សម្រាប់បញ្ហាមួយនេះ ខ្ញុំមានព្រះយេស៊ូវ
នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង កម្រមានពេលដែលយើងមិនមានបញ្ហា ប៉ុន្តែ ជួនកាល ការវាយប្រហាររបស់បញ្ហាមកលើយើង មានលក្ខណៈគួរឲ្យខ្លាចណាស់។ អ្នកស្រី រ៉ូស(Rose) បានមើលឃើញក្រុមគ្រួសាររបស់នាងទាំងមូល ត្រូវគេកាប់សម្លាប់ លើកលែងកូនស្រីតូចៗពីរនាក់របស់នាងប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍របស់ប្រទេសរ៉ូវុនដា ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៤។ ឥឡូវនេះ អ្នកស្រីគឺជាស្រ្ដីមេម៉ាយម្នាក់ ក្នុងចំណោមស្រ្តីមេម៉ាយជាច្រើន ដែលមានប្រាក់តិចតួច។ ប៉ុន្តែ នាងតាំងចិត្តមិនព្រមចុះចាញ់ឡើយ។ នាងបានយកក្មេងកំព្រាពីរនាក់មកចិញ្ចឹម ហើយទុកចិត្តព្រះ សម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់នាងទាំងមូល ដែលមានគ្នាប្រាំនាក់។ នាងធ្វើការបកប្រែសៀវភៅគ្រីស្ទបរិស័ទ ទៅជាភាសានៃប្រជាជននៅក្នុងតំបន់នោះ ហើយជួយរៀបចំសន្និបាតប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់ស្រ្តីមេម៉ាយផ្សេងទៀត។ អ្នកស្រី រ៉ូសបានយំ ខណៈពេលដែលនាងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីរឿងរ៉ាវរបស់នាង។ ប៉ុន្តែ រាល់បញ្ហានិមួយៗនៅក្នុងជីវិតរបស់នាង គឺនាងមានដំណោះស្រាយដ៏សាមញ្ញមួយ។ ដំណោះស្រាយនោះ គឺនាងមានព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ អំពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងជួបប្រទះនៅថ្ងៃនេះ។ លោកអេសាយបានរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់ស្គាល់យើងយ៉ាងជិតដឹតបំផុត ហាក់ដូចជាឈ្មោះរបស់យើងបានកត់ទុក នៅលើបាតនៃព្រះហស្តទ្រង់អញ្ចឹង(អេសាយ ៤៩:១៦)។ ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះតម្រូវការរបស់អ្នកឯទៀតឡើយ សូម្បីតែអ្នកដែលជិតស្និទ្ធនឹងយើងបំផុតក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបអំពីភាពលម្អិតនៃជីវិតរបស់យើង គ្មានកន្លែងចន្លោះ។ ហើយទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ដើម្បីដឹកនាំ កម្សាន្តចិត្ត និងចម្រើនកម្លាំងយើង។ សូមគិតអំពីបញ្ហាទាំងប៉ុន្មាន…
Read articleអំណរនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់
ក្នុងគោលជំនឿរបស់ពួកជំនុំវែសមីនស្ទ័រ គេជឿថា “គោលបំណងធំបំផុតដែលព្រះបានបង្កើតមនុស្សមក គឺដើម្បីថ្វាយសិរីរុងរឿងដល់ទ្រង់ ហើយមានអំណរជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត”។ ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានបទគម្ពីរជាច្រើនបានលើកទឹកចិត្ត ឲ្យយើងមានភាពកតញ្ញូពេញដោយសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ។ ពេលយើងគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ នោះយើងក៏កំពុងសរសើរដំកើងទ្រង់ថា ទ្រង់ជាប្រភពដែលបង្ហូរចេញនូវសេចក្តីល្អសប្បុរសគ្រប់យ៉ាង។ ពេលដែលយើងសរសើរព្រះចេញពីចិត្តរបស់យើង នោះយើងនឹងបានដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនឯងមានសេចក្តីអំណរជាទីបំផុត គឺត្រូវតាមគោលបំណងដែលទ្រង់បានបង្កើតយើងមក។ ដែលថ្ងៃរៀបលិចដ៏ស្រស់ស្អាត ឬទេសភាពវាលស្មៅដ៏សុខសាន្ត បានបង្ហាញអំពីព្រះតេជានុភាពរបស់ព្រះអាទិករ ជាយ៉ាងណា នោះការថ្វាយបង្គំក៏បាននាំយើង ឲ្យប្រកបស្និទ្ធស្នាលខាងឯវិញ្ញាណជាមួយទ្រង់យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានពោលថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ធំប្រសើរ គឺគួរសរសើរយ៉ាងក្រៃលែង . . . ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់នៅជិតនឹងអស់អ្នកដែលអំពាវនាវដល់ទ្រង់” (ទំនុកដំកើង ១៤៥:៣,១៨)។ ព្រះទ្រង់មិនត្រូវការការសរសើររបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ យើងវិញទេដែលចាំបាច់ត្រូវសរសើរដំកើងទ្រង់។ ពេលយើងអរសប្បាយនៅក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់ នោះយើងនឹងបានឆ្អែតដោយសេចក្តីអំណរ ចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែលឥតព្រំដែន ព្រមទាំងបានអរសប្បាយចំពោះព្រះអង្គ ដែលបានយាងមកដើម្បីជួយសង្រ្គោះ និងស្អាងយើងឡើង។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងក៏បានថ្លែងផងដែរថា “ទ្រង់នឹងបង្ហាញឲ្យទូលបង្គំឃើញផ្លូវជីវិតវិញ នៅចំពោះទ្រង់មានសេចក្ដីអំណរដ៏ពោរពេញ នៅព្រះហស្តស្ដាំទ្រង់មានសេចក្ដីអរសប្បាយជាដរាបតទៅ”(១៦:១១)។-DENNIS FISHER
Read articleអំនួតនៅខាងក្នុង
ពេលមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ធ្វើការវាយតម្លៃមកលើបងប្អូនរួមជំនឿម្នាក់ ដែលយើងស្គាល់ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា “បុរសម្នាក់នោះគិតថាខ្លួនឯងជាមនុស្សអស្ចារ្យ!”។ យើងគិតថា យើងបានឃើញវិញ្ញាណនៃភាពអំនួតនៅក្នុងខ្លួនគាត់។ យើងមានការសោកស្ដាយ នៅពេលដែលបានដឹងថា មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏ត្រូវបានគេចាប់កំហុស ក្នុងទង្វើខុសឆ្គងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយចំនួន។ គាត់លើកដំកើងខ្លួនឯង តែមិនបានទទួលលទ្ធផលល្អអ្វីឡើយ ក្រៅពីនាំរឿងឲ្យខ្លួនឯង។ យើងក៏ដឹងដែរថា បើយើងលើកដំកើងខ្លួន យើងក៏នឹងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ផងដែរ។ យើងងាយនឹងមើលស្រាលអំពើបាបនៃអំនួត ដែលមានក្នុងចិត្តរបស់យើង។ ពេលដែលយើងបានរៀនសូត្រកាន់តែខ្ពស់ ហើយអរសប្បាយនឹងជោគជ័យកាន់តែច្រើន នោះក៏កាន់តែងាយនឹងគិតថា ខ្លួនឯងអស្ចារ្យ។ អំនួតមាននៅក្នុងក្រអៅបេះដូង នៃនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានការពិពណ៌នាថា លោកអែសរ៉ាគឺជា “ស្មៀនស្ទាត់ជំនាញខាងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេ” (អែសរ៉ា ៧:៦)។ ស្ដេចអ័ថាស៊ើកសេសបានតែងតាំងគាត់ ឲ្យដឹកនាំពួកជននិរទេសសាសន៍ហេព្រើរ ធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅឯទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ពេលនោះ លោកអែសរ៉ាងាយនឹងត្រូវអារក្សល្បួង ឲ្យមានសេចក្តីអំណួត។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនដូច្នោះឡើយ។ លោកអែសរ៉ាមិនត្រឹមតែចេះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ គឺគាត់ក៏បានរស់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ បន្ទាប់ពីបានមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម លោកអែសរ៉ាបានដឹងថា ពួកប្រុសៗសាសន៍យូដាជាច្រើនបានរៀបការជាមួយស្រ្តីសាសន៍ដទៃ ដែលគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះដទៃ ដែលបានបង្ខូចដល់ការដឹកនាំរបស់ព្រះដ៏ពិត (៩:១-២)។ គាត់បានហែកសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ ដោយសេចក្តីសោកសង្រេង ហើយបានអធិស្ឋានដោយការប្រែចិត្ត អស់ពីបេះដូង(ខ.៥-១៥)។ គាត់ជាអ្នកដឹកនាំ មានចំណេះដឹង និងមុខតំណែងខ្ពស់…
