ថ្នាក់រៀនអំពីការឈឺចាប់
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C.S.Lewis) បាននិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា “បញ្ហានៃការឈឺចាប់” ដែលក្នុងនោះ គាត់បានកត់សំគាល់ឃើញថា “ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលខ្សិបមកកាន់យើង ពេលយើងសប្បាយចិត្ត មានបន្ទូលមកកាន់យើង ក្នុងសម្បជញ្ញៈរបស់យើង តែទ្រង់មានបន្ទូលស្រែកមកកាន់យើង ពេលយើងមានការឈឺចាប់ គឺប្រៀបបាននឹងការស្រែកដាក់មេក្រូ ដល់លោកិយដែលមានត្រចៀកថ្លង់ ឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង”។ សេចក្តីទុក្ខច្រើនតែនាំឲ្យយើងងាកមកផ្តោតអារម្មណ៍ ទៅលើព្រះឡើងវិញ។ សេចក្តីទុក្ខបង្វែរគំនិតយើង ឲ្យឈប់គិតអំពីស្ថានភាពដែលទើបតែកើតមាន ដើម្បីឲ្យយើងអាចស្តាប់ព្រះមានបន្ទូល អំពីការអ្វីដែលទ្រង់កំពុងធ្វើក្នុងជីវិតយើង។ ពេលនោះ ថ្នាក់រៀនខាងវិញ្ញាណបានចាប់ផ្តើមឡើង ក្នុងជីវិតដែលយើងធ្លាប់តែរស់នៅជាធម្មតា។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងឃើញថា អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងនៅតែបើកចំហរចិត្តទទួលការបង្រៀនពីព្រះ សូម្បីតែក្នុងពេលដែលគាត់កំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ឈឺចាប់ក៏ដោយ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានប្រើទុក្ខលំបាក ដើម្បីឲ្យគាត់ងាកមករកទ្រង់វិញ គឺដូចដែលគាត់បានអធិស្ឋានដោយការបន្ទាបខ្លួនថា “ទ្រង់បានធ្វើឲ្យទូលបង្គំកើតមានទុក្ខ ដោយសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ទេ”(ទំនុកដំកើង ១១៩:៧៥)។ ហោរាអេសាយយល់ថា ព្រះទ្រង់ប្រើទុក្ខលំបាក ដើម្បីបន្សុទ្ធយើង បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា ព្រះទ្រង់បានសំរងគាត់ តែមិនមែនដូចជាសំរងប្រាក់ទេ គឺទ្រង់បានរើសគាត់នៅឡនៃសេចក្តីវេទនាវិញ(អេសាយ ៤៨:១០)។ ហើយចំណែកឯលោកយ៉ូបវិញ ពេលគាត់កំពុងមានទុក្ខវេទនា គាត់បានរៀនសូត្រអំពីអំណាចគ្រប់គ្រង និងភាពធំឧត្តម្ភរបស់ព្រះ តាមរយៈទុក្ខលំបាករបស់គាត់(យ៉ូប ៤០-៤២)។ ពេលយើងកំពុងជួបការឈឺចាប់ យើងមិននៅម្នាក់ឯងទេ។ ព្រះទ្រង់បានយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយបានរងទុក្ខវេទនាក្រៃលែង…
Read articleអំណរដ៏ពោរពេញ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំ នៅមុខច្រកទ្វារឡើងជិះយន្តហោះ នៅអាកាសយាន្តដ្ឋានចាងហ្គ៊ី ប្រទេសសឹង្ហបូរី ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញគ្រួសារមួយ ដែលមានឪពុកម្តាយ និងកូនប្រុសម្នាក់។ នៅទីនោះ មានមនុស្សកកកុញ បានជាពួកគេពិបាកស្វែងរកកន្លែងអង្គុយ។ ភ្លាមៗនោះ ក្មេងតូចម្នាក់នោះ ក៏បានចាប់ផ្តើមស្រែកច្រៀងឮៗថា “អំណរដល់លោក”។ ក្មេងនោះមានអាយុប្រហែល៦ឆ្នាំទេ តែវាអាចចាំពាក្យទាំងអស់ ក្នុងបទចម្រៀងនោះ គឺពិតជាគួរឲ្យសរសើរមែន។ ការអ្វីដែលកាន់តែធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថែមទៀតនោះ គឺទឹកមុខរបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ ដែលកំពុងតែញញឹម ត្រូវនឹងបទចម្រៀងដែលវាកំពុងច្រៀង ខណៈពេលដែលវាកំពុងប្រកាសដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា នៅទីច្រកទ្វារនោះ អំពីក្តីអំណរ ដែលលោកិយទទួលបាន ពីព្រះគ្រីស្ទដែលបានយាងមកប្រសូត្រជាមនុស្ស។ ក្តីអំណរនេះមិនមែនសម្រាប់តែក្មេងៗដែលកំពុងតែសប្បាយរីករាយ ហើយក៏មិនមែនសម្រាប់តែរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែលដែរ។ ក្តីអំណរដ៏ហូរហៀរ ដែលទទួលបានពីការទទួលព្រះវត្តមានព្រះគ្រីស្ទក្នុងជីវិតយើង ស្ថិតក្នុងចំណោមខ្លឹមសារសំខាន់ៗ នៃសេចក្តីបង្រៀនចុងក្រោយ ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់ពួកសិស្ស នៅពេលយប់មុនពេលគេធ្វើគុតទ្រង់ នៅលើឈើឆ្កាង។ ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់ ដែលទ្រង់មានចំពោះពួកគេ ដូចដែលព្រះវរបិតាស្រឡាញ់ទ្រង់(យ៉ូហាន ១៥:៩)។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានចែកចាយ អំពីអត្ថន័យនៃទំនាក់ទំនងដ៏អស់កល្បជានិច្ចនេះ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបាននិយាយសេចក្តីទាំងនេះ ប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យសេចក្តីអំណររបស់ខ្ញុំ បាននៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា ហើយឲ្យសេចក្តីអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញផង”(ខ.១១)។ នេះជាព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏អស្ចារ្យណាស់! ព្រោះចិត្តយើងអាចពេញដោយអំណរ គឺអំណរដ៏ពិត តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ!-Bill Crowder
Read articleអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏ល្អបំផុត
ប្រហែលជាជាង៨០០ឆ្នាំមុន គេបានបន្ថែមប្រពៃណីថ្មីមួយ នៅក្នុងពិធីមង្គលការរបស់ជនជាតិយូដា។ ប្រពៃណីនោះ បានតម្រូវឲ្យកូនកំលោះជាន់បំបែកកែវស្រាទំពាំងបាយជូរ នៅចុងបញ្ចប់នៃពិធីមង្គលការ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គេបានបកស្រាយថា ការបំបែកកែវស្រាដូចនេះ ជានិមិត្តរូប តំណាងឲ្យការបំផ្លាញព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡិម ដោយចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ក្នុងឆ្នាំ៧០នៃគ្រីស្ទសករាជ។ ពេលដែលប្តីប្រពន្ធថ្មោងថ្មី ចាប់ផ្តើមកសាងគ្រួសារ ក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយ គេបានលើកទឹកចិត្តអ្នកទាំងពីរ ឲ្យនឹកចាំថា ដំណាក់របស់ព្រះ នៅក្រុងយេរូសាឡិមត្រូវបានគេបំផ្លិចបំផ្លាញ កាលពីសម័យនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់មិនដែលគ្មានផ្ទះ សម្រាប់គង់នៅឡើយ។ ទ្រង់គ្រាន់តែបានជ្រើសរើសកន្លែងថ្មីមួយ សម្រាប់គង់នៅ គឺគង់នៅក្នុងចិត្តយើងម្នាក់ៗ ដែលជាអ្នកដើរតាមទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចអ្នកជឿព្រះ ទៅនឹងកូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះវិហារដែលព្រះគង់នៅ។ ព្រះទ្រង់បានប្រមូលរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ឲ្យមូលមកតែមួយ ដើម្បីសង់ផ្ទះថ្មីមួយ ធ្វើជាដំណាក់របស់ទ្រង់ជារៀងរហូត។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ក៏ទ្រង់កំពុងតែរៀបចំកូនក្រមុំរបស់ទ្រង់ ហើយរៀបផែនការសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍មួយ ដែលនឹងរាប់បញ្ចូលសមាជិកនៃគ្រួសារព្រះទាំងអស់ ចាប់តាំងដើមកំណើតផែនដី។ យើងមានចំណែកដែលត្រូវបំពេញក្នុងនោះ ដែលកិច្ចការនោះមានភាពងាយស្រួលទេ ទោះបីជាជួនកាល មានការឈឺចាប់ក៏ដោយ។ យើងត្រូវសហការជាមួយព្រះ ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ កាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាទ្រង់។ បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃមួយ ព្រះអម្ចាស់នៃយើង នឹងថ្វាយយើងដែលជាពួកជំនុំដល់ព្រះ ដោយគ្មានប្រឡាក់ ឥតជ្រួញ។…
