រ៉ូម ១២:៣-១៥
ខាងឯសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងជាប្អូន នោះចូរមានចិត្តថ្នមគ្នាទៅវិញទៅមកចុះ។ រ៉ូម ១២:១០
នៅពេលដែលខ្ញុំបើកមើលកូនសៀវភៅណែនាំអំពីវិធីដំឡើងធ្នើរសៀវភៅ ខណៈពេលដែលមានបន្ទះក្តារ និងគ្រឿងខ្ចៅខ្ចងកំពុងគរលើគ្នា នៅលើកម្រាលឥដ្ឋនៅពីមុខខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានមើលរូបភាពណែនាំ អំពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ និងអ្វីដែលខ្ញុំមិនត្រូវធ្វើ។ នៅក្នុងរូបនោះ ខ្ញុំឃើញសញ្ញាខ្វែងធំមួយ នៅខាងលើ និងមានការពិពណ៌នា អំពីមនុស្សម្នាក់កំពុងឈរមើលក្តារបន្ទះមួយគំនរ នៅពីមុខគាត់ ដោយមានទឹកមុខឆ្ងល់ គឺមិនខុសពីខ្ញុំ កាលពីរបីនាទីមុននោះទេ។ នៅទំព័រខាងស្តាំ គេបង្ហាញរូបភាពណែនាំ អំពីរបៀបតំឡើងធ្នើរសៀវភៅឲ្យបាន “ត្រឹមត្រូវ”។ តើមានអ្វីខុសរូបភាពមុន? គឺខុសត្រង់ថា នៅលើទំព័រនេះ មានរូបមនុស្សទីពីរ។ ឥឡូវនេះ រូបមនុស្សទាំងពីរនោះមានទឹកមុខញញឹម ខណៈពេលដែលពួកគេធ្វើការជាមួយគ្នា។
ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានហៅស្វាមីខ្ញុំឲ្យជួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានបង្ហាញរូបភាពនោះឲ្យគាត់មើល ដោយប្រាប់គាត់ថា សៀវភៅនោះបានណែនាំថា ខ្ញុំត្រូវការជំនួយរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានអស់សំណើច ហើយយើងក៏បានតំឡើងធ្នើរសៀវភៅនោះជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំអាចព្យាយាមរិះរកវិធីដំឡើងធ្នើរសៀវភៅតែម្នាក់ឯងក៏បាន តែសៀវភៅណែនាំបានបញ្ជាក់ថា ដំណើរការនៃការដំឡើងនោះ មិនមែនសម្រាប់ឲ្យធ្វើតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ 
ក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ជំពូក១២ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកជឿថ្មី មិនឲ្យរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តែម្នាក់ឯងនោះឡើយ។ ពួកគេមិនត្រូវគិតថា ខ្លួនមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ មិនត្រូវការជំនួយពីអ្នកដទៃ ហើយមិនត្រូវ “មានគំនិតខ្ពស់ លើសជាងគំនិត ដែលគួរគប្បីឲ្យគិតនោះឡើយ”(ខ.៣) តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវយល់ឃើញថា ពួកគេម្នាក់ៗគឺជាអវយវៈផ្សេងគ្នាក្នុងរូបកាយតែមួយ ដែលពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.៤៨)។ ដែលព្រះយេស៊ូវបានជួយយើងឲ្យដឹងអំពីរបៀបដែលយើងត្រូវមានការប្តូរផ្តាច់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយក្តីស្រឡាញ់ជាយ៉ាងណា(ខ.១០) នោះយើងក៏អាចរស់នៅជាមួយគ្នា ដោយភាពសុខដុមផងដែរ ហើយយើងមិនបំពេញតម្រូវការ មានទុក្ខសោក និងមានក្តីអំណរតែម្នាក់ឯងនោះឡើយ(ខ.១៣,១៥)។—Monica La Rose

ហេតុអ្វីអ្នកគិតឃើញថា យើងចេះតែចង់រស់នៅ ដោយមិនជួយយកអសារគ្នា? តើមានអ្វីជំរុញអ្នកឲ្យពឹងផ្អែកលើអ្នកដទៃ? 
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ 
ដែលបង្រួបបង្រួម និងដឹកនាំទូលបង្គំ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឲ្យចេះរស់នៅដោយពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក។
For further study, read The Family of God Invites Us to Re-learn Community at ODBM.org.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : អេសេគាល ៤០-៤១ និង ២ពេត្រុស ៣