ដួងចិត្តរបស់អ្នកដែលបានរួចជីវិត
បន្ទាប់ពីគេបានជួយសង្រ្គោះជីវិតរបស់ស្ត្រីជនជាតិកូរ៉េ ដែលមានអាយុ៧១ឆ្នាំ ក្នុងឧបទ្ទវហេតុលិចសាឡាងចម្លង គាត់ក៏មានវិបដិសារី ចំពោះការរួចជីវិតលើកនោះ។ គាត់បាននិយាយនៅលើគ្រែគេង ក្នុងមន្ទីរពេទ្យថា គាត់មានអាយុចាស់ណាស់ហើយ ដូចនេះគាត់មិនគួរណារួចជីវិត ខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន ដែលមានអាយុក្មេងជាងគាត់ជាច្រើនឆ្នាំ បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត ក្នុងគ្រោះថ្នាក់នោះ។ គាត់ក៏បានសោកស្តាយផងដែរ ដែលមិនបានស្គាល់ឈ្មោះយុវជនម្នាក់ ដែលទាញគាត់ចេញពីក្នុងទឹក ពេលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងសភាពអស់សង្ឃឹម។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំចង់អញ្ជើញគាត់ញាំបាយមួយពេល ឬកាន់ដៃគាត់ ឬមួយឱបគាត់”។ ពេលខ្ញុំដឹងថាស្រ្តីចំណាស់រូបនេះ មានទឹកចិត្តល្អចំពោះអ្នកដទៃដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុល។ គាត់ខ្វល់ពីអ្នកជិតខាង និងជនរួមជាតិរបស់គាត់ណាស់ បានជាគាត់សុខចិត្តលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យពួកគេបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមានសេចក្តីទុក្ខសោកជាខ្លាំង និងសេចក្តីព្រួយលំបាកក្នុងចិត្តជានិច្ច ដ្បិតខ្ញុំស្ទើរតែនឹងសូមឲ្យព្រះគ្រីស្ទដាក់បណ្តាសាខ្ញុំវិញ ជំនួសបងប្អូនជាញាតិសន្តានរបស់ខ្ញុំ ខាងឯសាច់ឈាម”(រ៉ូម ៩:២-៣)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្ហាញនូវការដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅផងដែរ។ គាត់ដឹងថា គាត់មិនមានការយល់ដឹងទាំងស្រុង អំពីផ្លូវ និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះទេ(ខ.១៤-២៤)។ ដូចនេះ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើការគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ គាត់បានរកឃើញសន្តិភាព និងក្តីអំណរ ក្នុងការទុកចិត្តលើព្រះទ័យព្រះ ដែលស្រឡាញ់មនុស្សក្នុងលោកិយយ៉ាងខ្លាំង លើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចស្រឡាញ់ពួកគេ។-Mart Dehaan
Read articleការស្តាប់ដោយក្តីស្រឡាញ់
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ក្នុងខែសីហា នៅរដ្ឋវើមុន មានបេសកជនវ័យក្មេងម្នាក់ បានចែកចាយទីបន្ទាល់ក្នុងព្រះវិហារដ៏តូចរបស់ខ្ញុំ។ គាត់ និងភរិយារបស់គាត់បានបម្រើព្រះ ក្នុងប្រទេសមួយ ដែលកំពុងមានភាពវឹកវរផ្នែកសាសនា ហើយគេបានចាត់ទុកប្រទេសនេះ ជាប្រទេសដែលមានគ្រោះថ្នាក់ច្រើនពេក ចំពោះក្មេងៗ។ គាត់បានយករឿងជាច្រើនមកនិយាយប្រាប់យើង ដែលក្នុងចំណោមនោះ គាត់បានប្រាប់យើង អំពីដំណាក់កាលដ៏ឈឺចាប់ ពេលដែលកូនស្រីគាត់បានអង្វរគាត់ កុំឲ្យយកនាងទៅផ្ញើនៅសាលារៀន(ដែលមានកន្លែកស្នាក់នៅ និងអាហារសម្រាប់ក្មេងៗ)។ កាលនោះ ខ្ញុំទើបតែក្លាយជាឪពុកគេ ដោយព្រះទ្រង់ទើបតែប្រទានពរ ឲ្យមានកូនស្រីម្នាក់ ហើយរឿងរបស់បេសកជនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តសោះ។ ខ្ញុំសួរក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងថា “បើពួកគេជាឪពុកម្តាយដែលមានក្តីស្រឡាញ់មែន រឿងអីដែលពួកគេ ផ្ញើកូននៅសាលារៀន ក្នុងតំបន់ដែលគ្រោះថ្នាក់ដូចនេះ?” ពេលដែលគាត់ចែកចាយទីបន្ទាល់ចប់ ខ្ញុំមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង បានជាខ្ញុំមិនចង់ជួបមុខគាត់ទៀត។ ខ្ញុំក៏បានដើរចេញពីព្រះវិហារយ៉ាងលឿន ដោយនិយាយឮៗថា “ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខ្ញុំមិនដូចជា…” ភ្លាមនោះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានបង្អាក់ មិនឲ្យខ្ញុំនិយាយឲ្យចប់។ ខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ដោយដឹងថា ខ្លួនឯងកំពុងតែនិយាយត្រាប់តាមពួកផារិស៊ីម្នាក់ ក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា ដែលបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ព្រោះទូលបង្គំមិនដូចជាមនុស្សឯទៀត”(លូកា ១៨:១១)។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអាកប្បកិរិយ៉ារបស់ខ្លួន ដែលមិនបានយល់ពីស្ថានភាពរបស់គ្រួសារបេសកជន។ តើព្រះទ្រង់មានការមិនសប្បាយព្រះទ័យយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ! ចាប់តាំងពីពេលល្ងាចថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំក៏បានទូលសូមព្រះឲ្យជួយខ្ញុំ…
Read articleភាពស្តុកស្តម្ភនៃការស្តាប់បង្គាប់
មានប្រទេសជាង១០០ ដែលកំពុងលក់ឆ្នោតជាតិ ដល់ប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ទឹកប្រាក់សរុបដែលគេប្រមូលបាន ពីការលក់ឆ្នោតជាតិ តែនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រទេសកាណាដា គឺមានជាង៨៥ពាន់លានដុល្លាអាមេរិក ដែលជាផ្នែកដ៏តូចមួយ នៅក្នុងចំណោមការលក់ឆ្នោតជាតិ នៅបណ្តាប្រទេសដទៃទៀត នៅទូទាំងពិភពលោក។ នៅប្រទេសជឿនលឿន ការចង់ឈ្នះរង្វាន់ធំ បានល្បួងមនុស្សជាច្រើន ឲ្យមានផ្នត់គំនិតថា ពួកគេនឹងអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងពួងក្នុងជីវិត បើសិនជាពួកគេបានត្រូវឆ្នោតជាតិ។ ការមានទ្រព្យសម្បត្តិមិនមែនជាការអាក្រក់ទេ តែទ្រព្យសម្បត្តិមានអំណាចបោកប្រាសយើង ឲ្យគិតថា លុយជាដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហាខ្វះខាតគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង។ តែអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងមានទស្សនៈខុសពីនេះ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំបានត្រេកអរក្នុងផ្លូវប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ ឲ្យស្មើនឹងសេចក្តីអំណរចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាង … ទូលបង្គំនឹងមានចិត្តរីករាយចំពោះបញ្ញត្តទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ឥតភ្លេចព្រះបន្ទូលទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៤,១៦)។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងកំពុងនិយាយ អំពីទ្រព្យសម្បត្តិខាងវិញ្ញាណ ដែលផ្តោតទៅលើការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងដើរ “តាមច្រកនៃសេចក្តីបង្គាប់របស់ទ្រង់”(ខ.៣៥)។ តើការដើរតាមព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់ នាំឲ្យយើងមានចិត្តរំភើបរីករាយ ខ្លាំងជាងការត្រូវឆ្នោតរាប់លានដុល្លាឬទេ? សរុបមក យើងអាចពោលតាមអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងថា “សូមធ្វើឲ្យចិត្តទូលបង្គំល្អៀងទៅខាងសេចក្តីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ កុំឲ្យល្អៀងទៅខាងសេចក្តីលោភឡើយ សូមបង្វែរភ្នែកទូលបង្គំមិនឲ្យមើលការឥតប្រយោជន៍ ហើយប្រោសឲ្យទូលបង្គំមានកំឡាំងឡើង ក្នុងផ្លូវទ្រង់”(ខ.៣៦-៣៧)។ ភាពស្តុកស្តម្ភនៃការស្តាប់បង្គាប់ ជាភាពស្តុកស្តម្ភដ៏ពិត របស់អ្នកដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់។-David McCasland
Read articleមនុស្សដែលខ្វល់ពីអ្នកដទៃ
