មិនអាចខាំជាប់
ខណៈពេលដែលខេតលីន(Caitlyn) កំពុងហែលទឹក ជាមួយមិត្តភក្តិគាត់ នៅក្នុងឈូងសមុទ្រមិចស៊ីកូ គាត់ក៏ត្រូវត្រីឆ្លាមខាំជើងជាប់ ហើយវាក៏បានព្យាយាមទាញគាត់។ ដើម្បីតទល់នឹងការវាយប្រហារនេះ ខេតលីនក៏បានដាល់ច្រមុះរបស់ត្រីឆ្លាម។ សត្វសាហាវនេះក៏បានបើកមាត់របស់វា ព្រលែងជើងគាត់ ហើយក៏បានហែលទៅឆ្ងាយបាត់ ទាំងបរាជ័យ។ ការខំារបស់ត្រីឆ្លាម បានធ្វើឲ្យជើងគាត់របួសជាច្រើនកន្លែង ដែលត្រូវដេរអស់១០០ថ្នេរ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺត្រីឆ្លាមនោះមិនអាចខំាជើងរបស់គាត់ជាប់ឡើយ។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការពិត ដែលព្រះយេស៊ូវបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ដោយធ្វើឲ្យវាលែងមានអំណាចគំរាមកំហែង និងឈ្នះអ្នកដើរតាមទ្រង់ទៀត។ សាវ័កពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីស្លាប់ គ្មានអំណាចនឹងឃុំឃាំងទ្រង់ទុកបានឡើយ”(កិច្ចការ ២:២៤)។ លោកពេត្រុសបាននិយាយដូចនេះ ទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ប្រហែលជាក្នុងចំណោមនោះ មានមនុស្សជាច្រើនដែលធ្លាប់ស្រែកថា “ឆ្កាងវាទៅ! ឆ្កាងវាទៅ!” ដើម្បីទាមទាឲ្យគេកាត់ទោសប្រហារជីវិតព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ២៧:២២)។ ជាលទ្ធផល ពួកទាហានរ៉ូម៉ាំង ក៏បានយកទ្រង់ទៅឆ្កាង។ សពទ្រង់ក៏ត្រូវគេយកទៅបញ្ចុះនៅក្នុងផ្នូរមួយ ហើយក៏បាននៅក្នុងផ្នូរនោះអស់បីថ្ងៃ រហូតដល់ពេលដែលព្រះបានប្រោសទ្រង់ឲ្យមានព្រះជន្មឡើងវិញ។ បន្ទាប់ពីទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ លោកពេត្រុស និងពួកសិស្សដទៃទៀត ក៏បាននិយាយ និងបរិភោគអាហារជាមួយទ្រង់ ហើយ៤០ថ្ងៃក្រោយមក ពួកគេក៏បានឃើញទ្រង់យាងឡើង ទៅនគរស្ថានសួគ៌វិញ(កិច្ចការ ១:៩)។ ព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើផែនដីនេះ បានបញ្ចប់…
Read articleការជ្រើសរើសផ្លូវធ្វើដំណើរ
ខ្ញុំមានរូបថតទេសភាពនៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដែលខ្ញុំបានថតរូបបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលកំពុងជិះសេះ នៅតាមជួរភ្នំខូឡូរ៉ាដូ ខណៈពេលដែលគាត់គិតថា តើគាត់ត្រូវទៅតាមផ្លូវលំ ដែលនៅខាងមុខគាត់ឬអត់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំ នឹកចាំ អំពីបទកំណាព្យរបស់លោករ៉ូបឺត ហ្រ្វូស(Robert Frost) ដែលមានចំណងជើងថា “ផ្លូវដែលមិនបានធ្វើដំណើរ”។ នៅក្នុងបទកំណាព្យនេះ លោកហ្វ្រូសបានជញ្ជឹងគិត អំពីផ្លូវពីរខ្សែ ដែលនៅចំពោះមុខគាត់។ មើលទៅផ្លូវទាំងពីរសុទ្ធតែគួរឲ្យចង់ធ្វើដំណើរដូចគ្នា ប៉ុន្តែ គាត់មានការសង្ស័យថា តើគាត់នឹងបានវិលត្រលប់មកកន្លែងនេះវិញទេ បើគាត់ជ្រើសរើសយកផ្លូវណាមួយ។ លោកហ្វ្រូសបានសរសេរ ក្នុងបទកំណាព្យនោះថា “មានផ្លូវបំបែកពីរ នៅក្នុងព្រៃ ហើយខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តទៅតាមផ្លូវដែលគេមិនសូវធ្វើដំណើរ ហើយការនេះបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរគ្រប់យ៉ាង”។ ក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើភ្នំ(ម៉ាថាយ ៥-៧) ព្រះអម្ចាស់បានប្រាប់អ្នកស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ថា “ចូរឲ្យចូលតាមទ្វារចង្អៀត ដ្បិតទ្វារដែលនាំទៅឯសេចក្តីហិនវិនាស នោះធំ ហើយទូលាយផង ក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលចូលតាមទ្វារនោះ។ តែឯទ្វារដែលនាំទៅឯជីវិត នោះតូច ហើយចង្អៀតវិញ ក៏មានមនុស្សតិចណាស់ដែលរកផ្លូវនោះឃើញ”(៧:១៣-១៤)។ ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសផ្លូវណាមួយ ដើម្បីធ្វើដំណើរ។ មានផ្លូវជាច្រើន ដែលហាក់ដូចជាល្អ ហើយគួរឲ្យទាក់ទាញ ប៉ុន្តែ មានតែផ្លូវមួយទេ ដែលជាផ្លូវនៃជីវិត។ ព្រះយេស៊ូវបានត្រាសហៅយើង ឲ្យធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនៃភាពជាសិស្ស និងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ…
Read articleទ្រព្យសម្បត្តិ នៅក្នុងផ្លែល្ពៅ
កាលខ្ញុំកំពុងរស់នៅជាម្តាយដ៏វ័យក្មេងម្នាក់ ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើកំណត់ហេតុ អំពីរយៈពេល១ឆ្នាំដំបូង នៃជីវិតរបស់កូនស្រីខ្ញុំ។ ជារៀងរាល់ខែ ខ្ញុំបានថតរូបនាងទុក ដើម្បីបង្ហាញអំពីការផ្លាស់ប្តូរ និងការលូតលាស់របស់នាង។ ក្នុងចំណោមរូបថតដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ មានរូបថតមួយ ដែលខ្ញុំបានថត ពេលនាងកំពុងអង្គុយយ៉ាងរីករាយ នៅក្នុងផ្លែល្ពៅដ៏ធំមួយផ្លែ ដែលខ្ញុំបានទិញពីកសិករប្រចំាតំបន់ ហើយបានចោះឲ្យប្រហោងក្នុង។ ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ ពេលឃើញនាងអង្គុយនៅក្នុងផ្លែល្ពៅនោះ។ ផ្លែល្ពៅបានក្រៀមស្វឹតទៅ នៅសប្តាហ៍បន្ទាប់ ប៉ុន្តែ កូនស្រីខ្ញុំបានបន្តលូតលាស់ ហើយចម្រើនឡើង។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីការស្គាល់សេចក្តីពិត ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់រូបថតនោះ។ គាត់បានប្រដូចការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងចិត្តយើង ទៅនឹងទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានទុកនៅក្នុងក្អម។ ការនឹកចំា អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង ធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហាន និងកម្លាំង សម្រាប់អត់ទ្រាំ ក្នុងទុក្ខលំបាក ទោះជាយើងត្រូវគេសង្កក់សង្កិនគ្រប់ជំពូកក៏ដោយ(២កូរិនថូស ៤:៨)។ ពេលគេវាយយើងដេកស្តូក តែមិនស្លាប់ យើងអាចបង្ហាញឲ្យអ្នកដទៃឃើញ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់នៅក្នុងយើង ដោយសារអំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងជីវិតយើង(ខ.៩)។ យើងអាចមានអារម្មណ៍នឿយព្រួយ ដោយសារទុក្ខលំបាករបស់យើង ដូចជាផ្លែល្ពៅដែលក្រៀមស្វិត។ ប៉ុន្តែ ក្តីអំណររបស់យើងអាចចម្រើនឡើង ដោយសារព្រះយេស៊ូវ ទោះមានការប្រឈមមុខទាំងនោះក៏ដោយ។ ការស្គាល់ទ្រង់ ដោយដឹងថា អំណាចទ្រង់កំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង…
Read articleមុខមាត់ពិតរបស់ខ្ញុំ
ការមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនស័ក្តិសម និងអាម៉ាស់ ចំពោះអតីតកាល ដែលខ្វះការគោរពប្រតិបត្តិ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បាននាំឲ្យមានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមាន មកលើផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតខ្ញុំ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ តើខ្ញុំត្រូវគិតយ៉ាងណា បើសិនជាអ្នកដទៃបានដឹង អំពីកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនល្អដែលខ្ញុំធ្លាប់មានកាលពីមុន? ទោះព្រះទ្រង់បានជួយខ្ញុំ ឲ្យមានសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងការអញ្ជើញអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ឲ្យមកញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែព្យាយាម ធ្វើខ្លួន ឲ្យហាក់ដូចជាល្អឥតខ្ចោះ។ ខ្ញុំបានបោសសម្អាតផ្ទះខ្ញុំ កុំឲ្យឃើញមានកន្លែងប្រឡាក់ និងរៀបចំអាហារដែលមានបីដំណាក់កាល ហើយក៏បានស្លៀកខោខៅប៊យ និងអាវដែលល្អបំផុត។ ខ្ញុំបានប្រញាប់រត់ទៅបិទទឹកស្រោចស្មៅនៅទីធ្លាមុខផ្ទះ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមមួលក្បាលទុយោរដែលបានលិច ហើយខ្ញុំក៏បានស្រែកឡើង ពេលដែលទឹកបាញ់មកលើខ្ញុំ ធ្វើឲ្យទទឹកខ្លួនជោគ។ ខ្ញុំក៏បានយកកន្សែងពោះគោមកជូតសក់ និងជូតម្សៅនៅលើមុខ។ ខ្ញុំក៏បានផ្លាស់ខោអាវ ដោយស្លៀកខោផ្សេង និងពាក់អាវយឺតវិញ … ពេលនោះ កណ្តឹងទ្វារផ្ទះក៏បានបន្លឺឡើង។ ដោយសារអារម្មណ៍នឿយណាយ ខ្ញុំក៏បានសារភាពប្រាប់អ្នកដឹកនាំដែលជាភ្ញៀវនៅថ្ងៃនោះ អំពីរឿងដ៏គួរឲ្យអស់សំណើចដែលបានកើតឡើងកាលពីព្រឹកមិញ និងអំពីបំណងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដែលចង់ធ្វើឲ្យបានល្អ។ តែមិត្តភក្តិថ្មីម្នាក់នេះ ក៏បានចែករំលែកអំពីការដែលនាងធ្លាប់តយុទ្ធនឹងការភ័យខ្លាច និងការខ្វះទំនុកចិត្ត ដោយសារកំហុសពីអតីតកាល។ បន្ទាប់ពីយើងបានអធិស្ឋានហើយ នាងក៏បានអញ្ជើញខ្ញុំ ឲ្យចូលរួមជាមួយក្រុមរបស់នាង ដែលមានសុទ្ធតែអ្នកបម្រើដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ របស់ព្រះជាម្ចាស់។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលយកជីវិតថ្មីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយមិនបានបណ្តោយឲ្យអតីតកាល រារាំងគាត់មិនឲ្យបម្រើព្រះអម្ចាស់ឡើយ(១ធីម៉ូថេ ១:១២-១៤)។…
Read articleតែងតែស្វាគមន៍ជានិច្ច
បន្ទាប់ពីអែនជី(Angie) បានតស៊ូ នៅក្នុងការរៀនសូត្រឲ្យបានចំណាត់ថ្នាក់ល្អ អស់បីបួនឆ្នាំមក ទីបំផុត គេបានដកនាងចេញពីសាលាបឋមសិក្សាដែលឈានមុខគេ ហើយក៏បានផ្ទេរទៅសាលា “ធម្មតា”។ នៅក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំដែលមានការប្រកួតប្រជែងដ៏ខ្លាំងក្លា នៅប្រទេសសឹង្ហបូរី គេសង្ឃឹមថា ការបានទៅរៀននៅសាលា “ល្អ” នឹងនាំឲ្យពួកគេមានអនាគតល្អ ហេតុនេះហើយ មនុស្សជាច្រើនក៏បានគិតថា ការផ្ទេរចេញពីសាលាដ៏ឈានមុខនេះ គឺជាបរាជ័យរបស់អេនជី។ ឪពុកម្តាយរបស់អេនជី មានការខកចិត្ត ហើយអេនជីក៏មានអារម្មណ៍ថា នាងហាក់ដូចជាត្រូវគេទម្លាក់អញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីនាងបានចូលរៀននៅសាលាថ្មី មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ក្មេងស្រីអាយុ៩ឆ្នាំម្នាក់នេះ ក៏បានដឹងថា ការទៅរៀនជាមួយសិស្សចំណាត់ថ្នាក់មធ្យម មានន័យយ៉ាងណាចំពោះខ្លួននាង។ នាងក៏បានប្រាប់ម្តាយនាងថា