងការមិនអើពើរបស់យើង។ យើងអាចសប្បាយចិត្ត ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ទោះយើងមិនសមនឹងឲ្យព្រះអង្គស្រឡាញ់ ហើយយើងមិនចង់ស្តាប់ព្រះអង្គក៏ដោយ។ តើនេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទអ្វី? គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះមនុស្សប្រុសស្រី ទាំងអ្នក និងខ្ញុំ។ នៅថ្ងៃនេះ ចូរងាកចេញពីខ្លួនឯង ហើយមើលទៅព្រះអង្គវិញ។
នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយពេលយើងដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងយ៉ាងដូចនេះ យើងអាចមើលឃើញការប្រោសឲ្យជាក្នុងការរងទុក្ខ និងការមិនសប្បាយចិត្ត ដែលអាចធ្វើជាដី សម្រាប់ឲ្យការអរសប្បាយដ៏អស់កល្បដុះឡើង។ តើអ្នកត្រូវការការប្រោសឲ្យជា សម្រាប់ផ្នែកណាខ្លះនៃជីវិតអ្នក គឺប្រហែលជាផ្នែកដែលមានពេញដោយការឈឺចាប់ ការស្តាយក្រោយ ឬការថប់បារម្ភ? ទោះអ្នកកំពុងឆ្លងកាត់អ្វីក៏ដោយ សូមចាំសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ។ ហាលេលូយ៉ា!
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ២០:១៩-២៣
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សាស្ដា ៤-៦ និងវិវរណៈ ១១
1លោក Charles Wesley, “Christ the Lord Is Risen Today” (ឆ្នាំ១៧៣៩)។
