កុំប៉ះពាល់របងនោះឲ្យសោះ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានទៅលេងយាយទួតរបស់ខ្ញុំ ជាមួយឪពុកម្ដាយខ្ញុំ។ គាត់រស់នៅក្បែរចម្ការមួយ។ ទីធ្លាផ្ទះគាត់ មានព័ទ្ធទៅដោយរបង ដែលមានដាក់ខ្សែភ្លើង ដែលបង្កាកុំឲ្យសត្វគោចូលមកស៊ីស្មៅនៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះគាត់។ នៅពេលខ្ញុំសុំឪពុកម្ដាយទៅលេងនៅខាងក្រៅ ពួកគាត់ក៏បានយល់ព្រម ប៉ុន្តែ បានហាមខ្ញុំ កុំឲ្យប៉ះពាល់ខ្សែភ្លើងនៅតាមរបងផ្ទះ ប្រយ័ត្នឆក់។ គួរឲ្យសោកស្ដាយ ខ្ញុំមិនបានខ្វល់អំពីបម្រាមរបស់ពួកគាត់ឡើយ ហើយខ្ញុំបានយកម្រាមដៃទៅប៉ះខ្សែភ្លើងនៅលើរបងនោះ ហើយក៏ត្រូវចរន្តអគី្គសនីឆក់ ដោយកម្លាំងល្មមនឹងផ្ដល់មេរៀន ឲ្យសត្វគោរាងចាលបាន ហើយខ្ញុំក៏រាងចាលដែរ។ ពេលនោះទើបខ្ញុំដឹងថា ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានហាមខ្ញុំ គឺព្រោះតែពួកគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យខ្ញុំទទួលការឈឺចាប់ឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះទតឃើញពួកអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម កាលពីសម័យបុរាណសូនឆ្លាក់រូបព្រះ ហើយនាំគ្នាថ្វាយបង្គំរូបទាំងនោះ ព្រះអង្គ “បានផ្ញើព្រះរាជសាររបស់ទ្រង់ទៅឯគេ ម្ដងជាពីរដង ពីព្រោះព្រះអង្គមានសេចក្តីអាណិតអាសូរដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់” (២របាក្សត្រ ៣៦:១៥)។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលតាមរយៈលោកហោរាយេរេមា ប៉ុន្តែ ពួកបណ្ដាជនបានតបទៅវិញថា “យើងនឹងនៅតែបន្តធ្វើតាមផែនការរបស់យើងដដែល” (យេរេមា ១៨:១២)។ ដោយព្រោះតែការនេះ ទើបព្រះទ្រង់បានបណ្ដោយឲ្យស្ដេចនេប៊ូក្នេសារ បំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយចាប់យកមនុស្សជាច្រើនទៅធ្វើជាឈ្លើយសឹក។ ប្រហែលនៅថ្ងៃនេះ ទ្រង់កំពុងដាស់តឿនអ្នក អំពីអំពើបាបមួយចំនួន នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ បើសិនជាដូច្នោះមែន នោះចូរប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបនោះ។ នេះជាភស្ដុតាងដែលបង្ហាញពីការអាណិត ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង (ហេព្រើរ ១២:៥-៦)។ ទ្រង់ទតឃើញអ្វីដែលនៅខាងមុខ…
Read articleតើខ្ញុំផ្ចង់ចិត្តលើអ្វី?
កាលពីដើមខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១១ ភ្លើយឆេះព្រៃដ៏សាហាវមួយ បានបំផ្លាញផ្ទះសម្បែងអស់៦០០ខ្នង នៅក្នុងទីក្រុងបាសស្ត្រុប (Bastrop) និងតំបន់ជិតខាង ក្នុងភូមិភាគកណ្តាលនៃរដ្ឋតិចសាស់។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក ការសែត អាមើរីខិន ស្តេតស៍មិន នៃទីក្រុងអូស្ទីន បានចេញផ្សាយពត៌មាន ក្រោមចំណងជើងទំព័រមុខថា “មនុស្សដែលបានបាត់បង់ច្រើនជាងគេបំផុត បែរជាផ្ដោតសំខាន់លើអ្វីដែលមិនបានបាត់បង់”។ អត្ថបទនេះបានពណ៌នា អំពីអំណោយសប្បុរសធម៌ដែលសហគមន៍បានឧបត្ថម្ភ ព្រមទាំងបានរៀបរាប់ថា អ្នកទទួលជំនួយទាំងនោះ បានដឹងថា អ្នកជិតខាង មិត្តភក្តិ និងសហគមន៍ មានតម្លៃខ្ពស់ជាងរបស់របរដែលពួកគេបានបាត់បង់ឆ្ងាយណាស់។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើរ បានរំឭកដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ ឲ្យនឹកចាំអំពីការរងទុក្ខលំបាក ដោយសារការបៀតបៀន ក្នុងជីវិតនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ កាលពីដើម។ ពួកគេបានឈរយ៉ាងមាំមួន នៅចំពោះមុខនៃការប្រមាថមាក់ងាយ និងការគៀបសង្កត់ ប៉ុន្តែ នៅតែបានឈរប្រកៀកស្មាគ្នា ជាមួយនឹងអ្នកជឿឯទៀតយ៉ាងក្លាហាន(ហេព្រើរ ១០:៣២-៣៣)។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តអាណិតអាសូរ ដល់ពួកអ្នកដែលជាប់ចំណង ក៏ទ្រាំឲ្យមនុស្សប្លន់យករបស់ទ្រព្យខ្លួនដោយអំណរ ដោយដឹងថា ខ្លួនមានទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលប្រសើរជាង ហើយក៏នៅជាប់លាប់ផង នៅឯស្ថានសួគ៌” (ខ.៣៤)។ ពួកគេមិនបានផ្ចង់ចិត្តលើអ្វីដែលពួកគេបានបាត់បង់នោះឡើយ តែបានផ្តោតទៅលើរបស់ទ្រព្យដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលគ្មានអ្នកណាអាចនឹងដកយកពីពួកគេបានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា “ពីព្រោះសម្បត្តិទ្រព្យរបស់អ្នកស្ថិតនៅកន្លែងណា…
Read articleអ្នកបានអស់ឱកាសហើយ
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮការជជែកគ្នា ដ៏គួរឲ្យសោកស្តាយ។ មានមនុស្សពីរនាក់ដែលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ កំពុងជជែកតទល់គ្នាអំពីរឿងមួយ ដែលពួកគេមានការខ្វែងគំនិតគ្នា។ ម្នាក់ដែលមានវ័យចាស់ជាង ហាក់ដូចជាអួតក្អេងក្អាង ខណៈដែលគាត់ប្រើបទគម្ពីរជាអាវុធ ដើម្បីកាប់កញ្ច្រាំអ្វីដែលគាត់យល់ថា ជាចំណុចខុស នៅក្នុងជីវិតរបស់បុរសម្នាក់ទៀត ដែលមានវ័យក្មេងជាង។ បុរសដែលក្មេងជាងហាក់ដូចជានឿយណាយ ចំពោះការបង្រៀនបែបនេះ ហើយក៏នឿយណាយចំពោះបុរសវ័យចាស់ជាង ព្រមទាំងមានការធ្លាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។ នៅពេលដែលការជជែកគ្នាឈានដល់ទីបញ្ចប់ បុរសមានវ័យចាស់ជាងបានបញ្ចេញមតិ អំពីឫកពារបស់បុរសវ័យក្មេងជាង ដែលហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះការណែនាំរបស់គាត់។ គាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយថា “ពីដើម ឯងធ្លាប់តែចូលចិត្តទទួលការណែនាំណាស់។ តែពេលនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថាឯងចង់យ៉ាងម៉េចទៅវិញទេ។” បុរសក្មេងជាងបានតបវិញថា “អ្នកមិនបានស្វែងរកឱកាសបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះខ្ញុំទេ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលអ្នកបានស្គាល់ខ្ញុំមក អ្នកគិតតែពីប្រាប់ខ្ញុំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកសួរថា តើខ្ញុំចង់យ៉ាងម៉េច? គឺខ្ញុំចង់ឃើញព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងអ្នក និងតាមរយៈអ្នក។” ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើពាក្យនេះត្រូវបានគេនិយាយមកកាន់ខ្ញុំវិញ នោះខ្ញុំច្បាស់ជាបាក់មុខ រកនិយាយអ្វីមិនចេញទេ។ ខណៈពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកំពុងប្រាប់ខ្ញុំថា មានមនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនបានប្រើឱកាស ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេទេ។ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា កាលពីមុន មានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានមើលឃើញព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងខ្ញុំ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តយើង(១កូរិនថូស ១៣:១-៤)។ នៅពេលក្រោយ សូមយើងកុំភ្លេចឆក់ឱកាស បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់អ្នកដទៃឡើយ។-RANDY…
Read articleកត់ទុកក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំមានទម្លាប់អានទស្សនាវដ្ដីឌីជីថល តាមទូរស័ព្ទ ឬកំព្យូទ័រ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អ ដោយដឹងថា ខ្ញុំបានចូលរួមការកាត់បន្ថយការកាប់ដើមឈើរដើម្បីផលិតក្រដាស។ លើសពីនោះទៅទៀត ខ្ញុំមិនចាំបាច់រង់ចាំគេយកសៀវភៅទស្សនាវដ្ដី មកដាក់ប្រអប់សំបុត្រមុខផ្ទះខ្ញុំទៀតទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំពិតជានឹកទស្សនាវដ្ដីដែលផលិតពីក្រដាស់ ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តបើកសន្លឹករបស់វាដោយដៃខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយខ្ញុំអាចយកកន្ត្រៃមកកាត់យកសន្លឹក ដែលមានរូបមន្តធ្វើម្ហូបដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។ ខ្ញុំក៏មានព្រះគម្ពីរឌីជីថល នៅក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមានព្រះគម្ពីរបោះពុម្ពពីក្រដាស ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត គឺព្រះគម្ពីរមួយក្បាលដែលខ្ញុំបានគូសពណ៌ចំណាំនៅលើទំព័រ និងបានអានច្រើនលើកច្រើនសារមកហើយ។ យើងមិនដឹងថា តើអនាគតនៃព្រះគម្ពីរដែលបោះពុម្ភពីក្រដាស នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ តែមានការមួយដែលយើងអាចដឹងច្បាស់នោះគឺថា កន្លែងល្អបំផុតសម្រាប់ដាក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ មិនមែននៅលើទូរស័ព្ទដៃរបស់យើង ឬនៅលើម៉ាស៊ីនអេឡិចត្រូនិចសម្រាប់អាន ឬក៏នៅក្នុងក្រដាស់សៀវភៅនោះឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៩ បានចែងអំពី ការទុកដាក់ព្រះបន្ទូលព្រះនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទូលបង្គំបានកំណត់ចាំព្រះបន្ទូលទ្រង់ទុកនៅក្នុងចិត្ត”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១១)។ គ្មានអ្វីអាចប្រៀបស្មើនឹងការពិចារណាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ និងការរៀនឲ្យស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់ ព្រមទាំងការយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមកអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងនោះឡើយ។ កន្លែងល្អបំផុតសម្រាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គឺស្ថិតនៅក្នុងជម្រៅដួងចិត្តរបស់យើង។ យើងប្រហែលជាមានការដោះសារជាច្រើន សម្រាប់ការខកខានមិនបានអានព្រះគម្ពីរ និងជញ្ជឹងគិត ឬ ទន្ទេញឲ្យចាំមាត់ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវការព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋាន សូមព្រះអង្គជួយយើង ឲ្យអាចរក្សាទុកព្រះបន្ទូលទ្រង់ នៅក្នុងកន្លែងដែលល្អបំផុត គឺនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។-KEILA OCHOA
Read articleនៅពីក្រោយឆាក