ពេលខ្ញុំ និងអ្នកស្រីស៊ីនឌី(Cindy)កំពុងដើរចេញពីពិធីបុណ្យសព គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “ពិធីបុណ្យសពនេះ ពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តខ្លាំងណាស់!” នៅថ្ងៃនោះ អ្នកស្រីហេឡិន(Helen) ដែលជាមិត្តភក្តិរបស់យើង បានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះ។ ហើយមានមិត្តភក្តិរបស់គាត់ជាច្រើន បានឡើងចែកចាយ ដោយកោតសរសើរអាកប្បកិរិយ៉ារបស់គាត់ ដែលនាំឲ្យគេមានភាពសប្បាយរីករាយ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតរបស់អ្នកស្រីហេឡិនមិនតែងតែមានភាពកំប្លុកកំប្លែង និងមានការសើចសប្បាយជានិច្ចឡើយ។ ក្មួយប្រុសរបស់គាត់បានចែកចាយ អំពីក្តីជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងការដែលគាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ គាត់បានយកក្មួយប្រុសម្នាក់នេះ ទៅចិញ្ចឹម ពេលគេនៅក្មេង និងកំពុងជួបការលំបាក។ ពេលនេះក្មួយប្រុសរបស់គាត់ ដែលមានអាយុជាង២០ឆ្នាំហើយ បាននិយាយថា “គាត់ប្រៀបដូចជាម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ គាត់មិនដែលបោះបង់ខ្ញុំចោល ពេលខ្ញុំមានទុក្ខលំបាក។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា បើសិនជាគ្មានគាត់ទេ នោះខ្ញុំប្រាកដជាបាត់បង់សេចក្តីជំនឿហើយ”។ ការនេះបានបង្ហាញថា អ្នកស្រីហេឡិនពិតជាបានជះឥទ្ធិពលដ៏ល្អ មកលើក្មួយប្រុសគាត់។ គាត់បានពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ហើយចង់ឲ្យក្មួយប្រុសគាត់ ទុកចិត្តទ្រង់ផងដែរ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងឃើញថា ស្តេចដាវីឌបានឲ្យព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែត ចូលដំណាក់ទ្រង់ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបង្ហាញភាពសប្បុរស ដោយយល់ដល់ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ដែលជាបិតាទ្រង់(ជាមិត្តសំឡាញ់របស់ស្តេចដាវីឌ ដែលបានស្លាប់ក្នុងសង្រ្គាម មើល២សាំយ៉ូអែល ៩:១)។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែតបានជួបគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារមេដោះរបស់ទ្រង់បានបីទ្រង់ធ្លាក់ ពេលពួកគេរត់ភាសខ្លួន បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងថា ព្រះបិតាទ្រង់ត្រូវគេធ្វើគត់(៤:៤)។…
Read articleទីបន្ទាល់របស់អ្នក
មានពេលមួយ គេបានឲ្យលោកម៉ៃឃល ឌីនស៍មរ(Michael Dinsmore) ដែលជាអតីតអ្នកទោស ឡើងធ្វើទីបន្ទាល់ ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងមួយកន្លែង បន្ទាប់ពីគាត់ទើបតែបានទទួលជឿព្រះ។ បន្ទាប់ពីគាត់ចែកចាយចប់ មានអ្នកទោសខ្លះបានមករកគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ថា ពួកគេមិនដែលបានចូលរួមកម្មវិធីដែលរំភើបរីករាយ ដូចពេលនេះទេ! លោកម៉ៃឃលមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះទ្រង់អាចប្រើរឿងនៃជីវិតដ៏សាមញ្ចរបស់គាត់ ដើម្បីធ្វើការក្នុងចិត្តមនុស្សជាច្រើនដូចនេះ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ បន្ទាប់ពីសាវ័កប៉ុលបានផ្តាំលោកធីម៉ូថេ ឲ្យនៅបន្តការងារផ្សាយដំណឹងល្អ(១:១-១១) គាត់ក៏បានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់គាត់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តយុវជនម្នាក់នេះ(ខ.