ការជម្នះការសង្ស័យ
បទទំនុកដំកើង ដែលមានចំណងជើងថា “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន”(បទលេខ ២០១) ជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់អ្នកស្រីឆាឡុត អេលាត(Charlotte Elliott) ក្នុងឆ្នាំ១៨៣៤។ គាត់មានជម្ងឺ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មិនអាចធ្វើការងារកើត អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយគាត់ចង់ជួយរ៉ៃអង្គាសប្រាក់ជួយសាលារៀនសម្រាប់ក្មេងស្រី តែគាត់ឈឺធ្ងន់ពេក មិនអាចជួយបាន។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ជាមនុស្សគ្មានប្រយោជន៍ ហើយភាពតប់ប្រមល់ក្នុងចិត្តបានធ្វើឲ្យគាត់មានការសង្ស័យ អំពីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ក៏បាននិពន្ធបទ“ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន” ដើម្បីជម្នៈការសង្ស័យនោះ។ ដោយសារនាងមានចិត្តតប់ប្រមល់ដូចនេះហើយ បានជានាងសរសេរក្នុងបទចម្រៀងនេះថា : ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន មានចិត្តសង្វាត … ទាំងមានចិត្តពេញ មន្ទិសហួសខ្នាត ខ្ញុំមកថ្វាយចិត្តឲ្យទ្រង់ សម្អាត ឱព្រះអង្គសង្រ្គោះអើយ ខ្ញុំមក។ នៅថ្ងៃទីបី បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគត ហើយគេយកព្រះសពទ្រង់ទៅបញ្ចុះ ទ្រង់ក៏បានយាងចេញពីផ្នូរ ហើយក៏បានប្រាប់លោកថូម៉ាស ដែលមានរហ័សនាមថា “ថូម៉ាសអ្នកពូកែសង្ស័យ” ឲ្យពិនិត្យមើលស្នាមរបួសដែលទ្រង់បានទទួលរង នៅលើឈើឆ្កាង(យ៉ូហាន ២០:២៧)។ ពេលលោកថូម៉ាសបានប៉ះរបួសរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទីបំផុត គាត់ក៏បានជឿថា ទ្រង់ពិតជាបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញមែន។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបថា “ថូម៉ាសអើយ អ្នកជឿដោយព្រោះបានឃើញខ្ញុំទេតើ មានពរហើយ អ្នកណាដែលជឿឥតឃើញសោះ”(ខ.២៩)។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន យើងជាអ្នកដែលមិនបានឃើញព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ភ្នែក តែយើងនៅតែជឿទ្រង់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read articleដើមឈើនៃក្តីស្រឡាញ់
ដើមសូល ជាដើមឈើមួយប្រភេទ ដែលគេដាំសម្រាប់ផលិតឆ្នុកដប។ នៅក្រោយផ្ទះខ្ញុំ មានដើមសូលមួយដើម ដែលបានឈរនៅយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ជាង២០ឆ្នាំមកហើយ។ វាបានផ្តល់ម្លប់សម្រាប់ឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំទាំងបួននាក់ ពេលពួកគេលេងក្នុងទីធ្លាក្រោយផ្ទះ ហើយក៏បានផ្តល់ជម្រកដល់សត្វកំប្រុក ក្នុងតំបន់ដែលយើងរស់នៅផងដែរ។ នៅរដូវរងា ដើមឈើមួយដើមនេះ មានសភាពក្រៀមក្រោះ ហើយជ្រុះស្លឹក តែថ្មីៗនេះ ពេលរដូវផ្ការីកមកដល់ វានៅតែមិនព្រមចេញស្លឹក ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តកាប់រំលំវា។ ខ្ញុំក៏បានចំណាយពេលពេញមួយសប្តាហ៍ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះឲ្យបានរៀបរយ។ ជាដំបូង ខ្ញុំត្រូវកាប់រំលំវា ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំត្រូវកាប់មែកដើមឈើដែលបានលូតលាស់អស់ពីទសវត្សរ៍នោះ ឲ្យក្លាយជាចំណែកតូចជាងមុន ដើម្បីឲ្យងាយស្រួលគ្រប់គ្រង។ ការនេះបាននាំឲ្យខ្ញុំ មានពេលជាច្រើន ដើម្បីគិតអំពីដើមឈើ។ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ដើមឈើមួយដើម ដែលផ្លែរបស់វា ព្រះទ្រង់បានហាមមិនឲ្យអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ាបរិភោគ តែពួកគេមិនអាចទប់ចិត្តខ្លួនឯងបាន(លោកុប្បត្តិ ៣:៦)។ ព្រះទ្រង់បានប្រើដើមឈើនោះ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានជម្រើសដោយសេរី រវាងការល្អ និងការអាក្រក់ និងដើម្បីល្បងលភាពស្មោះត្រង់ និងជំនឿរបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីដើមឈើ ក្នុងទំនុកដំកើង ជំពូក១ ដែលបានរំឭកយើង អំពីផលផ្លែនៃការរស់នៅ ដោយកោតខ្លាចព្រះ។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរ សុភាសិត ៣:១៨ ប្រាជ្ញាត្រូវបានប្រៀបប្រដូចទៅនឹងដើមឈើនៃជីវិតនោះ។ តែដើមឈើដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺដើមឈើដ៏រឹងមាំដែលគេបានកាប់យកទៅធ្វើឈើឆ្កាង…
Read articleក្តីអំណរនៅទីបញ្ចប់
លោកគ្រីស ហ៊ែឌហ្វៀល(Chris Hadfield) ដែលជាអាកាសយាន្តនិកជនជាតិកាណាដា ធ្លាប់បានពិពណ៌នា អំពីការជិះរ៉ុកកែតដែលគេបាញ់បង្ហោះចូលទៅក្នុងទីអវកាស ដោយប្រើពាក្យ សម្លេងទ្រហឹង ការញ័ររញ្ជួយ សំពាធ ដំភ្លើង។ ពេលដែលរ៉ុកកែតនោះហោះចេញពីផែនដី ឆ្ពោះទៅរកស្ថានីយអវកាសអន្តរជាតិ ទម្ងន់នៃទំនាញដីមានការកើនឡើង ហើយការដកដង្ហើមប្រែជាមានការពិបាក។ ពេលដែលគាត់គិតថា គាត់ហៀបនឹងដាច់ខ្យល់ហើយ រ៉ុកកែតនោះក៏បានរំដោះខ្លួនចូលទៅក្នុងទីដែលអ្វីៗប្រែជាគ្មានទម្ងន់។ គាត់មិនបានបាត់បង់ស្មារតីឡើយ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បែរជាអស់សំណើច។ ការពិពណ៌នារបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញថ្ងៃដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំ ជិតដល់ពេលលាចាកលោក។ ភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃជីវិតមានការកើនឡើង រហូតដល់ពេលដែលគាត់លែងមានកម្លាំងដកដង្ហើមទៀត។ ពេលនោះគាត់ក៏បានរួចផុតពីការឈឺចាប់ ហើយក៏បានចូលទៅក្នុង “ភាពគ្មានបន្ទុក” នៃនគរស្ថានសួគ៌។ ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា គាត់បានសើចដោយអំណរ ពេលគាត់បានដកដង្ហើមជាលើកដំបូង ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ នៅនគរស្ថានសួគ៌។ រឿងនេះ ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីកាលដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជិតអស់ព្រះជន្ម នៅពេលរសៀលថ្ងៃសុក្រ។ ព្រះទ្រង់បានដាក់ទម្ងន់នៃអំពើបាបនៃលោកិយទាំងមូល មកលើព្រះអង្គទ្រង់ គឺអំពើបាបពីអតីតកាល ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងពេលអនាគត ហើយទ្រង់ក៏ដកដង្ហើមលែងរួច។ បន្ទាប់មក ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្តទ្រង់វិញ”(លូកា ២៣:៤៦)។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានថប់ដង្ហើម ដោយទម្ងន់នៃអំពើបាបរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ទ្រង់មានព្រះជន្មគង់នៅ ដោយអំពើបាប…
