តូចតែធំប្រសើរ
ដ្បិតតើអ្នកណាបានមើលងាយក្នុងថ្ងៃនៃការបន្តិចបន្តួចនោះ? សាការី ៤:១០ កីឡាករហែលទឹកមហាវិទ្យាល័យម្នាក់មានការព្រួយបារម្ភថា ល្បឿននៃការហែលទឹករបស់នាងយឺតពេក មិនអាចចូលរួមប្រកួតនៅអូឡាំពិកបានទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលលោកខេន អូណូ(Ken Ono) ជាសាស្រ្តាចារ្យគណិតវិទ្យាបាលសិក្សាអំពីវិធីសាស្រ្តនៃការហែលទឹករបស់នាង គាត់ក៏បានរកឃើញវិធីជួយឲ្យនាងអាចហែលទឹកបានលឿនជាងមុន៦វិនាទី ដែលជាការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់ ក្នុងកំរិតនៃការប្រកួតនៅអូឡាំពិក។ គាត់បានដាក់ឧបករណ៍ស្ទង់នៅលើខ្នងរបស់នាង ពេលនាងហ្វឹកហាត់ហែលទឹកហើយគាត់បានរកឃើញចំណុចតូចមួយដែលត្រូវកែលម្អ ដែលអាចធ្វើឲ្យកីឡាកររូបនេះ អាចហែលទឹកកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព និងទទួលជោគជ័យក្នុងការប្រកួតបាន។ ការកែតម្រង់ ក្នុងរឿងខាងវិញ្ញាណអាចនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរដ៏ធំ សម្រាប់យើងផងដែរ។ ហោរាសាការីបានបង្រៀនគោលការណ៍ស្រដៀងនេះ ដល់សំណល់នៃជនជាតិយូដា ដែលកំពុងបាក់ទឹកចិត្ត និងលោកសូរ៉ូបាបិល ជាជាងសំណង់ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហាររបស់ព្រះឡើងវិញ បន្ទាប់ពីពួកគេបាននិរទេស។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលដល់លោកសូរ៉ូបាបិលថា មិនមែនដោយឥទ្ធិឫទ្ធិ ឬដោយអំណាចទេ គឺដោយសារវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គវិញ(សាការី ៤:៦)។ គឺដូចដែលហោរាសាការី បានប្រកាសថា “តើអ្នកណាបានមើលងាយក្នុងថ្ងៃនៃការបន្តិចបន្តួចនោះ?”(ខ.១០)។ ពួកជននិរទេសទាំងនោះព្រួយបារម្ភថា ព្រះវិហារដែលពួកគេសាងសង់នឹងមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងព្រះវិហារ ដែលបានសាងសង់ ក្នុងរាជស្តេចសាឡូម៉ូនបានទេ។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលកីឡាករហែលទឹកបានទៅប្រកួតនៅអូឡាំពិក ឈ្នះបានមេដាយមួយ បន្ទាប់ពីនាងព្រមទទួលការកែតម្រង់ ពួកជាងរបស់លោកសូរ៉ូបាបិលក៏រៀនបានថា សូម្បីតែកិច្ចការដ៏តូច និងត្រឹមត្រូវ ដោយជំនួយមកពីព្រះ អាចនាំមកនូវជោគជ័យពេញដោយអំណរ បើសិនជាកិច្ចការដ៏តូចនោះ បានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងព្រះអង្គ កិច្ចការដ៏តូចក្លាយជាកិច្ចការដ៏ធំប្រសើរ។—PATRICIA RAYBON…
Read article
ព្រះយេស៊ូវជាចម្លើយ
មើល យើងឃើញ៤នាក់ ឥតជាប់ចំណងសោះ កំពុងដើរនៅកណ្តាលភ្លើង ឥតមានអ្វីសោះ ឯអ្នកទី៤ក៏មានភាពដូចជាកូនព្រះ។ ដានីយ៉ែល ៣:២៥ មានរឿងមួយដំណាលថា បន្ទាប់ពីលោកអាល់បឺត អាញស្តាញ(Albert Einstein) បានបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរមួយលើកទៀត ក្នុងការបង្រៀនតាមបណ្តាសកលវិទ្យាល័យ អ្នកបើកបរឡានរបស់គាត់ ក៏បានលើកឡើងថា ខ្លួនបានស្តាប់ការបង្រៀនរបស់គាត់គ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងអាចបង្រៀនបាន។ លោកអាញស្តាញក៏បានបបួលអ្នកបើកបរគាត់ ឲ្យផ្លាស់ប្តូរតួនាទីគ្នា នៅសកលវិទ្យាល័យបន្ទាប់ ដោយនៅទីនោះ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ឃើញមុខគាត់នៅឡើយទេ។ អ្នកបើកបរក៏បានយល់ព្រម ហើយក៏បានឡើងបង្រៀនយ៉ាងរៀបរយ។ បន្ទាប់មក ម៉ោងសំណួរចម្លើយក៏បានមកដល់។ មានអ្នកចូលរួមម្នាក់បានចោទជាសំណួរ យ៉ាងគឃ្លើន អ្នកបើកបរក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំអាចមើលឃើញថា លោកជាសាស្ត្រាចារ្យដ៏ឆ្លាតវ័យ តែខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានឃើញលោកសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញយ៉ាងនេះ ដែលសូម្បីតែអ្នកបើកបរឡានខ្ញុំ ក៏អាចឆ្លើយបានដែរ”។ បន្ទាប់មក លោកអាញស្តាញ ដែលបានក្លែងខ្លួនជាអ្នកបើកបរក៏បានឆ្លើយសំណួរនោះ។ មានពេលមួយ មិត្តភក្តិទាំង៣នាក់របស់លោកដានីយ៉ែល ត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់។ ស្តេចនេប៊ូក្នេសាបានគំរាមដាក់ទោសពួកគេ ដោយបោះចូលទៅក្នុងគុកភ្លើង បើពួកគេមិនថ្វាយបង្គំរូបព្រះរបស់ទ្រង់ទេ។ ទ្រង់សួរពួកគេថា “តើមានព្រះឯណាដែលអាចនឹងដោះឯងរាល់គ្នា ឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃយើងបាន?”(ដានីយ៉ែល ៣:១៥)។ មិត្តសំឡាញ់ទាំងបីនៅតែបដិសេធន៍មិនព្រមឱនក្បាលថ្វាយបង្គំរូបព្រះនោះ ដូចនេះ ស្តេចក៏បានឲ្យគេដុតភ្លើងឲ្យក្តៅជាងមុន៧ដង ហើយក៏បានឲ្យគេបោះពួកគេចូលទៅក្នុងគុកភ្លើងនោះ។ ពួកគេមិនចូលទៅក្នុងគុកភ្លើងនោះតែម្នាក់ឯងទេ។ មាន “ទេវតា”…
Read article
ធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងថ្វាយព្រះយេស៊ូវ
ទោះបើការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើ ដោយពាក្យសំដី ឬកិរិយាក៏ដោយ ចូរធ្វើទាំងអស់ ដោយព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ កូល៉ុស ៣:១៧ កាលចេហ្វ(Jeff) មានអាយុ១៤ឆ្នាំ ម្តាយគាត់ បាននាំគាត់ទៅមើលអ្នកចម្រៀងដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់។ លោក ប៊ី ចេ ថូម៉ាស(B. J. Thomas) បានជាប់ខ្លួន នៅក្នុងការរស់នៅដែលបំផ្លាញខ្លួនឯង ក្នុងការធ្វើដំណើរប្រគំតន្ត្រី គឺមិនខុសពីអ្នកចម្រៀងជាច្រើន នៅសម័យនោះ។ តែនេះជាបញ្ហាដែលគាត់មាន មុនពេលគាត់ និងភរិយាគាត់ បានឮអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ជីវិតរបស់ពួកគេមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលពួកគេទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ។ នៅពេលយប់នៃការប្រគំតន្រ្តី អ្នកចម្រៀងរូបនេះបានចាប់ផ្តើមផ្តល់ឲ្យនូវការកម្សាន្តសប្បាយដល់ហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងមានចិត្តក្លៀវក្លា។ តែបន្ទាប់ពីបានច្រៀងបទចម្រៀងដ៏ល្បីល្បាញរបស់គាត់បានពីរបីបទ មានបុរសម្នាក់បានស្រែកពីក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្ស ឲ្យគាត់ច្រៀងបទចម្រៀងមួយបទថ្វាយព្រះយេស៊ូវ។ លោកប៊ី ចេ ក៏បានឆ្លើយតបដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរថា គាត់ទើបតែបានច្រៀងបទចម្រៀងបួនបទថ្វាយព្រះយេស៊ូវហើយ។ រឿងនេះបានកន្លងផុតទៅ៤ទសវត្សរ៍ហើយ តែលោកចេហ្វ នៅតែនឹកចាំពេលដែលគាត់ដឹងថា អ្វីៗដែលយើងធ្វើក៏ដោយ គឺគួរតែធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវ គឺសូម្បីតែកិច្ចការដែលមិនទាក់ទងនឹងជំនឿក៏ដោយ។ ជួនកាល ក្នុងជីវិតយើង យើងមិនដឹងថា មានកិច្ចការអ្វីខ្លះដែលពិតជាថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះនោះទេ។ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវក្បួនខ្នាតដើម្បីវាស់ឲ្យដឹងថា មានកិច្ចការអ្វីខ្លះដែលយើងអាចធ្វើថ្វាយព្រះ។ តើយើងកំពុងតែបង្ហាញចេញនូវការបន្ទាបខ្លួន និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយបានធ្វើជាគំរូល្អ ក្នុងកិច្ចការដែលយើងធ្វើ ដែលមានដូចជាការច្រៀង ការធ្វើកិច្ចការផ្ទះ…
Read article
សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃដ៏មានពរ
ដ្បិតតើមានអ្នកណាអាចនឹងបរិភោគ ឬនឹងមានសេចក្តីអំណរជាជាងយើងនេះ? សាស្តា ២:២៥ ពេលដែលខ្ញុំមើលទៅហ្វូងមនុស្សកំពុងប្រជ្រៀតគ្នាចូលទៅក្នុងរថភ្លើង នៅពេលព្រឹក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ភាពធុញថប់នឹងការងារនៅព្រឹកថ្ងៃច័ន្ទ កំពុងតែរើឡើងទៀតហើយ។ ពេលខ្ញុំឃើញទឹកមុនក្រញូវ ដ៏ងោកងុយ របស់អ្នកដំណើរដែលកំពុងផ្តុំគ្នាយ៉ាងកកកុញក្នុងទូរថភ្លើង ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា ក្នុងចំណោមពួកគេ គ្មាននរណាចង់ទៅធ្វើការទេ។ ភាពធុញថប់បានបង្ហាញចេញនៅលើផ្ទៃមុខពួកគេ ខណៈពេលដែលអ្នកខ្លះរុញគ្នា ដើម្បីរកកន្លែងឈរ ហើយមនុស្សកាន់តែច្រើនបានខំប្រជ្រៀតខ្លួនចូលថែមទៀត។ បន្ទាប់ពីនេះ ពួកគេនឹងទៅដល់កន្លែងធ្វើការ ដោយចិត្តធុញទ្រាន់ មួយថ្ងៃទៀត។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា កាលមួយឆ្នាំមុន រថភ្លើងមិនមានមនុស្សជិះ ដោយសារការបិទខ្ទប់ ក្នុងពេលជំងឺកូវីត១៩ កំពុងរាតត្បាត បានបណ្តាលឲ្យការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ មិនអាចប្រព្រឹត្តទៅជាធម្មតា។ កាលនោះ យើងថែមទាំងមិនអាចចេញទៅទិញអាហារ ហើយអ្នកខ្លះថែមទាំងនឹកកន្លែងធ្វើការទៀតផង។ តែឥឡូវនេះ យើងបានវិលត្រឡប់ទៅរកសភាពដើមស្ទើរតែទាំងស្រុង ហើយមនុស្សជាច្រើនបានវិលត្រឡប់ទៅធ្វើការនៅការិយាល័យ ជាធម្មតាវិញ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា “សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ” គឺជាដំណឹងដ៏ល្អ ហើយ “សកម្មភាពដែលយើងធ្វើដដែលៗ” គឺជាព្រះពរ! ស្តេចសាឡូម៉ូនបានធ្វើការសន្និដ្ឋានស្រដៀងនេះផងដែរ បន្ទាប់ពីបានជញ្ជឹងគិត អំពីការងារដ៏ហត់នឿយប្រចាំថ្ងៃ ដែលហាក់ដូចជាគ្មានប្រយោជន៍(សាស្តា ២:១៧-២៣)។ នៅពេលខ្លះ កិច្ចការទាំងនោះហាក់ដូចជាមិនចេះចប់ “គ្មានន័យ” ហើយគ្មានប្រយោជន៍អ្វី(ខ.២១)។ តែបន្ទាប់មក…
Read article
ការរស់នៅដោយជំនឿ
ដោយសារយើងត្រូវបានផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងព្រះ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ នោះយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណទាំងមូល ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល សូមធ្វើការបកស្រាយថា ការញែកជាបរិសុទ្ធ ក៏ផ្អែកទៅលើសេចក្តីជំនឿ ដូចការរាប់ជាសុចរិតផងដែរ។ អត្ថបទ សន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្ត