អាហារសម្រន់ដែលនាំឲ្យបន្ទាបខ្លួន
ទ្រង់តែងតតាំងនឹងមនុស្សអួតអាង តែផ្តល់ព្រះគុណដល់ពួករាបសាវិញ។ ១ពេត្រុស ៥:៥ កញ្ចប់នំចំណិតដំឡូងបារាំងមានទំហំតូចទេ តែបេសកជនអាមេរិកម្នាក់រៀនសូត្របានមេរៀនដ៏ធំមួយពីវា។ ក្នុងការធ្វើការនៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ នៅសាធារណៈរដ្ឋដូមីនីខិន គាត់បានទៅចូលរួមការជួបជុំគ្នា នៅព្រះវិហារ ហើយក៏បានហែកកញ្ចប់នំដំឡូងបារាំងញាំ។ ពេលនោះ មានស្រ្តីម្នាក់ដែលគាត់មិនសូវស្គាល់ក៏បានលូកដៃចូលទៅក្នុងកញ្ចប់នំនោះ យកចំណិតដំឡូងបារាំងពីរបីចំណិតចេញមកញាំ។ អ្នកដទៃទៀតក៏បានលូកយកចំណិតដំឡូងបារាំងញាំផងដែរ។ បេសកជនរូបនោះគិតថា ពួកគេពិតជាខ្វះការគួរសមមែន។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏រៀនបានមេរៀនមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់បន្ទាបខ្លួន។ គាត់មិនទាន់បានយល់អំពីវប្បធម៌ នៃតំបន់ដែលគាត់បានស្ម័គ្រចិត្តទៅធ្វើការបម្រើនោះឡើយ។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មនុស្សមានការសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើទស្សនៈបុគ្គលនិយម តែនៅសាធារណៈរដ្ឋដូមីនិខិន ការរស់នៅ របស់ប្រជាជន មានការផ្ដោតទៅលើសហគមន៍ខ្លាំងជាងបុគ្គល។ ការចែកអាហារ និងរបស់ល្អដល់គ្នាទៅវិញទៅមក គឺជារបៀបដែលពួកគេទំនាក់ទំនងគ្នា។ ប្រពៃណីរបស់គាត់មិនល្អជាងប្រពៃណីពួកគេទេ គឺគ្រាន់តែខុសគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ក៏បានសារភាពថា រឿងនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ស្គាល់ខ្លួនឯងកាន់តែច្រើន ហើយបានធ្វើឲ្យគាត់បន្ទាបខ្លួន។ ពេលដែលគាត់ ចាប់ផ្តើមទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនគាត់មានភាពលម្អៀង គាត់ក៏រៀនបានថា ការចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន បានជួយឲ្យគាត់បម្រើពួកគេ បានកាន់តែប្រសើរឡើង។ សាវ័កពេត្រុសបានបង្រៀនមេរៀននេះ ដល់អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ គាត់ ក៏បានបង្រៀនពួកចាស់ទុំ ឲ្យជៀសចេញពីការប្រើអំណាចបំពានមកលើមនុស្សស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់ខ្លួន (១ពេត្រុស ៥:៣)។ ហើយសម្រាប់អ្នកដែលនៅក្មេងវិញ…
Read article
ភ្ញៀវដែលមិនបានអញ្ជើញ
តើអ្នកណានឹងស្គាល់អំពើខុសឆ្គងរបស់ខ្លួនបាន សូមជំរះទូលបង្គំឲ្យជ្រះស្អាតពីអំពើលាក់កំបាំងផង សូមរាំងរាទូលបង្គំ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាបដែលធ្វើដោយល្មើសដែរ។ ទំនុកដំកើង ១៩:១២-១៣ លោកខាយ(Kyle) និងអ្នកស្រីអាលីសិន(Allison) បានទៅក្រេបទឹកឃ្មុំយ៉ាងមានសុភមង្គល ក្នុងប្រទេសដទៃ។ ពេលពួកគេវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ពួកគេបានសង្កេតឃើញជើងរបស់លោកខាយ មានកន្ទួលរមាស់ដ៏ចម្លែក។ ប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះ ត្រូវគេណែនាំ ឲ្យជួបពេទ្យជំនាញសើស្បែក។ គ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់ពួកគេថា មានបរាសិតតូចៗ បានចូលក្នុងជើងលោកខាយ តាមពងបែកនៅលើជើងគាត់ ដែលកើតឡើង ដោយសារការពាក់ស្បែកជើងផ្ទាត់ថ្មីមួយគូរ។ ដំណើរកម្សាន្តដែលពួកគេបានស្រមៃ ក៏បានបញ្ចប់ ដោយការតយុទ្ធដ៏ពិបាក ជាមួយនឹងបរាសិត ដែលជា “ភ្ញៀវដែលមិនបានអញ្ជើញ”។ ស្តេចដាវីឌជ្រាបថា បើទ្រង់មិនទូលសូមព្រះជួយ ក្នុងការតយុទ្ធនឹងអំពើបាបទេ នោះក្តីស្រមៃរបស់ទ្រង់ ដែលចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ នឹងប្រែក្លាយជាការតយុទ្ធនឹងអំពើបាប និងការបះបោរ ដែលជាភ្ញៀវមិនបានអញ្ជើញ។ បន្ទាប់ពីស្តេចដាវីឌបានប្រកាស អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ក្នុងពិភពធម្មជាតិ(ទំនុកដំកើង ១៩:១-៦) និងបង្ហាញប្រាជ្ញាទ្រង់ ក្នុងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់(ខ.៧-១០) ទ្រង់ក៏បានទូលសូមព្រះការពារទ្រង់ ឲ្យរួចផុត គឺការមិនស្តាប់បង្គាប់ ដោយមិនដឹងខ្លួន ដោយអំនួត និងដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត។ ទ្រង់ក៏បានសរសេរថា “សូមជំរះទូលបង្គំឲ្យជ្រះស្អាតពីអំពើលាក់កំបាំងផង សូមរាំងរាទូលបង្គំ ជាអ្នកបំរើទ្រង់…
Read article
ងាកមករកផ្លូវរបស់ព្រះអង្គវិញ
ទ្រង់ក៏ស្គាល់ផ្លូវដែលឯងបានដើរក្នុងទីរហោស្ថានសំបើមនេះផង ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ទ្រង់បានគង់នៅជាមួយនឹងឯង អស់រវាង៤០ឆ្នាំនេះ ហើយឯងគ្មានខ្វះខាតអ្វីឡើយ។ ចោទិយកថា ២:៧ ឧបមាថា អ្នកកំពុងធ្វើដំណើរនៅតំបន់និរតី នៃសហរដ្ឋអាមេរិក ពីទីក្រុងវ៉ាយ(Why ប្រែថា ហេតុអ្វី) រដ្ឋអារីហ្សូណា។ ហើយក៏បានទៅរដ្ឋផ្សេងទៀត ដោយឆ្លងកាត់ ទីក្រុងអាន់សឺធិន(Uncertain ប្រែថា មិនច្បាស់លាស់) រដ្ឋតិចសាស់។ បត់ទៅតំបន់ឥសាន អ្នកត្រូវឈប់សម្រាក នៅទីក្រុងឌីសម៉ល(Dismal ប្រែថា គួរឲ្យព្រួយបារម្ភ) រដ្ឋធេនេស៊ី។ ទីបំផុតអ្នកទៅដល់គោលដៅរបស់អ្នក នៅទីក្រុងភែននិក(Panic ប្រែថាតក់ស្លត់) រដ្ឋភែនស៊ីលវែនា។ បើអ្នកបើកបរបន្តិចទៀត ប្រហែល៦ម៉ោង អ្នកអាចទៅដល់ទីក្រុងអាស៊ួរិន(Assurance ប្រែមកថា មានភាពជឿជាក់) នៅភាគខាងលិចរដ្ឋវើជីនា។ តំបន់ទាំងនោះសុទ្ធតែមានឈ្មោះចម្លែកៗ តែជាទីកន្លែងពិត ក្នុងទឹកដីអាមេរិក ទោះអ្នកមិនទំនងជាធ្វើដំណើរកាត់តាមតំបន់ទាំងនោះឬអត់ក៏ដោយ។ ជួនកាល ការធ្វើដំណើរនៃជីវិតមានអារម្មណ៍ដូចនេះឯង។ យើងក៏ងាយនឹងប្រៀបធៀបជីវិតយើង ទៅនឹងជីវិតដ៏ពិបាករបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ក្នុងវាលរហោស្ថាន(ចោទិយកថា ២:៧)។ ការរស់នៅអាចមានការពិបាកជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ តើយើងបានសង្កេតឃើញចំណុចដូចគ្នាដទៃទៀតទេ? យើងទៅតាមផ្លូវរបស់យើង ដោយងាកបែរចេញពីផ្លូវព្រះ(១:៤២-៤៣)។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែរអ៊ូរទាំអំពីការខ្វះខាតរបស់យើង មិនខុសពីពួកអ៊ីស្រាអែលឡើយ(ជនគណនា…
Read article
គ្មានប្រយោជន៍ បើគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់