Read articleអរសប្បាយនឹងអាហាររបស់ទ្រង់
ការញាំអាហារជុំគ្នាដែលមានភាពសប្បាយរីករាយ មិនអាស្រ័យទៅលើតុ វាមានរាងមូល ឬជ្រុង ក៏មិនស្រ័យទៅលើកៅអី ទោះវាធ្វើពីផ្លាស្ទីក ឬឈើ ហើយក៏មិនអាស្រ័យទៅលើអាហារ មានរស់ជាតិឆ្ងាញ់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ការញាំអាហារជុំគ្នា មានភាពសប្បាយរីករាយ ពេលដែលយើងបិទទូរទស្សន៍ និងទូរស័ព្ទរបស់យើង ហើយងាកមកផ្តោតទៅលើអ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅក្បែរយើងវិញ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអង្គុយជុំគ្នា នៅជុំវិញតុអាហារ ដោយមានការជជែកគ្នាលេង យ៉ាងសប្បាយរីករាយ ជាមួយមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារ ហើយនិយាយគ្នា ក្រោមប្រធានបទច្រើនរាប់មិនអស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សព្វថ្ងៃនេះ យើងពិបាកនឹងមានពេលដ៏ល្អដូចនេះ ដោយសារតែបច្ចេកវិទ្យា ដែលជួយឲ្យយើងទំនាក់ទំនងបានឆាប់រហ័ស ជាមួយមនុស្សដែលនៅឆ្ងាយពីយើង។ ជួនកាល យើងខ្វល់អំពីពាក្យសម្តីរបស់អ្នកដទៃ ដែលនៅចម្ងាយរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រពីយើង ជាជាងយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះពាក្យពេចន៍របស់អ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅក្បែរយើង នៅតុអាហារ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានទទួលការអញ្ជើញ ឲ្យទៅចូលរួមពិធីលាងព្រះអម្ចាស់ នៅក្នុងព្រះវិហារមួយ។ ពិធីនោះនាំមកនូវការប៉ះពាល់ចិត្ត និងក្តីអំណរ តែមិនអាស្រ័យទៅលើសំណង់អគារព្រះវិហារ ទោះតូច ឬធំក្តី ហើយក៏មិនអាស្រ័យទៅលើប្រភេទនៃនំប៉័ងដែលយើងចែកគ្នានោះដែរ។ តែវាអាស្រ័យទៅលើការបិទចិត្តរបស់យើង ឲ្យឈប់គិតពីការព្រួយបារម្ភ និងខ្វល់ខ្វាយ ហើយងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវវិញ។ នៅក្នុងពេលដែលយើងប្រារព្ធពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ដោយអំណរ កាលពីពេលកន្លងទៅ តើយើងមានអំណរនឹងព្រះវត្តមានទ្រង់ឬទេ ឬមួយយើងខ្វល់អំពីបញ្ហាអ្វីមួយ ដែលកំពុងកើតឡើងនៅកន្លែងផ្សេង? ពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ពិតជាសំខាន់ណាស់ “ដ្បិតរាល់វេលាណា…
Read articleការឈឺចាប់ដែលមានគោលបំណង
ខ្ញុំបានសួរមិត្តភក្តិមួយចំនួន អំពីបទពិសោធន៍ដែលពិបាក និងឈឺចាប់បំផុត ដែលពួកគេបានជួបប្រទះក្នុងជីវិត។ ពួកគេបានឆ្លើយថា បទពិសោធន៍ដែលពិបាក និងឈឺចាប់បំផុត មានដូចជា សង្រ្គាម ការលែងលះគ្នា ការវៈកាត់ និងការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ តែសម្រាប់ភរិយារបស់ខ្ញុំ គាត់មានបទពិសោធន៍ពិបាកបំផុត “ក្នុងពេលឆ្លងទន្លេកូនទីមួយរបស់យើង”។ កាលនោះ នាងបានឆ្លងទន្លេ យ៉ាងពិបាក ដែលអូសបន្លាយពេលយូរ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យយោធា ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាល។ ប៉ុន្តែ ពេលនាងក្រឡេចមកមើលបទពិសោធន៍នោះឡើងវិញ នាងបានរាប់វាជាក្តីអំណរវិញ “ព្រោះការឈឺចាប់នោះ មានគោលបំណងដ៏ធំមួយ”។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងទៅឈើឆ្កាង ទ្រង់បានប្រាប់ពួកសិស្សថា