សេចក្តីជំនឿ ក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹម
អ៊ំស្រី ខាធី(Kathy) បានមើលថែរឪពុករបស់គាត់(ដែលជាជីតារបស់ខ្ញុំ) នៅផ្ទះរបស់គាត់ អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ។ គាត់បានធ្វើម្ហូប និងបោសសម្អាត ឲ្យជីតាខ្ញុំជាប្រចាំ ពេលដែលជីតាខ្ញុំនៅមានកម្លាំង ហើយពេលសុខភាពជីតារបស់ខ្ញុំ មានភាពអន់ខ្សោយ គាត់ក៏បានជួយថែរទាំសុខភាពគាត់។ ការបម្រើដែលគាត់មានចំពោះឪពុកគាត់ គឺជាគំរូ ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់សរសេរផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិចថា គាត់បានអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការដែលពួកគេធ្វើ ដោយសេចក្តីជំនឿ និងពីការនឿយហត់ ដែលធ្វើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយដែលពួកគេមានសេចក្តីសង្ឃឹមយ៉ាងមាំមួន ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា (១ថែស្សាឡូនិច ១:៣)។ អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំបានធ្វើការបម្រើ ដោយជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ការថែរទាំដែលគាត់បានធ្វើជាប្រចាំថ្ងៃ ជាប់ជានិច្ច គឺដោយសារគាត់បានជឿថា ព្រះបានត្រាសហៅគាត់ ឲ្យធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ។ កិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ គឺបានកើតចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងចំពោះឪពុករបស់គាត់។ គាត់ក៏បានអត់ទ្រាំ ដោយក្តីសង្ឃឹម។ ជីតារបស់ខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បុរសណាស់ ប៉ុន្តែ អ៊ំស្រីខ្ញុំមិនចង់ឃើញគាត់មានការអន់ថយសុខភាពឡើយ។ គាត់បានលះបង់ពេលវេលា ដែលគាត់ធ្លាប់មានជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ហើយក៏បានកាត់បន្ថយការធ្វើដំណើរ ដើម្បីថែរទាំសុខភាពគាត់។ គាត់អាចអត់ទ្រាំបាន ដោយសារគាត់មានសេចក្តីសង្ឃឹមថា ព្រះទ្រង់នឹងចម្រើនកម្លាំងគាត់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយគាត់ក៏មានសង្ឃឹមផងដែរថា នគរស្ថានសួគ៌កំពុងរង់ចំជីតារបស់គាត់។ ទោះយើងកំពុងថែទាំសាច់ញាតិ កំពុងតែជួយអ្នកជិតខាង…
Read articleតើយូរប៉ុណ្ណា?
ក្នុងរឿងនិទានរបស់លោកលូវីស ខារ៉ូល(Lewis Carroll) ដែលមានចំណងជើងថា អាលីស នៅក្នុងទឹកដីអស្ចារ្យ តួរអង្គអាលីសបានសួរថា “តើជារៀងរហូត ជារយៈពេលដែលយូរប៉ុណ្ណា?” សត្វទន្សាយពណ៌សក៏បានឆ្លើយថា “ជួនកាល វាមានរយៈពេលតែ១វិនាទីប៉ុណ្ណោះ”។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពេលវេលាមានរយៈពេលយូរយ៉ាងដូចនេះឯង ពេលដែលដាវីឌ ប្អូនប្រុសខ្ញុំបានបាត់បង់ជីវិតក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ ពីធីបុណ្យរំឭកនៃមរណៈភាពរបស់គាត់កំពុងតែខិតចូលមក យើងមានអារម្មណ៍សោកសៅកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយសារការបាត់បង់គាត់។ រយៈពេលមួយវិនាទី ហាក់ដូចជាវែងណាស់។ យ៉ាងណាមិញ ស្តេចដាវីឌបានរៀបរាប់អំពីអារម្មណ៍ដ៏ពិបាកដូចនេះដែរ ដោយបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ ពីទូលបង្គំដល់កាលណា? តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំពិគ្រោះនៅតែក្នុងខ្លួនដល់កាលណា