សំបុត្រដ៏រស់
ក្នុងខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩៦៣ នៅថ្ងៃដដែល ដែលគេធ្វើឃាតលោកប្រធានាធិបតី ចន អេហ្វ ឃែននេឌី(John F. Kennedy) មានអ្នកដឹកនាំម្នាក់ទៀតបានទទួលមរណភាពផងដែរ។ គាត់ឈ្មោះ ខ្លាយ ស្តេភល លូវីស(Clive Staples Lewis)។ គាត់ជាអ្នកប្រាជ្ញនៅសកលវិទ្យាល័យ អក់ស្វឺត ដែលបានផ្លាស់ប្រែពីអ្នកមិនជឿព្រះ ទៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ និងជាអ្នកនិពន្ធដែលមានស្នាដៃជាច្រើន។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅបញ្ញាវ័ន្ត សៀវភៅរឿងប្រឌិតវិទ្យាសាស្រ្ត រឿងនិទានកុមារ និងសៀវភៅជាច្រើនទៀត ដែលបង្កប់ទៅដោយសេចក្តីបង្រៀនរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ ព្រះបានប្រើសៀវភៅរបស់គាត់ ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនប្រែចិត្ត ដែលក្នុងនោះ ក៏មានអ្នកនយោបាយម្នាក់ និងអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តម្នាក់ ដែលបានទទួលពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព។ ព្រះបានត្រាសហៅអ្នកខ្លះ ឲ្យប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈសៀវភៅដែលពួកគេបាននិពន្ធ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានត្រាសហៅគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់ ឲ្យធ្វើជា “សំបុត្រ” របស់ព្រះគ្រីស្ទ តាមរយៈការរស់នៅរបស់យើង។ លោកសាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា “អ្នករាល់គ្នាជាសំបុត្ររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែល… មិនមែនសរសេរនឹងទឹកខ្មៅទេ គឺនឹងព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(២កូរិនថូស ៣:៣)។ ជាការពិតណាស់ សាវ័កប៉ុលមិនបានថា យើងជាសំបុត្រ ដែលជាក្រដាស់ ដែលព្រះបានសរសេរព្រះរាជសាររបស់ព្រះអង្គនេះទេ តែយើងជា “សំបុត្រ”…
Read articleគ្របបាំងដោយស្រមោល
ការធ្វើឃាតលោកចន អែហ្វ ឃែននេឌី(John F. Kennedy)ដែលជាប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក កាលពី៥០ឆ្នាំមុន បានធ្វើឲ្យមនុស្សនៅទូទាំងពិភពលោក មានការតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីការបាញ់ប្រហារនេះ មានអត្ថបទមួយ ដែលបានចេញផ្សាយក្នុងការសែត ដឺថែម (The Time) នៅទីក្រុងឡុងដ៍ បាននិយាយថា ហេតុការណ៍នេះ បាននាំឲ្យមានផលប៉ះពាល់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ពេញទីផ្សាហរិញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិ។ គេបានដាក់ចំណងជើងធំៗលើគេ ក្នុងទំព័រមុខរបស់កាសែតនោះថា “សោកនាដកម្មនៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានក្លាយជាហេតុការណ៍ ដ៏សំខាន់ដែលគ្របបាំងហេតុការណ៍ផ្សេងៗទៀត”។ មរណៈភាព សោកនាដកម្ម ឬហេតុការណ៍ណាមួយ ដែលកើតឡើងភ្លាមៗ ក្នុងជីវិតយើង អាចជារឿងដ៏ធំបំផុត ដែលធ្វើឲ្យយើងលែងគិតពីរឿងអ្វីផ្សេងទៀត។ ការនេះបានកើតឡើងចំពោះស្រ្តីព្រហ្មចារីម្នាក់ ដែលទេវតាកាព្រីយ៉ែលបានមកប្រាប់ថា នាងនឹងក្លាយជាម្តាយរបស់ព្រះមែស៊ី ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលត្រូវយាងមក តាមព្រះបន្ទូលសន្យា(លូកា ១:២៦-៣៣)។ ពេលដែលនាងសួរទេវតាថា តើការនេះអាចកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេច ទេវតាក៏បានប្រាប់នាងថា “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងយាងមកសណ្ឋិតលើនាង ហើយព្រះចេស្តានៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត នឹងមកគ្របបាំងនាងដោយស្រមោល”(ខ.៣៥)។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះមិនមែនជាសោកនាដកម្ម ដែលកើតឡើងពីសេចក្តីងងឹតឡើយ តែជារឿងដ៏រំភើបរីករាយ ដែលកើតឡើងពីពន្លឺនៃសិរីល្អ និងអំណាចរបស់ព្រះ។ យើងកោតសរសើរនាង ពេលដែលនាងឆ្លើយតបទៅទេវតាថា “សូមឲ្យបានសំរេចដូចពាក្យលោកចុះ”(ខ.៣៨)។ ក្នុងសប្តាហ៍ខាងមុខនេះ ខណៈពេលដែលយើងអានឡើងវិញ…
Read articleឈ្មោះនោះ