ពួកគេជិតដល់ពេលដែលត្រូវឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយដ៏ខ្លាំងក្រៃលែង។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រៀបធៀបបទពិសោធន៍ដ៏ពិបាកនោះ ទៅនឹងស្រ្តីឆ្លងទន្លេ ដែលការឈឺចាប់ ក៏បានប្រែក្លាយជាអំណរ ពេលដែលកូននាងបានចាប់កំណើតហើយ(យ៉ូហាន ១៦:២០-២១)។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីព្រួយដូច្នោះមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងឃើញអ្នករាល់គ្នាម្តងទៀត នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមានចិត្តអរសប្បាយវិញ ក៏នឹងឥតមានអ្នកណាដកយកសេចក្តីអំណរនោះ ចេញពីអ្នករាល់គ្នាបានឡើយ”(ខ.២២)។ ទុក្ខព្រួយតែងតែមករកយើង នៅគ្រប់ច្រកផ្លូវទាំងអស់នៃជីវិតយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានបង់ថ្លៃទិញការអត់ទោសបាប និងសេរីភាព ឲ្យអស់អ្នកណាដែលបើកចិត្តទទួលទ្រង់ ដោយទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ(ហេព្រើ ១២:២)។ ការលះបង់ដ៏ឈឺចាប់របស់ទ្រង់…
Read articleហេតុអ្វីទ្រង់ជ្រើសរើសខ្ញុំ?
មានពេលមួយ គេបានសួរលោកយ៉ូសែប ផាកឃើរ(Joseph Parker) ដែលជាគ្រូគង្វាលជនជាតិអង់គ្លេសថា “ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវជ្រើសរើសយូដាស ឲ្យធ្វើជាសាវ័ករបស់ទ្រង់?” គាត់ក៏បានគិតអំពីសំណួរនេះ ឲ្យបានស៊ីជម្រៅ អស់មួយរយៈ តែមិនអាចឆ្លើយបាន។ គាត់ក៏ប្រាប់គេថា “ពេលខ្ញុំគិតអំពីសំណួរនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញសំណួរមួយទៀត ដែលកាន់តែពិបាកឆ្លើយជាងនេះ ថា “ហេតុអ្វីទ្រង់ជ្រើសរើសខ្ញុំ?” នេះជាសំណួរ ដែលគេបានសួរអស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ។ ពេលដែលមនុស្សមានចិត្តឈឺចាប់ នឹងអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយដឹងថា ខ្លួនមានកំហុស ពួកគេក៏បានស្រែករកសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេមានអំណរយ៉ាងខ្លាំង ពេលបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់សុគតជួសពួកគេ ហើយទ្រង់ក៏បានអត់ទោសបាបឲ្យពួកគេ។ ពួកគេមិននឹកស្មានសោះថា ទ្រង់បានស្រឡាញ់ពួកគេយ៉ាងនេះ។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់សួរផងដែរថា “ហេតុអ្វីទ្រង់ជ្រើសរើសខ្ញុំ?” ខ្ញុំដឹងថា ភាពខ្មៅងងឹត និងអំពើបាប ដែលមានក្នុងជីវិតខ្ញុំ គឺបានទទួលការជម្រុញពីចិត្តដែលខ្មៅងងឹត តែព្រះទ្រង់នៅតែស្រឡាញ់ខ្ញុំ!(រ៉ូម ៥:៨)។ ខ្ញុំមិនសក្តិសមនឹងឲ្យទ្រង់ស្រឡាញ់ទេ ខ្ញុំជាមនុស្សគ្មានតម្លៃ ហើយក៏គ្មានសង្ឃឹមផង តែទ្រង់នៅតែបើកចំហរព្រះហស្ត និងព្រះទ័យទទួលខ្ញុំ។ ខ្ញុំស្ទើរតែអាចស្តាប់ឮទ្រង់ខ្សិបថា ទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ខ្លាំងជាងខ្ញុំស្រឡាញ់អំពើបាបរបស់ខ្ញុំ។ ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំធ្លាប់ស្រឡាញ់អំពើបាបរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានការពារវា ហើយក៏បានបដិសេធន៍ថា ខ្ញុំមិនបានប្រព្រឹត្តខុសទេ។ តែព្រះទ្រង់នៅតែស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដោយអត់ទោសបាបឲ្យខ្ញុំ…
Read article