យក្សតូចតាច
មានពេលមួយ ពួកកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលមានការភ័យខ្លាចខ្មាំងសត្រូវម្នាក់ ដែលមានមាឌធំខ្ពស់ដូចយក្ស កំពុងបោះជំហានវែងៗ ចូលក្នុងជ្រលងភ្នំអេឡា។ គាត់មានកម្ពស់ជិត៣ម៉ែត្រ ហើយពាក់អាវក្រោះដែលធ្វើពីបន្ទះលង្ហិនតូចៗជាច្រើនសន្លឹក ដែលចាំងពន្លឺថ្ងៃយ៉ាងភ្លឺរលោង។ ដងលំពែងរបស់គាត់ មានរំទៅដោយខ្សែ ដើម្បីកាលណាគាត់ចោលវាទៅរកសត្រូវ នោះវាវិលកាត់តាមខ្យល់ ទៅកាន់តែឆ្ងាយ ហើយចំគោលដៅបានល្អ។ ដូចនេះ មើលទៅកូលីយ៉ាត ដូចជាគ្មាននរណាអាចប្រយុទ្ធឈ្នះគាត់បានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌដឹងថា នរណាខ្លាំងជាងកូលីយ៉ាត។ ថ្វីដ្បិតតែកូលីយ៉ាតមានមាឌធំដូចយក្ស ហើយធ្វើកាយវិការដូចយក្សក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមានភាពតូចទៀបណាស់ បើធៀបនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់។ ដាវីឌមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវ អំពីព្រះ និងអំពីស្ថានភាពពេលនោះ។ គាត់ដឹងថា កូលីយ៉ាតជាអ្នកដែលបន្ទាបបន្ថោកកងទ័ពរបស់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់(១សាំយ៉ូអែល ១៧:២៦)។ គាត់ក៏បានចេញទៅតទល់នឹងកូលីយ៉ាត ដោយមានជំនឿចិត្ត ដោយស្លៀកខោអាវពួកគង្វាល ហើយអាវុធរបស់គាត់ គឺមានតែដំបងមួយ គ្រួស៥គ្រាប់ និងដង្ហក់មួយ។ គាត់មិនបានទុកចិត្តលើរបស់អ្វីដែលគាត់មានទេ តែបានទុកចិត្តលើព្រះដែលគង់នៅជាមួយគាត់(ខ.៤៥)។ តើពេលនេះអ្នកកំពុងប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ដែលធំហើយពិបាកដូចកូលីយ៉ាតឬ? អ្នកប្រហែលជាកំពុងជួបស្ថានភាពដែលមិនអាចដោះស្រាយបាន នៅកន្លែងធ្វើការ ឬមានការពិបាកផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ឬមួយមានទំនាក់ទំនងដែលបែកបាក់។ ប៉ុន្តែ កាលណាយើងមានព្រះហើយ នោះបញ្ហាគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែតូចតាច បើធៀបជាមួយនឹងព្រះអង្គ។ គ្មានការអ្វីដែលធំពេក ដែលព្រះអង្គមិនអាចជួយបាននោះឡើយ។ ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់លោកឆាល វេសលី ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកបរិសុទ្ធបានរំឭកយើងថា “សេចក្តីជំនឿ…
Read articleកើតមកសម្រាប់ជួយសង្រ្គោះ
បន្ទាប់ពីពួកភារវករ បានវាយប្រហារធ្វើឲ្យអាគារភ្លោះដួលរលំ នៅទីក្រុងញូយ៉ក នៅថ្ងៃទី១១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០០១ អ្នកស្រីស៊ីនធា អូតតូ(Cynthia Otta) បានដឹកនាំក្រុមឆ្កែស្វែងរក និងជួយសង្រ្គោះមនុស្ស ដែលបាត់ខ្លួនក្នុងហេតុការណ៍នោះ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានបង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនសុនកបម្រើការ ដែលនៅទីនោះ គេបានយកកូនឆ្កែមកបង្រៀនជំនាញពិសេស ដើម្បីត្រៀមពួកគេសម្រាប់ជួយជនរងគ្រោះនៃគ្រោះមហន្តរាយណាមួយ។ អ្នកស្រីស៊ីនធាក៏បានមានប្រសាសន៍ អំពីសត្វឆ្កែជួយសង្រ្គោះទាំងនោះថា “មានកិច្ចការជាច្រើន ដែលយើងបានប្រើសត្វឆ្កែឲ្យធ្វើ … ហើយពួកវាអាចជួយសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សបាន”។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា ថ្ងៃណាមួយ កូនឆ្កែទាំងនេះ នឹងក្លាយជាជំនួយដ៏សំខាន់ សម្រាប់មនុស្ស ដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលគំរាមកំហែងដល់ជីវិត។ ពួកវា “បានកើតមក” សម្រាប់ជួយអ្នកដទៃ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីព្រះមែស៊ី ដែលបានប្រសូត្រមក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ ឲ្យរួចអំពីទោសនៃអំពើបាប។ ព្រះអង្គល្អលើសអ្វីៗទាំងអស់ នៅលើលោកិយនេះ។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ព្រះទ្រង់បានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង ព្រោះយើងមិនអាចជួយសង្រ្គោះខ្លួនឯងបានឡើយ។ ពេលព្រះយេស៊ូវយកកំណើតជាមនុស្ស ព្រះអង្គបានជ្រាប ហើយបានប្រកាសថា ព្រះអង្គបានប្រសូត្រមក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ(យ៉ូហាន ១២:២៧)។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតកូនមនុស្សក៏បានមក មិនមែនឲ្យគេបម្រើដែរ គឺដើម្បីនឹងបម្រើគេវិញ ហើយនិងឲ្យជីវិតខ្លួនទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង”(ម៉ាកុស ១០:៤៥)។…
Read articleសំបុត្រដ៏អស្ចារ្យ
យូរៗម្តង ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំបើកមើលប្រអប់សំបុត្រ ឃើញស្រោមសំបុត្រមួយដែលគេមិនបានសរសេរអ្វីពីលើ។ ពេលយើងបើកស្រោមសំបុត្រនោះ យើងឃើញ “សំបុត្រ” មួយច្បាប់ ដែលមិនមានសរសេរអក្សរអ្វី ក្រៅពីគំនូសពណ៌ចម្រុះ ដែលគេបានគូសដោយប្រើប៊ិចពណ៌។ “សំបុត្រ”ទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យយើងទាំងពីរមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅណាស់ ព្រោះជាសំបុត្ររបស់ខេធី(Katie) ចៅស្រីរបស់យើង ដែលជាសិស្សសាលាមត្តេយ្យ កំពុងរស់នៅក្នុងរដ្ឋផ្សេង។ ទោះបីជានាងមិនបានសរសេរអ្វីក៏ដោយ ក៏សំបុត្រនេះបានប្រាប់យើងថា នាងស្រឡាញ់យើង ហើយកំពុងគិតអំពីយើងផង។ យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែឲ្យតម្លៃ និងចូលចិត្តសំបុត្រដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង បានផ្ញើមក។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានផ្ញើសំបុត្រមួយមកយើងរាល់គ្នា ដែលយើងបានហៅសំបុត្រនោះថា ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ ព្រះគម្ពីរមិនគ្រាន់តែមានតម្លៃ ដោយសារមានពាក្យពេចន៍ដ៏មានអំណាច ការប្រៀនប្រដៅ និងប្រាជ្ញាប៉ុណ្ណោះឡើយ។ នៅក្នុងចំណោមរឿងទាំងអស់ ការបង្រៀន និងការនាំផ្លូវ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺព្រះរាជសារដែលបានចែងថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយមានផែនការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ជីវិតយើង។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើង អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងការមើលថែរជីវិតរបស់យើង(ទំនុកដំកើង ១៣៩) បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង(ម៉ាថាយ ៦:៣១-៣៤) លើកទឹកចិត្តយើង(២កូរិនថូស ១:៣-៤) ហើយសង្រ្គោះយើង តាមរយៈការលះបង់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ព្រះនាមយេស៊ូវ(រ៉ូម ១:១៦-១៧)។ ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើង…
Read articleកិច្ចការនៃសន្តិភាព
