ព្រឹក
តើនរណាជាអ្នកជិតខាងខ្ញុំ?
ដោយPatricia Raybon
December 16, 2025
លូកា ១០:២៥-៣៤,៣៦-៣៧
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ទៅចុះ ចូរអ្នកប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ ។ លូកា ១០:៣៧
ខណៈពេលដែលអ្នកស្រីមារី ខូប៊ល(Marie Coble) កំពុងសម្រាកនៅលើគ្រែ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ គាត់ស្រាប់តែមានទឹកមុខញញឹម នៅពេលដែលគាត់បានឮឃើញអ្នកដឹកជញ្ជូនអីវ៉ាន់ ដែលបានជួយសង្គ្រោះជីវិតគាត់។ គាត់បានដួលនៅតាមផ្លូវចេញពីផ្ទះរបស់គាត់ត្រូវក្បាល បណ្តាលឲ្យមានការចេញឈាម ក្នុងខួរក្បាល។ ពេលដែលលោករ៉ាហ៊ីន ឃូភ័រ(Raheem Cooper) ឃើញអ្នកស្រីម៉ារីកំពុងមានរបួសដូចនេះ គាត់ក៏បានជួយអ្នកស្រីម៉ារី ហើយក៏បានទូរស័ព្ទហៅឡានពេទ្យសង្គ្រោះបន្ទាន់។ នៅពេលដែលក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីម៉ារីបានអញ្ជើញលោករ៉ាហ៊ីន ឲ្យមកសួរសុខទុក្ខគាត់ នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ លោករ៉ាហ៊ីនច្រើនតែនាំយកបង្អែម ដែលគាត់ចូលចិត្ត ដើម្បីជួយឲ្យគាត់ឆាប់ជាសះស្បើយ។
រឿងរបស់ពួកគេបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីសាសន៍សាម៉ារីចិត្តល្អ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ជាការឆ្លើយតប ចំពោះសំណួររបស់អ្នកប្រាជ្ញក្រឹត្យវិន័យ ដែលបានសួរព្រះអង្គអំពីការអ្វីខ្លះដែលគាត់ត្រូវធ្វើ ដើម្បីឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់គាត់ឲ្យប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលមានចែងក្នុងក្រឹត្យវិន័យ(លូកា ១០:២៦) ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការ “ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង”(ខ.២៧)។ ប៉ុន្តែ អ្នកប្រាជ្ញនោះក៏បានទូលសួរព្រះអង្គទៀតថា “តើនរណាជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ?”(ខ.២៩)។
ព្រះគ្រីស្ទក៏បានឆ្លើយ ដោយពិពណ៌នា អំពីបុរសម្នាក់ត្រូវចោរប្លន់ ដេកដួលនៅលើដី ហើយបន្ទាប់មកត្រូវមនុស្សពីរនាក់បានប្រទះឃើញ។ ពួកគេគឺជាពួកសង្ឃ និងពួកលេវី ដែលបានដើរបង្ហួស។ “តែមានសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ធ្វើដំណើរមកដល់ ... មានចិត្តក្ដួលអាណិតដល់គាត់ ទើបចូលទៅរុំរបួសឲ្យ ដឹកនាំទៅឯផ្ទះសំណាក់ ថែទាំរក្សាគាត់”(ខ.៣៣-៣៤)។ ពេលដែលបានឃើញបុរសដែលមានរបួសនោះ ត្រូវការជំនួយ សាសន៍សាម៉ារីក៏បានជួយយកអសារគាត់ភ្លាមៗ ដោយមិនរើសអើង ដោយមិនខ្វល់អំពីជាតិសាសន៍ ឬជំនឿខុសគ្នាឡើយ។
ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានសួរគេវិញថា តើក្នុងចំណោមអ្នកទាំងបីនោះ នរណាជាអ្នកជិតខាងរបស់គាត់? អ្នកប្រាជ្ញាច្បាប់នោះក៏បានឆ្លើយថា “គឺអ្នក១ដែលមានចិត្តអាណិតដល់គាត់នោះឯង” ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ទៅចុះ ចូរអ្នកប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ”(ខ.៣៦-៣៧)។ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងក៏អាចមានក្តីអាណិត ក្នុងការជួយមនុស្សដែលកំពុងឈឺចាប់ ជាជាងដើរបង្ហួស។ នេះជាមេរៀន សម្រាប់អស់អ្នកដែលចង់ចែកចាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកដទៃ។—Patricia Raybon
តើអ្នកត្រូវការសេចក្តីមេត្តាខ្លាំងប៉ុណ្ណា? តើអ្នកអាចបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាដល់អ្នកដទៃ យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យចែកចាយសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកដទៃដោយគ្មានការរើសអើង។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : អេម៉ុស ៤-៦ និង វិវរណៈ ៧
ល្ងាច
សេចក្តីមេត្តាមានភាពអស្ចារ្យ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
December 16, 2025
«ដ្បិតពីដើម យើងរាល់គ្នាក៏ជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញា រឹងចចេស ហើយវង្វេងដែរ ទាំងបម្រើសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា នឹងសេចក្ដីសម្រើបផ្សេងៗ ទាំងរស់នៅដោយសេចក្ដីគំរក់ នឹងសេចក្ដីឈ្នានីស យើងក៏គួរខ្ពើម ហើយបានស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមកដែរ តែកាលសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ព្រះដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់មនុស្សបានលេចមកឲ្យឃើញ នោះទ្រង់បានជួយសង្គ្រោះយើង មិនមែនដោយការដែលយើងបានប្រព្រឹត្តដោយសុចរិតនោះទេ គឺដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់វិញ» (ទីតុស ៣:៣-៥)។