Read articleទិដ្ឋភាពខាងក្នុង
លោក អារី វ៉ាន់ រីអេត (Arie van’t Riet) ជាអ្នកជំនាញផ្នែករូបវិទ្យាដែលបានចូលនិវត្ត។ គាត់បានបង្កើតស្នាដៃសីល្បៈតាមរបៀបមិនធម្មតា។ គាត់តម្រៀបរុក្ខជាតិ និងសាកសពសត្វផ្សេងៗចម្រុះចូលគ្នា ហើយក៏បានឆ្លុះមើលដោយកាំរស្មីអ៊ិច។ គាត់ក៏បានស្គែនរូបភាពដែលបានពីការថតកាំរស្មីអ៊ិចនោះ បញ្ចូលទៅក្នុងកុំព្យូទ័រ ហើយបន្ទាប់មក ក៏បន្ថែមពណ៌ពីលើផ្នែកពិសេសៗខ្លះ ក្នុងរូបភាពទាំងនោះ។ ការនេះបានក្លាយជាស្នាដៃសីល្បៈ ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញរូបភាពដ៏សាំញ៉ាំនៅផែ្នកខាងក្នុងរបស់ផ្កា សត្វត្រី សត្វបក្សី សត្វល្មូន និងសត្វស្វា។ ទិដ្ឋភាពខាងក្នុងនៃរបស់អ្វីមួយ គឺច្រើនតែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងមានសារៈសំខាន់ជាងទិដ្ឋភាពខាងក្រៅ។ ពេលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលត្រូវការជ្រើសរើសមនុស្សឲ្យឡើងសោយរាជ្យ លោកសាំយ៉ូអែលមានការចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះលោកអេលាប។ គ្រាន់តែបានសង្គេតមើលមួយភ្លែត លោកសាំយូអែលបានគិតថា លោកអេលាបមានលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលអាចធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់របស់ពួកអ៊ីស្រាអែល(១សាំយូអែល ១៦:៦)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកសាំយូអែល កុំឲ្យមើលតែឫកពាខាងក្រៅឡើយ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់លោកសាំយូអែលថា “មនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ” (ខ.៧)។ ព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសលោកដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់របស់អ៊ីស្រាអែលវិញ គឺមិនមែនលោកអេលាបទេ។ នៅពេលព្រះទ្រង់ទតមើលយើង ទ្រង់ផ្ដោតសំខាន់ទៅលើចិត្តរបស់យើង មិនមែនលើកម្ពស់របស់យើង ហើយផ្តោតជាសំខាន់លើស្ថានភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង ជាជាងផ្តោតទៅលើទម្រង់មុខមាត់របស់យើង។ ព្រះអង្គមិនទតឃើញយើងថាចាស់ពេក ក្មេងពេក តូចពេក ឬធំពេកនោះទេ។ ទ្រង់ផ្ដោតជាសំខាន់ ទៅលើការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់…
Read articleការរង់ចាំចម្លើយ
កាលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំមានអាយុ១៥ឆ្នាំ នាងបានរត់ចេញពីផ្ទះ។ នាងបាត់ខ្លួន អស់រយៈពេលជាង៣សប្តាហ៍។ រយៈពេល៣សប្តាហ៍នោះ ជារយៈពេលដែលមានការពិបាកយូរបំផុតនៅក្នុងជីវិតគ្រួសារខ្ញុំ។ យើងខំស្វែងរកនាងគ្រប់ទីកន្លែង ហើយក៏បានស្វែងរកជំនួយ ពីអាជ្ញាធរ និងមិត្តភក្ដិផង។ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏អស់សង្ឃឹមនោះ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ បានរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការរង់ចាំព្រះ ក្នុងការអធិស្ឋាន។ ពួកយើងបានប្រើកម្លាំង និងធនធានអស់ពីសមត្ថភាពហើយ។ យើងមានតែត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងឱកាសទិវានៃលោកឪពុក យើងក៏បានរកឃើញនាង។ កាលនោះ យើងនៅកន្លែងចំណតរថយន្តរបស់ភោជនីយដ្ឋានមួយ កំពុងរៀបចំខ្លួនទៅទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ហើយយើងក៏បានឮទូរស័ព្ទរោទិ៍ឡើង។ អ្នករត់តុម្នាក់ ក្នុងភោជនីយដ្ឋានផ្សេងទៀត បានប្រទះឃើញនាង។ កូនស្រីរបស់យើងកំពុងនៅចម្ងាយ ពីរបីផ្លូវពីពួកយើងប៉ុណ្ណោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បាននាំនាងមកដល់ផ្ទះវិញ ដោយសុវត្ថិភាព។ យើងត្រូវតែរង់ចាំព្រះឆ្លើយតប នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋាន។ យើងប្រហែលមិនដឹងថា ព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតប ដោយរបៀបណា និងនៅពេលណាទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចដាក់ចិត្តរង់ចាំទ្រង់ជានិច្ច។ ពេលខ្លះ យើងមិនបានទទួលចម្លើយ ចំពេលដែលយើងចង់បាននោះទេ។ បញ្ហាអាចប្រែជាធ្ងន់ទៅៗក៏មាន។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែបន្តអត់ធ្មត់ទ្រាំទ្រ ហើយបន្តមានជំនឿ ព្រមទាំងបន្តទូលអង្វរជានិច្ច។ ការរង់ចាំមិនមែនជារឿងងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែ លទ្ធផលចុងក្រោយ គឺសក្តិសមនឹងឲ្យយើងរង់ចាំ ទោះលទ្ធផលនោះមានលក្ខណៈដូចម្តេចក៏ដោយ។ ស្ដេចដាវីឌមានបន្ទូលយ៉ាងដូច្នេះថា “ឯអស់អ្នកដែលស្គាល់ព្រះនាមទ្រង់ គេនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់…
Read articleឈើឆ្កាង និងមកុដ
ព្រះវិហារវែសមិនស្ទ័រ អាបេយ នៅទីក្រុងឡុងដ៍ មានប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏សម្បូរបែប។ នៅសតវត្សរ៍ទី១០ ពួកសង្ឃបេនេឌីកធីន បានចាប់ផ្ដើមទំនៀមទម្លាប់នៃការថ្វាយបង្គំព្រះប្រចាំថ្ងៃ នៅទីនោះ ដែលគេនៅតែបន្តរហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។ ព្រះវិហារអាបេយ ក៏ជាទីកន្លែងបញ្ចុះសពនៃមនុស្សល្បីៗជាច្រើនផងដែរ ហើយស្តេចនៃប្រទេសអង់គ្លេស សុទ្ធតែបានទទួលពិធីអភិសេកបំពាក់ម្កុដគ្រងរាជ្យ នៅព្រះវិហារអាបេយនេះគ្រប់អង្គ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១០៦៦។ តាមពិត ក្នុងចំណោមក្សត្រទាំងអស់នោះ មានក្សត្រចំនួន១៧អង្គក៏ត្រូវបានបញ្ចុះសពនៅទីនោះផងដែរ មានន័យថា ព្រះរាជកិច្ចរបស់ពួកទ្រង់ ត្រូវបានបញ្ចប់ នៅត្រង់កន្លែងដែលខ្លួនបានចាប់ផ្ដើមនោះដែរ។ ទោះការបញ្ចុះសពរបស់ស្តេចទំាងនោះ មានភាពធំសម្បើមហួសហេតុយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មេដឹកនាំក្នុងពិភពលោក មានពេលឡើងកាន់អំណាច និងមានពេលដែលត្រូវចុះចេញ។ ពួកគេបានរស់នៅ ហើយក៏បានស្លាប់ទៅវិញ ជារឿងធម្មតា។ ប៉ុន្តែ មានព្រះមហាក្សត្រមួយអង្គ ព្រះនាម យេស៊ូវបានសុគតតែម្ដង តែព្រះសពរបស់ទ្រង់មិននៅក្នុងផ្នូរទៀតទេ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានយាងមកផែនដីជាលើកទីមួយ គេបំពាក់ផួងបន្លាឲ្យទ្រង់ ធ្វើជាមកុដ រួចត្រូវគេធ្វើគុតនៅលើឈើឆ្កាង ក្នុងនាមជា “ស្ដេចសាសន៍យូដា”(យ៉ូហាន ១៩:៣,១៩)។ ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ដោយជ័យជម្នះ នោះយើងរាល់គ្នាដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ ក៏មានសេចក្តីសង្ឃឹមថា នឹងមិនស្លាប់ជារៀងរហូតឡើយ ហើយក៏មានការធានាច្បាស់ថា យើងនឹងបានរស់ឡើងវិញជាមួយទ្រង់ជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាសេចក្ដីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ…
Read article