រង់ចាំ…
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយ ដែលលោកហារី(Harry) បានទូលថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អំពីកង្វល់ដែលគាត់មាន ចំពោះលោកចន(John) ដែលជាកូនប្រសាររបស់គាត់ ដែលបានងាកបែរចេញពីព្រះ។ បន្ទាប់មក លោកហារីក៏បានលាចាកលោកទៅ។ ពីរបីខែក្រោយមក លោកចនក៏បានងាកបែរមករកព្រះអម្ចាស់វិញ។ ពេលដែលអ្នកស្រីម៉ាសា(Marsha) ដែលជាម្តាយក្មេក បានប្រាប់គាត់ថា លោកហារីបានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ លោកចនក៏បានឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំចង់ងាកមករកព្រះអង្គវិញ តែខ្ញុំមិនគួររង់ចាំយូរយ៉ាងនេះសោះ”។ ប៉ុន្តែ ម៉ាសាក៏បានចែកចាយដោយអំណរថា “ព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់បងហារីហើយ”។ ទីបន្ទាល់របស់លោកហារី ជាការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់យើង ដែលជាអ្នកអធិស្ឋាន និងរង់ចាំព្រះអង្គឆ្លើយតប។ គាត់បានបន្ត “អធិស្ឋានយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន” ហើយបានរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់(រ៉ូម ១២:១២)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក១៣០ បានពិសោធនឹងការរង់ចាំ ក្នុងការអធិស្ឋាន។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ា គឺព្រលឹងទូលបង្គំរង់ចាំទ្រង់ ទូលបង្គំសង្ឃឹមដល់ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់”(ខ.៥)។ គាត់បានរកឃើញក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះ ព្រោះគាត់បានដឹងថា “មានសេចក្តីសប្បុរស់នៅនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានសេចក្តីប្រោសលោះជាបរិបូរនៅនឹងទ្រង់ដែរ”(ខ.៧)។ មានអ្នកនិពន្ធម្នាក់ ឈ្មោះសេមញូល អេនយ៉ា(Samuel Enyia)បានរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ អំពីការកំណត់ពេលវេលារបស់ព្រះថា “ព្រះមិនពឹងផ្អែកទៅលើពេលវេលារបស់យើងទេ។ ពេលវេលារបស់យើងមានកំណត់ ហើយមានការរំកិលទៅមុខជានិច្ច ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនទទួលផលប៉ះពាល់ពីពេលវេលាឡើយ។ ព្រះអង្គនឹងធ្វើការដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់។…
Read articleតភ្ជាប់ជីវិត
ពេលលោកម៉ូរីស ព្រែង(Morris Frank ឆ្នាំ១៩០៨ ដល់ ១៩៨០) មានអាយុ១៦ឆ្នាំ គាត់បានពិការភ្នែកទាំងសង្ខាង។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសស្វីស គាត់ក៏បានជួបសត្វឆ្កែ ឈ្នោះប័តឌី(Buddy) ដែលបាននាំឲ្យគាត់ចង់ចូលសាលាបង្រៀនអ្នកពិការភ្នែកឲ្យចេះប្រើឆ្កែនាំផ្លូវ។ ពេលលោកព្រែងមានប័តឌីជួយនាំផ្លូវ គាត់ក៏បានរៀនដើរតាមជញ្ចើមថ្នល់ដែលមានមនុស្សជាច្រើនដើរទៅមក ហើយគាត់ក៏រៀនឆ្លងថ្នល់ផងដែរ។ លោកព្រែងបានរៀបរាប់អំពីសេរីភាព ដែលអ្នកនាំផ្លូវរបស់គាត់បានផ្តល់ឲ្យយ៉ាងដូចនេះថា “វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលប័តឌី និងខ្សែស្បែកមួយអាចជួយឲ្យខ្ញុំធ្វើដំណើរបាន គឺជួយឲ្យខ្ញុំតភ្ជាប់ជីវិតខ្ញុំនឹងពិភពខាងក្រៅ”។ សត្វឆ្កែប័តឌី បានផ្តល់ឲ្យលោកម៉ូរីស នូវមធ្យោបាយមួយប្រភេទថ្មី ដើម្បីទាក់ទងនឹងពិភពលោកនៅជុំវិញខ្លួនគាត់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះ បានប្រទានឲ្យយើងនូវ ជីវិតខាងវិញ្ញាណដ៏ពេញបរិបូណ៍ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលយើងទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គបានលាងសម្អាតអំពើបាបយើង ហើយប្រទានជីវិតថ្មីដល់យើង “តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលទ្រង់បានចាក់មកលើយើងជាបរិបូរ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង”(ទីតុស ៣:៥-៦)។ ពេលដែលយើងស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជួយឲ្យយើងពិសោធសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(រ៉ូម ៥:៥) យល់ព្រះបន្ទូលព្រះ(យ៉ូហាន ១៤:២៦) អធិស្ឋាន(រ៉ូម ៨:២៦) និងនៅជាប់ក្នុងក្តីសង្ឃឹម(រ៉ូម ១៥:១៣)។ នៅថ្ងៃនេះ ពេលដែលយើងគិតអំពីទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយព្រះ សូមចាំថា ព្រះវិញ្ញាណជាអ្នកនាំផ្លូវយើង…
Read articleរៀបចំឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់
សណ្តាប់ធ្នាប់មិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ ពេលខ្ញុំធ្វើការសង្កេតមើលអ្វីៗ នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំជឿថា នេះជាការពិតមែន។ ពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា វាពិតជាងាយនឹងមានភាពរញេរញ៉ៃប៉ុណ្ណា ហើយតើខ្ញុំត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណា ដើម្បីរៀបចំឲ្យមានរបៀបរៀបរយឡើងវិញ។ សណ្តាប់ធ្នាប់តម្រូវឲ្យមានការរៀបចំ។ វាមិនកើតឡើង ដោយឯកឯងឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំមិនគួរមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះបញ្ហានេះទេ។ ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីការដែលព្រះមានតួនាទី នៅក្នុងការធ្វើឲ្យភាពរញេរញ៉ៃ ក្លាយជាមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ដែលនោះជាខ្លឹមសាដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះអង្គបានរៀបចំឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល(និក្ខមនំ ៧-១៤)។ ពេលព្រះមានបន្ទូលថា ពេលនោះជាពេលដែលត្រូវនាំរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ ស្តេចផារ៉ោនបានប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ។ សេដ្ឋកិច្ចរបស់នគរអេស៊ីព្ទពឹងផ្អែកទៅលើទាសក ដែលជាជនជាតិហេព្រើ ដូចនេះ ស្តេចផារ៉ោនមិនចង់ឲ្យពួកគេទៅណាទេ។ ដើម្បីឲ្យស្តេចផារ៉ោនកែប្រែគំនិត ព្រះអង្គក៏បានទម្លាក់គ្រោះចង្រៃទាំង១០ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ព្រមដោះលែងពួកគេ។ ពួកគ្រូសីលរបស់ស្តេចផារ៉ោន អាចធ្វើត្រាប់តាម គ្រោះចង្រៃពីរ ដែលកើតឡើងមុនគេ។ តែពួកគេមិនអាចកែប្រែគ្រោះចង្រៃណាមួយឡើយ។ ពួកគេអាចបង្កើតឲ្យមានភាពវឹកវរ តែពួកគេមិនអាចធ្វើឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់បានទេ។ មានតែព្រះទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់បាន។ យើងអាចរៀបចំកន្លែងរស់នៅរបស់យើង ឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ដោយប្រើកម្លាំងរបស់យើង តែគ្មាននរណាអាចរៀបចំជីវិតឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ពេលដែលមានភាពវឹកវរខាងផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវវិញ្ញាណបានឡើយ។ មានតែព្រះទេ ដែលអាចជួយយើងបាន។…
Read articleតើនរណានៅកណ្តាល?