គេមិននឹកស្មានថា ព្រះវិហារដ៏តូចមួយ ក្នុងក្រុងអ៊ុមបាហ្គ័រ រដ្ឋតិចសាស់ ជាកន្លែងដែលមានស្នាដៃសិល្បៈអន្តរជាតិនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ កំពុងឆ្ពោះទៅរកទីបញ្ចប់ មានអ្នកទោសសង្រ្គាម ដែលជាជនជាតិអ៊ីតាលី៧នាក់ នៅក្នុងជំរុំឃុំឃាំងដ៏ធំមួយ នៅក្បែរព្រះវិហារនោះ ត្រូវបានគេជ្រើសរើសឲ្យជួយតុបតែងជញ្ជាំងឥដ្ឋរបស់ព្រះវិហារនោះ ដែលនៅទទេនៅឡើយ។ អ្នកទោសសង្រ្គាមទាំងនោះមានការស្ទាក់ស្ទើរ មិនចង់ជួយជនជាតិអាមេរិកដែលជាអ្នកឃុំឃាំងពួកគេទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានយល់ព្រមជួយ ដោយដាក់លក្ខខណ្ឌថា គេត្រូវចាត់ទុកការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ ជាការបរិច្ចាកចំពោះការរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន និងការយោគយល់គ្នា ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ តែខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងគូរូបគំនូរ និងឆ្លាក់រូប ដែលស្តីអំពីពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ពួកគេស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ល្អ បង្ហូរចេញមកក្នុងចំណោមពួកគេ ដោយឯកឯង។ ពួកគេក៏ឈប់និយាយគ្នា អំពីសង្រ្គាម និងអតីតកាល ព្រោះពួកគេដឹងថា ខ្លួនកំពុងនៅទីនោះ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនៃសន្តិភាព និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ជីវិតរបស់យើងមានបញ្ហាជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យយើងពិបាកនឹងស្គាល់សន្តិភាពរបស់ព្រះ។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងជាប់ឃុំ ដោយអារម្មណ៍ដ៏ពិបាក ដោយទំនាក់ទំនងដែលល្អក់កករ និងដោយកាលៈទេសៈ ដែលទាល់ច្រកជាដើម។ ប៉ុន្តែ សន្តិភាពអាចរំដោះយើងចេញ មិនថាយើងនៅទីកន្លែងណា ឬនៅពេលណាក៏ដោយ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានរំឭកយើងថា “ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្តីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា…
Read articleតើអ្នកសាបព្រោះអ្វី?
នៅសកលវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំ មានប៉មនាឡិការធំមួយ ដែលនៅលើនោះ មានរូបចម្លាក់ផុសមួយ ដែលគេបានដាក់លម្អ ដែលមានចំណងជើងថា អ្នកសាបព្រោះ។ នៅក្រោមរូបចម្លាក់នោះ គេបានឆ្លាក់បទគម្ពីរកាឡាទី ៦:៧ ដែលចែងថា “ពូជណាដែលមនុស្សព្រោះចុះ នោះនឹងច្រូតបានពូជនោះឯងវិញ”។ សាកលវិទ្យាល័យរដ្ឋមីឈីហ្គិន នៅតែនាំមុខគេ ក្នុងការស្រាវជ្រាវផ្នែកកសិកម្ម ប៉ុន្តែ ទោះបីជាបច្ចេកទេសនៃការដំាដំណាំ និងផលិតផលកសិកម្មមានការរីកចម្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គេមិនអាចធ្វើឲ្យគ្រាប់ពោតបង្កើតផលចេញជាផ្លែសណ្តែកបានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចជាច្រើន អំពីការធ្វើចំការ ដើម្បីពន្យល់អំពីនគរព្រះ។ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកព្រោះគ្រាប់ពូជ(ម៉ាកុស ៤) ព្រះអង្គបានប្រៀបប្រដូចព្រះបន្ទូលព្រះ ទៅនឹងគ្រាប់ពូជ ដែលគេបានសាបព្រោះ ក្នុងប្រភេទដីខុសៗគ្នា។ រឿងប្រៀបប្រដូចនេះ បានបង្ហាញថា កសិករម្នាក់នោះ បានព្រោះគ្រាប់ពូជដោយមិនរើសដី ដោយដឹងថា គ្រាប់ពូជខ្លះនឹងធ្លាក់ទៅកន្លែងដែលវាមិនអាចលូតលាស់បាន។ យើងក៏ត្រូវសាបព្រោះគ្រាប់ពូជល្អៗ ដោយមិនរើសទីកន្លែង និងពេលវេលា ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើផងដែរ។ ព្រះទ្រង់ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ ចំពោះកន្លែងដែលគ្រាប់ពូជនោះធ្លាក់ចុះ និងចំពោះការលូតលាស់របស់វា។ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺយើងបានសាបព្រោះគ្រាប់ពូជ។ ព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងទទួលផលផ្លែ ដែលជាសេចក្តីហិនវិនាសឡើយ ដូចនេះ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងសាបព្រោះការអ្វីដែលល្អ ហើយត្រឹមត្រូវ(សុភាសិត ១១:១៨)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះផងដែរ ពេលដែលគាត់ដាស់តឿនគ្រីស្ទបរិស័ទកុំឲ្យសាបព្រោះគ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីពុករលួយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវសាបព្រោះគ្រាប់ពូជ…
Read articleផ្តោតទៅលើព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំង ជាងខ្លួនឯង
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងបម្រើការ ជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកជំនុំមួយកន្លែង លីបប៊ី(Libby)កូនស្រីខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា “ប៉ា យើងមានឈ្មោះល្បីឬទេ?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “លីបប៊ី យើងមិនល្បីឈ្មោះទេ”។ នាងក៏បានគិតមួយសន្ទុះ ហើយនិយាយទាំងតូចចិត្តថា “ប៉ុន្តែ បើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនស្គាល់យើង នោះយើងល្បីហើយ!” ឱលីបប៊ីដ៏កំសត់អើយ! នាងមានអាយុទើបតែ៧ឆ្នាំសោះ ក៏មានបញ្ហាមួយ ដែលមនុស្សជាច្រើនកំពុងជួបប្រទះ ពេញមួយជីវិត។ គឺបញ្ញា ដែលពួកគេសួរខ្លួនឯងថា តើមាននរណាខ្លះឲ្យតម្លៃយើង ហើយតើយើងបានទទួលការទទួលស្គាល់ ដែលយើងសមនឹងទទួលឬទេ? ការចង់បានការទទួលស្គាល់ គឺមិនមែនជាកំហុសឆ្គងទេ បើសិនជាយើងនៅតែផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ ការគិតអំពីខ្លួនឯងពេក ធ្វើឲ្យយើងភ្លេចគិតអំពីព្រះអង្គ។ ក្នុងការរស់នៅ យើងមិនអាចផ្តោតទាំងស្រុង ទៅលើខ្លួនឯងផង និងទៅលើព្រះយេស៊ូវផងបានទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់បានរាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់របស់គាត់(ភីលីព ៣:៨)។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលត្រូវសម្រេចចិត្តថា ត្រូវជ្រើសរើសយកខ្លួនឯង ឬរើសយកព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏ជ្រើសរើសយកព្រះយេស៊ូវ ដោយជម្រុះចោលការអ្វីដែលនាំឲ្យគាត់គិតពីខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យគាត់អាចផ្តោតទៅលើការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ និងពិសោធនឹងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៧-៨,១០)។ យើងក៏ត្រូវមានការសម្រេចចិត្តដូចគាត់ផងដែរ។ តើយើងត្រូវរស់នៅ ដើម្បីឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ចំពោះយើងឬ? ពុំនោះទេ តើយើងនឹងផ្តោតទៅលើការស្គាល់ និងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គឲ្យបានកាន់តែជិតស្និទ្ធឬទេ?-Joe Stowell
Read article