មេគគី(Maggie) ចៅស្រីតូចរបស់ខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសាររបស់នាង បានធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះ ក្នុងរដ្ឋមីសូរីវិញ បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរកម្សាន្តជាមួយយើង ក្នុងក្រុងហ្គ្រែន រេភីត រដ្ឋមីឈីហ្គិន។ ម្តាយរបស់នាង បានប្រាប់យើងថា បន្ទាប់ពីមេគគីត្រឡប់មកផ្ទះវិញបានពីរបីថ្ងៃ នាងដើរជុំវិញផ្ទះ ហើយនិយាយយ៉ាងរីករាយថា “មីឈីហ្គិន! មីឈីហ្គិន!” មីឈីហ្គិន ជាឈ្មោះដែលមានអ្វីម្យ៉ាងដែលធ្វើឲ្យមេគគីចាប់អារម្មណ៍។ តើអាចមកពីឈ្មោះនេះពិរោះឬ? ឬអាចមកពីនាងធ្លាប់មានពេលដ៏សប្បាយរីករាយ កាលពីមុន ក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិន? យើងពិបាកនឹងប្រាប់ ពីមូលហេតុដែលក្មេងស្រីអាយុ១ឆ្នាំនេះ ចូលចិត្តឈ្មោះមួយនេះ ប៉ុន្តែ ឈ្មោះ “មីឈីហ្គិន” ពិតជាមានឥទ្ធិពលមកលើនាងណាស់ បានជានាងនិយាយពីឈ្មោះមួយនេះមិនឈប់សោះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីឈ្មោះមួយទៀត ដែលជាព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ “ជានាមប្រសើរលើសអស់ទាំងនាម”(ភីលីព ២:៩)។ បទចម្រៀងមួយបទ ដែលច្រៀងដោយលោកប៊ីល(Bill) និងអ្នកស្រី ក្លូរា ហ្គាយធ័រ(Gloria Gaither) បានរំឭកយើង អំពីមូលហេតុដែលយើងស្រឡាញ់ព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គខ្លាំងយ៉ាងនេះ។ ព្រះអង្គជា “ព្រះអម្ចាស់” និងជា “ព្រះសង្រ្គោះ”។ ជាការពិតណាស់ ព្រះអម្ចាស់នៃយើងពិតជាមានព្រះនាមដែលមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅបំផុត។ ពេលដែលយើងនិយាយអំពីព្រះនាមដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ទៅកាន់អ្នកដែលត្រូវការទទួលព្រះអង្គជាព្រះសង្រ្គោះ នោះយើងអាចរំឭកពួកគេ អំពីការដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើង។ ព្រះយេស៊ូវជាព្រះសង្រ្គោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះយើង ដោយព្រះលោហិត…
Read articleការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏ពិត
ក្នុងយប់ដំបូង នៃការបោះជំរំគ្រួសារ អ្នកដឹកនាំការបោះជំរំបានជូនដំណឹងដល់ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយ អំពីកាលវិភាគ សម្រាប់ការបោះជំរំមួយសប្តាហ៍នោះ។ ពេលគាត់ចែកចាយចប់ គាត់បានសួរពួកគេថា តើមាននរណាមានយោបលអ្វីទេ? ពេលនោះ មានក្មេងស្រីម្នាក់បានក្រោកឈរឡើង ហើយនិយាយអំពាវនាវសុំជំនួយ ធ្វើឲ្យយើងមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ នាងបានចែកចាយអំពីប្អូនប្រុសតូចរបស់នាង ដែលជាក្មេងប្រុសដែលមានតម្រូវការពិសេស ហើយពិបាកមើលថែរ។ នាងបានប្រាប់យើងថា បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់នាង មានការពិបាកយ៉ាងណា ហើយនាងបានសូមឲ្យគេរាល់គ្នា ឧស្សាហ៍ក្រឡេចមើលក្មេងប្រុសនោះ ក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះផង នោះជាការអំពាវនាវ ដែលកើតចេញពីការខ្វល់ខ្វាយដ៏ពិត ដែលនាងមានចំពោះប្អូនប្រុស និងឪពុកម្តាយរបស់នាង។ ក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះ ខ្ញុំមានការសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបានឃើញពួកគេជួយយកអសារគ្រួសារមួយនោះ។ ការអំពាវនាវរបស់នាង នៅយប់នោះ ជាការរំឭកដ៏ស្រទន់ឲ្យយើងនឹកចាំថា យើងរាល់គ្នាងាយនឹងវក់វីនឹងជីវិត និងបញ្ហារបស់យើងណាស់ រហូតដល់យើងមិនបានមើលឃើញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង យ៉ាងដូចនេះថា “កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង”(ភីលីព ២:៤)។ ខគម្ពីរបន្ទាប់ បានប្រាប់យើងឲ្យយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ”។ ការមើលថែររបស់យើង បង្ហាញអំពីការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្នកដែលកំពុងមានទុក្ខ ដែលជាការយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ សូមយើងសម្រាកនៅក្នុងព្រះគុណព្រះ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងជួយឲ្យយើង មានលទ្ធភាពបម្រើអ្នកដទៃ ពេលដែលពួកគេមានតម្រូវការ។—Bill Crowder
Read articleអ្នករួមដំណើរ
ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំទៅលេងមិត្តភ័ក្រ ដែលធ្លាប់បញ្ចប់ការសិក្សានៅសាលាព្រះគម្ពីរជាមួយគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មានមិត្តភ័ក្ររបស់យើងជាច្រើន បានលាចាកលោកទៅហើយ។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ថា ជីវិតរបស់មនុស្សពិតជាខ្លីណាស់។ អាយុរបស់មនុស្សយើង គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតអាយុយើងឆាប់កន្លងទៅ ហើយយើងហើរទៅបាត់ (ទំនុកដំកើង ៩០:១០)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងពិតជានិយាយត្រូវមែន។ យើងជាអ្នកដទៃ ជាអ្នកដំណើរដូចជាពួកឰយុកោដែរ(៣៩:១២)។ ភាពរួញខ្លីនៃជីវិតបានធ្វើឲ្យយើងគិតអំពី “ចុងបញ្ចប់” នៃជីវិតយើង និងចំនួនថ្ងៃដែលយើងនៅសល់ ដែលកន្លងផុតទៅឆាប់រហ័សណាស់(ខ.៤)។ យើងមានអារម្មណ៍ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីបញ្ហានេះ ពេលដែលចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង កាន់តែរំគិតមកដល់។ លោកិយនេះមិនមែនជាផ្ទះរបស់យើងទេ យើងគ្រាន់តែជាអ្នកដំណើរ ដែលមកសំណាក់នៅបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ តែយើងមិនធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងទេ។ យើងជាអ្នកដំណើរ ដែលមានព្រះគង់នៅ និងរួមដំណើរជាមួយ(៣៩:១២) ដូចនេះ យើងមិនត្រូវខ្លាចឧបស័គ្គនៅតាមផ្លូវ មិនត្រូវខ្លាច ឬមានការព្រួយបារម្ភឡើយ។ យើងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់លោកិយនេះ ហើយចូលទៅក្នុងនគរព្រះ ជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ដែលតែងតែរួមដំណើរ និងនាំផ្លូវយើងជានិច្ច។ យើងជាអ្នកដំណើរ ក្នុងលោកិយនេះ តែយើងមិនដែលធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងឡើយ(៧៣:២៣-២៤)។ យើងមានព្រះមួយអង្គ ដែលមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំនឹងគង់នៅជាមួយអ្នកជានិច្ច”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ ឪពុកម្តាយ ប្តីប្រពន្ធ និងមិត្តភ័ក្រយើង មិនអាចនៅក្បែរយើងគ្រប់ពេលឡើយ…
Read articleស្វាគមន៍ការវិល ត្រឡប់មកវិញ
លោកជីម(Jim) បានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពេលគាត់មានអាយុ១០ឆ្នាំ។ ១៥ឆ្នាំក្រោយមក ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់មានការខ្សោយទៅៗ។ គាត់បានអនុវត្តតាមទស្សនវិជ្ជា ដែលបង្រៀនឲ្យរស់នៅ សម្រាប់តែពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយក៏ប្រែជាមានទម្លាប់អាក្រក់មួយចំនួន។ បន្ទាប់មក ជីវិតរបស់គាត់ហាក់ដូចជាជួបក្តីអន្តរាយ។ គាត់មានបញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ។ សមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់៣នាក់ បានស្លាប់ស្ទើរតែក្នុងពេលតែមួយ។ លោកជីមក៏ចាប់ផ្តើមមានការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យ ក្នុងជីវិត ដោយគ្មានអ្វីជាទីពឹងទៀតឡើយ។ តែថ្ងៃមួយ គាត់បានអានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១២១:២ ដែលចែងថា “សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”។ ព្រះបន្ទូលបានចាក់ទំលុះការភ័យខ្លាច និងការភ័នច្រឡំ ដែលមានក្នុងចិត្តគាត់។ គាត់ក៏បានងាកមករកព្រះ ដើម្បីទទួលជំនួយពីព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គក៏បានទទួលស្វាគមន៍គាត់។ ដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់លោកជីម បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសជាមួយព្រះ ព្រោះពួកគេជារាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះអង្គ(នេហេមា ៩:១-១៥)។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានបះបោរ និងមិនអើពើរចំពោះសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ដោយងាកចេញពីព្រះអង្គ ហើយដើរទៅតាមផ្លូវរបស់ខ្លួនវិញ(ខ.១៦-២១)។ តែពេលដែលពួកគេងាកមករកព្រះអង្គវិញ ហើយប្រែចិត្ត ព្រះអង្គ “បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីអត់ទោសឲ្យពួកគេ ព្រះអង្គក៏សន្តោស ហើយមេត្តាករុណា ព្រះអង្គយឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ”(ខ.១៧)។ ពេលដែលយើងបានដឹងថា ព្រះអង្គមានព្រះទ័យល្អដូចនេះ យើងមានទឹកចិត្តនឹងចូលទៅក្បែរព្រះអង្គ…
Read article