ពន្លឺក្នុងភាពងងឹត
ក្នុងអំឡុងពេលដំណើរកម្សាន្ត នៅប្រទេសពេរូ ខ្ញុំបានទៅមើលរូងភ្នំមួយ ក្នុងចំណោមរូងភ្នំជាច្រើន ដែលគេឃើញមាន នៅទូទាំងប្រទេសមួយនេះ ដែលសំបូរទៅដោយតំបន់ភ្នំ។ អ្នកនាំផ្លូវយើងបានប្រាប់យើងថា គេបានចូលរុករក ក្នុងរូងភ្នំប្រភេទនេះ បានជម្រៅជាង ១៤គីឡូម៉ែត្រហើយ នៅតែមិនទាន់ទៅដល់បាតរបស់វា។ យើងបានចូលមើលសត្វប្រជៀវដ៏គួរឲ្យចាប់ចិត្ត សត្វបក្សីរាត្រីចរ និងផ្ទាំងថ្ម ដែលមានរូបរាង្គចម្លែកៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានទៅដល់កន្លែងដែលងងឹតខ្លាំង ធ្វើឲ្យយើងមិនហ៊ានចូលទៅជ្រៅជាងនោះទៀត ហើយយើងស្ទើរតែថប់ដង្ហើមផង បានជាយើងប្រញាប់ចេញមកក្រៅវិញ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលយើងបានវិលត្រឡប់មកខាងក្រៅរូងភ្នំ ហើយបានឃើញពន្លឺថ្ងៃឡើងវិញ។ បទពិសោធន៍នៅថ្ងៃនោះ បានរំឭកខ្ញុំថា តើភាពងងឹតនាំឲ្យមានការភ័យខ្លាចកំរិតណា ហើយយើងម្នាក់ៗត្រូវការពន្លឺខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោក ដែលប្រែជាងងឹត ដោយសារអំពើបាប គឺលោកិយដែលបានទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះដែលបានបង្កើតខ្លួន។ ហើយយើងត្រូវការពន្លឺ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានយាងមក ដើម្បីស្អាងអ្វីៗឡើងវិញ ជាពិសេសគឺស្រោចស្រង់មនុស្សជាតិ ឲ្យបានចូលទៅរស់នៅក្នុងពន្លឺរបស់ទ្រង់(យ៉ូហាន ៨:១២)។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបានមកក្នុងលោកីយ៍ជាពន្លឺភ្លឺ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ត្រូវនៅក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ”(យ៉ូហាន ១២:៤៦)។ នៅក្នុងទ្រង់ យើងមិនគ្រាន់តែទទួលបាននូវពន្លឺនៃសេចក្តីសង្រ្គោះប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានទទួលពន្លឺ ដែលនាំឲ្យយើងដើរតាមផ្លូវទ្រង់ កាត់តាមភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណរបស់លោកិយ។-Bill Crowder
Read articleការទម្លាក់កំហុសឲ្យគ្នា
ខ្ញុំធ្លាប់បានទទួលការស្តីបន្ទោស ម្តងដោយសារមូលហេតុនេះ ម្តងដោយសារមូលហេតុនោះ។ ខ្ញុំបានទទួលការស្តីបន្ទោស ដោយសារអំពើបាប បរាជ័យ និងភាពអសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ដែលបាននាំឲ្យមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារ(ប្រហែលរួមទាំងអ្នកដទៃទៀត) មានការសោកសៅ ថប់បារម្ភ និងមានអារម្មណ៍ពិបាក។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំក៏ត្រូវគេបន្ទោស ទោះនោះមិនមែនជាកំហុសរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ខ្ញុំក៏បានចោទប្រកាន់អ្នកដទៃផងដែរ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា បើពួកគេមិនបានធ្វើអញ្ចឹងទេ នោះខ្ញុំក៏មិនមានបញ្ហាដូចនេះដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការស្តីបន្ទោសធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយើងមានកំហុស ឬអត់ យើងមិនត្រូវ ខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា