អ្នកស្រុកក្រៅស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ
កាលខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ទៅទីក្រុងស៊ីអេធល(Seattle) ដើម្បីឲ្យបានរស់នៅក្បែរប្អូនស្រីគាត់ យើងមិនដឹងថា យើងនឹងទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះមួយណា ឬធ្វើការនៅទីណាទេ។ ព្រះវិហារប្រចាំតំបន់នោះ ក៏បានជួយយើង រកបានផ្ទះជួលមួយកន្លែង មានបន្ទប់គេងជាច្រើនបន្ទប់។ យើងអាចប្រើបន្ទប់គេងមួយ ហើយជួលបន្ទប់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅសល់ ឲ្យសិស្សមកពីក្រៅប្រទេស។ ក្នុងអំឡុងពេលបីឆ្នាំក្រោយមកទៀត យើងបានក្លាយជាអ្នកស្រុកក្រៅ ដែលបានទទួលស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ ដោយចែករំលែកផ្ទះ និងអាហាររបស់យើងជាមួយមនុស្ស ដែលមកពីតំបន់ខុសៗគ្នា ក្នុងពិភពលោក។ យើង និងអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះយើង ក៏បានស្វាគមន៍សិស្សមកពីប្រទេសក្រៅរាប់សិបនាក់ ឲ្យចូលរៀនព្រះគម្ពីរជុំគ្នា នៅក្នុងផ្ទះយើង រៀងរាល់ពេលល្ងាចថ្ងៃសុក្រ។ កាលពីសម័យដើម រាស្រ្តរបស់ព្រះ ក៏បានដឹងផងដែរថា ការរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច។ អស់រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ និងជាទាសករ នៅក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរ លេវីវិន័យ ជំពូក ១៩ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យ “គោរពកោតខ្លាចឪពុកម្តាយ” ហើយ “កុំឲ្យលួចរបស់ទ្រព្យអ្នកដទៃ”(ខ.៣,១១) ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានរំឭករាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យយកអសារអ្នកស្រុកក្រៅផងដែរ ព្រោះពួកគេដឹងថា ការរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ និងមានការភ័យខ្លាច មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច(ខ.៣៣-៣៤)។ យើងរាល់គ្នា ដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះ មិនសុទ្ធតែធ្លាប់បានដកពិសោធន៍នឹងជីវិតជាជនដែលត្រូវគេនិរទេសទេ…
Read articleព្រះនៃទីជម្រៅ
លោកវ៉ត អាផេលធិន(Ward Appeltans) ដែលជាជីវវិទូឯកទេសផ្នែកជីវិតសត្វនៅក្នុងទឹក បានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលដែលអ្នកមុជចុះទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ដែលមានជម្រៅជ្រៅ រៀងរាល់ពេលដែលអ្នកយកគំរូណាមួយ ចេញពីទឹកសមុទ្រមក អ្នកនឹងរកឃើញពូជសត្វថ្មីៗជានិច្ច”។ កាលពីឆ្នាំមុន អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញជីវិតសត្វក្នុងសមុទ្រ ១៤២១ប្រភេទទៀត។ ជាការពិតណាស់ យើងនៅមិនទាន់ស្គាល់ ជីវិតសត្វពាក់កណ្តាលទៀត នៅក្នុងជម្រៅទឹកសមុទ្រដែលនៅខាងក្រោម។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូប ៣៨-៤០ ព្រះទ្រង់បានពិពណ៌នាអំពីស្នាព្រះហស្តដែលទ្រង់បានបង្កើត ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់លោកយ៉ូប។ នៅក្នុងជំពូកទាំងបីដែលមានលក្ខណៈកំណាព្យនេះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីភាពអស្ចារ្យនៃអាកាសធាតុ ភាពធំទូលាយ នៃចក្រវាល និងសត្វជាច្រើនប្រភេទ នៅក្នុងជម្រករបស់ពួកវា។ មានរបស់ជាច្រើន ដែលយើងអាចសង្កេតមើល។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូល អំពីក្រពើរមួយប្រភេទ ដែលជាសត្វធំសំបើម អាថ៌កំបាំង ក្នុងមួយជំពូកទាំងមូល។ សត្វចម្លែកនោះ ខុសពីសត្វដទៃទៀត វាមានស្រការដែលរឹងមាំដូចអាវក្រោះ មិនអាចឲ្យគេចាក់នឹងស្នបានឡើយ(យ៉ូប ៤១:៧,១៣) វាមានកម្លាំងខ្លាំង(ខ.១២) ហើយក៏មាន “ធ្មេញគួរឲ្យខ្លាច”(ខ.១៤)។ “អណ្តាតភ្លើងបានចេញពីមាត់វាមក … ហើយផ្សែងក៏ហុចចេញពីរន្ធច្រមុះវា”(ខ.១៩-២០)។ “នៅលើផែនដី គ្មានសត្វណាខ្លាំងដូចវាឡើយ”(ខ.៣៣)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូល អំពីសត្វដ៏ធំសម្បើម ដែលយើងមិនដែលបានឃើញ។ តើនេះជាចំណុចសំខាន់ នៃបទគម្ពីរយ៉ូប…
Read articleចូរស្ងៀមនៅ ឲ្យព្រលឹងខ្ញុំអើយ!
