ពាក្យសម្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា
តើសាច់ដុំអ្វី ដែលខ្លំាងជាងគេ ក្នុងរាង្គកាយមនុស្ស? អ្នកខ្លះឆ្លើយថា សាច់ដុំអណ្តាតខ្លាំងជាងគេ តែយើងពិបាកនឹងកំណត់ថា សាច់ដុំណា ដែលខ្លាំងជាងគេ ព្រោះសាច់ដុំនីមួយៗ មិនធ្វើការតែម្នាក់ឯងទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងថា អណ្តាតជាសាច់ដុំដ៏ខ្លាំង។ វាជាសាច់ដុំដ៏តូចទេ តែអាចធ្វើឲ្យមានការខូចខាតជាច្រើន។ សរីរាង្គដ៏តូច និងសកម្មមួយនេះជួយឲ្យយើងញាំអាហារ លេប ដឹងរស់ជាតិ ហើយចាប់ផ្តើមការរំលាយអាហារ តែយើងចេះតែប្រើវា ដើម្បីនិយាយអ្វីដែលយើងមិនគួរនិយាយ។ គេបានប្រើអណ្តាត ដើម្បីនិយាយបញ្ជោរ ជេរ កុហក់ អួត និងវាយប្រហារអ្នកដទៃ ។ល។ ដូចនេះ តើអណ្តាតជាសាច់ដុំ ដែលគ្រោះថ្នាក់ណាស់មែនទេ? ប៉ុន្តែ គេក៏អាចប្រើអណ្តាត ធ្វើការល្អជាច្រើន។ ពេលយើងបានទទួលការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អណ្តាតអាចផ្លាស់ប្រែទៅជាឧបករណ៍ដ៏ល្អក្រៃលែង។ យើងអាចប្រើអណ្តាត ដើម្បីនិយាយអំពីភាពសុចរិត(ទំនុកដំកើង ៣៥:២៨) និងភាពយុត្តិធម៌របស់ព្រះ(៣៧:៣០)។ យើងអាចប្រើអណ្តាត និយាយអំពីសេចក្តីពិត(១៥:២) បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៨) និងសារភាពបាបនៅចំពោះព្រះ(១យ៉ូហាន ១:៩)។ យើងអាចប្រើអណ្តាតឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១២:១៨ បានចែងថា “សម្តីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ”។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតអណ្តាតយើងមក ដើម្បីនាំមកនូវការប្រោសឲ្យជា ដល់អ្នកដទៃ …
Read articleអំណាចនៃការសរសើរដំកើង
លោកវីលី មីរីក(Willie Myrick) ត្រូវគេចាប់ជំរិត នៅក្នុងផ្លូវខាងមុខផ្ទះគាត់ ពេលគាត់មានអាយុ៩ឆ្នាំ។ គាត់បានធ្វើដំណើរជាមួយពួកចាប់ជំរិត អស់ជាច្រើនម៉ោង ដោយមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះខ្លួនទេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ វីលីក៏បានសម្រេចចិត្តច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ នូវបទដែលមានចំណងជើងថា “រាល់ការសរសើរដំកើង”។ ពេលដែលគាត់ច្រៀងបទចម្រៀងនោះម្តងហើយម្តងទៀត ពួកចាប់ជំរិតក៏បានជេរប្រទិចគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ឲ្យបិទមាត់។ ទីបំផុត បុរសនោះ ក៏បានឈប់ឡាន ឲ្យវីលីចុះពីលើឡាន ដោយសុវត្ថិភាព។ ដូចដែលវីលីបានបង្ហាញ ការសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ដែលពិតប្រាកដ គឺតម្រូវឲ្យយើងផ្តោតទៅលើចរិយាសម្បត្តិរបស់ព្រះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ យើងត្រូវឈប់គិតពីអ្វីដែលយើងភ័យខ្លាច អ្វីដែលជាបញ្ហាក្នុងជីវិតយើង ហើយត្រូវមានការស្កប់ចិត្ត។ ជាក់ស្តែង ពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយបញ្ហាគ្រប់យ៉ាងដល់ព្រះអម្ចាស់ ពេលដែលពួកគេត្រូវប្រឈមមុខនឹងពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ពេលដែលពួកគេត្រៀមខ្លួនធ្វើសង្រ្គាម ស្តេចយ៉ូសាផាតក៏បានរៀបចំក្រុមចម្រៀង ឲ្យដើរហែរ ទៅរកសត្រូវដែលកំពុងលើកទ័ពមក។ ពួកគេបានច្រៀងសរសើរថា “ចូរសរសើរព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច”(២របាក្សត្រ ២០:២១)។ ពេលពួកគេចាប់ផ្តើមច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏មានការជ្រួលច្របល់ ហើយក៏បានកាប់សម្លាប់គ្នាឯង។ ដូចនេះ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានឈ្នះសង្រ្គាម ដោយមិនចាំបាច់ប្រយុទ្ធ(ខ.