១២-១៦)។ គាត់បានប្រាប់លោកធីម៉ូថេ អំពីព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់ប្រទាន ក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់ធ្លាប់ចម្អកឲ្យព្រះ តែទ្រង់បានកែប្រែជីវិតគាត់។ ព្រះទ្រង់មានក្តីមេត្តាណាស់ បានជាទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានចាត់ទុកគាត់ជាអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់ ហើយប្រទានកិច្ចការឲ្យគាត់ធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានចម្រើនកម្លាំង ឲ្យគាត់អាចធ្វើកិច្ចការនោះទៀតផង(ខ.១២)។ សាវ័កប៉ុលបានចាត់ទុកខ្លួនឯង ជាមនុស្សដែលមានបាបខ្លាំងក្រៃ តែព្រះទ្រង់នៅតែសង្រ្គោះគាត់(ខ.១៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យលោកធីម៉ូថេដឹងថា ព្រះទ្រង់អាចធ្វើការអ្វីដែលយើងមិននឹកស្មានដល់ ហើយយើងក៏ចាំបាច់ត្រូវដឹងដូចគាត់ផងដែរ។ ទីបន្ទាល់របស់សាវ័កប៉ុលបានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះគាត់។ បើទ្រង់អាចប្រើមនុស្សដែលធ្លាប់មានប្រវត្តិអាក្រក់ដូចសាវ័កប៉ុល នោះទ្រង់ក៏អាចប្រើយើងផងដែរ។ បើទ្រង់អាចសង្រ្គោះមនុស្សដែលមានបាបធ្ងន់បំផុត នោះគ្មាននរណាដែលទ្រង់មិនអាចសង្រ្គោះនោះឡើយ។ អ្នកដទៃអាចទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីទីបន្ទាល់របស់យើង ដែលនិយាយអំពីកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើក្នុងជីវិតយើង។ ចូរយើងឲ្យអ្នកនៅក្បែរយើងដឹងថា ព្រះនៃព្រះគម្ពីរនៅតែធ្វើការ យ៉ាងសកម្មនៅថ្ងៃនេះ!-Poh Fang…
Read articleគ្មាននរណាម្នាក់ដែលមិនសំខាន់ចំពោះទ្រង់
មានពេលមួយ មានស្ត្រីជាម្តាយមួយចំនួន ដែលមានកូនតូចៗ កំពុងចែកចាយដល់គ្នាទៅវិញទៅមក អំពីការឆ្លើយតប ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ដែលការនេះបានលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ តែមានស្ត្រីម្នាក់បាននិយាយថា គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ហាក់ដូចជាមានចិត្តអាត្មានិយម ដោយសារគាត់បានសូមឲ្យព្រះទ្រង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើនទៀត ដែលទ្រង់កំពុងជួយ។ គាត់ពន្យល់ថា បើធៀបបញ្ហាដ៏តូចរបស់គាត់ នឹងបញ្ហាដ៏ធំរបស់ពិភពលោកដែលព្រះទ្រង់កំពុងជួបប្រទះ បញ្ហារបស់គាត់ហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ចំពោះទ្រង់ទេ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក កូនប្រុសដ៏តូចរបស់គាត់ ស្រាប់តែកៀបដៃនឹងទ្វារ បានជាវារត់ ទាំងស្រែកយំ មករកម្តាយវា។ ពេលនោះ គេប្រហែលស្មានថា គាត់នឹងស្តីបន្ទោសថា “កូនឯងអាត្មានិយមម្ល៉េះ បានជាមករំខានម៉ាក់ ដោយសាររឿងកៀបដៃនឹងទ្វារ។ ដឹងអត់ថា ម៉ាក់កំពុងរវល់អត់?” តែគាត់មិនបាននិយាយដូចនេះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានបង្ហាញនូវការអាណិត និងចិត្តសុភាពយ៉ាងខ្លាំង។ ដូចនេះ គាត់បានឆ្លើយតប ដោយក្តីស្រឡាញ់ តាមបែបមនុស្ស ក៏ដូចជាតាមគំរូរបស់ព្រះ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៣:១៣ បានរំឭកយើងយ៉ាងច្បាស់។ ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ជំពូក៤៩ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ទោះម្តាយអាចភ្លេចបង្ហាញក្តីអាណិតចំពោះកូនខ្លួនក៏ដោយ ក៏ព្រះអម្ចាស់មិនដែលភ្លេចកូនរបស់ទ្រង់ឡើយ(ខ.១៥)។ ព្រះទ្រង់បានធានារាស្ត្រទ្រង់ថា ទ្រង់បានចារឹកពួកគេ ទុកនៅផ្ទៃបាតដៃរបស់ទ្រង់ហើយ”(ខ.១៦)។ អ្នកដែលមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះ ជាអ្នកដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយពឹងផ្អែកលើទ្រង់…
Read article