ល្អលើសផែនការ
ការរំខាន គឺជាការអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សយើងជាធម្មតា។ កម្រមានថ្ងៃណា ដែលអ្វីៗមានដំណើរការ តាមផែនការណ៍របស់យើង។ ផែនការរបស់យើងច្រើនតែជួបឧបស័គ្គដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។ យើងជួបឧបស័គ្គច្រើនរាប់មិនអស់ ដែលចេះតែប្រែប្រួលពីមួយទៅមួយជានិច្ច ដូចជា ជម្ងឺ ការប៉ះទង្គិច ការស្ទះចរាចរណ៍ ការភ្លេចភ្លាំង ឧបករណ៍មានបញ្ហា ភាពអសីលធម៌ ភាពកម្ចិល ការខ្វះការអត់ធ្មត់ ការខ្វះសមត្ថភាព។ល។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលមានបញ្ហា យើងច្រើនតែមើលឃើញតែការលំបាកប៉ុណ្ណោះ គឺមិនបានឃើញប្រយោជន៍របស់វាទេ។ យើងច្រើនតែគិតថា បញ្ហាទាំងនោះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វី ក្រៅពីបំបាក់ទឹកចិត្តយើង ធ្វើឲ្យជីវិតយើងកាន់តែពិបាក ហើយរារាំងផែនការរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអាចប្រើបញ្ហារបស់យើង ដើម្បីការពារយើង មិនឲ្យជួបគ្រោះថ្នាក់ ដែលយើងមើលមិនឃើញ ពុំនោះទេ បញ្ហានោះអាចជាឱកាស ដើម្បីបង្ហាញព្រះគុណ និងការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ។ វាអាចជាការចាប់ផ្តើមនៃការអ្វី ដែលល្អប្រសើរលើសអ្វីដែលយើងបានគ្រោងទុកទៅទៀត។ ទោះបញ្ហានោះជាអ្វីក៏ដោយ ទោះយើងប្រហែលជាមិនយល់ពីមូលហេតុ ដែលព្រះអង្គឲ្យការទាំងនោះកើតឡើងក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងច្បាស់ អំពីបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះ គឺដើម្បីធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ ឲ្យកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ និងដើម្បីពង្រីកនគររបស់ព្រះអង្គ នៅលើផែនដីនេះ។ បើយើងនិយាយថា ការលំបាកដែលបានកើតឡើងចំពោះរាស្រ្តរបស់របស់ព្រះ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ជាការខាតបង់ ដែលឥតប្រយោជន៍ នោះជាការយល់ច្រឡំហើយ។…
Read articleភាពអស្ចារ្យនៃឈើឆ្កាង
ពេលដែលខ្ញុំទៅដើរលេង នៅប្រទេសអូស្រាលី ខ្ញុំមានឱកាសមើលផ្កាយឈើឆ្កាងខាងត្បូង ក្នុងពេលយប់ដែលមានផ្ទៃមេឃស្រឡះល្អ។ ផ្កាយនេះមានទីតាំងនៅភាគខាងត្បូង។ វាស្ថិតក្នុងចំណោមផ្កាយដែលមានលក្ខណៈពិសេសបំផុត ក្នុងលំហរអាកាស។ អ្នកធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រ និងពួកនាវិក បានចាប់ផ្តើមពឹងផ្អែកលើទីតាំងរបស់ផ្កាយនេះ ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៥ ក្នុងការស្វែងរកទិស និងរកផ្លូវធ្វើដំណើរក្នុងសមុទ្រ នៅពេលយប់ងងឹត។ បើធៀបជាមួយផ្កាយផ្សេងទៀត ផ្កាយនេះមិនសូវធំប៉ុន្មានទេ តែគេអាចមើលវាឃើញនៅពេលយប់ ក្នុងពេលភាគច្រើននៃឆ្នាំនីមួយៗ។ នៅពេលយប់ងងឹត ផ្កាយឈើឆ្កាងខាងត្បូងបញ្ចេញពន្លឺច្បាស់ណាស់ បានជាខ្ញុំអាចមើលវាឃើញ ទោះវានៅក្នុងកណ្តាលចំណោមផ្កាយដ៏ច្រើនក៏ដោយ។ វាពិតជាផ្ទាំងទស្សនីយភាពដ៏អស្ចារ្យមែន! ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីឈើឆ្កាង ដែលមានភាពអស្ចារ្យជាងនេះទៅទៀត គឺឈើឆ្កាងនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលដែលយើងក្រឡេចមើលផ្កាយទាំងឡាយ យើងមើលឃើញស្នាព្រះហស្តដ៏ស្រស់ត្រកាល របស់ព្រះអាទិករ ប៉ុន្តែ ពេលយើងមើលទៅឈើឆ្កាង យើងមើលឃើញព្រះអង្គសង្រ្គោះ សុគតជួសមនុស្ស ដែលជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើ ១២:២ បានប្រាប់យើងឲ្យ “រំពឹងមើលដល់ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាមេផ្តើម ហើយជាមេសម្រេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ដែលទ្រង់បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្តីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្តីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្តាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ”។ ឈើឆ្កាងនៅកាល់វ៉ារីមានភាពអស្ចារ្យ គឺដោយសារព្រះសង្រ្គោះនៃយើងបានសុគតជួសយើង នៅពេលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើងផង(រ៉ូម ៥:៨)។ អ្នកដែលទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ គឺបានជានឹងព្រះហើយ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងដឹកនាំពួកគេ ក្នុងការរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ(២កូរិនថូស ១:៨-១០)។…
Read articleការលត់ដំក្នុងការរង់ចាំ
ការរង់ចាំ ជាការពិបាក។ ក្នុងការរស់នៅ មានការជាច្រើនដែលយើងត្រូវរង់ចាំ។ យើងឈរតម្រង់ជួររង់ចាំទិញឥវ៉ាន់ នៅហាងលក់ទំនិញ យើងរង់ចាំធ្វើដំណើរ នៅកន្លែងស្ទះចរាចរណ៍ យើងរង់ចាំជួបពេទ្យនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ។ល។ ពេលយើងរង់ចាំ យើងប្រហែលជាអង្គុយត្រដុសម្រាមដៃ ដោយការតប់ប្រម៉ល់ ឬស្ងាបដោយការធុញទ្រាន់ ឬមួយមានការថប់បារម្ភក្នុងចិត្ត ដោយចិត្តនឿយណាយជាដើម។ ពុំនោះទេ លើសពីនេះទៀត យើងប្រហែលជារង់ចាំទទួលសំបុត្រ ដែលគេមិនឃើញផ្ញើមកសោះ ឬរង់ចាំកូនដែលបង្ហិនទ្រព្យសម្បត្តិត្រឡប់មកវិញ ឬមួយរង់ចាំថ្ងៃដែលប្តីឬប្រពន្ធយើងប្រែចិត្ត។ យើងរង់ចាំកូន ដែលយើងអាចឱបក្នុងរង្វង់ដៃរបស់យើង។ យើងរង់ចាំពេលដែលបំណងរបស់យើងបានសម្រេច។ ក្នុងទំនុកដំកើង