១៧)។ ទោះយើងកំពុងជួបសង្រ្គាម ឬមានអារម្មណ៍ទាល់ច្រកក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះក្នុងចិត្តយើង។ ជាការពិតណាស់ “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ធំប្រសើរ ហើយក៏គួរឲ្យសរសើរណាស់”(ទំនុកដំកើង ៩៦:៤)។-Jennifer Benson…
Read articleការបណ្តាលចិត្ត ដោយក្តីស្រឡាញ់
ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩២០ លោកបប់ប៊ី ចូនស៍(Bobby Jones) បានទទួលតំណែងជើងឯក ក្នុងពិភពកីឡាវាយកូនហ្គោល ទោះបីជាគាត់មិនមែនជាកីឡាករអាជីពក៏ដោយ។ ខ្សែភាពយន្តមួយ ដែលមានចំណងជើងថា លោកបប់ប៊ី ចូនស៍ : អ្នកប្រាជ្ញនៃកីឡាវាយកូនហ្គោល បាននិយាយអំពីដំណើរជីវិតរបស់គាត់ ដែលក្នុងនោះ មានវគ្គមួយ ដែលកីឡាករវាយកូនហ្គោលអាជីពម្នាក់ បានសួរលោកបប់ប៊ីថា តើពេលណាគាត់ងាកមកធ្វើកីឡាករអាជីពវិញ ដើម្បីកើបលុយ ដូចកីឡាករល្បីៗផ្សេងទៀត។ លោកចូនស៍ក៏បានពន្យល់ប្រាប់គេថា គាត់លេងកីឡាវាយកូនហ្គោល គឺដោយសារគាត់ស្រឡាញ់កីឡាមួយនេះ មិនមែនដោយសារគាត់ចង់បានលុយនោះទេ។ ពេលយើងធ្វើអ្វីមួយ យើងត្រូវដឹងពីមូលហេតុ ដែលយើងចង់ធ្វើកិច្ចការនោះ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងក៏ត្រូវដឹងពីមូលហេតុដែលយើងចង់បម្រើព្រះផងដែរ។ ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស គាត់ក៏បានបង្ហាញនូវគំរូល្អ នៅត្រង់ចំណុចនេះផងដែរ។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ យើងឃើញថា គាត់បាននិយាយការពារការប្រព្រឹត្ត ចរិយាសម្បត្តិ និងការដែលព្រះបានត្រាសហៅគាត់ ឲ្យធ្វើជាសាវ័កទ្រង់។ ពេលគេចោទសួរគាត់ អំពីមូលហេតុដែលគាត់ធ្វើការបម្រើព្រះ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា គាត់បានធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ បានបណ្តាលចិត្តគាត់ ដោយគាត់ពិចារណាឃើញថា បើម្នាក់បានស្លាប់ជំនួសអ្នកទាំងអស់ នោះទាំងអស់ឈ្មោះថាបានស្លាប់ហើយ ទ្រង់ក៏បានសុគតជំនួសមនុស្សទាំងអស់យ៉ាងនោះ គឺដើម្បីឲ្យពួកអ្នកដែលរស់នៅ មិនរស់សំរាប់តែខ្លួនឯងទៀត គឺរស់សំរាប់ព្រះអង្គ ដែលសុគតជំនួសគេ…
Read articleដួងចិត្តរបស់អ្នកដែលបានរួចជីវិត
បន្ទាប់ពីគេបានជួយសង្រ្គោះជីវិតរបស់ស្ត្រីជនជាតិកូរ៉េ ដែលមានអាយុ៧១ឆ្នាំ ក្នុងឧបទ្ទវហេតុលិចសាឡាងចម្លង គាត់ក៏មានវិបដិសារី ចំពោះការរួចជីវិតលើកនោះ។ គាត់បាននិយាយនៅលើគ្រែគេង ក្នុងមន្ទីរពេទ្យថា គាត់មានអាយុចាស់ណាស់ហើយ ដូចនេះគាត់មិនគួរណារួចជីវិត ខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន ដែលមានអាយុក្មេងជាងគាត់ជាច្រើនឆ្នាំ បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត ក្នុងគ្រោះថ្នាក់នោះ។ គាត់ក៏បានសោកស្តាយផងដែរ ដែលមិនបានស្គាល់ឈ្មោះយុវជនម្នាក់ ដែលទាញគាត់ចេញពីក្នុងទឹក ពេលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងសភាពអស់សង្ឃឹម។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំចង់អញ្ជើញគាត់ញាំបាយមួយពេល ឬកាន់ដៃគាត់ ឬមួយឱបគាត់”។ ពេលខ្ញុំដឹងថាស្រ្តីចំណាស់រូបនេះ មានទឹកចិត្តល្អចំពោះអ្នកដទៃដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុល។ គាត់ខ្វល់ពីអ្នកជិតខាង និងជនរួមជាតិរបស់គាត់ណាស់ បានជាគាត់សុខចិត្តលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យពួកគេបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមានសេចក្តីទុក្ខសោកជាខ្លាំង និងសេចក្តីព្រួយលំបាកក្នុងចិត្តជានិច្ច ដ្បិតខ្ញុំស្ទើរតែនឹងសូមឲ្យព្រះគ្រីស្ទដាក់បណ្តាសាខ្ញុំវិញ ជំនួសបងប្អូនជាញាតិសន្តានរបស់ខ្ញុំ ខាងឯសាច់ឈាម”(រ៉ូម ៩:២-៣)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្ហាញនូវការដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅផងដែរ។ គាត់ដឹងថា គាត់មិនមានការយល់ដឹងទាំងស្រុង អំពីផ្លូវ និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះទេ(ខ.១៤-២៤)។ ដូចនេះ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើការគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ គាត់បានរកឃើញសន្តិភាព និងក្តីអំណរ ក្នុងការទុកចិត្តលើព្រះទ័យព្រះ ដែលស្រឡាញ់មនុស្សក្នុងលោកិយយ៉ាងខ្លាំង លើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចស្រឡាញ់ពួកគេ។-Mart Dehaan
Read articleការស្តាប់ដោយក្តីស្រឡាញ់
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ក្នុងខែសីហា នៅរដ្ឋវើមុន មានបេសកជនវ័យក្មេងម្នាក់ បានចែកចាយទីបន្ទាល់ក្នុងព្រះវិហារដ៏តូចរបស់ខ្ញុំ។ គាត់ និងភរិយារបស់គាត់បានបម្រើព្រះ ក្នុងប្រទេសមួយ ដែលកំពុងមានភាពវឹកវរផ្នែកសាសនា ហើយគេបានចាត់ទុកប្រទេសនេះ ជាប្រទេសដែលមានគ្រោះថ្នាក់ច្រើនពេក ចំពោះក្មេងៗ។ គាត់បានយករឿងជាច្រើនមកនិយាយប្រាប់យើង ដែលក្នុងចំណោមនោះ គាត់បានប្រាប់យើង អំពីដំណាក់កាលដ៏ឈឺចាប់ ពេលដែលកូនស្រីគាត់បានអង្វរគាត់ កុំឲ្យយកនាងទៅផ្ញើនៅសាលារៀន(ដែលមានកន្លែកស្នាក់នៅ និងអាហារសម្រាប់ក្មេងៗ)។ កាលនោះ ខ្ញុំទើបតែក្លាយជាឪពុកគេ ដោយព្រះទ្រង់ទើបតែប្រទានពរ ឲ្យមានកូនស្រីម្នាក់ ហើយរឿងរបស់បេសកជនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តសោះ។ ខ្ញុំសួរក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងថា “បើពួកគេជាឪពុកម្តាយដែលមានក្តីស្រឡាញ់មែន រឿងអីដែលពួកគេ ផ្ញើកូននៅសាលារៀន ក្នុងតំបន់ដែលគ្រោះថ្នាក់ដូចនេះ?” ពេលដែលគាត់ចែកចាយទីបន្ទាល់ចប់ ខ្ញុំមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង បានជាខ្ញុំមិនចង់ជួបមុខគាត់ទៀត។ ខ្ញុំក៏បានដើរចេញពីព្រះវិហារយ៉ាងលឿន ដោយនិយាយឮៗថា “ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខ្ញុំមិនដូចជា…” ភ្លាមនោះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានបង្អាក់ មិនឲ្យខ្ញុំនិយាយឲ្យចប់។ ខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ដោយដឹងថា