មានពេលមួយ ព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ បានធ្វើកម្មវិធីឈោងចាប់ទ្រង់ទ្រាយធំ ក្នុងគោលដៅផ្សាយដំណឹងល្អឲ្យបានឮសុះសាយក្នុងទីក្រុង។ ក្រុមការងាររបស់យើងដែលបានរៀបចំ និងដឹកនាំព្រឹត្តិការណ៍ឈោងចាប់នោះ រួមមាន ក្រុមតន្រ្តីយុវជនរបស់យើង ក្រុមប្រឹក្សាយោបល់ផ្លូវចិត្ត និងអ្នកដឹកនាំព្រះវិហារ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកម្មវិធី ពេលដែលពួកគេឡើងមកឈរតម្រៀបគ្នា នៅលើឆាក យើងក៏បានទះដៃអបអរសាទរពួកគេ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ និងថ្លែងអំណរគុណពួកគេ សម្រាប់ការប្រឹងប្រែងធ្វើការ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងក្រុមការងារនោះ មានបុរសម្នាក់ ដែលមិនសូវមានគេកត់សម្គាល់ប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែអ្នកនោះគឺជាប្រធានក្រុម។ នៅពេលខ្ញុំបានឃើញគាត់ ប្រហែលជាពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអរគុណ និងអបអរសាទរគាត់ សម្រាប់ការងាររបស់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា “យើងមិនសូវឃើញអ្នកសោះ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធី កំពុងដំណើរការ។” គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើការនៅពីក្រោយឆាក”។ គាត់មិនខ្វល់ពីការស្វែងរកមុខមាត់ សម្រាប់ខ្លួនឯងឡើយ ទោះគាត់បានខិតខំធ្វើការច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ គាត់ចង់ឲ្យអ្នកផ្សេងបានទទួលការសរសើរ សម្រាប់កិច្ចការដែលពួកគេបានខិតខំធ្វើ។ ភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់គាត់ បានបង្រៀនខ្ញុំជាច្រើន។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះអម្ចាស់ នោះខ្ញុំមិនត្រូវស្វែងរកមុខមាត់ ឬចង់ឲ្យគេទទួលស្គាល់នោះឡើយ។ ខ្ញុំនៅតែអាចថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ទោះគេសរសើរខ្ញុំដោយបើកចំហរ ឬមិនសរសើរក៏ដោយ។ ចិត្តដែលយកព្រះគ្រីស្ទជាទីមួយ អាចទប់ស្កាត់កុំឲ្យមានការច្រណែនខុសទំនង ឬការប្រកួតប្រជែងដែលគ្មានប្រយោជន៍។ ព្រះយេស៊ូវដែល “ខ្ពស់លើសទាំងអស់” (យ៉ូហាន ៣:៣១)…
Read articleត្រឡប់ជាមើលមិនឃើញ
នៅតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ រដូវនេះគឺជាពេលដែលកូនរុក្ខជាតិតូចៗជាច្រើន ពុះពារជម្នះការស្លាប់ ដោយសង្ងំរស់នៅក្រោមដីសិន ទំរាំដល់ពេលដែលវាអាចចេញពន្លកសារជាថ្មី។ មុនពេលព្រឹលធ្លាក់ ហើយដីកកអស់ រុក្ខជាតិទាំងនោះរុះរោយផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួនអស់ ហើយដកថយមកទីកន្លែងមួយដែលវាអាចសម្រាក ហើយសន្សំកម្លាំងទុកសម្រាប់រដូវដែលវាអាចលូតលាស់។ មើលទៅពួកវាដូចជាងាប់អស់ហើយ តែពួកវាមិនស្លាប់ទេ តាមពិតពួកវាកំពុងតែស្ថិតក្នុងជីវិតក្រាំង។ កាលណាព្រិលរលាយបាត់អស់ ហើយដីក៏លែងកកទៀត នោះពួកវានឹងងើបក្បាលចេញពន្លកឡើងវិញ ដើម្បីស្វាគមន៍ព្រះអាទិកររបស់ខ្លួន ដោយពណ៌ដ៏ស្រស់ត្រកាល និងក្លិនប្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ផងដែរ។ ជួនកាល រដូវកាលនៃជីវិត តម្រូវឲ្យយើងឈានចូលដំណាក់កាលនៃជីវិតក្រាំង។ យើងមិនស្លាប់ទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា គេមើលយើងមិនឃើញ ឬមិនអើពើរចំពោះយើង។ ក្នុងអំឡុងពេលដូចនេះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនយើងគ្មានប្រយោជន៍ ហើយយើងអាចងឿងឆ្ងល់ថា តើព្រះនឹងប្រើយើងម្ដងទៀតដែរឬទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលបែបនេះ គឺសម្រាប់ ការពារ និងរៀបចំខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលព្រះកំណត់បានមកដល់ ហើយក៏មានលក្ខខ័ណ្ឌប្រកបល្អផងដែរនោះ ព្រះទ្រង់នឹងហៅយើងសារជាថ្មីម្ដងទៀត ឲ្យមកបម្រើទ្រង់ និងថ្វាយបង្គំទ្រង់វិញ។ លោកម៉ូសេធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍បែបនេះ អស់មួយរយៈពេល។ ក្រោយពីបានសម្លាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ដែលវាយធ្វើបាបសាសន៍ហេព្រើរ លោកម៉ូសេបានរត់គេចខ្លួនទៅស្រុកឆ្ងាយ គឺជាស្រុកម៉ាឌាន (និក្ខមនំ ២:១១-២២)។ ទីនោះ ព្រះបានការពារគាត់ ហើយបានរៀបចំគាត់ សម្រាប់កិច្ចការធំបំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់(និក្ខមនំ ៣:១០)។ ដូច្នេះ សូមមានទឹកចិត្តឡើង។ …
Read article