Read articleអ្នកដែលបម្រើគេ
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គ្រួសារខ្ញុំហាក់ដូចជា មានការទាមទារមកលើខ្ញុំខ្លាំងពេក ខណៈពេលដែលខ្ញុំត្រូវជួយរកក្រវ៉ាត់ករពណ៌ខៀវរបស់ស្វាមីខ្ញុំផង ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ត្រូវបញ្ចុកអាហារដល់កូនតូចដែលកំពុងយំផង និងត្រូវព្យាយាមស្វែងរកគ្រឿងលេងរបស់កូនម្នាក់ទៀត អាយុ២ឆ្នាំ នៅក្រោមគ្រែគេងរបស់វា ក្នុងពេលតែមួយទៀត។ ខ្ញុំក៏បានលាន់មាត់ថា “ខ្ញុំមិនមែនជាខ្ញុំបម្រើទេ!” ក្រោយមក ក្នុងថ្ងៃដដែល ពេលខ្ញុំកំពុងអានព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំក៏បានអានដល់ខគម្ពីរដែលចែងថា “ដ្បិតតើអ្នកណាធំជាង អ្នកដែលអង្គុយនៅតុ ឬអ្នកដែលបំរើ តើមិនមែនជាអ្នកដែលអង្គុយនៅតុទេឬអី ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅកណ្តាលពួកអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាអ្នកបំរើវិញ”(លូកា ២២:២៧)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជាព្រះ ដូចនេះ ទ្រង់មិនគួរលាងជើងឲ្យពួកសាវ័កទេ តែទ្រង់បានស្ម័គ្រព្រះទ័យលាងជើងឲ្យពួកគេ(យ៉ូហាន ១៣:៥)។ មានតែពួកខ្ញុំបម្រើទេដែលត្រូវធ្វើកិច្ចការនេះ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចព្រះទ័យបម្រើពួកគេ។ សង្គមសព្វថ្ងៃ តែងតែជម្រុញឲ្យយើងខិតខំស្វែងរកមុខមាត់។ បានជាយើងចង់មានការងារដែលមានប្រាកខែច្រើន និងមានមុខតំណែងខ្ពស់ជាងគេក្នុងក្រុមហ៊ុន ឬអង្គការ ហើយធ្វើជាអ្នកដឹកនាំកំពូលក្នុងពួកជំនុំជាដើម។ ប៉ុន្តែ ទោះយើងមានមុខតំណែងអ្វីក៏ដោយ ក៏យើងអាចរៀនបម្រើ តាមគំរូព្រះសង្រ្គោះនៃយើង។ យើងមានតួនាទីខុសៗគ្នា។ ខ្លះមាននាទីជាឪពុកម្តាយ ខ្លះមាននាទីជាកូន មិត្តភក្តិ អ្នកធ្វើការ អ្នកដឹកនំា ឬសិស្ស។ តែយើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើយើងកំពុងប្រើប្រាស់តួនាទីនោះ ដោយអត្តចរិតជាអ្នកបម្រើឬទេ? ទោះជួនកាល កិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើប្រចាំថ្ងៃ…
Read articleក្នុងជំនាន់នីមួយៗ
ឳពុកម្តាយប្រហែលជាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលកូនរបស់ខ្លួន មិនយកតម្រាប់តាមគំរូនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន។ ទន្ទឹមនឹងនោះ គេក៏អាចមានការភ្ញាក់ផ្អើលផងដែរ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានចម្រើនវ័យធំឡើងក្នុងគ្រួសារអ្នកមិនជឿព្រះ តែក្រោយមក គាត់ក្លាយជាមនុស្សដែលមានជំនឿរឹងមាំ ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។ ក្នុងជំនាន់នីមួយៗ មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែមានជម្រើស។ សាំយ៉ូអែលជាមនុស្សសំណប់របស់ព្រះ ដែលបានជ្រើសតាំងកូនប្រុសទាំងពីរគឺ យ៉ូអែល និងអ័ប៊ីយ៉ា ឲ្យគ្រប់គ្រងលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(១សំាយ៉ូអែល ៨:១-២)។ តែគេមិនបានដើរតាមគន្លងរបស់ឪពុកទេ គឺបានងាកបែរទៅរកកំរៃវិញ ទាំងស៊ីសំណូក ហើយបង្វែរសេចក្តីយុត្តិធម៌ចេញផង(ខ.