និងកម្លាំងចិត្តជាច្រើន ក្នុងការព្យាយាមស្វែងរកអ្នកទទួលកំហុសជំនួសយើងឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទាននូវដំណោះស្រាយមួយ ដែលល្អជាងនេះ។ ទោះទ្រង់គ្មានបាបសោះក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានទទួលអំពើបាបរបស់លោកិយ មកលើព្រះអង្គទ្រង់(យ៉ូហាន ១:២៩)។ យើងច្រើនតែហៅព្រះយេស៊ូវថា កូនចៀមសម្រាប់យញ្ញបូជា តែទ្រង់ក៏ជាពពែចុងក្រោយ សម្រាប់បំបរបង់ ដោយសារអំពើរំលងគ្រប់យ៉ាងរបស់លោកិយ(លេវីវិន័យ ១៦:១០)។ ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់អំពើបាបរបស់យើង ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេស៊ូវយកអំពើបាបនោះចេញពីយើង នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវលីសែងបន្ទុកនៃអំពើរំលងរបស់យើងទៀតឡើយ។ យើងអាចឈប់បន្ទោសអ្នកដទៃ ដោយសារបញ្ហារបស់យើង ហើយយើងអាចឈប់ទទួលកំហុស ដែលអ្នកដទៃបានព្យាយាមទម្លាក់មកលើយើង។ សូមអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ ដែលយើងខ្ញុំអាចឈប់បន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមក។-Julie Ackerman Link
Read articleអំណោយនៃទឹកភ្នែក
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ដែលខ្ញុំបានរាប់អានតាំងពីយូរមកហើយ ពេលម្តាយរបស់គាត់បានលាចាកលោក។ ម្តាយរបស់គាត់ជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ម្តាយខ្ញុំ ហើយពេលនេះ អ្នកទាំងពីរបានលាចាកលោកហើយ។ ពេលយើងជជែកគ្នា យើងក៏ច្រើនតែនិយាយដល់ចំណុច ដែលធ្វើឲ្យយើងស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយចិត្តសោកសង្រេង ដោយសារអ្នកស្រីបេត បានលាចាកលោកទៅហើយ ហើយយើងក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែកលាយសំណើច ពេលដែលយើងនឹកចាំថា គាត់ជាមនុស្សដែលខ្វល់ពីអ្នកដទៃ ហើយចូលចិត្តធ្វើឲ្យគេសប្បាយចិត្ត។ មនុស្សជាច្រើនធ្លាប់ជួបរឿង ដែលធ្វើឲ្យពួកគេយំ និងធ្វើឲ្យគេសើច។ តែវាជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យ ដែលអារម្មណ៍ទុក្ខព្រួយ និងក្តីអំណរ អាចនាំឲ្យមានភាពធូរស្បើយផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវកាយយ៉ាងដូចនេះ។ ដោយសារយើងត្រូវបានព្រះទ្រង់បង្កើត ឲ្យមានរូបដូចទ្រង់លោកុប្បត្តិ ១:២៦) ហើយមនោសញ្ចេតនាជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយ សម្រាប់វប្បធម៌ស្ទើរតែទាំងអស់ នោះខ្ញុំក៏បានគិតថា ព្រះយេស៊ូវប្រាកដជាមានមនោសញ្ចេតនាដ៏អស្ចារ្យណាស់។ តែយើងក៏ដឹងផងដែរថា ទ្រង់ក៏ធ្លាប់ជួបការឈឺចាប់នៃការសោកសង្រេងផងដែរ។ ពេលលោកឡាសា ដែលជាមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់បានស្លាប់ ទ្រង់ក៏បានឃើញនាងម៉ារាកំពុងយំ ហើយទ្រង់មានការប៉ះពាល់ព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្តើមព្រះកន្សែងផងដែរ(យ៉ូហាន ១១:៣៣-៣៥)។ សមត្ថភាពដែលយើងមាន នៅក្នុងការបង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍របស់យើង ដោយសម្រក់ទឹកភ្នែក គឺជាអំណោយទាន ហើយព្រះទ្រង់បានកត់ទុកចំនួនដំណក់ទឹកភ្នែករបស់យើងដែលបានស្រក់ផង។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៥៦:៨ បានចែងថា “ទ្រង់រាប់អស់ទាំងការសាត់អណ្តែតរបស់ទូលបង្គំ សូមទ្រង់ដាក់អស់ទាំងទឹកភ្នែករបស់ទូលបង្គំ ទុកនៅក្នុងដបនៃទ្រង់ ទឹកភ្នែកទាំងនោះ តើមិនកត់ទុកក្នុងបញ្ជីទ្រង់ទេឬអី”។ តែព្រះទ្រង់បានសន្យាថា ថ្ងៃណាមួយ…
