សូមឲ្យខ្ញុំច្រៀងសរសើរ
ពេលមួយខ្ញុំបានសួរមិត្តភក្តិខ្ញុំ អំពីសុខទុក្ខរបស់ម្តាយគាត់។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ជម្ងឺបាត់ការចងចាំបានធ្វើឲ្យគាត់ភ្លេចឈ្មោះមនុស្សជាច្រើន និងបានភ្លេចអ្វីៗដែលបានកើតឡើងកាលពីមុន។ គាត់បាននិយាយទៀតថា ទោះបីជាមានបញ្ហាដូចនេះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែអាចអង្គុយលេងព្យាណូ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើក្រដាស់ភ្លេងជាជំនួយ ហើយគាត់បានលេងបទទំនុកបរិសុទ្ធបានយ៉ាងពិរោះ តាមការចងចាំរបស់គាត់។ កាលពី២៥០០ឆ្នាំមុន លោកប្លាតុង និងលោកអារីស្តូត ដែលជាទស្សនវិទូក្រិក នៅសម័យបុរាណបានសរសេរអំពីអំណាចរបស់តន្រ្តី ដែលអាចជួយ និងព្យាបាលជម្ងឺ។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ មុនសម័យនោះ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលមានការជ្រួតជ្រាប ទៅដោយបទចម្រៀង ដែលរាប់ចាប់តាំងពីបទគម្ពីរដែលបានចែង អំពីលោកយូបាល ដែលជា “ឪពុកនៃពួកអ្នកលេងស៊ុង និងខ្លុយ”(លោកុប្បត្តិ ៤:២១) រហូតដល់បទគម្ពីរដែលចែងអំពីពួកអ្នកដែល “ច្រៀងទំនុករបស់លោកម៉ូសេ ជាបាវបំរើនៃព្រះ និងទំនុករបស់កូនចៀម”(វិវរណៈ ១៥:៣)។ ដូចនេះ បណ្តាទំព័រនៃព្រះគម្ពីរបានបន្លឺសំនៀងដ៏ពិរោះនៃតន្រ្តី។ ជាញឹកញាប់ គេហៅកណ្ឌទំនុកដំកើងថា “កណ្ឌបទចម្រៀងនៃព្រះគម្ពីរ” ដែលនាំចិត្តយើង ឲ្យគិតដល់សេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានបញ្ចប់ ដោយពាក្យថា “គួរឲ្យជីវិតទាំងឡាយដែលមានដង្ហើម បានសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ”(ទំនុកដំកើង ១៥០:៦) ដែលនេះជាការអញ្ជើញយើងម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវឲ្យព្រះអង្គធ្វើការក្នុងចិត្តយើង…
Read articleនៅជាមួយព្រះអង្គរៀងរហូត!
ក្នុងឆ្នាំ១៨៥៩ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វឹកវរ មុនពេលសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅសហរដ្ឋអាមេរិក លោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) មានឱកាសឡើងថ្លែងសន្ទរកថា ទៅកាន់សមាគមន៍កសិកម្ម ក្នុងក្រុងមីវូគី រដ្ឋវីសខុនស៊ីន។ ពេលនោះ គាត់បានចែកចាយ អំពីរឿងរបស់ស្តេចនៅសម័យបុរាណមួយអង្គ ដែលស្វែងរកពាក្យសម្តី “ដែលនិយាយត្រូវ ហើយសមរម្យ សម្រាប់គ្រប់សម័យកាល និងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់”។ បណ្តាទីប្រឹក្សាដ៏ឆ្លាតវ័យរបស់ទ្រង់ ក៏បានទូលថ្វាយទ្រង់ថា “ពាក្យសម្តីប្រភេទនោះ ក៏គង់តែកន្លងផុតទៅដែរ។ គ្មានអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរទេ”។ ជាការពិតណាស់ ពាក្យមួយប្រយោគនេះពិតជានិយាយត្រូវ សម្រាប់ពិភពលោក ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលការអាក្រក់កំពុងតែកើនឡើងជានិច្ច។ បញ្ហានេះមិនគ្រាន់តែបានកើតឡើង ចំពោះពិភពលោកប៉ុណ្ណោះទេ ព្រោះយើងក៏កំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការពិត ក្នុងជីវិតយើង ដែលពេលវេលាដែលយើងនៅសល់លើផែនដីនេះ កំពុងតែខើចទៅៗ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ ដ្បិតជីវិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្វី