ការចែករំលែកនូវការកម្សាន្តចិត្ត
“ព្រះទ្រង់បានរៀបចំ ឲ្យអ្នកមកជួបខ្ញុំ នៅយប់នេះ!” នេះជាពាក្យសម្តីលាគ្នា ដែលស្រ្តីម្នាក់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងឈរនៅពីមុខខ្ញុំ មុនពេលយើងចេញពីយន្តហោះ ដែលបានធ្វើដំណើរមកដល់ទីក្រុងឈីកាហ្គោ។ គាត់អង្គុយនៅជួរកៅអី នៅម្ខាងខ្ញុំ ក្នុងយន្តហោះ ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់កំពុងធ្វើដំណើរទៅផ្ទះ បន្ទាប់ពី គាត់បានធ្វើដំណើរពីរបីត្រឡប់ នៅថ្ងៃនោះ។ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ ពីមូលហេតុដែលគាត់ធ្វើដំណើរត្រឡប់ចុះឡើង លឿនយ៉ាងនេះ។ គាត់ក៏បានឈ្ងោកមុខ ហើយនិយាយថា គាត់ទើបតែបាននាំកូនស្រីគាត់ ទៅមជ្ឈមណ្ឌលកែប្រែអ្នកញៀនថ្មាំ នៅថ្ងៃនេះ។ នៅពេលបន្ទាប់មកទៀត ខ្ញុំក៏បានចែកចាយដល់គាត់ នូវទីបន្ទាល់នៃការដែលកូនប្រុសខ្ញុំ តយុទ្ធនឹងការញៀនថ្មាំហេរ៉ូអ៊ីន និងអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសគាត់ឲ្យរួចពីការញៀនថ្នាំ។ ពេលដែលគាត់កំពុងស្តាប់ខ្ញុំនិយាយ គាត់ក៏បានញញឹមទំាងទឹកភ្នែក។ បន្ទាប់ពីយន្តហោះបានចុះដល់ដីហើយ មុនពេលយើងបែកផ្លូវគ្នា យើងក៏បានអធិស្ឋានជាមួយគ្នា សូមឲ្យព្រះទ្រង់រំដោះកូនស្រីគាត់ ឲ្យរួចពីចំណងនៃការញៀនថ្នាំ។ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៣-៤ ដែលក្នុងនោះ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក។ ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចនឹងកំសាន្តចិត្តអ្នកឯទៀត ក្នុងអស់ទាំងសេចក្តីវេទនារបស់គេបានដែរ គឺដោយសារសេចក្តីក្សាន្តនោះឯង ដែលព្រះបានកំសាន្តចិត្តយើងស្រេចហើយ”។ មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើង សុទ្ធតែជាអ្នកដែលត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត…
Read articleអ្វីដែលយើងចង់ឮ
ក្នុងនាមជាមនុស្ស យើងចេះតែស្វែងរកពត៌មាន ដែលស្របនឹងទស្សនៈរបស់យើង។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញថា យើងច្រើនតែស្វែងរកពត៌មាន ដែលគាំទ្រគំនិតរបស់យើង គឺស្វែងរកជាញឹកញាប់ទ្វេរដង។ ពេលដែលយើងមានការប្តូរផ្តាច់ចំពោះគំនិតរបស់យើង យើងច្រើនតែមិនចង់ឲ្យគំនិតអ្នកដទៃ មកប្រឆាំងនឹងគំនិតរបស់យើងឡើយ។ ការនេះ គឺមិនខុសពីរឿងស្តេចអ័ហាប់ ដែលដឹកនាំទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ពីសម័យដើមឡើយ។ ពេលទ្រង់ និងស្តេចយ៉ូ សាផាត ដែលជាស្តេចរបស់នគរយូដា ពិភាក្សាគ្នាថា តើពួកគេគួរតែទៅធ្វើសង្រ្គាមទាស់នឹង ក្រុងរ៉ាម៉ូត-កាឡាតឬអត់ ស្តេចអ័ហាប់ក៏បានប្រមូលពួកហោរា៤០០នាក់ ដែលទ្រង់បានជ្រើសរើសដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យថ្លែងតែអ្វី ដែលទ្រង់ចង់ឮ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ និងស្តេចយ៉ូសាផាតធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យ។ ពួកហោរាទាំងនោះ សុទ្ធតែទូលថា “ទ្រង់គួរតែលើកទ័ពទៅច្បាំង ដ្បិត ព្រះទ្រង់នឹងប្រគល់គេមក ក្នុងកណ្តាប់ព្រះហស្តនៃព្រះករុណាហើយ”(២របាក្សត្រ ១៨:៥)។ តែយ៉ូសាផាតសួរថា នៅទីនេះតើគ្មានហោរាណាម្នាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ល្មមឲ្យយើងសួរពីគាត់ដែរទេឬអី? ស្តេចអ័ហាប់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយស្ទាក់ស្ទើរ ព្រោះលោកមីកាយ៉ា ដែលជាហោរារបស់ព្រះ “មិនដែលថ្លែងទំនាយល្អពីទ្រង់សោះ គឺចេះតែទាយអាក្រក់ពីទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៧)។ ជាការពិតណាស់ លោកមីកាយ៉ាក៏បានទូលស្តេចទាំងពីរអង្គថា ពួកទ្រង់នឹងមិនទទួលបានជ័យជម្នះឡើយ ហើយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលនឹងខ្ចាត់ខ្ចាយ នៅលើភ្នំ(ខ.១៦)។ ពេលខ្ញុំអានរឿងរបស់ពួកគេ ខ្ញុំក៏ដឹងផងដែរថា ខ្ញុំក៏ចេះតែជៀសវាងយោបលដែលខ្ញុំមិនចង់ស្តាប់ ទោះយោបលនោះប្រកបដោយប្រាជ្ញាក៏ដោយ។ ក្នុងរឿងរបស់ស្តេចអ័ហាប់ លទ្ធផលនៃការស្តាប់តាម “ពួកហៃអើៗ”ទាំង៤០០នាក់របស់ទ្រង់…
Read articleជំនួយនៅមុខផ្ទះ
នៅថ្ងៃមួយ ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅ ក្មេងប្រុសអាយុ៨ឆ្នាំ ឈ្មោះ ខាមិន មែកឌែនញល(Carmine McDaniel) ចង់ឲ្យអ្នករត់សំបុត្រ ក្នុងតំបន់ដែលវារស់នៅ មានភាពត្រជាក់ស្រួល និងមិនខ្វះជាតិទឹក។ ដូចនេះ វាក៏បានយកដបទឹកដាក់ភេសជ្ជៈកីឡា និងដបទឹកពីរបីដប នៅលើកាំជណ្តើរខាងមុខ។ កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពរបស់គ្រួសារនេះ ក៏ថតបានសកម្មភាពរបស់អ្នករត់សំបុត្រ ដែលបានឆ្លើយតប ដោយពាក្យថា “អូហ៍ ពិតជាប្រសើរណាស់ មានទឹក ហើយមានភេសជ្ជៈកាតូរ៉ាដទៀត សូមអរព្រះគុណព្រះ និងសូមអរគុណអ្នកដែលបានដាក់ឲ្យ!” ម្តាយរបស់ខាមិនក៏បាននិយាយថា “ខាមិនយល់ថា កិច្ចការរបស់វា គឺត្រូវផ្តល់ឲ្យនូវភេសជ្ជៈត្រជាក់ៗ ដល់អ្នករត់សំបុត្រ ទោះឪពុកម្តាយរបស់វា មិននៅផ្ទះក៏ដោយ”។ រឿងនេះស្តាប់ទៅ ធ្វើឲ្យចិត្តយើងរីករាយ ប៉ុន្តែ វាក៏បានរំឭកយើងថា មានព្រះមួយអង្គ ដែល “បំពេញតម្រូវការរបស់យើង” គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងស្រាប់។ ទោះសាវ័កប៉ុលកំពុងជាប់ក្នុងគុក ហើយមិនដឹងច្បាស់ថា អនាគតរបស់គាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់បានបង្ហាញចេញនូវក្តីអំណរ ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងភីលីព ដ្បិតព្រះទ្រង់បានបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់គាត់ តាមរយៈការឧបត្ថម្ភរបស់ពួកគេ។ ពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីពមិនសំបូរអ្នកមានទ្រព្យច្រើនទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានចិត្តសប្បុរស ដោយជួយផ្គត់ផ្គង់សាវ័កប៉ុល និងអ្នកដទៃទៀត ដែលមានការខ្វះខាត(២កូរិនថូស ៨:១-៤)។ ដែលពួកជំនុំក្រុងភីលីពបានបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់សាវ័កប៉ុលជាយ៉ាងណា…