ដោយមានចិត្តព្រួយវាល់ព្រឹកវាល់ល្ងាចដូច្នេះ ខ្មាំងសត្រូវនឹងលើកខ្លួនឡើង ទាស់នឹងទូលបង្គំដល់កាលណាទៅ? (ទំនុកដំកើង ១៣:១-២)។ ទ្រង់បានសួរនូវពាក្យដដែលបួនដងថា “ដល់កាលណាទៀត? ក្នុងខគម្ពីរទាំងពីរនេះ។ ជួនកាល ការឈឺចាប់ក្នុងជីវិត ហាក់ដូចជាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ពេលយើងមានការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ចូលយើងចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាន និងការថែរក្សារបស់ព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដូចស្តេចដាវីឌដែរ ដោយដឹងថា ទ្រង់នឹងមិនដែលចាកចេញពីយើង ឬបោះបង់យើងចោលឡើយ(ហេព្រើ ១៣:៥)។ ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងនេះ ក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះនឹងមិនបោះបង់ទ្រង់ចោល បានជាទ្រង់ពោលទំនួញរបស់ទ្រង់នៅដើមឃ្លាដំបូង ហើយបន្ទាប់មក…
Read articleមានតែការអធិស្ឋានប៉ុណ្ណោះ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ នៅពេលយប់ជ្រៅ ក្នុងអំឡុងពេលដែលនាងទទួលការព្យាបាលជម្ងឺមហារីក។ នាងបាននិយាយទាំងខ្សឹបខ្សួល ដោយមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តសង្រេង ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយការអធិស្ឋាន យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ឱព្រះអម្ចាស់ តើទូលបង្គំគួរតែធ្វើដូចម្តេច? ការទួញយំរបស់នាង បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចិត្តណាស់។ ខ្ញុំមិនអាចបញ្ឈប់ការឈឺចាប់របស់នាង ឬដោះស្រាយបញ្ហារបស់នាង ឬក៏រកឃើញពាក្យដ៏ឆ្លាតវ័យ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តនាងទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំដឹងថា នរណាអាចជួយនាងបាន។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែយំជាមួយមិត្តសំឡាញ់ម្នាក់នេះ ខ្ញុំក៏បានឈ្លៀតអធិស្ឋាន ខ្សិបៗថា “ព្រះយេស៊ូវ ព្រះយេស៊ូវ ព្រះយេស៊ូវ”។ សម្លេងយំរបស់នាងក៏បានអន់ថយ ទៅជាសម្លេងខ្សឹបខ្សួល ទាល់តែដង្ហើមរបស់នាងបានប្រែជាយឺត។ ខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលសម្លេងស្វាមីរបស់នាងក៏បានបន្លឺឡើងថា “គាត់គេងលក់ហើយ។ ចាំថ្ងៃស្អែក ពួកខ្ញុំនឹងទូរស័ព្ទទៀត”។ ខ្ញុំក៏បានដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ហើយក្រាបពីលើខ្នើយកើយ ដោយការអធិស្ឋានទាំងខ្សឹបខ្សួល។ កណ្ឌគម្ពីរម៉ាកុសបាននិយាយអំពីរឿងរបស់មនុស្សម្នាក់ ដែលចង់ជួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន។ បុរសជាឪពុកដែលកំពុងមានទុក្ខធំ បាននាំកូនប្រុសដែលកំពុងឈឺចាប់ មករកព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាកុស ៩:១៧)។ ការទូលអង្វររបស់គាត់ ដិតដាមទៅដោយការសង្ស័យ ខណៈពេលដែលគាត់រៀបរាប់អំពីស្ថានភាពដ៏អស់សង្ឃឹមរបស់ខ្លួន(ខ.២០-២២) ហើយគាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនត្រូវការព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីជួយពង្រឹងជំនឿរបស់គាត់(ខ.២៤)។ ឪពុកនិងកូនទាំងពីរនាក់ ក៏បានពិសោធន៍នឹងសេរីភាព ក្តីសង្ឃឹម និងសន្តិភាព ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបោះជំហានចូល…