អ្នកមិនត្រូវការឲ្យកងកម្លាំងពន្លត់អគ្គីភ័យមកផ្ទះអ្នកឡើយ បើផ្ទះអ្នកមិនមានភ្លើងឆេះនោះទេ ហើយអ្នកក៏មិនត្រូវការឲ្យគ្រូពេទ្យដាក់ស៊ីរ៉ូមឲ្យអ្នកដែរ បើសិនជាអ្នកមានសុខភាពល្អ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ទាល់តែយើងពិតជាដឹងច្បាស់ថា យើងត្រូវការការអត់ទោសបាបពីព្រះ ទើបរឿងនៃព្រះគុណ និងសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះមានន័យខ្លាំងចំពោះយើង។ ពុំនោះទេ យើងនឹងគិតថា រឿងនេះមិនទាក់ទងអ្វីនឹងយើងទេ។
ពីពេលមួយទៅមួយពេលទៀត យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានកំហុស ដោយមើលជុំវិញខ្លួនយើង ហើយទទួលស្គាល់ថា អ្នកដទៃកំពុងតែត្រូវការការអត់ទោសយ៉ាងខ្លាំង តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងមិនបានមើលរំលងតម្រូវការរបស់ខ្លួនឯងទេ។ យើងនិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា «អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទូលបង្គំមិនដូចពួកគេ» (តែយើងមិនចូលចិត្តទទួលស្គាល់ការពិតទេ)។ ដោយសារព្រះគុណព្រះ មិនយូរប៉ុន្មានយើងទទួលស្គាល់ថា យើងក៏មិនមានចិត្តអាក្រក់ដែរ និងបាននិយាយ ហើយធ្វើអ្វីដែលយើងមិនគួរធ្វើ ឬមិនបានធ្វើអ្វីដែលយើងគួរធ្វើ។ ក្នុងពេលដែលព្រះទ្រង់ធ្វើការក្នុងចិត្តឲ្យយើងទទួលស្គាល់ដូចនេះ យើងក៏បានដឹងថា យើងត្រូវការការអត់ទោស ហើយយើងមានការដឹងគុណ ដែលយើងទទួលបានការអត់ទោសពីអ្នកដែលយើងបានធ្វើខុសចំពោះ។
ម៉្យាងទៀត យើងមិនអាចទទួលយកតែផ្នែកដែលងាយស្រួលនៃការអត់ទោស ដោយមិនទទួលយកផ្នែកដែលពិបាក នៃការទទួលស្គាល់បាបរបស់យើងនោះទេ។ ទីមួយ យើងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់ខ្លួនឯងឲ្យបានត្រឹមត្រូវក្នុងន័យថា តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង យើងគឺជាសត្វចៀមដែលវង្វេង បានបះបោរទាស់នឹងព្រះ និងជាភាជនៈទទេ ដែលត្រូវការការចាក់បំពេញ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ថា ដែលទោះយើងបានរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទបានយូរប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ហើយព្រះវិញ្ញាណបានកែប្រែយើងបានច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែត្រូវការព្រះគុណព្រះ ព្រោះយើងមិនអាចជៀសផុតពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាបបានទេ។ យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា យើងសមនឹងទទួលបានអ្វីខ្លះ ដោយសារបាបរបស់យើង មុនពេលយើងក្រាបចុះដោយចិត្តស្ញប់ស្ញែង ដោយដឹងថា ព្រះសង្គ្រោះដ៏ឥតខ្ចោះមួយអង្គបានសុគតជំនួសយើង ហើយបង់ថ្លៃលោះបាបរបស់យើងទាំងស្រុង ដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលការអត់ទោសពីព្រះ។
កិច្ចការដ៏ធំដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវបន្តងាកទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ដោយជំនឿ និងការប្រែចិត្ត។ ទោះយើងកំពុងដើរជាមួយព្រះគ្រីស្ទដល់ចំណុចណាក៏ដោយ ក៏យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវការអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់បង្ហាញការពិតអំពីខ្លួនយើង ក៏ដូចជាអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង។ យ៉ាងនោះ នៅពេលដែលយើងបានដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីទោសដែលយើងសមនឹងទទួល យើងនឹងគោរពស្រឡាញ់ព្រះអង្គសង្គ្រោះកាន់តែខ្លាំងឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យើងនឹងឈរស្ញប់ស្ញែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង។
ដូចនេះ ចូរឈប់បង្អង់សិន។ ចូរទូលសូមព្រះអង្គថា «សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់» ហើយសញ្ជឹងគិតពីអំពើបាបរបស់យើង។ បន្ទាប់មក ចូរទូលសូមព្រះអង្គថា «សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានច្បាស់» ហើយចូរឲ្យចិត្តអ្នកជ្រួតជ្រាបនៅក្នុងការស្គាល់ធាតុពិត និងក្តីអំណរនៃសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គ។ នោះសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គក្នុងការជួយសង្គ្រោះអ្នក និងបានជ្រួតជ្រាបពេញក្នុងចិត្តអ្នក ដើម្បីឲ្យអ្នកបានចូលរួមដោយអំណរក្នុងការច្រៀងបទខ្លីថា៖
សេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ធំប្រសើរ ហើយព្រះគុណទ្រង់ឥតគិតថ្លៃ
ការអត់ទោសបានប្រទានមកខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀត
នោះវិញ្ញាណខ្ញុំដែលមានបន្ទុកធ្ងន់ រកឃើញសេរីភាព
នៅកាល់វ៉ារី។136
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ អេភេសូរ ២:១-១០
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូស្វេ ១៦-១៨ និងលូកា ១៧:២០-៣៧