Read articleផ្លូវដ៏អាថ៌កំបាំង
ពេលកូនប្រុសខ្ញុំចាប់ផ្តើមចូលរៀនភាសាចិន ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានឃើញក្រដាសមេរៀនជាច្រើន ដែលគាត់យកមកផ្ទះ នៅថ្ងៃទីមួយ។ ក្នុងនាមជាអ្នកនិយាយភាសាអង់គ្លេសពីកំណើត ខ្ញុំពិបាកនឹងយល់ អំពីទំនាក់ទំនងរវាងតួអក្សរ និងពាក្យសម្រាប់និយាយ ក្នុងភាសាចិន។ ភាសានេះហាក់ដូចជាមានភាពស្មុគ្រស្មាញចំពោះខ្ញុំណាស់ ពោលគឺស្ទើរតែមិនអាចឲ្យខ្ញុំយល់បាន។ ជួនកាល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាពិបាកយល់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ធ្វើការ។ ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា គំនិតទ្រង់មិនដូចគំនិតរបស់យើងរាល់គ្នាទេ ឯផ្លូវរបស់យើងរាល់គ្នាក៏មិនមែនជាផ្លូវរបស់ទ្រង់ដែរ(អេសាយ ៥៥:៨)។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ ខ្ញុំនៅតែចង់ដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឲ្យការនេះ ឬការនោះកើតឡើង។ ព្រះបន្ទូលដែលខ្ញុំបានអានជាទៀងទាត់ និងព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ដែលគង់នៅក្នុងខ្ញុំ ក៏ជួយឲ្យខ្ញុំរកឃើញដំណោះស្រាយ។ កាលណាខ្ញុំមានសំណួរបែបនេះ ខ្ញុំត្រូវព្យាយាមបន្ទាបខ្លួនចុះ ដោយចាំថា លោកយ៉ូបក៏មិនបានទទួលចម្លើយ សម្រាប់សំណួរទាំងអស់ ដែលគាត់បានសួរដោយចិត្តឈឺចាប់នោះដែរ(យ៉ូប ១:៥,៨)។ គាត់បានព្យាយាមស្វែងយល់ តែព្រះទ្រង់ក៏បានសួរគាត់វិញថា “ឯងដែលប្រកាន់ទោសដូច្នេះ តើនឹងធ្វើឲ្យព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្តារាងចាលឬ ឯងដែលបន្ទោសដល់ព្រះដូច្នេះ”(៤០:២)។ លោកយ៉ូបក៏បានឆ្លើយ ទាំងចិត្តសោកស្តាយថា “តើនឹងឲ្យទូលបង្គំទូលដល់ទ្រង់ដូចម្តេចបាន ទូលបង្គំនឹងដាក់ដៃខ្ទប់មាត់វិញ”(ខ.៤)។ លោកយ៉ូបនិយាយអ្វីមិនចេញ នៅចំពោះភាពធំឧត្តម្ភរបស់ព្រះ។ ទោះបីជាពេលខ្លះ ផ្លូវរបស់ព្រះហាក់ដូចជាអាថ៌កំបាំង ហើយមិនអាចយល់បានក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងប្រាកដថា ផ្លូវរបស់ទ្រង់ខ្ពស់ជាងផ្លូវរបស់យើង។-Jennifer Benson Schuldt
Read articleប្រស្នាដែលសំខាន់បំផុត
តើមានអ្វីដែលអស្ចារ្យជាងព្រះ ហើយតើមានអ្វីដែលអាក្រក់ជាងអារក្ស? ចម្លើយនោះគឺ គ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យជាងព្រះ ហើយក៏គ្មានអ្វីដែលអាក្រក់ជាងអារក្សដែរ។ សំណួរនេះមិនពិបាកឲ្យយើងឆ្លើយទេ តែមានប្រស្នាមួយ ដែលមនុស្សជាច្រើនមិនអាចឆ្លើយបាន កាលពីសម័យបុរាណ។ មានអ្នកប្រាជ្ញសម័យបុរាណម្នាក់ឈ្មោះ អេគើរ បានដាក់ប្រស្នាមួយ ក្នុងព្រះគម្ពីរសុភាសិតថា “តើអ្នកណាបានឡើងទៅឯស្ថានសួគ៌ រួចត្រឡប់ចុះមកវិញ តើអ្នកណាបានកើបប្រមូលខ្យល់ក្តាប់នៅដៃអាវ តើអ្នកណាបានដក់ក្របួចអស់ទាំងទឹក