សម្រាប់ពេលដ៏វែងខាងមុខ
ក្នុងការស្ទង់មតិ មនុស្សពេញវ័យជាង១ពាន់នាក់ ក្នុងឆ្នាំ២០០៦ គេបានរកឃើញថា មនុស្សភាគច្រើន អាចអត់ធ្មត់ជាមធ្យម បានតែ១៧នាទីទេ នៅក្នុងការឈរជាជួរ ដើម្បីរង់ចាំវេណទទួលសេវាកម្មអ្វីមួយ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលទូរស័ព្ទទៅកាន់នរណាម្នាក់ មនុស្សភាគច្រើនអាចអត់ធ្មត់បានតែ៩នាទីប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងការរង់ចាំឲ្យគេលើកទូរស័ព្ទ។ ការខ្វះការអត់ធ្មត់ គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិដែលមនុស្សយើងមានជាធម្មតាទៅហើយ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានសរសេរសំបុត្រ ទៅកាន់អ្នកជឿព្រះមួយក្រុម ដែលកំពុងមានការពិបាក នៅក្នុងការអត់ធ្មត់ ក្នុងការរង់ចាំព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ(យ៉ាកុប ៥:៧)។ នៅសម័យនោះ ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្រោមការកេងប្រវ័ញ្ច និងក្នុងពេលដ៏ពិបាក បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យមានការអត់ធ្មត់ ក្នុងរយៈពេលវែង។ គាត់បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះ ឲ្យឈរឲ្យមាំមួន ហើយរស់នៅដោយការលះបង់ រហូតដល់ពេលដែលព្រះអម្ចាស់យាងមក ដើម្បីជំនុំជម្រះលោកិយ។ គាត់បានបង្រៀនពួកគេឲ្យ “តាំងចិត្តឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ជិតយាងមកហើយ”(ខ.៨)។ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យមានការអត់ធ្មត់ ដូចកសិករ ដែលមានចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងការរង់ចាំទឹកភ្លៀង និងការច្រូតកាត់(ខ.៧) និងដូចពួកហោរា និងលោកយ៉ូប ដែលជាពួកព្ធយុកោ ដែលបានបង្ហាញនូវការអត់ធ្មត់ ក្នុងទុក្ខវេទនា(ខ.១០-១១)។ នៅចុងបញ្ចប់ គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ កុំឲ្យបោះបង់ការតស៊ូឡើយ។ ពេលដែលយើងកំពុងជួបការល្បងល ក្នុងទុក្ខលំបាក ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងជួយយើង ឲ្យបន្តរស់នៅ ដោយជំនឿ និងដោយទុកចិត្ត…
Read articleស្ថានក្រោមមានសកម្មភាព ស្ថានលើឆ្លើយតប
សាសនារបស់ជនជាតិរ៉ូម ក្នុងសម័យព្រះយេស៊ូវ បានបង្រៀនគេថា សកម្មភាពរបស់ពួកព្រះដែលនៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាស្ថានលើ អាចនាំឲ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់ភពផែនដីដែលជាស្ថានក្រោម។ បើសិនជាព្រះហ្ស៊ូសមានសេចក្តីក្រោធ នោះនឹងមានរន្ធបាញ់ចុះពីលើមេឃមក។ ដូចនេះ ក្នុងសាសនារបស់មនុស្សសម័យនោះ គឺជឿថា “អ្វីដែលកើតមាននៅស្ថានលើ នឹងនាំឲ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់ស្ថានក្រោម”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើរូបមន្តផ្ទុយពីនេះវិញ។ ព្រះអង្គបានបង្រៀនថា “ស្ថានក្រោមមានសកម្មភាពយ៉ាងណា នោះស្ថានលើឆ្លើយតប”។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលមានគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់អធិស្ឋាន នោះព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ក៏បានឆ្លើយតប។ ពេលដែលមនុស្សមានបាបម្នាក់ប្រែចិត្តជឿព្រះ នោះពួកទេវតាក៏នាំគ្នាអរសប្បាយ។ ពេលដែលការងារបេសកកម្មណាមួយ ទទួលបានជោគជ័យ នោះព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ក៏បានដំកើងឡើង។ កាលណាអ្នកជឿព្រះណាម្នាក់មានការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ នោះព្រះវិញ្ញាណក៏បានសោកសង្រេង។ ខ្ញុំជឿថា នេះជាការពិតមែន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចេះតែភ្លេចខ្លួនម្តងហើយម្តងទៀត។ ខ្ញុំភ្លេចថា ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ សំខាន់ចំពោះព្រះអង្គ។ ខ្ញុំភ្លេចថា ការសម្រេចចិត្តដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅថ្ងៃនេះ នាំមកនូវក្តីអំណរ ឬការសោកសង្រេង ដល់ព្រះអម្ចាស់នៃចក្រក្រវាល។ ខ្ញុំភ្លេចថា ខ្ញុំត្រូវជួយអ្នកជិតខាង ឲ្យបានឈានទៅដល់គោលដៅដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ យើងអាចនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្តាប់ដំណឹងល្អនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលព្រះយេស៊ូវបាននាំមកផែនដីនេះ។ នេះជាកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូវបានដាក់ឲ្យពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គធ្វើ មុនពេលដែលព្រះអង្គយាងឡើងទៅឯព្រះវរបិតាវិញ(ម៉ាថាយ ២៨:១៨-២០)។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងចាំបាច់ត្រូវរស់នៅតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គ ហើយធ្វើបន្តនូវកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះអង្គយាងចុះមកផែនដី។ មុនពេលព្រះអង្គយាងឡើងស្ថានសួគ៌…
Read articleជីវីតដែលលាក់កំបាំង
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានអានកំណាព្យមួយ ដែលលោកចច មែកដូណាល់(George MacDonald) បាននិពន្ធ ដែលមានចំណងជើងថា “ជីវិតដែលលាក់កំបាំង”។ កំណាព្យនេះ បានដំណាលអំពីយុវជនស្កុតឡង់ម្នាក់ ដែលមានអំណោយទាន និងការរៀនសូត្រជ្រៅជ្រះ ដែលបានងាកបែរចេញពីអាជីព ផ្នែកបញ្ញាវ័ន្តដ៏មានកិត្យានុភាព ដើម្បីវិលត្រឡប់ទៅរកឪពុកចាស់ជរារបស់ខ្លួន និងកសិដ្ឋានប្រចាំគ្រួសាររបស់គាត់។ នៅទីនោះ គាត់បានប្រលោកនៅក្នុង “កិច្ចការដ៏សាមញ្ញ” និងមានប្រយោជន៍របស់មនុស្ស”។ មិត្តភ័ក្តរបស់គាត់ទាំងឡាយ បានបង្ហាញពីការសោកស្តាយ ពេលដែលបានឃើញគាត់ទុកឲ្យជំនាញរបស់ខ្លួន ក្លាយជាអាសារឥតការយ៉ាងដូចនេះ។ អ្នកក៏ប្រហែលជាកំពុងតែធ្វើការ ក្នុងកន្លែងដែលគេមិនចាប់អារម្មណ៍ គឺធ្វើតែកិច្ចការដែលសាមញ្ញៗ។ អ្នកដទៃប្រហែលជាគិតថា អ្នកកំពុងធ្វើកិច្ចការដែលឥតប្រយោជន៍។ ប៉ុន្តែ គ្មានការអ្វីដែល មិនមានប្រយោជន៍សម្រាប់ព្រះឡើយ។ រាល់ការប្រព្រឹត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីព្រះនាមព្រះអង្គ ត្រូវបានព្រះអង្គកត់ទុក ហើយនឹងបានទទួលរង្វាន់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។ គ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ សុទ្ធតែជាទីបរិសុទ្ធ ទោះកន្លែងនោះតូចប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ ឥទ្ធិពលមិនមែនកើតមាន តែនៅពេលដែលយើងបានធ្វើកិច្ចការ ឬនិយាយនូវពាក្យអ្វីដែលលេចធ្លោនោះឡើយ។ ឥទ្ធិពលអាចកើតចេញពីភាពមានប្រយោជន៍របស់មនុស្ស ដ៏សាមញ្ញ ដែលមានដូចជា ការនៅក្បែរ ការស្តាប់ ការយល់អំពីតម្រូវការ ការស្រឡាញ់ និងការអធិស្ឋាន។ កិច្ចការដ៏សាមញ្ញទាំងនេះ ធ្វើឲ្យកាតព្វកិច្ចដែលយើងបំពេញជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្លាយទៅជាការថ្វាយបង្គំ និងការបម្រើ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ…
