ជៀសវាងទ្វារនោះ
ចូរឯងញែកផ្លូវដើររបស់ឯងឲ្យឆ្ងាយពីវាចេញ កុំឲ្យចូលទៅជិតទ្វារផ្ទះរបស់វាឲ្យសោះ។ សុភាសិត ៥:៨ សត្វកណ្តុរឌរម៉ោស បានញាក់ច្រមុះ។ វាបានធុំក្លិនចំណីដ៏ឆ្ងុយឆ្ងាញ់នៅក្បែរនោះ។ ក្លិននោះបាននាំឲ្យវាចូលទៅក្នុងឧបករណ៍ដាក់ចំណីបក្សី ដែលមានពេញដោយគ្រាប់ធញ្ញជាតិថ្មីៗ។ សត្វកណ្តុរឌរម៉ោសក៏បានចុះក្រោម តាមច្រវាក់ មករកឧបករណ៍ដាក់ចំណីបក្សី ហើយក៏បានស៊ីចំណីនោះពេញមួយយប់។ ទាល់តែដល់ពេលព្រឹកឡើង ទើបវាដឹងថា ខ្លួនវាកំពុងមានបញ្ហា។ ពេលនោះ សត្វចាបក៏បានចឹកក្បាលវា តាមប្រឡោះទ្វារឧបករណ៍ដាក់ចំណីសត្វ ប៉ុន្តែ វាបានស៊ីចំណីទាល់តែក្បាលពោះឡើងកំប៉ោងដោយសារគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ដែលវាបានស៊ី ដូចនេះ ទំហំខ្លួនវាបានធំជាងមុនពីរដង ហើយមិនអាចគេចខ្លួនបានឡើយ។ ទ្វារអាចនាំយើងទៅរកកន្លែងដ៏អស្ចារ្យ ឬទៅកន្លែងគ្រោះថ្នាក់។ ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៥ ស្តេចសាឡូម៉ូនបាននិយាយអំពីទ្វារ ដើម្បីណែនាំយើង ឲ្យជៀសវាងការល្បួងខាងផ្លូវភេទ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា អំពើបាបខាងផ្លូវភេទមានការទាក់ទាញខ្លាំង តែគ្រោះថ្នាក់កំពុងរង់ចាំយើង បើយើងដេញតាមវា(៥:៣-៦)។ យកល្អ អ្នកត្រូវនៅឲ្យឆ្ងាយពីវា ព្រោះបើអ្នកដើរចូលតាមច្រកទ្វារនោះ អ្នកនឹងជាប់អន្ទាក់ អ្នកបាត់បង់កិត្តិយស ហើយខាតបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ(ខ.៧-១១)។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានណែនាំយើង ឲ្យអរសប្បាយនឹងការនែបនិត្យនឹងប្តីប្រពន្ធរបស់យើងវិញ(ខ.១៥-២០)។ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់អាចឲ្យយើងអនុវត្ត នៅក្នុងការជៀសវាងអំពើបាបដទៃទៀតផងដែរ(ខ.២១-២៣)។ ទោះនោះជាការល្បួងឲ្យយើងមានប្រតិកម្មជ្រុល ចំណាយច្រើនជ្រុល ឬធ្វើការអ្វីផ្សេងទៀតក្តី ព្រះទ្រង់អាចជួយយើងឲ្យជៀសវាងទ្វារ ដែលនាំទៅរកការជាប់អន្ទាក់។ សត្វកណ្តុរនោះប្រាកដជាមានការសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលដែលម្ចាស់ផ្ទះបានឃើញវា នៅក្នុងឧបករណ៍ដាក់ចំណីបក្សី ក្នុងសួនច្បាររបស់គាត់…
Read article
ការត្រាប់តាមអ្នកដឹកនាំ
ចូរត្រាប់តាមខ្ញុំ ដូចជាខ្ញុំបានត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទដែរ។ ១កូរិនថូស ១១:១ ពួកគេមិនបានប្រើពាក្យសម្តី ក្នុងការទំនាក់ទំនង តែប្រើតែតន្រ្តី និងកាយវិការប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកម្មវិធីរាំចង្វាក់ហ្ស៊ូមបា ដែលមានរយៈពេល២៤ម៉ោង ក្នុងអំឡុងពេលដែលជំងឺកូវីត១៩កំពុងរាតត្បាតពិភពលោក មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ នៅតាមតំបន់ផ្សេងគ្នា នៅលើពិភពលោក បានហាត់ប្រាណជាមួយគ្នា តាមអនឡាញ ដោយរៀនរាំតាមគ្រូបង្វឹកនៅប្រទេសឥណ្ឌា ចិន មិចស៊ីកូ អាមេរិក អាហ្វ្រិកខាងត្បូង ផ្នែកខ្លះនៃប្រទេសអឺរ៉ុប និងប្រទេសជាច្រើនទៀត។ មនុស្សចម្រុះសាសន៍ទាំងនោះអាចធ្វើកាយវិការរាំជាមួយគ្នា ដោយគ្មានរនាំងនៃភាសា។ តើហេតុអ្វី? ចង្វាក់ហ្ស៊ូមបា ត្រូវបានគ្រូបង្វឹកកូឡំប៊ីបង្កើតឡើង នៅពាក់កណ្តាលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៩០។ ព្រោះគ្រូបង្រៀនហាត់ប្រាណ តាមចង្វាក់នេះ បានប្រើកាយវិការ ដើម្បីទំនាក់ទំនង។ គ្រូបង្វឹកធ្វើចលនា សិស្សក៏បានធ្វើតាម។ ពួកគេធ្វើតាម ដោយគ្មានពាក្យនិយាយ ឬសម្លេងស្រែកសោះឡើយ។ ជួនកាល ពាក្យសម្តីអាចក្លាយជារនាំង និងនាំឲ្យមានបញ្ហាផ្សេងៗ។ ពាក្យសម្តីអាចបណ្តាលឲ្យមានការភ័ន្តច្រឡំ គឺដូចដែលពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានជួបប្រទះ ហើយសាវ័កប៉ុលបានកត់សំគាល់រឿងនេះ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រទី១ ដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកគេ។ វាជាការភ័ន្តច្រឡំ ដែលកើតឡើងពីការប្រកែកគ្នា អំពីប្រភេទនៃអាហារដែលពួកគេបរិភោគ(១កូរិនថូស ១០:២៧-៣០)។ ប៉ុន្តែ ការប្រព្រឹត្តរបស់យើងអាចឆ្លងកាត់រនាំងទាំងឡាយ ហើយសូម្បីតែការភ័ន្តច្រឡំក៏ដោយ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងបទគម្ពីរសម្រាប់ថ្ងៃនេះ យើងគួរតែបង្ហាញអ្នកដទៃ…
Read article
ការប្រកាសសង្រ្គាមនឹងភពផ្កាយ
នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ? ទំនុកដំកើង ៨:៤ នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ កវីកំណាព្យអ៊ីតាលី ឈ្មោះ អេហ្វ ធី ម៉ារីនេតទី(F. T. Marinetti) ចាប់ផ្តើមដឹកនាំចលនានៃការនិយមពេលអនាគត ជាចលនាផ្នែកសិល្បៈ ដែលបដិសេធពេលអតីតកាល ចម្អកឲ្យប្រពៃណីនៃការសរសើរសម្រស់ ហើយបានលើកដំកើងម៉ាស៊ីនវិញ។ នៅឆ្នាំ១៩០៩ លោកម៉ារីនេតទីក៏បានសរសេរសៀវភៅមានចំណងជើងថា ការប្រកាសអំពីការនិយមពេលអនាគត ដែលក្នុងនោះ គាត់បានប្រកាសអំពី “សេចក្តីសម្អប់ចំពោះស្រ្តី” និងសរសើរ “ការវាយនឹងកណ្តាប់ដៃ” ហើយជំរុញឲ្យគេ “លើកតម្កើងសង្រ្គាម”។ សេចក្តីប្រកាសនោះក៏បានបញ្ចប់ដោយពាក្យថា : “យើងឈរនៅលើកំពូលនៃពិភពលោក ដោយប្រកាសសង្រ្គាមដ៏ព្រហឺន នឹងហ្វូងផ្កាយទាំងឡាយ!”។ បន្ទាប់ពីលោកម៉ារីនេទីបានសរសេរសេចក្តីប្រកាសនេះបាន៥ឆ្នាំ សង្រ្គាមលោកលើកទី១ក៏បានចាប់ផ្តើម។ សង្រ្គាមនេះមិនបាននាំមកនូវភាពរុងរឿងអ្វីទេ។ លោកម៉ារីនេទីក៏បានស្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៤៤ តែផ្កាយនៅលើមេឃដដែល ដោយមិនខ្វល់ពីគាត់។ ស្តេចដាវីឌបានច្រៀងបទកំណាព្យ រៀបរាប់អំពីផ្កាយផងដែរ តែក្នុងន័យខុសពីនេះ។ ទ្រង់បានសរសេរថា “កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ និងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។ សំណួររបស់ស្តេចដាវីឌ មិនមែនការខ្វះជំនឿនោះទេ តែជាការបន្ទាបខ្លួនដោយភាពស្ញប់ស្ញែង។…
Read article
ការផ្សះផ្សា និងការបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់
បើគាត់មកឯអ្នករាល់គ្នា នោះត្រូវទទួលគាត់ចុះ។ កូល៉ុស ៤:១០ លោកអេម៉ុស(Amos) ជាមនុស្សដែលចូលចិត្តការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃយ៉ាងខ្លាំង។ ចំណែកឯលោកដេននីវិញ(Danny) ជាជនឯកោ ដែលមិនទុកចិត្តសមត្ថភាពខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែ អ្នកប្រាជ្ញទាំងពីរនាក់នេះ ក៏បានក្លាយជាមិត្តល្អបំផុត ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគេក៏បានសើចសប្បាយ និងរៀនសូត្រជាមួយគ្នា អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍។ ថ្ងៃមួយ ការងាររបស់ពួកគេនឹងត្រូវទទួលបាននូវពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព។ ប៉ុន្តែ លោកដេននីមានការនឿយណាយ ចំពោះភាពអាត្មានិយមរបស់លោកអេម៉ុស ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា ពួកគេមិនមែនជាមិត្តភក្តិទៀតឡើយ។ ៣ថ្ងៃក្រោយមក លោកអេម៉ុសក៏បានទូរស័ព្ទមកលោកដេននី ដើម្បីប្រាប់ដំណឹងអាក្រក់មួយ។ វេជ្ជបណ្ឌិតបានពិនិត្យសុខភាពគាត់ រកឃើញជំងឺមហារីក ហើយប្រាប់គាត់ថា គាត់អាចរស់នៅបានតែ៦ខែទៀតប៉ុណ្ណោះ។ លោកដេននីមានការពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “យើងនៅតែជាមិត្តភក្តិ ទោះអ្នកគិតយ៉ាងណាក៏ដោយ”។ សាវ័កប៉ុលជាអ្នកមានចក្ខុវិស័យដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ ហើយលោកបាណាបាសជាអ្នកលើកទឹកចិត្តដែលមានចិត្តទន់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបាននាំពួកគេឲ្យធ្វើការជាមួយគ្នា ហើយក៏បានចាត់ពួកគេឲ្យទៅធ្វើដំណើរបេសកកម្មជាមួយគ្នា(កិច្ចការ ១៣:២-៣)។ ពួកគេក៏បានចែកចាយព្រះបន្ទូល ហើយបង្កើតពួកជំនុំ ទាល់តែពួកគេមានការខ្វែងគំនិតគ្នា នៅក្នុងរឿងដែលលោកម៉ាកុសបានរត់ចោលពួកគេ។ លោកបាណាបាសចង់ផ្តល់ឱកាសជាលើកទីពីរដល់លោកម៉ាកុស។ តែលោកប៉ុលនិយាយថា គាត់មិនអាចទុកចិត្តលោកម៉ាកុសទៀតឡើយ។ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានចែកផ្លូវគ្នា(១៥:៣៦-៤១)។ ទីបំផុត សាវ័កប៉ុលក៏បានអត់ទោសឲ្យលោកម៉ាកុស។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្របីច្បាប់ ដែលគាត់បាននិពន្ធ គាត់ក៏បាននិយាយសរសើរលោកម៉ាកុស ឬនាំពាក្យសួរសុខទុក្ខពីលោកម៉ាកុស (កូល៉ុស…
Read article
មិនដែលនិយាយថា “មិនអាច”
ដូច្នេះចូរឯងទៅឥឡូវចុះ អញនឹងនៅជាមួយនឹងមាត់ឯង ព្រមទាំងបង្រៀនសេចក្តីដែលឯងត្រូវនិយាយផង។ និក្ខមនំ ៤:១២ ជែន(Jen) បានកើតមកដោយគ្មានជើង ហើយត្រូវឪពុកម្តាយបោះបង់ចោលនៅមន្ទីរពេទ្យ។ តែនាងបាននិយាយថា នាងមានពរណាស់ ដែលមានគេយកនាងទៅចិញ្ចឹម។ នាងថា “ខ្ញុំបានមកដល់ចំណុចនេះ គឺដោយសារមនុស្សដែលបានធ្វើការលះបង់ សម្រាប់ខ្ញុំ”។ ឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមរបស់នាងបានជួយនាង ឲ្យមើលឃើញថា “ព្រះទ្រង់មានផែនការដ៏ល្អសម្រាប់នាង”។ ពួកគេក៏បានចិញ្ចឹម និងបង្រៀននាង មិនឲ្យនិយាយថា “មិនអាច” ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តនាង នៅក្នុងការដេញតាមគោលដៅរបស់នាង ដែលរួមមាន ការក្លាយជាកីឡាករកាយសម្ព័ន្ធដ៏ជោគជ័យម្នាក់! នាងបានជម្នះបញ្ហាប្រឈមរបស់នាង ដោយផ្នត់គំនិតដែលសួរខ្លួនឯងថា “តើខ្ញុំអាចដោះស្រាយវាដោយរបៀបណា?” ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃឲ្យធ្វើដូចនេះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងដែលមនុស្សជាច្រើនហាក់ដូចជាអសមត្ថភាព ឬមិនសក្ដិសមនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ តែព្រះទ្រង់នៅតែប្រើពួកគេ។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅលោកម៉ូសេ ឲ្យដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែល ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ គាត់មិនចង់ធ្វើតាមបង្គាប់ព្រះអង្គ(និក្ខមនំ ៣:១១ ៤:១) ហើយបដិសេធថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំជាអ្នកមិនសូវមានវោហារទេ”។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “តើអ្នកណាបានបង្កើតមាត់មនុស្ស តើអ្នកណាដែលធ្វើឲ្យគ ឬឲ្យថ្លង់ ឲ្យភ្លឺ ឬឲ្យខ្វាក់នោះ បើមិនមែនអញជាព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះទេ ដូច្នេះចូរឯងទៅឥឡូវចុះ អញនឹងនៅជាមួយនឹងមាត់ឯង ព្រមទាំងបង្រៀនសេចក្តីដែលឯងត្រូវនិយាយផង”(៤:១០-១២)។ ពេលដែលលោកម៉ូសេនៅតែបដិសេធ ព្រះអង្គក៏បានឲ្យលោកអើរ៉ុនធ្វើជាអ្នកនិយាយជំនួសគាត់…
Read article
អធិស្ឋានគ្រប់ពេលវេលា
ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧ ហារៀត ថាប់មែន(Harriet Tubman) មិនចេះអាន ឬសរសេរអក្សរឡើយ។ កាលនៅវ័យជំទង់ នាងមានរបួសក្បាល ដោយសារម្ចាស់ទាសករដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃបានធ្វើអំពើហិង្សាមកលើនាង។ របួសនោះបានបណ្តាលឲ្យនាងប្រកាច់ និងសន្លប់មិនដឹងខ្លួនជាញឹកញាប់ ពេញមួយជីវិតរបស់នាង។ តែពេលដែលនាងបានគេចផុតពីភាពជាទាសករ ព្រះទ្រង់បានប្រើនាង ឲ្យជួយរំដោះទាសករដទៃទៀត ដែលមានចំនួនប្រហែល៣០០នាក់។ អ្នកដែលនាងបានជួយរំដោះឲ្យមានសេរីភាព បានដាក់ឈ្មោះក្រៅឲ្យនាងថា “ម៉ូសេ” ។ នាងបានធ្វើដំណើរ១៩ដង ទៅភាគខាងត្បូងនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះទាសករដទៃទៀត មុនសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ នាងនៅតែបន្តកិច្ចការនេះទៀត ទោះគេបានប្រកាសឲ្យរង្វាន់ដល់អ្នកដែលចាប់ខ្លួននាងបាន ហើយជីវិតនាងប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់គ្រប់ពេលវេលា។ ក្នុងនាមនាងជាអ្នកមានជំនឿដ៏រឹងមាំ លើព្រះយេស៊ូវ នាងតែងតែដាក់សៀវភៅចម្រៀងទំនុកសកល និងព្រះគម្ពីរប៊ីប១ក្បាលជាប់ខ្លួន ក្នុងការធ្វើដំណើរនីមួយៗ ហើយឲ្យអ្នកដទៃអានខគម្ពីរឲ្យនាងស្តាប់ ដោយនាងប្តេជ្ញាចិត្តទន្ទេញ ហើយដកស្រង់មកប្រើជាញឹកញាប់។ នាងនិយាយថា “ខ្ញុំបានអធិស្ឋានគ្រប់ពេលវេលា អំពីការងាររបស់ខ្ញុំ នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ខ្ញុំតែងតែនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គជានិច្ច”។ នាងក៏បានសរសើរដំកើងព្រះអង្គ សម្រាប់ជោគជ័យដ៏តូចបំផុតផងដែរ។ ជីវិតរបស់នាងគឺបានឆ្លុះបញ្ចាំអំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលទៅកាន់ពួកជំនុំដំបូងថា “ចូរអរសប្បាយជានិច្ច ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ ចូរអរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ពីព្រោះព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើយ៉ាងដូច្នោះ ដោយនូវព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៦-១៨)។ ពេលណាយើងផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះអង្គ ហើយរស់នៅដោយពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ ដោយការអធិស្ឋាន និងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ…
Read article