Read articleផ្អែម ហើយល្វីង
មានមនុស្សជាច្រើនចូលចិត្តញាំស្ករសូកូឡា ប៉ុន្តែ មានអ្នកខ្លះចូលចិត្តស្ករសូកូឡា ដែលមានរស់ជាតិល្វីង ហើយអ្នកខ្លះទៀតចូលចិត្តរស់ជាតិផ្អែម។ ជនជាតិម៉ាយ៉ា នៅសម័យបុរាណ នៅតំបន់អាមេរិកកណ្តាល ចូលចិត្តប្រើស្ករសូកូឡាធ្វើជាភេសជ្ជៈដែលមានរស់ជាតិល្វីង ហើយបានបន្ថែមម្ទេស។ ពួកគេបានហៅភេសជ្ជៈនោះថា “ទឹកល្វីង”។ ពួកគេចូលចិត្តបរិភោគវាណាស់។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គេក៏បាននាំភេសជ្ជៈនេះ ចូលប្រទេសអេស្ពាញ ប៉ុន្តែ ជនជាតិអេស្ពាញចូលចិត្តស្ករសូកូឡាដែលមានរស់ជាតិផ្អែម បានជាពួកគេបន្ថែមស្ករស និងទឹកឃ្មំ ដើម្បីបំបាត់រស់ជាតិល្វីងនោះ។ យ៉ាងណាមិញ ការរស់នៅរបស់យើង ក៏មានភាពល្វីង និងភាពផ្អែមផងដែរ គឺមិនខុសពីស្ករសូកូឡាឡើយ។ មានអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ នៅសតវត្សរ៍ទី១៧ ឈ្មោះ ប្រាដឺ ឡរិន(Brother Lawrence) បានមានប្រសាសន៍ថា “បើយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា នោះយើងនឹងត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីទទួលរស់ជាតិនៃជីវិត ដែលផ្អែម និងល្វីងបានដូចគ្នា ពីព្រះហស្តទ្រង់”។ តើយើងព្រមទទួលរស់ជាតិផ្អែម និងរស់ជាតិល្វីង បានដូចគ្នាដែរឬទេ? នេះមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ! តើលោកប្រាដឺ ឡរិនចង់មានន័យថា ដូចម្តេច? ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់មានន័យថា យើងអាចទទួលគ្រប់រស់ជាតិនៃជីវិត ដោយសារយើងស្គាល់ចរិយាសម្បត្តិរបស់ព្រះ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ទ្រង់ល្អប្រសើរ ហើយក៏ធ្វើការល្អដែរ”(ទំនុកដំកើង ១១៩:៦៨)។…
Read articleអំពើសប្បុរសដែលមិនឲ្យគេដឹង
ពេលដែលខ្ញុំទើបតែបញ្ចប់មហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវរៀនចាយត្បិតត្បៀត ដោយកំណត់ថា ក្នុងមួយសប្តាហ៍ ខ្ញុំមិនត្រូវចំណាយទៅលើគ្រឿងទេស លើសពី២៥ដុល្លាឡើយ។ ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងតម្រង់ជួររង់ចាំបង់លុយ នៅហាងទំនិញ មុននឹងចេញមកក្រៅ ខ្ញុំសង្ស័យថា គ្រឿងទេសដែលខ្ញុំបានទិញ មានតម្លៃលើសលុយដែលនៅជាប់ខ្លួន។ ខ្ញុំក៏ប្រាប់អ្នកគិតលុយ ឲ្យឈប់បូកបន្ថែមទំនិញដែលនៅសល់ ពេលដែលតម្លៃសរុបបានកើនដល់២០ដុល្លា ព្រោះខ្ញុំមានលុយល្មមនឹងទិញគ្រឿងទេសទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើស លើកលែងតែម្រេចមួយកញ្ចប់ ដែលខ្ញុំគ្មានលុយបន្ថែមសម្រាប់ទិញ។ ពេលខ្ញុំហៀបនឹងបើកឡានចេញទៅផ្ទះវិញ មានបុរសម្នាក់បានឈប់នៅក្បែរឡានខ្ញុំ។ គាត់ក៏បានហុចម្រេចមួយកញ្ចប់ឲ្យខ្ញុំ ដោយនិយាយថា វាជាម្រេចដែលខ្ញុំត្រូវការ។ មិនទាន់បានអរគុណគាត់ផង គាត់ក៏បានដើរចេញទៅបាត់។ ពេលខ្ញុំនឹកឃើញការល្អដ៏សាមញ្ញ និងសប្បុរសរបស់គាត់ ខ្ញុំមានចិត្តកក់ក្តៅ ហើយក៏បាននឹកចាំព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក៦។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានរិះគន់អ្នកដែលធ្វើទាន ដើម្បីឲ្យគេសរសើរខ្លួន(ខ.