នៅក្នុងថ្នក់អាវរបស់ខ្លួន តើអ្នកណាបានប្រតិស្ឋានចុងផែនដីទាំងប៉ុន្មាន តើព្រះអង្គនោះមានព្រះនាមជាអ្វី ហើយព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់តើមានព្រះនាមជាអ្វី បើឯងដឹង ចូរប្រាប់មក”(សុភាសិត ៣០:៤)។ សព្វថ្ងៃនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទដឹងថា ព្រះអង្គនោះមានព្រះនាមអ្វី។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល ពេលដែលយើងមានការសង្ស័យ ការព្រួយបារម្ភ និងការខ្វះខាតក្នុងជីវិត យើងអាចភ្លេចចូលរកទ្រង់។ បញ្ហាជាច្រើនក្នុងជីវិតយើង អាចធ្វើឲ្យយើងភ្លេចព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់ជាចម្លើយសម្រាប់ប្រស្នាដែលសំខាន់បំផុតនោះ។ ទ្រង់និងព្រះវរបិតា គឺតែមួយ ទ្រង់មានអំណាចជាងអារក្ស អ្នកក្រអាចមានទ្រង់ អ្នកមានត្រូវការទ្រង់ ហើយបើអ្នកបានបរិភោគអាហារ និងផឹកទឹក នៅឯតុទ្រង់ អ្នកនឹងមិនចេះស្លាប់ឡើយ។-Mart Dehaan
Read articleព្រះនាមទ្រង់ជាសញ្ញាសំគាល់
ក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ១៨៦០ គេបានបើកសាលាបង្រៀនគិលានុបដ្ឋាយិកាដំបូងបំផុត របស់ពិភពលោក នៅមន្ទីរពេទ្យសង់ ថូម៉ាស នៅទីក្រុងឡុង។ សព្វថ្ងៃនេះ សាលារៀនមួយនេះជាផ្នែកមួយនៃមហាវិទ្យាល័យរបស់ស្តេច ដែលនៅទីនោះ គេបានហៅសិស្សសាលាទាំងនោះថា ណៃធីងហ្គេល។ សាលារៀននោះ ក៏ដូចជាការងារគិលានុបដ្ឋាយិកាសម័យទំនើប សុទ្ធតែត្រូវបានបង្កើតឡើង ដោយអ្នកស្រីផ្លូរិន ណៃធីងហ្គេល(Florence Nightingale) ដែលបានកែប្រែរបៀបនៃការថែទាំងអ្នកជម្ងឺ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមគ្រីមមា។ ពេលដែលគិលានុបដ្ឋាយិកា បានបញ្ចប់ការបណ្តុះបណ្តាលហើយ ពួកគេក៏បាន “ធ្វើការសច្ចាប្រណិធានតាមអ្នកស្រីណៃធីងហ្គេល” ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីឥទ្ធិពលដែលគាត់នៅតែបន្តជះ មកលើការថែទាំអ្នកជម្ងឺ។ មនុស្សជាច្រើនបានជិះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង មកលើពិភពលោកសព្វថ្ងៃ គឺមិនខុសពីអ្នកស្រីផ្លូរិន ណៃធីងហ្គេលទេ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ ដែលមានប្រសិទ្ធិភាពដូចព្រះយេស៊ូវទេ ដែលការប្រសូត្រ ការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ បានធ្វើឲ្យជីវិតមនុស្សជាច្រើនផ្លាស់ប្រែ ជាង២ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ នៅទូទាំងពិភពលោក គេបានហៅគ្រីស្ទបរិស័ទថា គ្រីស្ទាន ដោយព្រះនាមព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើជាសញ្ញាសំគាល់របស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ រាប់ចាប់តាំងពីសម័យដំបូងនៃពួកជំនុំរបស់ទ្រង់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “កាល[លោកបាណាបាស]បានឃើញលោកសូលហើយ នោះក៏នាំគាត់មកឯអាន់ទីយ៉ូកវិញ រួចអ្នកទាំង២នោះ បានប្រជុំគ្នានឹងពួកជំនុំ ព្រមទាំងបង្រៀនដល់មនុស្សសន្ធឹកណាស់ ក្នុងរវាង១ឆ្នាំ គឺនៅអាន់ទីយ៉ូកនេះឯង ដែលគេហៅពួកសិស្សថា «ពួកគ្រីស្ទាន» ជាមុនដំបូង”(កិច្ចការ…
Read article