សុភាសិត ២៨:៩-១៣
អ្នកណាដែលគ្រប់បាំងការរំលងរបស់ខ្លួន នោះនឹងមិនចំរើនឡើងទេ តែអ្នកណាដែលលន់តួ ហើយលះបង់អំពើនោះ នឹងប្រទះបានសេចក្ដីមេត្តាករុណាវិញ។ សុភាសិត ២៨:១៣
ប្រភពនៃសារធាតុពុល ដែលបានកប់ទុក និងមិនមានមនុស្សអើពើ អាចបណ្តាលឲ្យមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។ យោងតាមការចេញផ្សាយរបស់កាសែត ដឺ វ៉ល ស្រ្ទីត ជើនល(The Wall Street Journal) បានឲ្យដឹងថា ក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទជាច្រើននៅអាមេរិក បានបន្សល់ទុកនូវខ្សែកាបជាង២ពាន់ខ្សែ ដែលស្រោបទៅដោយជាតិសំណ នៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានពង្រាយខ្សែកាបដែលស្រោបដោយសំណមានជាតិពុល នៅក្នុងទឹក នៅក្នុងដី និងនៅលើបង្គោលភ្លើង។ នៅពេលដែលសំណនោះពុកផុយ វាក៏បានចូលទៅក្នុងកន្លែងដែលប្រជាជន “រស់នៅ ធ្វើការ និងលេងកម្សាន្ត”។ ក្រុមហ៊ុនទូរគមនាគមន៍មួយចំនួនបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការប៉ះពាល់ជាមួយជាតិពុលនោះ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយក៏មានក្រុមហ៊ុនជាច្រើនបានយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលអាចកើតឡើងពីជាតិសំណដែលជ្រាបចូលក្នុងបរិស្ថាន។
ជាតិពុលនៃអំពើបាបដែលយើងមិនបានសារភាព និងមិនបានយកមកដោះស្រាយ ក៏អាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងជីវិតយើងផងដែរ។ នៅពេលណាយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាប និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើងច្រើនតែនាំយើងលាក់ ឬបិទបាំងវា មិនឲ្យព្រះ និងមនុស្សដឹង។ យើងប្រហែលអរសប្បាយក្នុងការអ្វីដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ និង “ក្រឹត្យវិន័យ”របស់ព្រះអង្គ (សុភាសិត ២៨:៩) ដោយព្យាយាមមិនអើពើ លាក់បាំង ឬដោះសា តែនេះជាទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិតបានសម្ដែងមកថា “អ្នកណាដែលគ្រប់បាំងការរំលងរបស់ខ្លួន នោះនឹងមិនចំរើនឡើងទេ តែអ្នកណាដែលលន់តួ ហើយលះបង់អំពើនោះ នឹងប្រទះបានសេចក្ដីមេត្តាករុណាវិញ”(ខ.១៣)។
ពេលណាយើងសារភាពបាបរបស់យើង នៅចំពោះព្រះអង្គ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ព្រះអង្គនឹងលាងជម្រះយើងឲ្យបរិសុទ្ធ ដោយព្រះគុណព្រះអង្គ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនឹងសំអាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង”(១យ៉ូហាន ១:៩)។ ដូចនេះ ចូរយើងទូលសូមព្រះជួយយើង ឲ្យសារភាពបាបយើង ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ មុនពេលជាតិពុលរបស់វាជ្រាបចូលក្នុងចិត្តយើង ហើយចូលទៅក្នុងជីវិតអ្នកដទៃ។—Marvin Williams
តើអ្នកចង់លាក់បាំងបាបរបស់អ្នក នៅពេលណាខ្លះ? តើការលាក់បាំងនេះបាននាំមកនូវផលវិបាកអ្វីខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យសារភាពបាបរបស់ទូលបង្គំ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ និងលះបង់បាបរបស់ទូលបង្គំទាំងស្រុង។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២សាំយ៉ូអែល ១៩-២០ និង លូកា ១៨:១-២៣