ជំពូក៤០ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបានរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ា ដោយអំណត់”។ តាមព្រះគម្ពីរដើម ជាភាសាហេព្រើ ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចដាវីឌបានរង់ចាំពេលដែលព្រះឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់ ដោយ “រង់ចាំព្រះអង្គហើយ រង់ចាំទៀត”។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានក្រឡេកមកមើលពេលដែលព្រះបានពន្យាពេលឆ្លើយតប ហើយទ្រង់ក៏បានសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គបាន “បណ្តាលឲ្យមានទំនុកថ្មីនៅក្នុងមាត់ខ្ញុំ គឺជាសេចក្តីសរសើរដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ”(៤០:៣)។ លោកអេហ្វ ប៊ី មេយើរ(F. B. Meyer) បានមានប្រសាសន៍ថា “ជំពូកដែលនិយាយអំពីការពន្យាពេលរបស់ព្រះ ជាជំពូកដ៏ប្រសើរណាស់! ជំពូកនោះបង្ហាញអំពីអាថ៌កំបាំងនៃការអប់រំវិញ្ញាណមនុស្ស ឲ្យមានចិត្តអត់ធ្មត់ដ៏ប្រសើរបំផុត…
Read articleថ្ងៃដ៏សាមញ្ញ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅដើរកម្សាន្ត ក្នុងសារៈមន្ទីរ ដែលថ្ងៃនោះ គេបានតាំងពិពណ៌ក្រោមប្រធានបទ “រយៈពេលមួយថ្ងៃ ក្នុងក្រុងប៉ុមប៉េយ”។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ខ្លឹមសារនៃការពិពណ៌នេះបានបង្ហាញថា មុនពេលសោកនាដកម្មកើតឡើង ក្នុងក្រុងប៉ុមប៉េយ នៅថ្ងៃទី២៤ ខែសីហា ឆ្នាំ៧៩ នៃគ្រីស្ទសករាជ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានប្រព្រឹត្តទៅជាធម្មតា នៅពេលព្រឹកថ្ងៃនោះ។ ប្រជាជនកំពុងមានសកម្មភាពរស់នៅ និងប្រកបរបររកស៊ីជាធម្មតា នៅផ្ទះ នៅទីផ្សា និងនៅកំពង់ផែ នៃទីក្រុងប៉ុមប៉េ ដែលមានប្រជាជន ២ម៉ឺននាក់ ជាទីក្រុងដ៏សម្បូរសប្បាយ របស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ តែនៅម៉ោង៨ព្រឹក គេឃើញមានផ្សែងតូចៗបាញ់ចេញជាបន្តបន្ទាប់ ពីភ្នំភ្លើងវេសូវាស ដែលនៅក្បែរទីក្រុងនោះ បន្ទាប់មក នៅពេលរសៀលស្រាប់តែមានបន្ទុះដ៏ធំសម្បើមមួយ បានចេញពីភ្នំភ្លើងនោះ។ មិនដល់២៤ម៉ោងផង ទីក្រុងប៉ុមប៉េយ និងប្រជាជនជាច្រើន ក្នុងទីក្រុងនេះ ត្រូវកំអែលភ្នំភ្លើងដ៏ក្រាស់កប់ពីលើទាំងរស់។ គេមិននឹកស្មានសោះថា មានរឿងនេះកើតឡើង។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គថា ព្រះអង្គនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ នៅថ្ងៃណាមួយ ពេលដែលមនុស្សម្នា កំពុងរវល់ធ្វើការរកស៊ី ខ្លះញាំអាហារជាមួយគ្នា ខ្លះកំពុងរៀបការ ដោយមិនដឹងថា មានរឿងអ្វីជិតកើតឡើងឡើយ។ “ដ្បិតកាលណាកូនមនុស្សមក នោះនឹងបានដូចជានៅជំនាន់លោកណូអេដែរ”(ម៉ាថាយ…
Read articleអ្នករវល់ទៅណា?
លោកអេហ្គ័រថុន រីយើសិន យ៉ាំង(Egerton Ryerson Young) ជាបេសកជន ដែលបានធ្វើការបម្រើកុលសម្ព័ន្ធសុលទក នៅប្រទេសកាណាដា ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៧០០។ មេកន្ទ្រាញនៃកុលសម្ព័ន្ធនេះ បានអរគុណលោកយ៉ាំង សម្រាប់ការនាំដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ មកប្រាប់ពួកគេ ដែលកាលនោះ គាត់បានស្តាប់ឮដំណឹងល្អជាលើកដំបូង ក្នុងវ័យចាស់ជរា។ ដោយសារគាត់ដឹងថា ព្រះជាព្រះវរបិតារបស់លោកយ៉ាំង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ នោះគាត់ក៏បានសួរលោកយ៉ាំងថា “តើការនេះ មានន័យថា ព្រះអង្គជាព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំដែរឬ?” ពេលដែលលោកបេសកជនឆ្លើយថា “បាទ” ហ្វូងមនុស្សដែលមកជួបជុំគ្នានៅក្បែរនោះ ក៏បានស្រែកហូរឡើង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកមេកន្រ្ទាញមិនទាន់និយាយចប់ទេ គាត់បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ខ្ញុំមិនចង់ខ្វះការគួរសមទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំយល់ថា … អ្នកហាក់ដូចជាចំណាយពេលយូរណាស់ ទំរាំតែបាន… មកប្រាប់បងប្អូនរបស់អ្នក ដែលរស់នៅក្នុងព្រៃនេះ”។ ពាក្យពេចន៍នេះ បានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់លោកយ៉ាំងជានិច្ច។ មានពេលជាច្រើនដងហើយ ដែលខ្ញុំរវល់តែនឿយណាយនឹងការបត់ចុះឡើងៗ នៅក្នុងជីវិត ដោយគិតអំពីធនធាន សម្រាប់ឈោងចាប់អ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានដាស់តឿនខ្ញុំ ឲ្យក្រឡេចមើលជុំវិញខ្លួន ឃើញមានមនុស្សជាច្រើន ដែលមិនទាន់បានឮអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ស្ថិតក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំមានរឿងមួយ សម្រាប់ទៅនិយាយប្រាប់គេ នៅកន្លែងណាដែលខ្ញុំទៅដល់…
Read articleខ្សែបន្ទាត់បន្ទុកនាវា
ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩ គេច្រើនតែផ្ទុកឥវ៉ាន់នៅលើសំពៅលើសចំណុះ ដោយខ្វះការពិចារណា បានជាមានសំពៅជាច្រើនបានលិច ហើយនាវិកត្រូវបាត់ខ្លួន ក្នុងសមុទ្រ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៧៥ ដើម្បីកែប្រែទម្លាប់នៃការថ្វេសប្រហែសនេះ លោកសែមញួល ភ្លីមសូល(Samuel Plimsoll) ដែលជាអ្នកនយោបាយនៃចក្រភពអង់គ្លេស ក៏បានផ្តួចផ្តើមគំនិតបង្កើតច្បាប់ ដើម្បីដាក់គំនូសខ្សែបន្ទាត់ នៅចំហៀងនាវាទាំងឡាយ ដើម្បីបង្ហាញឲ្យដឹងថា នាវាទាំងនោះ បានផ្ទុកទំនិញហួសកំណត់ឬអត់។ ក្រោយមក “ខ្សែបន្ទាត់បន្ទុកនាវា” ត្រូវបានគេហៅថា ខ្សែបន្ទាត់ភ្លីមសូល ដែលគេនៅតែបន្តប្រើជាគំនូសនៅលើចំហៀងនាវាសព្វថ្ងៃ។ ជួនកាល ជីវិតរបស់យើងហាក់ដូចជាមានបន្ទុក នៃការភ័យខ្លាច ទុក្ខលំបាក និងការឈឺក្បាលច្រើនពេក មិនខុសពីនាវាទាំងនោះឡើយ។ យើងថែមទាំងអាចមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ នៃការលិចលង់។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលយើងស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ សូមយើងកម្លាចិត្តខ្លួនឯង ដោយចាំថា យើងមានប្រភពនៃជំនួយដ៏អស្ចារ្យ។ យើងមានព្រះវរបិតាដែលបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីជួយសម្រាលបន្ទុកយើង។ គឺដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា “ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបន្ទាបខ្លួន នៅក្រោមព្រះហស្តដ៏ពូកែរបស់ព្រះចុះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានដំកើងអ្នករាល់គ្នាឡើង នៅវេលាកំណត់ ហើយចូរផ្ទេរគ្រប់ទាំងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់អ្នករាល់គ្នាទៅលើទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់តែងយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នករាល់គ្នា”(១ពេត្រុស ៥:៦-៧)។ ព្រះអង្គអាចដោះស្រាយបញ្ហាដែលញាំញីជីវិតយើង។ ទោះបីជាយើងប្រហែលជាគិតថា ការល្បងលក្នុងជីវិតយើង ហាក់ដូចជាបន្ទុកដែលធ្ងន់ពេក ដែលយើងមិនអាចលីរួចក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចមានការធានាទាំងស្រុងថា ព្រះវរបិតានៃយើង…
Read article