ការប្រាថ្នាចង់បាន ចម្រើនធំឡើង
នៅឆ្នាំ២០១០ មានខ្សែភាពយន្តឯកសារមួយ មានចំណងជើងថា ទារក បានលាតត្រដាងដំណើររឿងរបស់ទារកបួននាក់ ដែលបានកើតមក ក្នុងកាលៈទេសៈខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ដូចជា នៅប្រទេស នេមីបៀ ម៉ុងហ្គោ-លី នៅទីក្រុងតូក្យូ និងទីក្រុងសាន់ហ្រ្វាន់ស៊ីស្កូ។ ខ្សែភាពយន្តនេះឥតមានសម្លេងអត្ថាធិប្បាយ ឬការសន្ទនារបស់មនុស្សធំទេ គឺមានតែសម្លេងដែលទារកបន្លឺឡើង ខណៈដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់ អំពីពិភពលោក ជាកន្លែងដែលគេបានចាប់កំណើតមក។ ពួកគេថ្ងូរ ហើយសើច នៅពេលពួកគេសប្បាយចិត្ត ហើយពួកគេយំនៅពេលពួកគេឈឺ ឬឃ្លាន។ ទារកទាំងអស់នោះ សុទ្ធតែចូលចិត្តទឹកដោះ! វាពិតជាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ដែលយើងបានមើលពួកគេចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះពីដើមដល់ចប់។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទត្រូវសង្វាតចង់បាន “ទឹកដោះសុទ្ធនៃព្រះបន្ទូល” ដែលនាំឲ្យបានចម្រើនធំឡើងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីការដែលទារកត្រូវការទឹកដោះ ដើម្បីលូតលាស់ធំឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កពេត្រុស មានប្រសាសន៍ថា “នោះត្រូវឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធ ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចំរើនធំឡើង ដរាបដល់បានសង្រ្គោះ” (១ពេត្រុស ២:២)។ កាលនោះ លោកពេត្រុស បានសរសេរសំបុត្រនេះ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទមួយក្រុម ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយ ដោយសារតែការបៀតបៀន។ គាត់បានជំរុញឲ្យពួកគេលះបង់ចោលអស់ទាំងសេចក្ដីកំហឹង និងចិត្តច្រណែនគ្នា ព្រមទាំងសេចក្ដីពុតមាយាចេញ(ខ.១)…
Read articleជិតស្កប់ចិត្តមែនទេ?
ពេលដែលខ្ញុំបោះជំហានដើរចូលកន្លែងចតរថយន្ត របស់ភោជនីយដ្ឋាន បន្ទាប់ពីញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ហើយ ខ្ញុំក៏បានឃើញរថយន្តភិកអាប់ មួយគ្រឿង កំពុងតែបោះពួយយ៉ាងលឿនកាត់តាមចំណត ដែលរថយន្តជាច្រើនកំពុងចតនៅទីនោះ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងសង្កេតមើលអ្នកបើកបរដែលគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ននេះ ខ្ញុំក៏កត់សំគាល់ឃើញថា ពីលើស្លាកលេខខាងមុខរបស់រថយន្តនោះ មានអក្សរសរសេរថា “ជិតស្កប់ចិត្ត”។ ខ្ញុំក៏បានគិតថា តើពាក្យមួយឃ្លានេះ ចង់មានន័យថាដូចម្តេច។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសន្និដ្ឋានថា ពាក្យថា “ជិតស្កប់ចិត្ត” ជាពាក្យមិនពិត។ មនុស្សយើងមានពេលដែលស្កប់ចិត្ត ឬមិនស្កប់ចិត្តតែម្ដង តែយើងមិនដែលជិតស្កប់ចិត្តឡើយ។ ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា ការស្កប់ចិត្ត មិនមែនជារឿងងាយស្រួលឡើយ។ យើងកំពុងរស់នៅក្នុងលោកីយ៍មួយ ដែលចេះតែបំពេញសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាផ្ទាល់ខ្លួន ថែមហើយថែមទៀត បានជាយើងស្ទើរតែមិនអាចស្កប់ចិត្ត នឹងការអ្វីមួយបានឡើយ។ តែ រឿងនេះមិនមែនទើបតែកើតមានក្នុងសម័យយើងនេះទេ។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានលើកឡើងអំពីបញ្ហានេះ យ៉ាងដូចនេះថា “ចូរឲ្យកិរិយាដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត បានឥតលោភឡើយ ឲ្យស្កប់ចិត្តនឹងរបស់ដែលមានហើយប៉ុណ្ណោះចុះ ដ្បិតទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ”(១៣:៥)។ ដើម្បីជម្នះចិត្តដែល “ចេះតែចង់បានអ្វីៗទាំងអស់” យើងត្រូវស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត ដែលមាននៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់។ ព្រះអង្គអាចបំពេញសេចក្តីត្រូវការ និងការចង់បានរបស់យើង យ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ ហើយមានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចឲ្យយើងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត និងការស្កប់ចិត្ត ដែលយើងមិនអាចរកបាន ក្នុងការដេញតាមអ្វីៗ ក្នុងជីវិតនេះ។ តើយើងជិតស្កប់ចិត្តហើយមែនទេ?…