ដែលយើងមានជាមួយព្រះ តាមរយៈការផ្សះផ្សារបស់ព្រះអង្គ មិនមែនជាកិច្ចព្រមព្រាងសន្តិភាពដ៏ផុយស្រួយ ដែលក្នុងនោះ ពេលណាខ្ញុំបានរអិលដួលធ្វើអំពើបាប ព្រះអង្គនឹងចាប់ផ្តើមដកដាវចាក់ខ្ញុំនោះទេ។ ព្រះអង្គបានរាប់យើងជាសុចរិត យើងបានជានឹងព្រះអង្គហើយ។ សង្រ្គាមបានបញ្ចប់។ យើងបានទទួលការអត់ទោសបាប។ យើងបានទទួលការសម្អាត យើងត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតហើយ។ សាវ័កប៉ុលបានដកស្រង់បទគម្ពីរហាបាគុក៣ដង ត្រង់ខដែលចែងថា “ពួកសុចរិតរស់ដោយសារជំនឿ”។ ពួកសុចរិតមិនគ្រាន់តែទទួលបានការរាប់ជាសុចរិតដោយសារជំនឿ តែនឹងរស់ដោយសារជំនឿផងដែរ។ ការញែកជាបរិសុទ្ធក៏ផ្អែកទៅលើសេចក្តីជំនឿ ដូចការរាប់ជាសុចរិតផងដែរ។ បានសេចក្តីថា យើងមានការធានាថា បានរាប់ជាសុចរិត និងញែកជាបរិសុទ្ធ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ មិនមែនដោយសារការសរសើរខ្លួនឯង យ៉ាងក្រអឺតក្រទម តែខ្ញុំទុកចិត្តថា ព្រះគ្រីស្ទថែរក្សាខ្ញុំ ការពារខ្ញុំ ជួយខ្ញុំ ឱបខ្ញុំ និងសង្គ្រោះខ្ញុំ។
Read article
មិនមែនជាក្តីស្រមៃទេ
«ឯងដែលដេកលក់អើយ ចូរភ្ញាក់ឡើង ឲ្យក្រោកពីពួកមនុស្សស្លាប់ឡើង នោះព្រះគ្រីស្ទនឹងភ្លឺមកលើឯង»។ អេភេសូរ ៥:១៤ មានជំងឺផ្លូវចិត្តមួយដែលធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេកំពុងរស់នៅក្នុងការយល់សប្តិមួយ ដែលមិនអាចភ្ញាក់ដឹងខ្លួនបាន។ អ្នកដែលមានបញ្ហានេះ ច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា អ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ គ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃ។ អ្នកដែលមានអារម្មណ៍ដ៏រ៉ាំរ៉ៃដូចនេះ អាចត្រូវគ្រូពេទ្យពិនិត្យឃើញថា ពួកគេមានជំងឺផ្លូវចិត្ត តែគេជឿថា វាជាបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្តដែលកើតមានជាធម្មតា ជាពិសេសក្នុងអំឡុងពេលដែលមានស្រ្តេសច្រើន។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល អារម្មណ៍ដូចនេះនៅតែបន្តមាន សូម្បីតែនៅពេលដែលជីវិតហាក់ដូចជាដំណើរការល្អ។ គឺធ្វើមើលតែគំនិតយើងមិនអាចទុកចិត្តថា ការល្អពិតជាកំពុងតែកើតឡើងអញ្ចឹង។ ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីបញ្ហាស្រដៀងនេះ ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះជួប នៅពេលដែលពួកគេមិនដឹងថា ព្រះចេស្តា និងការរំដោះរបស់ព្រះអង្គវាជារឿងពិត ឬជាការស្រមៃ។ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១២ ពេលដែលទេវតាបានរំដោះលោកពេត្រុស ចេញពីគុក និងការប្រហារជីវិតដែលអាចកើតមាន(ខ.២,៤) ព្រះគម្ពីរបានពិពណ៌នាថា សាវ័កពេត្រុស “ឥតមានដឹងជាការដែលកើតមក ដោយសារទេវតានោះ ពិតឬមិនពិតទេ គឺគាត់ស្មានថាបានឃើញការជាក់ស្តែងវិញ(ខ.៩-១០)។ ពេលទេវតានាំគាត់ចេញក្រៅគុកហើយ ទីបំផុត សាវ័កពេត្រុសក៏បានដឹងខ្លួនឡើង ហើយដឹងថា ទេវតាពិតជាបានរំដោះគាត់មែន(ខ.១១)។ ក្នុងពេលដ៏លំបាក ក៏ដូចជាពេលដ៏រីករាយ ជួនកាល យើងអាចពិបាកជឿមួយរយភាគរយថា ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ តែយើងអាចទុកចិត្តថា ពេលណាយើងរង់ចំាព្រះអង្គ…
Read article