គឺជាចំហាយទឹកទេតើ ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ”(យ៉ាកុប ៤:១៤)។ ទោះបីជាជីវិតយើងសព្វថ្ងៃ គ្រាន់តែជាជីវិតបណ្តោះអាសន្ន ហើយនឹងត្រូវបញ្ចប់ក៏ដោយ ក៏ព្រះដែលយើងថ្វាយបង្គំ និងបម្រើ គឺជាព្រះដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះអង្គបានចែករំលែកជីវិតអស់កល្បជាមួយយើង តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ព្រះនាមយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាអំណោយដល់យើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា យើងនឹងមានជីវិតដែលនឹងគ្មានទីបញ្ចប់។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា…
Read articleសត្វតោដែលចេះព្រូស
មានពេលមួយ ភ្ញៀវទាំងឡាយដែលមកទស្សនានៅសួនសត្វមួយ មានការខឹងសម្បា ពេលដែល “សត្វតោអាហ្វ្រិក” បានចេះព្រូសដូចឆ្កែ ជាជាងស្រែកគ្រហឹមដូចសត្វតោ។ បុគ្គលិកសួនសត្វនោះ ក៏បានប្រាប់គេថា ពួកគេបានតុបតែងខ្លួនសត្វឆ្កែពូជទីបេ(ដែលជាឆ្កែដ៏ធំ) បន្លំធ្វើជាសត្វតោ ព្រោះពួកគេមិនមានលទ្ធភាពទិញសត្វតោអាហ្វ្រិកទេ។ ជាការពិតណាស់ បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យសួនសត្វនេះខូចឈ្មោះ បាត់បង់ការជឿជាក់ ហើយមនុស្សម្នាមិនងាយនឹងទៅលេងសួនសត្វនោះទៀតឡើយ។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះមានភាពផុយស្រួលណាស់។ កាលបើបានខូចហើយ នោះមិនងាយនឹងកែខៃឲ្យដូចដើមឡើយ។ វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ ដែលមានមនុស្សជាច្រើន បានលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះដ៏ល្អ ដើម្បីឲ្យបានអំណាច ឥទ្ធិពល ឬផលកម្រៃ។ យើងក៏អាចជួបរឿងនេះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “នាមឈ្មោះល្អ នោះគួររើសយក ជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើន ហើយចិត្តដែលប្រកបដោយគុណនោះវិសេសជាងប្រាក់នឹងមាសផង”(សុភាសិត ២២:១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះទ្រង់កំពុងតែប្រាប់យើងថា តម្លៃដ៏ពិតមិនមាននៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិទេ តែមាននៅក្នុងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើង។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងមានព្រះនាមព្រះអង្គនៅជាប់នឹងជីវិតយើង។ ដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង យើងត្រូវរស់នៅដោយទីបន្ទាល់ ដែលសក្តិសមនឹងព្រះនាមព្រះអង្គ ដោយឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យគេឃើញថា យើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ នៅក្នុងពាក្យសម្តី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ពេលដែលយើងដួល ព្រះអង្គលើកយើងឡើង ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ គំរូដ៏ល្អរបស់យើង នឹងនាំឲ្យមនុស្សនៅក្បែរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានរំដោះយើង និងធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ(ម៉ាថាយ…
Read articleក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់បន្តទៅមុខ