បើខ្ញុំចែកអស់ទាំងទ្រព្យសម្បត្តិខ្ញុំជាអាហារដល់គេ ហើយបើខ្ញុំប្រគល់រូបកាយខ្ញុំទៅឲ្យគេដុត តែគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះគ្មានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំសោះ។ ១កូរិនថូស ១៣:៣ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានយកតុដែលខ្ញុំបានកុម្ម៉ង់ទិញ ចេញពីកេស យកមកតម្រៀប ខ្ញុំក៏បានកត់សំគាល់ឃើញបញ្ហាមួយ។ ខ្ញុំបានឃើញផ្ទៃខាងលើដ៏ស្រស់ស្អាត និងផ្នែកដទៃទៀត តែខ្ញុំឃើញតុនោះខ្វះជើងម្ខាង។ បើគ្មានជើងគ្រប់ចំនួនទេ ខ្ញុំមិនអាចដំឡើងតុនេះបានឡើយ ព្រោះវានឹងក្លាយជាវត្ថុគ្មានប្រយោជន៍។ មិនមែនមានតែតុទេ ដែលគ្មានប្រយោជន៍ នៅពេលដែលវាខ្វះផ្នែកដ៏សំខាន់មួយ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកូរិនថូស ខ្សែទី១ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ថា ពួកគេកំពុងតែខ្វះគ្រឿងផ្សំដ៏សំខាន់មួយ។ អ្នកជឿនៅទីក្រុងកូរិនថូសមានអំណោយទានជាច្រើន តែខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់។ សាវ័កប៉ុលក៏បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា បើសិនជាពួកគេមានចំណេះដឹងគ្រប់មុខ បើពួកគេលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមាន ហើយថែមទាំងព្រមរងទុក តែបើគ្មានមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏សំខាន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ទេ នោះការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេគ្មានន័យអ្វីឡើយ(១កូរិនថូស ១៣:១-៣)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងកិច្ចការទាំងអស់ដែលពួកគេធ្វើ ហើយគាត់ក៏បានពិពណ៌នា អំពីសម្រស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលតែងតែការពារ ជឿ សង្ឃឹម និងអត់ទ្រាំ(ខ.៤-៧)។ ពេលណាយើងប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ប្រហែលដើម្បីបង្រៀន លើកទឹកចិត្ត ឬបម្រើក្នុងសហគមន៍នៃជំនឿរបស់យើង សូមចាំថា ព្រះទ្រង់តែងតែសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលយើងធ្វើ។ ពុំនោះទេ វាមិនខុសពីតុដែលខ្វះជើងម្ខាងនោះឡើយ។ វាមិនអាចបំពេញតួនាទីជាតុ ដែលគេបានរចនាវាមកនោះឡើយ។—Lisa M. Samra តើអ្នកធ្លាប់ខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់…
Read article
គ្រួសារទាំងមូលបានសង្គ្រោះ
ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ ព្រមទាំងពួកគ្រួសារលោកផង។ កិច្ចការ ១៦:៣១ លោកចេមស៍(James) បានដើរទៅរកកន្លែងហាត់ប្រាណរបស់ពន្ធនាគារ ដោយមានស្លៀកអាវជាប់ខោ ហើយក៏បានចូលទៅក្នុងអាងហែលទឹកចល័ត ដើម្បីទទួលពិធីជ្រមុជទឹក ដោយលោកគ្រូគង្វាលប្រចាំពន្ធនាគារ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មានក្តីអំណរជាពន់ពេក ពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថា កូនស្រីគាត់ ឈ្មោះព្រីតានី(Brittany) ដែលជាអ្នកទោសដែរ ក៏បានទទួលពិធីជ្រមុជទឹក នៅថ្ងៃនោះ! ពេលដែលពួកគេបានដឹងអំពីរឿងនេះដូចគ្នា សូម្បីតែបុគ្គលិកពន្ធនាគារក៏មានការរំជួលចិត្តផងដែរ។ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលនោះគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែស្រក់ទឹកភ្នែក”។ ព្រីតានី និងឪពុករបស់នាងជាប់ជាប់ពន្ធនាគារជាច្រើនឆ្នាំ ហើយសុទ្ធតែត្រូវការការអត់ទោសបាបពីព្រះ។ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានជីវិតថ្មី ដល់ពួកគេ។ ព្រះគម្ពីរក៏បានពិពណ៌នា អំពីការផ្លាស់ប្រែមួយទៀត ក្នុងពន្ធនាគារ តែការផ្លាស់ប្រែនេះបានកើតឡើងចំពោះមេគុកម្នាក់ ដែលក្រោយមក សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវបានកែប្រែគ្រួសារគាត់ទាំងមូល។ បន្ទាប់ពី “មានកក្រើកដី” ធ្វើឲ្យរញ្ជួយគុក “ទ្វារគុកក៏បានបើកចំហ”។ ពេលនោះ សាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស មិនបានរត់គេចឡើយ គឺនៅតែក្នុងបន្ទប់ឃុំខ្លួនដដែល(កិច្ចការ ១៦:២៦-២៨)។ មេគុកមានការដឹងគុណពួកគេយ៉ាងខ្លាំង ដែលមិនបានរត់គេចខ្លួន ហើយក៏បាននាំពួកគេទៅផ្ទះគាត់។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានសួរសំណួរមួយដែលនាំឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែថា “តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្តេចឲ្យបានសង្គ្រោះ?”(ខ.៣០)។ ពួកគេក៏បានឆ្លើយថា “ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ ព្រមទាំងពួកគ្រួសារលោកផង”(ខ.៣១)។…
Read article
ពង្រឹងសាច់ដុំនៃសេចក្តីជំនឿ
ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា អញជាព្រះ។ ទំនុកដំកើង ៤៦:១០ ក្នុងអំឡុងពេលដំណើរកម្សាន្តនៅសួនសត្វ ខ្ញុំក៏បានឈប់ ដើម្បីសម្រាកនៅក្បែរកន្លែងដែលគេដាក់តាំងសត្វអាញី។ ខ្ញុំឃើញសត្វអាញីបានសំយុងក្បាលចុះមកក្រោម។ វាហាក់ដូចកំពុងមានការស្កប់ចិត្ត នឹងការនៅស្ងៀមមួយកន្លែង ដោយមិនកម្រើកអ្វីសោះ។ ខ្ញុំក៏បានដកដង្ហើមធំ។ ដោយសារបញ្ហាសុខភាព ខ្ញុំពិបាកនៅស្ងៀមមួយកន្លែង ហើយតែងតែចង់ផ្លាស់ទីទៅមុខជានិច្ច ដើម្បីធ្វើអ្វីមួយ។ ខ្ញុំស្រេកឃ្លានចង់ឈប់មានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយទៀត ពោលគឺមិនសប្បាយចិត្តនឹងបញ្ហាសុខភាពរបស់ខ្ញុំសោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំកំពុងមើលទៅសត្វអាញី ខ្ញុំសង្កេតឃើញវាលាតសន្ធឹងដៃម្ខាង តោងមែកឈើនៅក្បែរនោះ រួចនៅស្ងៀមដូចមុនទៀត។ ការនៅមួយកន្លែងត្រូវការឲ្យយើងប្រើកម្លាំងផងដែរ។ បើខ្ញុំចង់មានចិត្តស្កប់ស្កល់ នឹងការផ្លាស់ទីយឺតៗ ឬនៅស្ងៀមដូចសត្វអាញី នោះខ្ញុំត្រូវការកម្លាំងសាច់ដុំដែលខ្លាំងអស្ចារ្យ។ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចទុកចិត្តព្រះ នៅគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ នៃជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវការកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៦ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានប្រកាសថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែប្រទាន កម្លាំងដល់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះអង្គ ជា កម្លាំងរបស់យើង(ខ.១)។ ទោះមានរឿងអ្វីកើតឡើងនៅជុំវិញយើងក៏ដោយ “ព្រះអម្ចាស់ដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា តែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច”(ខ.៧)។ ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់យើង ឲ្យឈប់បង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះ(ខ.១១)។ ការធ្វើដំណើររបស់យើង ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ច្រើនតែតម្រូវឲ្យយើងបោះជំហានយឺតៗ ហើយចំណាយពេលនៅស្ងៀម…
Read article