ម្កុដរបស់ស្តេច
មានពេលមួយ យើងបានអង្គុយនៅតុមួយ ដោយម្នាក់ៗបានយកឈើចាក់ធ្មេញ ដែលស្រួចៗដូចបន្លាដោតពីលើចានដែលធ្វើពីស្នោ ដែលនៅមុខយើង។ ក្នុងពេលដែលយើងញាំអាហារពេលល្ងាចថ្ងៃនោះ នៅសប្តាហ៍ដែលឈានទៅរកបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ យើងក៏បានបង្កើតបានភួងបន្លាមួយ ដែលឈើចាក់ធ្មេញនីមួយៗជាតំណាងឲ្យការអ្វីដែលយើងបានប្រព្រឹត្ត តែព្រះគ្រីស្ទបានបង់ថ្លៃលោះយើងរួចហើយ។ ការអនុវត្តន៍ដូចនេះ បាននាំឲ្យយើងនឹកចាំថា យើងបានធ្វើអំពើបាបជាច្រើន បានជាយើងត្រូវការព្រះសង្រ្គោះមួយអង្គ ហើយយើងក៏នឹកចាំអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប ដោយការសុគតរបស់ទ្រង់ នៅលើឈើឆ្កាង។ ភួងបន្លាដែលគេបានក្រងឲ្យព្រះយេស៊ូវពាក់ ជាផ្នែកមួយនៃល្បែងដ៏ព្រៃផ្សៃ ដែលពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងបានលេង មុនពេលគេយកទ្រង់ទៅឆ្កាង។ ពួកគេក៏បានឲ្យទ្រង់ពាក់រ៉ូបដូចស្តេច ហើយថ្វាយដំបងមួយ ធ្វើជាដំបងរាជរបស់ស្តេច តែក្រោយមក ពួកគេក៏បានយកដំបងនោះវាយទ្រង់។ ពួកគេបានចម្អកឲ្យទ្រង់ ដោយហៅទ្រង់ថា “ស្តេចនៃសាសន៍យូដា”(ម៉ាថាយ ២៧:២៩) ដោយមិនបានដឹងទេថា ទង្វើរបស់ពួកគេ នឹងត្រូវគេចងចាំអស់រាប់ពាន់ឆ្នាំក្រោយមកទៀត។ ទ្រង់មិនមែនជាក្សត្រធម្មតាឡើយ។ ទ្រង់ជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច ដែលការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់ បានប្រទានឲ្យយើងនូវជីវិតអស់កល្ប។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបានអបអរសាទរ ដល់អំណោយនៃការអត់ទោសបាប និងជីវិតថ្មី ដោយប្រើឈើចាក់ធ្មេញ និងផ្កា ធ្វើជានិមិត្តរូប។ យើងពិតជាមានអំណរណាស់ ដោយដឹងថាព្រះបានលប់បាបយើងចោល ហើយប្រទានឲ្យយើងមានសេរីភាព និងជីវិតរស់នៅជារៀងរហូតជាមួយទ្រង់! —AMY BOUCHER PYE
Read articleផ្លូវនៃទុក្ខវេទនា
ក្នុងអំឡុងពេលនៃសប្តាហ៍ដ៏បរិសុទ្ធ យើងនឹកចាំអំពីរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃចុងក្រោយ មុនពេលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ គេបានបណ្តើរព្រះយេស៊ូវ ទៅរកកន្លែងឆ្កាង តាមផ្លូវនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលសព្វថ្ងៃនេះ គេហៅផ្លូវនោះជាភាសាឡាតាំងថា វីអា ដូឡូរ៉ូសា(Via Dolorosa) ដែលមានន័យថា ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនា។ ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើរ បានពិពណ៌នាថា ផ្លូវដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅរកឈើឆ្កាង មិនគ្រាន់តែជាផ្លូវនៃទុក្ខវេទនាប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនាដែលព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះទ័យ យាងទៅរកកាល់វ៉ារី បានក្លាយជា “ផ្លូវថ្មី និងផ្លូវដ៏រស់” ក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា(ហេព្រើរ ១០:២០)។ អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលជនជាតិយូដាបានព្យាយាមចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះ តាមរយៈការយកសត្វធ្វើយញ្ញបូជា និងដោយព្យាយាមកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ។ ប៉ុន្តែ ក្រឹត្យវិន័យគ្រាន់តែជា “ស្រមោល ពីសេចក្តីល្អដែលត្រូវមក” ដ្បិត “ឈាមគោឈ្មោល និងពពែឈ្មោល នោះពុំអាចនឹងដោះបាបបានឡើយ”(ខ.