យន្តហោះឈ្មោះ សូឡា អ៊ីមផាល(Solar Impulse) មានដំណើរការ ដោយថាមពលព្រះអាទិត្យ ដែលអាចឲ្យវាបានហោះហើរបានទាំងយប់ថ្ងៃ ដោយមិនប្រើប្រេងឥន្ធនៈ។ លោកបឺត្រាន ពីកាដ(Bertrand Piccard) និងលោក អនដ្រេ បូសបឺក(Andre Borschberg) ជាអ្នកឆ្នែបង្កើតយន្តហោះនេះឡើង។ អ្នកទាំងពីរសង្ឃឹមថា ខ្លួនអាចបើកយន្តហោះនេះ ជុំវិញពិភពលោក។ យន្តហោះនេះអាចហោះហើរពេញមួយថ្ងៃ ដោយថាមពលព្រះអាទិត្យ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ វាក៏បានសន្សំថាមពលល្មមនឹងអាចហោះហើរពេញមួយយប់ទៀត។ បានជាលោកពីកាដមានប្រសាសន៍ថា “នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ថ្ងៃក៏បានរះឡើង ដែលនាំឲ្យយើងក៏មានក្តីសង្ឃឹមជាថ្មីថា យើងអាចបន្តហោះហើរទៀត”។ ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីការដែលថ្ងៃរះនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹម ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីបទគម្ពីរបរិទេវ ជំពូក៣ ដែលខ្ញុំបានអាន តាមកាលវិភាគប្រចាំថ្ងៃ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងថា “ខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង។ គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ។ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់”(ខ.២១-២៣)។ ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹម ដោយសារទីក្រុងយេរូសាឡិម កំពុងតែត្រូវចក្រភពបាប៊ីឡូនឈ្លានពាន លោកយេរេមាបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម ព្រោះព្រះអម្ចាស់នៅតែមានសេចក្តីមេត្តា និងក្តីអាណិតអាសូរ។ ជួនកាល សេចក្តីទុក្ខយើងហាក់ដូចជាកាន់តែអាក្រក់ឡើង នៅពេលយប់ ប៉ុន្តែ …
Read articleមិនបានអរគុណសូម្បីតែបន្តិច
នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ ផ្លូវថ្នល់មានការចង្អៀតយ៉ាងខ្លាំង ហើយអ្នកធ្វើដំណើរម្នាក់ៗកំពុងមានការតប់ប្រម៉ល់នឹងអាកាសធាតុដ៏ក្តៅហែង។ ពេលនោះខ្ញុំបានកត់សំគាល់យុវជនពីរនាក់ ដែលនៅក្នុងរថយន្តមួយគ្រឿង កំពុងព្យាយាមបត់ចូលផ្លូវដ៏មមាញឹក ចេញពីផ្លូវរបស់ភោជនីយដ្ឋានអាហាររហ័ស។ ឡានដែលនៅខាងមុខខ្ញុំក៏បានទុកផ្លូវឲ្យពួកគេបត់ចូល។ ខ្ញុំក៏គិតថា នេះជាការល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយុវជនទាំងពីរនាក់នោះ មិនបានងក់ក្បាល ឬគ្រវីដៃ ដើម្បីសម្តែងការអរគុណដាក់គាត់ គាត់ក៏ប្រែជាមានកំហឹង។ ដំបូង គាត់បើកកញ្ចក់ទ្វារឡានគាត់ រួចស្រែកគំហកដាក់យុវជនទាំងពីរ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បើកឡានស្ទុះទៅមុខ គឺហាក់ដូចជាចង់បើកបំបុកឡានរបស់គេពីក្រោយ ទាំងចុចស៊ីផ្លេ ហើយបន្តស្រែកដាក់គេទៀត ដើម្បីបញ្ចេញកំហឹង។ ក្នុងចំណោមពួកគេ តើនរណា “ខុសខ្លាំងជាងគេ”? តើការបញ្ចេញកំហឹងរបស់គាត់ជាការត្រឹមត្រូវឬទេ ពេលដែលយុវជននោះមិនបានសម្តែងការអរគុណចំពោះគាត់? តើយុវជននោះបានជំពាក់ការអរគុណ ចំពោះគាត់ឬទេ? ជាការពិតណាស់ ពេលដែលបុរសកើតឃ្លង់ទាំង១០នាក់ បានទទួលការប្រោសឲ្យជាពីព្រះយេស៊ូវ ពួកគេបានជំពាក់ការដឹងគុណចំពោះព្រះអង្គ។ តើហេតុអ្វីបានជាក្នុងចំណោមពួកគេ មានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះតែបានត្រឡប់មកអរព្រះគុណព្រះអង្គ? ពេលនោះព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយតបថា “តើឃើញមានតែសាសន៍ដទៃ១នេះ វិលមកសរសើរដល់ព្រះទេឬ”(លូកា ១៧:១៨)។ ព្រះអង្គជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច តែបានទទួលការអរព្រះគុណពីមនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោម១០នាក់ ដែលព្រះអង្គបានប្រោសឲ្យជា ចុះទំរាំតែយើងដែលជាមនុស្សធម្មតា តើយើងចង់រំពឹងឲ្យមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដឹងគុណយើង? ដូចនេះ យកល្អ យើងគួរធ្វើការល្អ ដើម្បីថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ហើយបម្រើអ្នកដទៃ ជាជាងធ្វើការទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យគេដឹងគុណ…
Read articleព្រះអង្គមិនបានភ្លេចខ្ញុំទេ
ការរង់ចាំ តែងតែមានការពិបាក ទោះជានៅពេលណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែ យើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់បានភ្លេចយើង កាលណាពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅ ជាច្រើនថ្ងៃ ច្រើនអាទិត្យ ឬច្រើនខែ ហើយការអធិស្ឋានរបស់យើងហាក់ដូចជាគ្មានការឆ្លើយតបពីព្រះទេនោះ។ ការរង់ចាំមានការពិបាកនៅពេលយប់ ខ្លាំងជាងពេលថ្ងៃ។ ដោយសារនៅពេលថ្ងៃមានកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងធ្វើ ដែលធ្វើឲ្យយើងមិនសូវគិតអំពីការរង់ចាំនោះ តែនៅពេលយប់ យើងពិតជាមានការពិបាកនៅក្នុងការជម្នះអារម្មណ៍អន្ទះសារ។ ការព្រួយបារម្ភក៏បានគ្របសង្កត់ចិត្តយើងកាន់តែខ្លាំង ហើយយើងហាក់ដូចជាស្ថិតក្នុងពិភពងងឹតដែលមិនចេះចប់។ យើងក៏ប្រែជាខ្សោះអស់កម្លាំង គឺហាក់ដូចជាមិនអាចប្រឈមមុខនឹងថ្ងៃស្អែកបានឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ក៏មានអារម្មណ៍ខ្សោះល្វើយ នៅក្នុងការរង់ចាំផងដែរ(ទំនុកដំកើង ១៣:១)។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គេបានបោះបង់គាត់ចោល គឺហាក់ដូចជាពួកសត្រូវកំពុងតែមានប្រៀបមកលើខ្លួនហើយ(ខ.២)។ យើងងាយនឹងបាក់ទឹកចិត្ត ពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំព្រះដោះស្រាយបញ្ហាដ៏ពិបាកណាមួយ ឬរង់ចាំព្រះអង្គឆ្លើយតបការអធិស្ឋានដែលយើងបានទូលសូមព្រះអង្គជាច្រើនដង។ សាតាំងបានខ្សិបថា ព្រះបានភ្លេចយើងហើយ ហើយអ្វីៗមិនអាចល្អប្រសើរឡើងវិញឡើយ។ ការល្បួងប្រហែលជានាំឲ្យយើងអស់សង្ឃឹម។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើយើងត្រូវអានព្រះគម្ពីរ ឬអធិស្ឋានធ្វើអ្វីទៀត? ហេតុអ្វីបានជាយើងចាំបាច់ត្រូវព្យាយាមទៅថ្វាយបង្គំព្រះ ជាមួយនឹងគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត? ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា យើងត្រូវការភាពរស់រវើកខាងវិញ្ញាណជាទីបំផុត ពេលដែលយើងកំពុងរង់ចំា។ យើងត្រូវបន្តអធិស្ឋាន អានព្រះគម្ពីរ និងធ្វើកិច្ចការខាងវិញ្ញាណដទៃទៀត ដើម្បីឲ្យយើងមានភាពនឹងន នៅក្នុងការបង្ហូរចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយដើម្បីឲ្យយើងងាយនឹងឆ្លើយតប ចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងមានដំណោះស្រាយមួយ។ គឺគាត់បានជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ…
Read article