នាងចង់រៀននៅសាលាថ្មីនេះ។ ទីបំផុត នាងមានអារម្មណ៍ថា គេបានទទួលស្វាគមន៍នាងហើយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកសាខេ ដែលមានអារម្មណ៍រំភើបយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងយាងចូលផ្ទះរបស់អ្នកយកពន្ធម្នាក់នេះ(លូកា ១៩:៥)។ ព្រះគ្រីស្ទសព្វព្រះទ័យនឹងសោយអាហារជាមួយ អ្នកដែលបានដឹងថាខ្លួនមានចំណុចខ្វះខាត ហើយមិនស័ក្តិសមនឹងទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ(ខ.១០)។ ព្រះយេស៊ូវបានរកយើង ហើយស្រឡាញ់យើង ទោះយើងមានលក្ខណៈដូចម្តេចក៏ដោយ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់បានសន្យាថា យើងនឹងបានល្អឥតខ្ចោះ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ធ្វើឲ្យយើងមានភាពល្អឥតខ្ចោះ តាមរយៈព្រះគុណរបស់ទ្រង់តែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា ការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ…
Read articleយកទូករបស់អ្នកមក
ខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងហាវេយ បាននាំមកនូវទឹកជំនន់ ដែលធ្វើឲ្យមានគ្រោះមហន្តរាយជាច្រើន នៅភាគខាងកើតនៃរដ្ឋតិចសាស់ កាលពីឆ្នាំ២០១៧។ ការវាយប្រហារដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ទឹកភ្លៀង បានបណ្តាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរាប់ពាន់នាក់ ជាប់នៅក្នុងផ្ទះ មិនអាចគេចចេញពីទឹកជំនន់រួច។ មានជនស៊ីវិលជាច្រើននាក់ បាននាំយកទូកពីផ្នែកដទៃទៀតរបស់រដ្ឋតិចសាស់ និងសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះប្រជាជន ដែលបានជាប់នៅក្នុងផ្ទះទាំងនោះ ហើយគេក៏បានហៅក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះនោះថា “តិចសាស់ នេវី”(កងទ័ពជើងទឹករបស់រដ្ឋតិចសាស់)។ សកម្មភាពដ៏ក្លាហាន និងសប្បុរស របស់បុរស និងស្រ្តីទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរ សុភាសិត ៣:២៧ ដែលបានបង្រៀនយើង ឲ្យជួយអ្នកដទៃ ពេលណាដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។ ពួកគេមានលទ្ធភាពជួយអ្នកដែលត្រូវការជំនួយ ដោយនាំយកទូករបស់ពួកគេមកតំបន់មានទឹកជំនន់។ ក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះទាំងនោះបានបង្ហាញចេញនូវការស្ម័គ្រចិត្តប្រើប្រាស់ធនធានអ្វីក៏ដោយ ដែលខ្លួនមាន ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។ យើងប្រហែលជាមិនតែងតែមានអារម្មណ៍ថា យើងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនៅចំពោះមុខនោះទេ។ ជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាពិការរកធ្វើអ្វីមិនកើត ដោយគិតថា យើងខ្វះជំនាញ បទពិសោធន៍ ធនធាន ឬពេលវេលា ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ យើងក៏បានប្រញាប់ដើរចេញ ដោយមិនបានគិតដល់អ្វីដែលខ្លួនពិតជាមាន ដែលអាចជួយអ្នកដទៃបាន។ ក្រុមជួយសង្រ្គោះតិចសាស់នេវី មិនអាចធ្វើឲ្យទឹកជំនន់ឈប់បានទេ ហើយក៏មិនអាចចេញច្បាប់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលមកជួយភ្លាមៗបានដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានប្រើអ្វីដែលពួកគេមាន…
Read article