១,៤)។ ដំណើររបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមផ្លូវទៅរកឈើឆ្កាង បាននាំទៅរកការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ ដោយសារការលះបង់របស់ទ្រង់ នោះយើងអាចមានភាពបរិសុទ្ធខាងវិញ្ញាណ ពេលដែលយើងទទួលជឿទ្រង់ ដើម្បីទទួលការអត់ទោសបាប។ ទោះបីជាយើងមិនអាចកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យឲ្យបានមួយរយភាគរយក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចចូលទៅជិតព្រះ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ដោយទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថា យើងបានទទួលការស្វាគមន៍ និងក្តីស្រឡាញ់(ខ.១០,២២)។ ផ្លូវនៃទុក្ខវេទនារបស់ព្រះគ្រីស្ទ បើកផ្លូវឲ្យយើងមានផ្លូវថ្មី និងផ្លូវដ៏រស់…
Read articleចានក្លាំនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ថ្ងៃមួយ នៅក្នុងថ្នាក់រូបវិទ្យាអស់កាលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ គ្រូបង្រៀន បានប្រាប់យើងកុំឲ្យងាកបែរក្រោយ ហើយសួរយើងថា “តើជញ្ជាំងខាងក្រោយរបស់ថ្នាក់រៀនយើង មានពណ៌អ្វី?” បើយើងមិនដែលបានចាប់អារម្មណ៍នឹងពណ៌របស់ជញ្ជាំងនោះទេ នោះយើងមិនអាចឆ្លើយសំណួរនេះបានឡើយ។ ជួនកាល យើងមិនបានចាប់អារម្មណ៍ ឬមើលរំលង “អ្វីមួយ” ដែលមានក្នុងជីវិតយើង ដោយសារយើងមិនអាចចាប់អារម្មណ៍ឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។ ជួនកាល យើងមិនបានដឹងទេថា របស់នោះបាន នៅទីនោះ តាំងពីពេលណាមកទេ។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានសារឡើងវិញ នូវបទគម្ពីរដែលនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវលាងជើងឲ្យពួកសាវ័ក ហើយក្នុងរឿងនេះ មានចំណុចមួយចំនួន ដែលខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍កាលពីមុន។ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងច្រើន អំពីរឿងនេះ ព្រោះគេច្រើនតែយករឿងនេះមកអាន ក្នុងអំឡុងពេលសប្តាហ៍នៃការរំឭកអំពីការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់។ យើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះសង្រ្គោះ និងព្រះដ៏ជាព្រះមហាក្សត្រនៃយើង ទ្រង់បានបន្ទន់ព្រះកាយចុះ ដើម្បីលាងជើងឲ្យពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់។ នៅទឹកដីអ៊ីស្រាអែលសម័យនោះ សូម្បីតែអ្នកបម្រើ ក៏គេមិនឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះដែរ ព្រោះគេយល់ថា វាជាកិច្ចការថោកទាបពេក។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ពីមុនមកនោះ គឺព្រះយេស៊ូវ ដែលជាមនុស្សផង និងជាព្រះផង ទ្រង់បានលាងជើងឲ្យយូដាស។ ទោះទ្រង់ជ្រាបថា យូដាសនឹងក្បត់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែបន្ទាបព្រះកាយ លាងជើងឲ្យយូដាស គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៣:១១។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់បានបង្ហូរចូលទៅក្នុងទឹក…
