«តាមសេចក្តីដែលខ្ញុំទន្ទឹងចាំ ហើយសង្ឃឹមអស់ពីចិត្តថា ខ្ញុំមិនត្រូវខ្មាសក្នុងការអ្វីឡើយ គឺឲ្យតែខ្ញុំបានតម្កើងព្រះគ្រីស្ទក្នុងរូបកាយខ្ញុំវិញ ដោយចិត្តក្លាហានគ្រប់ជំពូក ក្នុងពេលឥឡូវនេះចុះ ដូចជាពីដើមរៀងមកដែរ ទោះរស់ឬស្លាប់ក្តី» (ភីលីព ១:២០)។
រូបកាយរបស់អ្នកនឹងការអ្វីដែលអ្នកធ្វើដោយប្រើរូបកាយអ្នក គឺសុទ្ធតែសំខាន់។
ក្នុងសំណេររបស់សាវ័ក ប៉ុល គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ម្តងហើយម្តងទៀត ចំពោះរូបកាយរបស់មនុស្ស។ ឧទាហរណ៍៖ គាត់បានសួរពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសថា «តើមិនដឹងទេឬអីថា រូបកាយអ្នករាល់គ្នាជាវិហារនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលអ្នករាល់គ្នាបានទទួលមកពីព្រះ ហើយអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជារបស់ផងខ្លួនទេ? ដ្បិតព្រះទ្រង់បានចេញថ្លៃលោះអ្នករាល់គ្នាហើយ ដូច្នេះចូរតម្កើងព្រះនៅក្នុងរូបកាយ ហើយក្នុងវិញ្ញាណនៃអ្នករាល់គ្នាដែលជារបស់ផងទ្រង់ចុះ» (១កូរិនថូស ៦:១៩-២០)។ ម្យ៉ាងទៀត រូបកាយយើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកវាមក ហើយក៏បានទ្រទ្រង់ពួកវាឲ្យមានជីវិត។ ការយល់ឃើញដូចនេះ ស្ថិតក្នុងចំណុចស្នូលនៃទេវសាស្ត្ររបស់សាវ័ក ប៉ុល។
សាវ័ក ប៉ុល បានរកឃើញក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យក្នុងការដឹងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងបានតម្កើងឡើងក្នុងរូបកាយគាត់។ គោលបំណងធំបំផុតក្នុងការអធិស្ឋានរបស់គាត់ គឺដើម្បីមានចិត្តក្លាហាន និងសេចក្តីស្មោះត្រង់ ក្នុងការលើកតម្កើងព្រះអង្គក្នុងរូបកាយគាត់ ក្នុងការងារបម្រើព្រះអង្គ។ សម្រាប់សាវ័ក ប៉ុល ការលើកតម្កើងព្រះគ្រីស្ទគឺមានន័យថា លើកតម្កើងព្រះនាមព្រះអង្គ ពោលគឺថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ យើងឃើញថា លោក យ៉ូហាន បាទីស្ទ បានលើកតម្កើងព្រះអង្គដោយប្រកាសថា «ត្រូវឲ្យព្រះអង្គនោះបានចម្រើនឡើង ហើយខ្ញុំត្រូវថយវិញចុះ» (យ៉ូហាន ៣:៣០)។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ អ្នកនឹងមិនដែលឃើញសាវ័ក ប៉ុល ទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍សម្រាប់ខ្លួនគាត់ទេ។ គាត់គ្រាន់តែបានមើលឃើញខ្លួនគាត់ ជាឧបករណ៍ដែលនាំមនុស្សទៅរកព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ។
ដូចនេះ យើងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ នៅពេលដែលគាត់ចង់បញ្ជាក់អំពីភាពជាសាវ័ករបស់គាត់ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា «កុំឲ្យអ្នកណារំខានចិត្តខ្ញុំទៀតឡើយ» គឺមិនមែនដោយសារគាត់ជាសាវ័កដ៏អស្ចារ្យនោះទេ។ តែគាត់មានប្រសាសន៍ថា «កុំឲ្យអ្នកណារំខានចិត្តខ្ញុំទៀតឡើយ ដ្បិតខ្ញុំជាប់មានស្នាមត្រា របស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅខ្លួនខ្ញុំហើយ» (កាឡាទី ៦:១៧)។ ការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់ បានបង្ហាញចេញ តាមរយៈរូបកាយគាត់រួចហើយ។ គាត់បានទទួលរងការបៀតបៀនខាងផ្លូវកាយកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយសារគាត់មានចិត្តប្ដូរផ្តាច់ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានស្លាប់ ដោយរូបកាយគាត់ទទួលរងភាពសាហាវព្រៃផ្សៃ និងបាត់បង់សភាពដើម តែគាត់នៅតែស្រែកថា «ខ្ញុំនឹងអរសប្បាយ»។
ព្រះអម្ចាស់ ជាម្ចាស់លើជីវិតរបស់សាវ័ក ប៉ុល ទាំងមូល គឺទាំងរូបកាយ ពេលវេលា និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ នេះជាមូលហេតុដែលគាត់អាចមានក្តីអំណរយ៉ាងដូចនេះបាន។ ហើយនេះក៏ជាមូលហេតុដែលយើងអាចមានក្តីអំណរដូចគាត់ផងដែរ។
សរុបមក អ្នកមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិនៃរូបកាយរបស់អ្នកទេ។ អ្វីៗដែលអ្នកមាន មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នក។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែបានផ្ញើនឹងអ្នក ទោះព្រះអង្គបានប្រទានអ្នកតិច ឬច្រើនក៏ដោយ។ អ្នកជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏ប្រោសលោះរបស់អ្នក។ ថ្ងៃមួយ ព្រះអង្គនឹងលើកយើងឡើង ឲ្យមានរូបកាយដែលមានសិរីល្អ និងស្ថិតស្ថេរ (១កូរិនថូស ១៥:៤២-៤៤,៥១-៥៤)។ សព្វថ្ងៃ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើងឲ្យបម្រើព្រះអង្គក្នុងរូបកាយរបស់ព្រះអង្គ។ ដូចនេះ ក្នុងការអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ ចូរថ្វាយរូបកាយអ្នកជាដង្វាយដោយអំណរនៅចំពោះព្រះអង្គ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ១កូរិនថូស ៦:១២-២០
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សាស្ដា ១០-១២ និងវិវរណៈ ១៣