Read articleព្រះបន្ទូលដែលជួយ និងប្រោសឲ្យជា
នៅថ្ងៃទី១៩ ខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៨៦៣ មានបុរសដែលមានឈ្មោះល្បីពីរនាក់ បានឡើងថ្លែងសន្ទរកថា ក្នុងកម្មវិធីបើកការដ្ឋានសាងសង់ទីបញ្ចុះសពយុទ្ធជន ក្នុងក្រុងហ្គេតធីស្បឺក រដ្ឋភែនស៊ីលវ៉ានា។ វាគ្មិនដ៏សំខាន់ក្នុងកម្មវិធីនោះ គឺមានលោកអេឌវើត អេវើរេត(Edward Everett) ដែលជាអតីតសមាជិកសភា អភិបាលក្រុង និងនាយកនៃសកលវិទ្យាល័យហាវើដ។ នៅសម័យនោះ គេបានចាត់ទុកលោក អេវើរេត ជាវាគ្មិនដ៏អស្ចារ្យបំផុត។ គាត់បានឡើងថ្លែងសន្ទរថា ជាផ្លូវការ ដែលមានរយៈពេល២ម៉ោង បន្ទាប់មក លោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ក៏បានឡើងថ្លែងសន្ទរកថា ដែលមានរយៈពេលតែ២នាទី។ សព្វថ្ងៃនេះ សន្ទរកថា របស់លោកលីនខិន នៅក្រុងហ្គេតធីស្បឺក មានភាពល្បីល្បាញ និងត្រូវបានគេដកស្រង់មកប្រើ យ៉ាងទូលំទូលាយ ខណៈពេលដែលពាក្យពេចន៍របស់លោកអេវើរេត ស្ទើរតែលែងមានគេនឹកចាំតទៅទៀត។ មូលហេតុគឺមិនគ្រាន់តែដោយសារលោកលីនខិន បានថ្លែងសន្ទរកថា ដែលមានរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដោយសារ ក្នុងឱកាសថ្ងៃនោះ ពាក្យពេចន៍របស់គាត់បានប៉ះពាល់ចិត្តនៃវិញ្ញាណដែលបានរងរបួសនៃប្រជាជាតិមួយ ដែលបានបែកបាក់ដោយសារសង្រ្គាមស៊ីវិល ហើយគាត់បាននាំឲ្យប្រជាជាតិមួយនេះ មានសេចក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ពេលអនាគត។ ដើម្បីឲ្យពាក្យសម្តីមានន័យ យើងមិនចាំបាច់និយាយច្រើនឡើយ។ សេចក្តីអធិស្ឋាននៃព្រះអម្ចាស់ ស្ថិតក្នុងចំណោមសេចក្តីបង្រៀនដែលខ្លីបំផុត និងគួរឲ្យចងចាំបំផុតរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលបានជួយយើង និងប្រោសយើងឲ្យជា ខណៈពេលដែលសេចក្តីអធិស្ឋាននេះ…
Read articleនៅពេលយប់ ដែលគ្មាននរណាមក
នាពេលយប់មួយ ក្នុងរដូវរងា លោកយ៉ូហាន សេបាស្ទាន បាច(Johann Sebastian Bach) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេង បានរៀបគម្រោង ទៅធ្វើការប្រគុំបទភ្លេង ដែលគាត់ទើបតែបាននិពន្ធថ្មីៗ ឲ្យគេស្តាប់ជាលើកដំបូង។ ពេលគាត់មកដល់ព្រះវិហារ គាត់រំពឹងថា នឹងមានមនុស្សមកចូលរួមពេញព្រះវិហារ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់មិនឃើញមាននរណាម្នាក់មកសោះ។ ដោយមិនបង្អង់យូរ គាត់ក៏បានប្រាប់តន្រ្តីករទំាងឡាយថា ពួកគេនៅតែប្រគុំតន្ត្រី តាមការគ្រោងទុកដដែល។ ពួកគេក៏ចូលកន្លែងរៀងខ្លួន លោកបាចក៏បានលើកចង្កឹះដឹកនាំការប្រគុំតន្រ្តី ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន សម្លេងតន្រ្តីដ៏ពិរោះអស្ចារ្យក៏បានលាន់ឡើង ពេញក្នុងព្រះវិហារដ៏ស្ងាត់ជ្រងំ ដែលគ្មានមនុស្សមកចូលរួមនោះ។ រឿងនេះបានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំឲ្យឆែកពិនិត្យមើលវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនឯងឡើងវិញ។ ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា បើសិនជាខ្ញុំនិពន្ធសៀវភៅ ហើយមានតែព្រះទេ ដែលនឹងអានសៀវភៅនោះ តើខ្ញុំនឹងនិពន្ធសៀវភៅនោះឬទេ? បើសិនជាដូច្នោះមែន តើការនិពន្ធរបស់ខ្ញុំនឹងមានភាពខុសប្លែកយ៉ាងណា? គេបានណែនាំអ្នកនិពន្ធថ្មីៗ ឲ្យស្រមៃឃើញមនុស្សម្នាក់ ដែលនឹងអានសៀវភៅដែលពួកគេកំពុងសរសេរ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានការផ្តោតអារម្មណ៍បានល្អ នៅក្នុងការនិពន្ធ។ ខ្ញុំក៏បានអនុវត្តដូចនេះផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំនិពន្ធសៀវភៅសម្រាប់ប្រកបជាមួយព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃ។ ខ្ញុំព្យាយាមគិតអំពីអ្នកអានសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំចង់សរសេរអំពីសេចក្តីអ្វី ដែលពួកគេនឹងចូលចិត្តអាន និងជាជំនួយសម្រាប់ពួកគេ ក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ។ យ៉ាងណាមិញ ស្តេចដាវីឌក៏ជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរ សម្រាប់ឲ្យយើងប្រកបជាមួយព្រះបន្ទូលជាប្រចាំថ្ងៃ ដែលបានផ្តល់នូវការកម្សាន្តចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តយើងផងដែរ។ ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ផងដែរថា តើទ្រង់គិតអំពីនរណា ពេលទ្រង់និពន្ធទំនុកទាំងនោះ។…
Read articleកូនចិញ្ចឹម
ខ្ញុំ និងម៉ាលីន(Marlene)បានរៀបការអស់រយៈពេលជាង៣៥ឆ្នាំហើយ។ ពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមធ្វើការណាត់ជួបជាលើកទីមួយ យើងមានការសន្ទនាដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលនាងមានអាយុ៦ខែ គេបានយកនាងចិញ្ចឹម។ ខ្ញុំក៏សួរនាងថា តើនាងធ្លាប់ឆ្ងល់ទេថា ឪពុកម្តាយពិតប្រាកដរបស់នាងជានរណា? នាងក៏បានឆ្លើយថា “មានក្មេងជាច្រើននាក់ ដែលឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំ អាចរើសមកចិញ្ចឹម នៅថ្ងៃនោះ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់បានជ្រើសរើសខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានយកខ្ញុំទៅចិញ្ចឹម។ ការនេះបានធ្វើឲ្យពួកគាត់ ក្លាយជាឪពុកម្តាយពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងមានការទទួលស្គាល់ និងដឹងគុណយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមរបស់នាង ហើយយើងក៏អាចមានទំនាក់ទំនងល្អដូចនេះ ជាមួយនឹងព្រះផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងបានកើតជាថ្មី តាមរយៈជំនឿលើព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គបានទទួលចិញ្ចឹមយើង ក្នុងមហាគ្រួសារនៃព្រះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ទ្រង់បានរើសយើងរាល់គ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ តាំងពីមុនកំណើតលោកីយ៍មកប្រយោជន៍ឲ្យយើងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាននៅចំពោះទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ពីព្រោះទ្រង់បានតម្រូវយើងរាល់គ្នាទុកជាមុន សំរាប់ឲ្យទ្រង់បានទទួលយើងជាកូនចិញ្ចឹម ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់”(អេភេសូរ ១:៤-៥)។ សូមយើងកត់សំគាល់ អំពីលក្ខណៈនៃទំនាក់ទំនងនេះ។ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើស ហើយចិញ្ចឹមយើង ជាកូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះអង្គ។ តាមរយៈការទទួលចិញ្ចឹមនេះ យើងមានទំនាក់ទំនងថ្មីស្រឡាង ជាមួយនឹងព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គជាព្រះវរបិតា ដ៏ជាទីស្រឡាញ់នៃយើង! សូមឲ្យទំនាក់ទំនងនេះ បណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ ដែលជាព្រះវរបិតានៃយើង…
Read article