ចូរយើងនឹកស្រមៃអំពីឪពុកឬម្តាយម្នាក់ ដែលឈ្ងោកមករកកូនរបស់ខ្លួន ដោយប្រើម្រាមដៃដាក់ថ្មមៗ ពីមុខច្រមុះ និងបបូរមាត់ខ្លួន ហើយនិយាយប្រាប់កូនឲ្យរំងាប់អារម្មណ៍។ ឥរិយ៉ាបថ និងពាក្យសម្តីដ៏សាមញ្ញនេះ គឺដើម្បីកម្សាន្តចិត្ត និងរំងាប់អារម្មណ៍របស់ក្មេងតូច ដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពខកចិត្ត ការមិនសប្បាយចិត្ត ឬការឈឺចាប់។ ទិដ្ឋភាពដូចនេះ បានកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេលវេលា ហើយមនុស្សភាគច្រើនបានធ្វើ ឬបានទទួលនូវការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចនេះ។ ពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១៣១:២ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញរឿងនេះ។ ភាសា និងភាពស៊ីសង្វាក់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ បានបង្ហាញថា ស្តេចដាវីដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកមួយនេះ បានពិសោធន៍នឹងការអ្វីមួយ ដែលនាំឲ្យគាត់មានការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ។ តើអ្នកធ្លាប់ពិសោធន៍នឹងការខកចិត្ត ឬបរាជ័យ ដែលនាំឲ្យអ្នកមានការអធិស្ឋាន ដោយការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះដែរឬទេ? តើអ្នកធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលអ្នកបានដួលចុះ ដោយសារកាលៈទេសៈនៃជីវិត? ពេលដែលអ្នកបានធ្លាក់ការប្រឡង ឬបាត់បង់ការងារ ឬទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកបានបញ្ចប់? សម្រាប់ស្តេចដាវីឌវិញ ទ្រង់បានបើកចំហរចិត្ត ថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បានឆែកពិនិត្យ និងរៀបចំចិត្តខ្លួនឯងឡើងវិញ ដោយភាពស្មោះត្រង់(ទំនុកដំកើង ១៣១:១)។ ទ្រង់ក៏ទទួលបានសន្តិភាពនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាករបស់ទ្រង់ ដោយរកបានការស្កប់ចិត្ត ដូចក្មេងតូចដែលស្កប់ចិត្ត ពេលដែលបាននៅជាមួយម្តាយខ្លួន(ខ.២)។ កាលៈទេសៈនៃជីវិតមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយជួនកាល យើងត្រូវដួលចុះ។ តែយើងនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម…
Read articleអំណោយទានជាច្រើន គោលបំណងតែមួយ
ពោត គឺជាអាហារដ៏សំខាន់ នៅក្នុងប្រទេសមិចស៊ីកូ ដែលជាប្រទេសកំណើតរបស់ខ្ញុំ។ នៅទីនោះ មានពោតជាច្រើនប្រភេទ។ អ្នកអាចរកបានពោតពណ៌លឿង ពណ៌ត្នោត ពណ៌ក្រហម និងពណ៌ខ្មៅ ហើយថែមទាំងមានពោតពណ៌លក្ខណ៍ ដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗដ៏ស្អាតអស្ចារ្យផងដែរ។ ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា ប្រជាជននៅទីក្រុង មិនបរិភោគពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗឡើយ។ លោកអ័ម៉ាដូ រ៉ាមីរេស(Amado Ramirez) ដែលជាម្ចាស់ភោជ្ជនីយដ្ឋាន និងអ្នកស្រាវជ្រាវ បានពន្យល់ថា ប្រជាជននៅទីក្រុងជឿថា ពោតដែលមានពណ៌តែមួយ គឺជាតំណាងឲ្យភាពស្មើគ្នា។ ប៉ុន្តែ ពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗ មានរស់ជាតិល្អ ហើយគេអាចយកវា ទៅធ្វើនំប៉័ងបន្ទះដ៏ឈ្ហុយឆ្ងាញ់។ ពួកជំនុំព្រះគ្រីស្ទ គឺមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះ ជាងពោតដែលមានពណ៌តែមួយ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រើរូបភាពនៃរូបកាយតែមួយ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីពួកជំនុំ ព្រោះយើងម្នាក់ៗជាអវយវៈនៃរូបកាយតែមួយ របស់ព្រះតែមួយ ដែលបានប្រទានយើងម្នាក់ៗ ឲ្យមានអំណោយទានខុសៗគ្នា។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើង “មានមុខងារផ្សេងៗ ពីគ្នា តែគឺជាព្រះអម្ចាស់ដដែលទេ។ ព្រមទាំងមានរបៀបធ្វើផ្សេងៗ ពីគ្នាទៀត តែគឺជាព្រះដដែលនោះឯង ដែលទ្រង់ធ្វើគ្រប់ទាំងអស់ ក្នុងមនុស្សទាំងអស់”(១កូរិនថូស ១២:៥-៦)។ កាលណាយើងជួយយកអសារគ្នា នៅក្នុងភាពចម្រុះគ្នា ដែលយើងមានក្នុងពួកជំនុំ នោះមានន័យថា យើងកំពុងបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់សេចក្តីសប្បុរស…
Read articleការប្រកាស អំពីការពឹងផ្អែក
ម្តាយរបស់ឡរ៉ា(Laura) កំពុងតែប្រយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីក។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ឡរ៉ា និងមិត្តភក្តិរបស់នាង ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ ដែលក្លាយជាជនពិការអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដោយសារជម្ងឺពិការខួរក្បាល បានអធិស្ឋានថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រះអង្គបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ទូលបង្គំ។ សូមព្រះអង្គធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ម្តាយរបស់ឡរ៉ាផងដែរ។” ឡរ៉ាមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញមិត្តភក្តិរបស់នាង “ប្រកាស់ អំពីការពឹងផ្អែក” ទៅលើព្រះអម្ចាស់ នៅពេលនោះ។ នាងក៏បានជញ្ជឹងគិត អំពីពេលនោះ ហើយក៏បាននិយាយថា “តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំត្រូវការទ្រង់ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់? ដូចនេះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំត្រូវទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំត្រូវការទ្រង់ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់”។ ក្នុងអំឡុងពេល ដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ នៅលើផែនដីនេះ ទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ទ្រង់បានពឹងផ្អែកទៅលើព្រះវរបិតាទ្រង់ ជាប់ជានិច្ច។ គេប្រហែលជាគិតថា ព្រះយេស៊ូវមានភាពគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ព្រោះទ្រង់ជាព្រះ ដែលមានរូបកាយជាមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានៅសម័យនោះ បានសួរទ្រង់ អំពីមូលហេតុដែលទ្រង់ “ធ្វើការ” នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកតាមក្រឹត្យវិន័យ ដោយប្រោសគេឲ្យជាពីជម្ងឺ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយថា “ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី…
Read articleសម្រស់ដែលបានលាក់កំបាំង
ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវធ្វើការបញ្ចុះបញ្ចូលបន្តិចបន្តួច ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំពាក់ឧបករណ៍លិបទឹក ដើម្បីទស្សនាទិដ្ឋភាពនៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រខារីប៊ីន នៅក្បែរឆ្នេរកោះតូបាហ្គោ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីពួកគេបានលិបទឹកហើយ ពួកគេក៏បានងើបពីទឹកវិញ ដោយចិត្តរីករាយ។ ពួកគេលាន់មាត់ថា “មានត្រីរាប់ពាន់ក្បាល តាមប្រភេទខុសៗគ្នា! ពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់! កូនមិនដែលបានឃើញត្រីមានពណ៌ស្អាតចឹងទេ!” ដោយសារផ្ទៃទឹកសមុទ្រខារីប៊ីន មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងផ្ទៃបឹងទឹកសាប នៅក្បែរផ្ទះយើង នោះកូនៗរបស់ខ្ញុំអាចខកខានមិនបានគយគន់សម្រស់ ដែលបានបង្កប់ខ្លួន នៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រនោះ បើសិនជាពួកគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងការលិបទឹកសមុទ្រ នៅថ្ងៃនោះទេ។ ពេលហោរាសាំយ៉ូអែល ទៅភូមិបេថ្លេហិម ដើម្បីចាក់ប្រេងតាំងកូនប្រុសរបស់លោកយ៉ូសេ ឲ្យធ្វើជាស្តេចបន្ទាប់ សម្រាប់នគរអ៊ីស្រាអែល លោកសាំយ៉ូអែលក៏បានឃើញលោកអេលាប ដែលជាកូនច្បងរបស់លោកអ៊ីសាយ ហើយក៏បានពេញចិត្តនឹងគាត់ ដោយមើលតែសម្បកក្រៅ ។ លោកហោរាគិតថា គាត់បានរកឃើញមនុស្សត្រូវហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានបដិសេធន៍មិនព្រមរើសលោកអេលាប។ ព្រះទ្រង់ក៏បានរំឭកលោកសាំយ៉ូអែលថា ទ្រង់ “មិនទតចំពោះសេចក្តី ដែលមនុស្សលោកពិចារណាមើលទេ ឯមនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ”(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧)។ ដូចនេះ លោកសំាយ៉ូអែលក៏បានសួររកកូនប្រុសផ្សេងទៀត។ ដាវីឌ ដែលជាកូនប្រុសពៅ មិនមានវត្តមាននៅពេលនោះទេ ព្រោះគាត់កំពុងមើលថែរចៀមរបស់គ្រួសារគាត់។ គេក៏បានទៅហៅដាវីឌឲ្យមក ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកសាំយ៉ូអែល ឲ្យចាក់ប្រេងតាំងឲ្យគាត់។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមើលមនុស្សតែសម្បកក្រៅ ហើយមិនបានចំណាយពេលពិនិត្យមើលចិត្តដែលនៅខាងក្នុងឡើយ…
Read article