Read articleចូរមើល ហើយស្ងាត់ស្ងៀម
ក្នុងបទចម្រៀងដែលមានចំណងជើងថា “ចូរមើលទៅទ្រង់” លោករូបេន សូតេឡូ(Rubén Sotelo) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេង និងជាជនជាតិមិចស៊ិចកូបានពិពណ៌នា អំពីព្រះយេស៊ូវ នៅពេលទ្រង់ត្រូវគេឆ្កាង។ គាត់បានអញ្ជើញយើង ឲ្យមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅស្ងាត់ស្ងៀម ព្រោះយើងពិតជាគ្មានពាក្យអ្វី ដែលសក្តិសមនឹងពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញនៅឈើឆ្កាងឡើយ។ យើងអាចស្រមៃអំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលបានរៀបរាប់ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អ។ យើងអាចនឹកស្រមៃអំពីឈើឆ្កាង ព្រះលោហិត ដែកគោល និងការឈឺចាប់របស់ទ្រង់។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវផុតដង្ហើម អស់អ្នកដែលបានឃើញការដែលកើតឡើង “ក៏វិលទៅវិញទាំងគក់ដើមទ្រូងបណ្តើរ”(លូកា ២៣:៤៨)។ ហើយក៏មានអ្នកដទៃទៀត ដែលបាន “ឈរមើលពីចម្ងាយ”(ខ.៤៩)។ ពួកគេបានមើលទៅទ្រង់ ហើយក៏នៅស្ងាត់ស្ងៀម។ អ្នកដែលនិយាយស្តីនៅពេលនោះ គឺមេទ័ព ដែលបានមានថ្លែងថា “មនុស្សនេះសុចរិតពិតមែន”(ខ.៤៧)។ មានបទចម្រៀង និងបទកំណាព្យត្រូវបានគេនិពន្ធឡើង ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យនេះ។ អស់កាលជាច្រើនឆ្នាំ មុនពេលទ្រង់សុគត លោកយេរេមាបានសរសេរ អំពីការឈឺចាប់របស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ក្រោយពីបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ឱអ្នករាល់គ្នា ដែលដើរបង្ហួសអើយ តើមិនអំពល់ដល់អ្នករាល់គ្នាទេឬ”(បរិទេវ ១:១២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់កំពុងប្រាប់គេឲ្យមើលទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពិចារណា ព្រោះគាត់គិតថា គ្មានទុក្ខវេទនាណា ដែលខ្លាំងដូចទុក្ខវេទនារបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តើមានទុក្ខវេទនាណា…
Read articleថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះដែលប្រទានឲ្យមានការលូតលាស់
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញមានវត្ថុពណ៌លឿង កំពុងបង្ហាញខ្លួន នៅលើចិញ្ចើមផ្លូវសម្រាប់បើកឡាន ដែលនៅខាងស្តាំដៃ។ វាគឺជាសម្រស់នៃផ្កាដាហ្វូឌីលប្រាំមួយដើម ដែលបានដុះនៅចន្លោះថ្មធំៗពីរផ្ទាំង បានរីកឡើង និងដុះខ្ពស់ពីដី។ ដោយសារខ្ញុំមិនបានដាំ ឬដាក់ជី និងស្រោចទឹកឲ្យពួកវា នោះខ្ញុំក៏មិនដឹងថា ផ្កាទាំងនោះបានដុះ នៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ដោយរបៀបណាឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបកស្រាយ អំពីអាថ៌កំបាំងនៃការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូច អំពីគ្រាប់ពូជដែលគេបានសាបព្រោះ។ ទ្រង់បានប្រៀបធៀបនគរព្រះ ទៅនឹងកសិករម្នាក់ ដែលកំពុងព្រោះគ្រាប់ពូជ នៅលើដី(ម៉ាកុស ៤:២៦)។ គាត់ប្រហែលជាបានថែរទាំដីសម្រាប់ដាំគ្រាប់ពូជនោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា អ្នកនោះក៏ដេករាល់យប់ក្រោកឡើងរាល់ថ្ងៃ តែមិនដឹងហេតុដែលពូជពន្លកដុះឡើងជាយ៉ាងណាទេ ដ្បិតដីបង្កើតផលដោយខ្លួនឯង មុនដំបូងចេញជាពន្លក រួចបែកជាគួរ ក្រោយទៀតចេញជាគ្រាប់ (ខ.