ខ្លួនឯងកំពុងតែនិយាយត្រាប់តាមពួកផារិស៊ីម្នាក់ ក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា ដែលបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ព្រោះទូលបង្គំមិនដូចជាមនុស្សឯទៀត”(លូកា ១៨:១១)។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអាកប្បកិរិយ៉ារបស់ខ្លួន ដែលមិនបានយល់ពីស្ថានភាពរបស់គ្រួសារបេសកជន។ តើព្រះទ្រង់មានការមិនសប្បាយព្រះទ័យយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ! ចាប់តាំងពីពេលល្ងាចថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំក៏បានទូលសូមព្រះឲ្យជួយខ្ញុំ…
Read articleភាពស្តុកស្តម្ភនៃការស្តាប់បង្គាប់
មានប្រទេសជាង១០០ ដែលកំពុងលក់ឆ្នោតជាតិ ដល់ប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ទឹកប្រាក់សរុបដែលគេប្រមូលបាន ពីការលក់ឆ្នោតជាតិ តែនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រទេសកាណាដា គឺមានជាង៨៥ពាន់លានដុល្លាអាមេរិក ដែលជាផ្នែកដ៏តូចមួយ នៅក្នុងចំណោមការលក់ឆ្នោតជាតិ នៅបណ្តាប្រទេសដទៃទៀត នៅទូទាំងពិភពលោក។ នៅប្រទេសជឿនលឿន ការចង់ឈ្នះរង្វាន់ធំ បានល្បួងមនុស្សជាច្រើន ឲ្យមានផ្នត់គំនិតថា ពួកគេនឹងអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងពួងក្នុងជីវិត បើសិនជាពួកគេបានត្រូវឆ្នោតជាតិ។ ការមានទ្រព្យសម្បត្តិមិនមែនជាការអាក្រក់ទេ តែទ្រព្យសម្បត្តិមានអំណាចបោកប្រាសយើង ឲ្យគិតថា លុយជាដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហាខ្វះខាតគ្រប់យ៉ាងរបស់យើង។ តែអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងមានទស្សនៈខុសពីនេះ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំបានត្រេកអរក្នុងផ្លូវប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ ឲ្យស្មើនឹងសេចក្តីអំណរចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាង … ទូលបង្គំនឹងមានចិត្តរីករាយចំពោះបញ្ញត្តទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ឥតភ្លេចព្រះបន្ទូលទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៤,១៦)។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងកំពុងនិយាយ អំពីទ្រព្យសម្បត្តិខាងវិញ្ញាណ ដែលផ្តោតទៅលើការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងដើរ “តាមច្រកនៃសេចក្តីបង្គាប់របស់ទ្រង់”(ខ.៣៥)។ តើការដើរតាមព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់ នាំឲ្យយើងមានចិត្តរំភើបរីករាយ ខ្លាំងជាងការត្រូវឆ្នោតរាប់លានដុល្លាឬទេ? សរុបមក យើងអាចពោលតាមអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងថា “សូមធ្វើឲ្យចិត្តទូលបង្គំល្អៀងទៅខាងសេចក្តីបន្ទាល់របស់ទ្រង់ កុំឲ្យល្អៀងទៅខាងសេចក្តីលោភឡើយ សូមបង្វែរភ្នែកទូលបង្គំមិនឲ្យមើលការឥតប្រយោជន៍ ហើយប្រោសឲ្យទូលបង្គំមានកំឡាំងឡើង ក្នុងផ្លូវទ្រង់”(ខ.៣៦-៣៧)។ ភាពស្តុកស្តម្ភនៃការស្តាប់បង្គាប់ ជាភាពស្តុកស្តម្ភដ៏ពិត របស់អ្នកដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់។-David McCasland
Read article