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានស្វែងយល់ អំពីទ្រឹស្តីរបស់តារាវិទូ ខូភ័រនីខឺស(Copernicus)ដែលបានរកឃើញថា យើងមិនមែនជាចំណុចកណ្តាលនៃចក្រក្រវាឡទេ។ ពិភពលោកមិនបានវិលជុំវិញខ្លួនយើងដែរ។ វាមិនបានរំកិលទៅមុខ តាមជំហានរបស់យើង តាមបង្គាប់ ឬតាមការសម្រេចចិត្តរបស់យើងឡើយ។ ទោះបីជាយើងប្រហែលជាចង់ឲ្យការទាំងនេះ កើតឡើងផ្ទុយពីនេះក៏ដោយ ក៏យើងមិនត្រូវរស់នៅសម្រាប់តែខ្លួនឯងឡើយ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមូលទៅរកព្រះអម្ចាស់។ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៣៣ បានចែងថា ព្រះអង្គនៅកណ្តាលអ្វីៗទំាងអស់នៅក្នុងធម្ម ជាតិ ហើយក៏គ្រប់គ្រងលើទាំងអស់ផង(ខ.៦-៩)។ ព្រះអង្គបានដាក់ព្រំដែនសមុទ្រ ហើយបានដាក់មហាសមុទ្រនៅក្នុងទីផ្ទុកទឹកដ៏ធំមហាសាល។ អ្វីៗក្នុងធម្មជាតិ មានដំណើរការ តាមច្បាប់ធម្មជាតិ ដែលព្រះអង្គបានតាក់តែង។ ព្រះអង្គក៏នៅកណ្តាលប្រជាជាតិទាំងឡាយផងដែរ(ខ.១០-១២)។ គ្មាននរណាអាចរៀបផែនការទាស់នឹងព្រះអង្គទេ។ ទីបំផុត គឺមានតែផែនការរបស់ព្រះអង្គទេ ដែលនឹងស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ បំណងព្រះទ័យព្រះអង្គមិនដែលរង្គោះរង្គើរឡើយ។ និយាយរួម ជីវិតរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ មិនអាចជៀសផុតពីព្រះអម្ចាស់ឡើយ(ខ.១៣-១៩)។ ព្រះអង្គបានទតមើលមនុស្សជាតិទាំងមូល។ ព្រះអង្គបានបង្កើតចិត្តយើងមក ហើយព្រះអង្គជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងធ្វើ។ ហើយព្រះអង្គមានអំណាចនឹងជួយយើង ក្នុងការរស់នៅ ហើយរំដោះយើងឲ្យរួចពីស្ថានភាព ដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។ ព្រះបានបង្កើតជីវិតយើងមក ដើម្បីឲ្យផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ មិនមែនផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងទេ។ តើយើងគួរដឹងគុណព្រះអង្គប៉ុណ្ណា ដែលយើងអាចបម្រើព្រះដែលមានអំណាចដូចនេះ ដែលបានគ្រប់គ្រងផ្នែកនីមួយៗ នៃជីវិតយើង។-Poh Fang Chia
Read articleជំនួយគ្រប់ប្រភេទ
បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍នៃការបាញ់ប្រហារ បានកើតមានឡើង នៅសាលាបឋមសិក្សាមួយ ក្នុងក្រុងញូតុន រដ្ឋខុននែកធីខាត់ មានមនុស្សជាច្រើនមានចិត្តចង់ជួយជនរងគ្រោះយ៉ាងខ្លាំង។ បានជាមានអ្នកខ្លះបរិច្ចាកឈាម សម្រាប់អ្នករបួស អ្នកខ្លះផ្តល់អាហារថ្ងៃត្រង់ និងកាហ្វេ ដោយឥតគិតថ្លៃ នៅភោជ្ជនីយដ្ឋានរបស់ខ្លួន សម្រាប់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងឡាយ។ អ្នកខ្លះបានសរសេរសំបុត្រលើកទឹកចិត្ត ឬគ្រាន់តែឱប ដើម្បីជួយកម្សាន្តចិត្តក្មេងៗ។ អ្នកខ្លះផ្ញើអំណោយ ជាលុយ និងតុក្កតាខ្លាឃ្មំធែឌីដល់ក្មេងៗ ខណៈពេលដែលអ្នកខ្លះទៀត ផ្តល់ឲ្យនូវការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត។ និយាយរួម ពួកគេបានរិះរកវិធីបម្រើ តាមបុគ្គលិកលក្ខណៈ សមត្ថភាព និងធនធានរបស់ខ្លួន។ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងរបស់លោកយ៉ូសែប ដែលបានប្រើជំនាញរបស់គាត់ ក្នុងការបំពេញតួនាទីដ៏សំខាន់ នៅក្នុងការជួយមនុស្សជាច្រើន ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ ដោយសារគ្រោះអត់ឃ្លាន ដែលមានរយៈពេល៧ឆ្នាំ(លោកុប្បត្តិ ៤១:៥៣-៥៤)។ ក្នុងរឿងនេះ ព្រះបានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យបានដឹងជាមុនថា គ្រោះទុករភិក្សនឹងកើតមានឡើង ដូចនេះ គាត់ក៏បានត្រៀមទុកជាមុន។ បន្ទាប់ពីលោកយ៉ូសែបបានដាស់តឿនស្តេចផារ៉ោន អំពីគ្រោះទុករភិក្សនោះ ហើយ ស្តេចអេស៊ីព្ទអង្គនេះ ក៏បានឲ្យគាត់មើលការខុសត្រូវ នៅក្នុងការត្រៀមស្បៀងអាហារ សម្រាប់រយៈពេល៧ឆ្នាំនោះ។ ពេលនោះ លោកយ៉ូសែបក៏បានប្រើប្រាជ្ញា និងចំណេះដឹង ដែលព្រះប្រទាន ដើម្បីជួយឲ្យប្រទេសជាតិរបស់គាត់ មានការត្រៀមខ្លួន(៤១:៣៩)។ បន្ទាប់មក ពេលដែល “មានអំណត់អត់នៅពេញលើផែនដី …
Read articleចូលក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះ
ពេលលោកមួរីស គ្រីហ្វហ្វ៊ីន(Maurice Griffin) មានអាយុ៣២ឆ្នាំ គេបានទទួលយកគាត់ជាកូនចិញ្ចឹមម្តងទៀត។ កាលពីមុន គាត់បានរស់នៅ ជាមួយអ្នកស្រីលីសា(Lisa) និងលោកឆាល ហ្គតបូល(Charles Godbold) ជាឪពុកម្តាយចិញ្ចឹម អស់រយៈពេល២០ឆ្នាំ។ ក្រោយមកលោកមួរីស ក៏បានរស់នៅ ដោយពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងមួយរយៈ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងក៏ដោយ គាត់និងអតីតឪពុកម្តាយចិញ្ចឹម នៅតែចង់ឲ្យគាត់រស់នៅជុំគ្នា ជាកូនចិញ្ចឹមជានិច្ច។ ពេលដែលពួកគេជួបជុំគ្នាឡើងវិញ គាត់ក៏បានក្លាយជាកូនចិញ្ចឹមជាផ្លូវការណ៍។ ពេលនោះ លោកមួរីសក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលនេះ អាចជាពេលដែលសប្បាយបំផុត ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ … ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបានត្រឡប់មកជួបជុំគ្រួសារវិញ”។ អ្នកដែលបានក្លាយជាសមាជិកថ្មី ក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះ ក៏អាចនិយាយផងដែរថា “ពេលនេះជាពេលដែលសប្បាយបំផុត ក្នុងជីវិតខ្ញុំ”។ ពេលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ យើងក្លាយជាកូនរបស់ព្រះ ហើយព្រះអង្គក្លាយជាព្រះវរបិតានៃយើង។ ព្រះគម្ពីរបានធានាយើងថា “អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាកូនព្រះ ដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(កាឡាទី ៣:២៦)។ ក្នុងនាមជាកូនរបស់ព្រះ យើងមានបងប្អូនខាងវិញ្ញាណ ដែលជាបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងទាំងអស់គ្នា មានចំណែក នៅក្នុងកេរមរតកដ៏អស់កល្បជានិច្ច(កូល៉ុស ១:១២)។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវ គង់នៅក្នុងចិត្តយើង…
Read article