២៧-២៨)។ លុះដល់កាលណាផ្លែទុំហើយ ក៏ស្រាប់តែគេយកកណ្តៀវទៅច្រូតតែម្តង ព្រោះដល់រដូវច្រូតហើយ(ខ.២៩)។ ភាពពេញវ័យនៃគ្រាប់ពូជ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺមិនខុសពីដើមផ្កាដាហ្វូឌីល ដែលចេញផ្កានោះឡើយ។ វាកើតមានភាពពេញវ័យ តាមពេលដែលព្រះកំណត់ និងដោយសារអំណាចរបស់ព្រះ ដែលធ្វើឲ្យវាលូតលាស់។ យ៉ាងណាមិញ យើងគិតអំពីការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ឬអំពីផែនការរបស់ព្រះ សម្រាប់ការរីកលូតលាស់នៃពូកជំនុំ រហូតដល់គ្រាដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់អាចធ្វើការតាមរបៀបអាថ៌កំបាំង ដែលមិនពឹងផ្អែកទៅលើសមត្ថភាព ឬការយល់ដឹង…
Read articleគោលបំណងនៃការរស់នៅ
ត្រួសៗ ហើយក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា សៀវភៅទាំងនោះបានបង្ហាញនូវទស្សនៈ ដែលមានទំនោរគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ សៀវភៅប្រភេទនោះ ស្ទើរតែទាំងអស់បានផ្តល់ឲ្យនូវយោបល់ល្អៗ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ក៏មានសៀវភៅជាច្រើនដែលនិយាយពន្លយពាក្យថា យើងត្រូវកាត់បន្ថយការចំណាយ ក្នុងការរស់នៅ ដើម្បីឲ្យយើងបានរស់នៅដូចមហាសេដ្ឋី នៅថ្ងៃក្រោយ។ ប៉ុន្តែ មានសៀវភៅមួយបានផ្តល់ឲ្យនូវទស្សនៈខុសពីនេះ ដោយលើកឡើងថា ការរស់នៅបែបសាមញ្ញ គឺមានភាពចាំបាច់ ដើម្បីក្លាយជាអ្នកមាន។ សៀវភៅនោះបានលើកទឹកចិត្តថា បើអ្នកត្រូវការរបស់របរកាន់តែច្រើន ឬកាន់តែឡូយឆាយ ដើម្បីឲ្យបានសប្បាយចិត្ត នោះមានន័យថា “អ្នកមិនដឹងថា ខ្លួនឯងកំពុងរស់នៅដើម្បីអ្វីទេ”។ ទស្សនៈដ៏មានន័យខាងលើ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការឆ្លើយតបរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចំពោះបុរសម្នាក់ ដែលបានទូលសូមទ្រង់ ឲ្យជំរុញបងប្រុសគាត់ ឲ្យចែកកេរមរតកជាមួយគាត់។ ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មិនបានកាន់ខាងគាត់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានមានបន្ទូលបដិសេធគាត់ភ្លាមៗ មុនពេលទ្រង់ធ្វើការព្រមានយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ អំពី “ភាពលោភលន់គ្រប់ប្រភេទ” ព្រោះ “ជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ”(លូកា ១២:១៤-១៥)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានពិពណ៌នា អំពីការដែលបុរសអ្នកមានម្នាក់ មានផែនការបង្គរភោគផលដំណាំរបស់ខ្លួនទុក ហើយអរសប្បាយនឹងជីវភាពដ៏ស្តុកស្តម្ភ ដែលនោះជាការធ្វើផែនការចូលនិវត្តន៍ តាមបែបសតវត្សរ៍ទី១ ហើយទ្រង់ក៏បានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនោះ នឹងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់គាត់ឡើយ ព្រោះគាត់នឹងស្លាប់នៅយប់នោះហើយ(ខ.១៦-២០)។ យើងមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់ធនធានរបស់យើង…
Read article