២) ហើយទ្រង់ក៏បានបង្រៀនសិស្សទ្រង់ ឲ្យចេះធ្វើទាន តាមបែបផ្សេងវិញ។ ទ្រង់បានបង្រៀនកុំឲ្យធ្វើទាន ដើម្បីមុខមាត់នោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គឺត្រូវធ្វើទាន ក្នុងភាពលាក់កំបាំង គឺមិនខុសពីដៃឆ្វេងដែលមិនដឹងថា ដៃស្តាំកំពុងតែធ្វើទាននោះឡើយ(ខ.៣)។ អំពើសប្បុរសរបស់មនុស្សដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ការធ្វើទាន គឺមិនគួរធ្វើឡើង ដើម្បីខ្លួនយើងនោះឡើយ។ យើងធ្វើទាន គឺដោយសារតែការអ្វីដែលព្រះដ៏សប្បុរសនៃយើង បានប្រទានពរយើង ដោយមិនសំចៃ(២កូរិនថូស ៩:៦-១១)។…
Read articleដោយសារការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ
អ្នកស្រីស៊ូសានណាហ៍ សាយបឺ(Susannah Cibber) ទទួលបាននូវកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បី នៅសតវត្សរ៍ទី១៨ ដោយសារគាត់មានអំណោយទានផ្នែកចម្រៀង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ក៏មានឈ្មោះល្បី ដោយសារបញ្ហារឿងអាស្រូវក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់ផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅពេលដែលគេយកបទច្រៀង ដែលមានចំណងជើងថា “ព្រះមែស៊ី” ដែលលោកហេនឌែល(Handel)បាននិពន្ធ មកប្រគុំជាលើកទីមួយ ក្នុងក្រុងឌីប្លីន នៅខែមេសា ឆ្នាំ១៧៤២ មានទស្សនិកជនជាច្រើន មិនចង់ឲ្យគាត់ចូលរួមសម្តែង ជាអ្នកចម្រៀងទោល ដែលលេចធ្លោនោះទេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសម្តែងបើកការប្រគុំតន្រ្តីនៅថ្ងៃនោះ អ្នកស្រីសាយបឺ ក៏បានច្រៀងបទព្រះមែស៊ីយ៉ាងដូចនេះថា “ទ្រង់ត្រូវគេមើលងាយ ហើយត្រូវមនុស្សបោះបង់ចោល ទ្រង់ជាមនុស្សទូទុក្ខ ហើយក៏ធ្លាប់ស្គាល់សេចក្តីឈឺចាប់”(អេសាយ ៥៣:៣)។ ពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បានច្រៀងនេះ បានធ្វើឲ្យលោកគ្រូគង្វាល ផាទ្រីក ដេឡានី(Patrick Delany)មានការប៉ះពាល់ចិត្ត បានជាគាត់ក្រោកឈរឡើង ហើយលាន់មាត់ថា “អ្នកស្រីសាយបឺ ព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអ្នកស្រីហើយ!” រឿងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីទំនាក់ទំនងរវាងជីវិតរបស់អ្នកស្រីស៊ូសានហាហ៍ សាយបឺ ជាមួយនឹងខ្លឹមសារនៃបទ “ព្រះមែស៊ី” របស់លោកហេនឌែល ដែលយើងមិនពិបាកនឹងយល់ឡើយ។ “មនុស្សទូទុក្ខ” គឺជាព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះមែស៊ី ត្រូវគេ “មើលងាយ ហើយបោះបង់ចោល” ដោយសារតែអំពើបាប គឺមិនខុសពីអ្នកស្រីសាយបឺ ដែលត្រូវគេស្អប់…
Read article