៣)។ តែជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក យើងឃើញថា គេក៏បានតែងតាំងលោកហេម៉ាន ដែលជាកូនរបស់លោកយ៉ូអែល ឲ្យធ្វើជាអ្នកភ្លេង ក្នុងព្រះវិហារព្រះអម្ចាស់(១របាក្សត្រ ៦:៣១-៣៣)។ លោកហេម៉ាន ដែលជាចៅលោកសាំយ៉ូអែល និងលោកអេសាភ ដែលជាដៃស្តាំរបស់គាត់ និងជាអ្នកនិពន្ធនៃទំនុកដំកើងជាច្រើនបទ បានបម្រើព្រះអម្ចាស់ ដោយច្រៀងចម្រៀងសរសើរដំកើង ដោយអំណរ(១៥:១៦-១៧)។ ទោះមនុស្សម្នាក់ហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ឪពុកម្តាយខ្លួនក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែធ្វើការ ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកនោះ។ ការផ្លាស់ប្រែអាចកើតមាន ក្នុងជីវិតគាត់ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពុំនោះទេ គ្រាប់ពូជនៃជំនឿ នឹងដុះឡើង ហើយបង្កើតផលជាបរិបូរ ក្នុងជីវិតកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់គាត់។ ទោះបីជាគ្រួសារមានស្ថានភាពយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងថា “ព្រះអម្ចាស់នៅតែល្អ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ស្ថិតស្ថេរជាដរាប ភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់…
Read articleការកែតម្រង់ដោយសុភាព
នៅចុងបញ្ចប់នៃសន្និសីទ នៅទីក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ប្រទេសកេនយ៉ា ក្រុមការងាររបស់ខ្ញុំ ក៏បានធ្វើដំណើរពីមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទ ទៅកាន់ផ្ទះសំណាក់ ដើម្បីរៀបចំខ្លួន ចេញដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់។ ពេលយើងធ្វើដំណើរទៅដល់ផ្ទះសំណាក់ គ្នារបស់យើងម្នាក់បានប្រាប់យើងថា នាងបានភ្លេចវ៉ាលីរបស់នាង នៅមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទហើយ។ បន្ទាប់ពីនាងចេញទៅយកវ៉ាលីនោះវិញ អ្នកដឹកនាំក្រុមរបស់យើង ដែលតែងតែមានភាពម៉ដ្ឋចត់ ក៏បានរិះគន់នាងធ្ងន់ៗ ប្រាប់យើង នៅពីក្រោយខ្នងនាង។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ពេលយើងទៅដល់អាកាសយាន្តដ្ឋាន អ្នកដឹកនាំក្រុមយើងក៏បានដឹងខ្លួនថា គាត់បានភ្លេចឥវ៉ាន់របស់គាត់ហើយ។ គាត់បានភ្លេចវ៉ាលី និងលិខិតឆ្លងដែន នៅផ្ទះសំណាក់ ហើយយើងត្រូវចំណាយលុយកាន់តែច្រើនថែមទៀត ដើម្បីត្រឡប់ទៅយកឥវ៉ាន់នោះ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសុំទោស ហើយនិយាយមកកាន់យើងទាំងអស់គ្នាថា ថ្ងៃក្រោយ គាត់ឈប់រិះគន់គេធ្ងន់ៗអញ្ចឹងទៀតហើយ។ ដោយសារយើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែចេះធ្វើខុស និងមានភាពកម្សោយ នោះយើងគួរតែទ្រាំទ្រ ហើយអត់ទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ពេលដែលនរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីខុស(កូល៉ុស ៣:១៣)។ យើងចាំបាច់ត្រូវចេះរិះគន់ ដើម្បីស្ថាបនា ហើយ “ប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់ ទុកដូចជាពួកអ្នករើសតាំង ដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះ”(ខ.១២) ពេលដែលយើងត្រូវកែតម្រង់នរណាម្នាក់ យើងត្រូវកែតម្រង់ដោយចិត្តសប្បុរស និងដោយក្តីស្រឡាញ់។ កាលបើយើងបានធ្វើដូចនេះ…
Read article