«នោះនាងក៏ទម្លាក់ខ្លួនក្រាបចុះផ្កាប់មុខនឹងដី ដោយពាក្យថា ហេតុអ្វីបានជាលោកប្រោសមេត្តា ដោយអាណិតដល់ខ្ញុំជាសាសន៍ដទៃដូច្នេះ» (នាងរស់ ២:១០)។
មានតែចិត្តដែលដឹងថា ខ្លួនឯងមិនសមនឹងទទួលព្រះគុណព្រះអង្គទេ ដែលនឹងមានការស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវក្នុងការទទួលយកព្រះគុណ។
នាង រស់ ជាមនុស្សឧស្សាហ៍ព្យាយាម។ នាងបានដើររើសកួរស្រូវ ដែលពួកឈ្នួលបានជ្រុះ ក្នុងស្រែរបស់លោក បូអូស ដោយបានធ្វើជាគំរូជាច្រើន គឺដូចដែលសាវ័ក ប៉ុល បានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច នៅសម័យក្រោយ ឲ្យ «ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង…ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តដោយគួរគប្បី ដល់មនុស្សខាងក្រៅ ឥតត្រូវការអ្វីឡើយ» (១ថែស្សាឡូនីច ៤:១១-១២)។
ទោះនាង រស់ ជាស្ត្រីមេម៉ាយក្នុងទឹកដីបរទេសជាមួយម្តាយក្មេកជាស្ត្រីមេម៉ាយក៏ដោយ ក៏នាងមិនអង្គុយអាណិតខ្លួនឯង ហើយរង់ចាំឲ្យគេមកជួយនាងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានឆ្លៀតឱកាសដែលមាននៅចំពោះមុខ ចូលទៅក្នុងវាលស្រែ ដើម្បីរើសកួរស្រូវដែលនៅសល់ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង និងនាង ន៉ាអូមី។ នាងមិនគ្រាន់តែទទួលខុសត្រូវក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ តែក៏បានធ្វើកិច្ចការរបស់នាង ដែលត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងមានពេលសម្រាកតិចតួច ដោយប្រកាន់ខ្ជាប់ក្រមសីលធម៌ការងារយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន (នាងរស់ ២:៧)។
ក្នុងកាលៈទេសៈនេះ នាង រស់ មិនបានទទូចឲ្យគេទទួលស្គាល់នាង ឬមានអារម្មណ៍ថា មិនសមនឹងឲ្យគេជួយនោះទេ។ នាងមិនបានអបអរខ្លួនឯង ដែលខំខ្នះខ្នែងស្វែងរកអាហារ ឬសរសើរខ្លួនឯង ដែលបានសម្រេចចិត្តទៅរើសគួរស្រូវក្នុងវាលស្រែរបស់លោកបូអូសឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ នាងបានចាត់ទុកពលកម្មរបស់នាង គ្រាន់តែជាកាតព្វកិច្ច។ ដូចនេះ នៅពេលដែលលោកបូអូសបង្ហាញក្តីមេត្តា និងជូនពរនាង (នាងរស់ ២:៨-៩) នាងក៏បានឆ្លើយតប ដោយចិត្តស្ញប់ស្ញែង និងការដឹងគុណ។
នាងដឹងថា នាងមិនអាចទាមទារអ្វីពីគាត់បានទេ ហើយនាងក៏បានទទួលសេចក្តីមេត្តានោះ ជាអំណោយ។ ការបន្ទាបខ្លួន និងការដឹងគុណត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នា។ ចិត្តដែលរមិលគុណ ជាគូនឹងចិត្តមានអំនួត តែចិត្តដែលបន្ទាបចុះនឹងតែងតែដឹងគុណជានិច្ច។
ក្តីមេត្តា និងការការពាររបស់លោក បូអូស បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីមេត្តា និងការការពារដ៏អស់កល្ប ដែលព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើង តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់លោក បូអូស។ យើងក៏អាចបន្ទាបខ្លួនដូចនាង រស់ ខណៈពេលដែលរឿងនាង រស់ មានចំណុចដែលទាក់ទងនឹងរឿងដ៏អស់កល្បរបស់យើងផងដែរ។ នៅពេលដែលលោក បូអូស បានផ្តល់ឲ្យនាងរស់នូវទឹក និងអាហារ (នាងរស់ ២:៩, ១៤)។ យើងអាចគិតអំពីទឹកមុខដែលពួកគេមាន នៅពេលនោះ ដែលធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីទឹកមុខរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីនៅក្បែរអណ្តូង ដែលកាលនោះ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ បានប្រទានទឹករស់អស់កល្ប ដែលអាចបំបាត់ការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណរបស់នាងបាន (យ៉ូហាន ៤:១-៤៥)។ លោក បូអូស បានបំពេញតម្រូវការខាងរូបកាយរបស់នាង រស់ នៅថ្ងៃនោះ តែព្រះគ្រីស្ទបានបំពេញតម្រូវការទាំងអស់ អស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះអង្គជាទឹករស់ និងជានំប៉័ងជីវិតសម្រាប់យើងរាល់គ្នា។
«ហេតុអ្វីបានជាលោកប្រោសមេត្តា ដោយអាណិតដល់ខ្ញុំជាសាសន៍ដទៃដូច្នេះ?» សំណួរនេះ ក៏គួរតែក្រើនរម្លឹកយើងឲ្យសួរព្រះយេស៊ូវជាទៀងទាត់ថា «ឱព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហេតុអ្វីព្រះអង្គមានសេចក្តីមេត្តា ចំពោះទូលបង្គំ ហើយស្រឡាញ់ទូលបង្គំ ទោះទូលបង្គំជាមនុស្សមានបាបក៏ដោយ?» យើងមានចម្លើយដ៏សាមញ្ញមួយគឺ៖ ដោយសារព្រះគុណ។ ទោះយើងអាចធ្វើអ្វីក៏ដោយ សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ ពួកជំនុំ និងព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គមានសេចក្តីមេត្តាចំពោះយើង ដោយសារព្រះគុណដែលចេញមកពីព្រះអង្គទេ។ អ្នកមិនអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គមានសេចក្តីមេត្តាចំពោះអ្នកឡើយ។ ដោយសារការផ្គត់ផ្គង់ប្រកបដោយព្រះគុណរបស់ព្រះ អ្នកអាចច្រៀងថា «ខ្ញុំឈរនៅលើថ្មដារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ខណៈពេលដែលដីផ្សេងទៀត សុទ្ធតែជាខ្សាច់ស្រូប»។1 ចូរឲ្យចិត្តរបស់អ្នកច្រៀងឡើង ដោយចិត្តស្ញប់ស្ញែងចំពោះព្រះគុណដែលអ្នកបានទទួល។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ អេភេសូរ ២:១១-២២
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៤-១៥ និងម៉ាថាយ ៩:១៨-៣៨
1លោក Edward Mote, “My Hope Is Built on Nothing Less” (ឆ្នាំ១៨៣៤)។