Read articleការបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែល
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានចំណាយពេលមួយសប្តាហ៍ នៅក្នុងកសិដ្ឋានដែលគេបោះបង់ចោល នៅក្នុងតំបន់ដែលមិនសូវមានគេរស់នៅ នៅតាមបណ្តោយដងទន្លេសែមិន ដែលជា “ទន្លេដែលហូរមិនត្រឡប់ថយក្រោយ” នៅរដ្ឋអីដាហូ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានធ្វើការរុករកក្នុងកសិដ្ឋាននោះ យើងក៏បានឃើញផ្នូរបុរាណមួយ ដែលមានផ្លាកសញ្ញាធ្វើពីឈើ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា គេបានឆ្លាក់អក្សរអ្វីខ្លះ នៅលើផ្លាកនោះទេ ព្រោះវារលប់អស់ហើយ។ មានមនុស្សម្នាក់បានរស់នៅ ហើយក៏បានស្លាប់។ គេបានយកសពគាត់មកបញ្ចុះនោះទីនោះ ហើយឥឡូវនេះ គ្មាននរណានឹកចាំពីគាត់ទៀតទេ។ កន្លែងកប់សពនោះ ហាក់ដូចជាគួរឲ្យសង្វែកណាស់។ ពេលយើងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំក៏បានចំណាយពេលបីបួនម៉ោង ដើម្បីអានអំពីប្រវត្តិរបស់កសិដ្ឋានដ៏ចំណាស់ និងអំពីតំបន់នោះ ប៉ុន្តែ មិនអាចរកឃើញពត៌មាន ដែលទាក់ទងនឹងអ្នកដែលគេបានកប់នៅក្នុងផ្នូរនោះទេ។ គេថា ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា អ្នកដែលល្អជាងគេ ត្រូវបានគេនឹកចាំ បានប្រហែល១០០ឆ្នាំ តែបុណ្នឹងឯង។ ក្រៅពីនោះ អ្នកផ្សេងទៀត នឹងត្រូវគេលែងនឹកចាំ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។ ការចងចាំអំពីមនុស្សជំនាន់មុន នឹងត្រូវសាបរលាប ក្នុងពេលដ៏ខ្លី គឺមិនខុសពីផ្លាក ដែលគេបានដាក់នៅពីមុខផ្នូរនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ កេរដំណែលរបស់យើង នឹងបានបន្តទៅអ្នកជំនាន់ក្រោយ នៅក្នុងមហារគ្រួសារនៃព្រះ។ កេរដំណែលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលយើងមានចំពោះព្រះ និងចំពោះអ្នកដទៃ ក្នុងកាលដែលយើងនៅរស់…
Read articleកម្លាំង នៅក្នុងការឈឺចាប់
ពេលដែលយុវជន សេមមី(Sammy) អាយុ១៨ឆ្នាំ បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះ ក្រុមគ្រួសារគាត់ក៏បានកាត់កាល់គាត់ចោល ដោយប្រពៃណីយរបស់ពួកគេបានប្រកាន់ខ្ជាប់សាសនាផ្សេង។ ប៉ុន្តែ មានសហគមន៍គ្រីស្ទបរិស័ទមួយ បានទទួលស្វាគមន៍គាត់ ដោយផ្តល់ឲ្យគាត់ នូវការលើកទឹកចិត្ត និងធនធានផ្នែកហរិញ្ញវត្ថុ សម្រាប់ការអប់រំរបស់គាត់។ ក្រោយមក ពេលដែលទីបន្ទាល់នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ត្រូវបានគេយកមកបោះពុម្ភផ្សាយ នៅក្នុងទស្សនាវដ្តីមួយ គាត់ក៏បានជួបការបៀតបៀនកាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ សេមមីមិនបានឈប់ទៅសួរសុខទុក្ខក្រុមគ្រួសារគាត់ឡើយ។ គាត់បានទៅលេងពួកគេ ពេលណាគាត់មានឱកាស ហើយក៏បាននិយាយជាមួយឪពុករបស់គាត់ ទោះបងប្អួនបង្កើតរបស់គាត់ បានព្យាយាមរារាំងគាត់ មិនឲ្យចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់គ្រួសារក៏ដោយ។ ពេលដែលឪពុករបស់គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ សេមមីក៏បានទៅជួយថែរជម្ងឺគាត់ ដោយមិនខ្វល់ពីការប្រមាថមើលងាយរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ ក្រោយមក ទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅដោយក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ ក៏បានបន្ទន់ឥរិយ៉ាបថ ដែលពួកគេមានចំពោះគាត់ ហើយអ្នកខ្លះ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារគាត់ ក៏មានចិត្តចង់ស្តាប់គាត់និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ការសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ អាចនាំឲ្យយើងជួបការលំបាកច្រើន។ សាវ័កពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតបើអ្នកណាត្រូវព្រួយលំបាក ទាំងរងទុក្ខឥតហេតុ ដើម្បីឲ្យបានបញ្ញាចិត្តជ្រះថ្លានៅចំពោះព្រះ នោះគួរសរសើរហើយ”(១ពេត្រុស ២:១៩)។ ពេលយើងឆ្លងកាត់ការលំបាក ឬទុក្ខវេទនា ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់យើង គឺយើងបានរងទុក្ខ ដោយសារ “ព្រះគ្រីស្ទក៏បានរងទុក្ខជំនួសយើងដែរ ទាំងទុកដំរាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាដើរតាមលំអានដាននៃទ្រង់”(ខ.២១)។ សូម្បីតែនៅពេលដែលអ្នកដទៃបានជេរប្រមាថព្រះយេស៊ូវ “នោះទ្រង់មិនបានជេរតបវិញទេ…
Read articleការប្រកួតដោយយុត្តិធម៌
ពេលដែលលោកអាសលី លូ(Ashley Liew) ដែលជាកីឡាកររត់ប្រណាំង ជម្រើសជាតិប្រទេសសឹង្ហបូរី ឃើញខ្លួនគាត់កំពុងតែរត់ប្រណាំងនាំមុខគេ ដាច់ឆ្ងាយពីក្រុមកីឡាករទាំងឡាយ ក្នុងការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ក្នុងការប្រកួតស៊ីហ្គេម គាត់ក៏បានដឹងថា ការប្រកួតនេះ កំពុងតែមានរឿងមិនស្រួលហើយ។ គាត់ក៏បានដឹងភ្លាមថា កីឡាកររត់ប្រណាំងដែលនាំមុខ បានបត់តាមផ្លូវខុស ហើយឥឡូវនេះកំពុងតែរត់នៅក្រោយគាត់។ លោកអាសលីអាចកេងចំណេញ ពីកំហុសរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែ ចិត្តជាកីឡាករ បានធ្វើឲ្យគាត់ចង់ទទួលជ័យជម្នះដោយយុត្តិធម៌។ គាត់ចង់ឈ្នះ ដោយសារគាត់រត់បានលឿនជាងគេ គឺមិនមែនដោយសារកីឡាករដទៃទៀតមានកំហុស នៅក្នុងការប្រកួតនោះឡើយ។ គាត់ក៏បានអនុវត្តតាមបញ្ញាចិត្តរបស់គាត់ ដោយបន្ថយល្បឿន ដើម្បីឲ្យពួកគេរត់ទាន់គាត់។ នៅទីបញ្ចប់ លោកអាសលីក៏បានចាញ់ការប្រកួត ហើយក៏ខកខានមិនបានឈ្នះមេដាយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានឈ្នះចិត្តជនរួមជាតិរបស់គាត់ និងបានទទួលរង្វាន់ជាអន្តរជាតិ សម្រាប់ការប្រកួតដោយយុត្តិធម៌របស់គាត់។ ការនេះក៏បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីជំនឿរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយក៏ប្រហែលជាបានជំរុញឲ្យអ្នកខ្លះសួរថា “តើមានអ្វីជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យធ្វើដូចនេះ?” រឿងរបស់លោកអាសលីបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យចែកផ្សាយជំនឿរបស់ខ្ញុំ តាមរយៈសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ។ ការប្រព្រឹត្តដ៏តូច ដោយការចេះគិតពីអ្នកដទៃ ឬសេចក្តីសប្បុរស ឬក៏ការអត់ឱនទោស អាចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យអ្នកសំដែងខ្លួន ទុកជាគំរូពីការល្អគ្រប់ជំពូក ទាំងបង្រៀនគេ កុំឲ្យគេប្រព្រឹត្តខូចអាក្រក់ឡើយ តែឲ្យមានចិត្តនឹងធឹងវិញ…
Read article