Read articleថ្ងៃពិសេស
តើថ្ងៃទី៤ ខែកញ្ញា មានអ្វីពិសេស? បើថ្ងៃនេះជាថ្ងៃខួបកំណើត ឬខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក នោះថ្ងៃនេះអាចជាថ្ងៃពិសេសហើយ។ សម្រាប់អ្នករស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ថ្ងៃនេះប្រហែលជាថ្ងៃបុណ្យជាតិ ដែលគេចង់រំឭក អំពីព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងឆ្នាំ១៧៨១ ទីក្រុងឡូស អែនជិឡេស នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ត្រូវបានបង្កើតឡើង ក្នុងថ្ងៃនេះឯង។ ពុំនោះទេ នៅថ្ងៃនេះ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៣ មានព្រឹត្តិការណ៍ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ បានកើតឡើង ពេលដែលលោក ជីម អេបបត់ (Jim Abbott) ជាអ្នកគប់បាល់បេសប៊លឲ្យក្រុម ញូយ៉ក យែងឃីស៍ បានគប់បាល់ជាច្រើនគ្រាប់ ដោយមិនឲ្យគូប្រកួតវាលត្រូវបាល់សូម្បីតែមួយគ្រាប់ ហើយគាត់ជាជនពិការ ដែលកំបុតដៃស្តាំតាំងពីកំណើត។ ហើយសម្រាប់អ្នកដែលចូលចិត្តមើលទូរទស្សន៍ នៅអាមេរិកវិញ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៥១ មានការផ្សាយទូរទស្សន៍បន្តផ្ទាល់លើកដំបូង ជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ចេញពីទីក្រុង សាន់ហ្វ្រាន់ ស៊ីស្កូ។ ប៉ុន្តែ បើព្រឹត្តិការណ៍ជាប្រវត្តិសាស្រ្តទាំងអស់នេះ ដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃទី៤កញ្ញា មិនមានអ្វីពិសេសសម្រាប់អ្នកទេ នោះសូមសាកល្បងពិចារណាអំពីសេចក្តីដែលមានដូចតទៅ : នៅថ្ងៃនេះ ព្រះប្រទានឲ្យអ្នកមានឱកាសថ្មីមួយទៀត ដើម្បីសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៨:២៤…
Read articleមិនចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះសាសនា
មានការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរបស់ព្រះវិហារ តាមវិទ្យុ បានទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។ គេបានផ្សាយថា “ដោយព្រោះលោកអ្នកបានឮគេនិយាយអំពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទហើយ នោះលោកអ្នកប្រហែលជាមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាទេ។ ជាការពិតណាស់ លោកអ្នកប្រហែលជាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដឹងថា ព្រះយេស៊ូវក៏មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងចំពោះទំនាក់ទំនង និងការបង្រៀនយើងឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។លោកអ្នកប្រហែលមិនចូលចិត្តព្រះវិហាររបស់យើងខ្ញុំ គ្រប់ចំណុទេ ប៉ុន្តែ យើងផ្ដល់ជូននូវការទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដ ហើយយើងខ្ញុំកំពុងរៀនស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងខ្ញុំរង់ចាំស្វាគមន៍លោកអ្នកជានិច្ច”។ ព្រះវិហារនេះប្រហែលជាបាននិយាយជ្រុលបន្តិច អំពីព្រះយេស៊ូវ និងសាសនា ព្រោះព្រះគម្ពីរក៏មានចែងអំពី “សាសនាដ៏ពិត” ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ាកុប ១:២៧ ដែលជាការប្រព្រឹត្តល្អ ដោយជួយអ្នកដទៃ។ តែ ព្រះយេស៊ូវពិតជាមានការលំបាក ដោយសារពួកអ្នកកាន់សាសនា នៅសម័យនោះ។ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា ពួកផារិស៊ីដឹកនាំ តាមតែទំនៀមទម្លាប់ និងបញ្ញត្តច្បាប់ទាំងឡាយ មិនមែនដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះអម្ចាស់ទេ “ខាងក្រៅមើលទៅដូចជាសុចរិតដល់មនុស្សលោកមែន តែខាងក្នុងមានសុទ្ធតែសេចក្តីកំពុត និងសេចក្តីទទឹងច្បាប់ទទេ” (ម៉ាថាយ ២៣:២៨)។ ពួកគេឥតមានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទេ (យ៉ូហាន ៥:៤២)។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ប៉ុន្តែ ពួកគេ “មិនសុខចិត្តចូលមកឯទ្រង់ទេ” (ខ.៤០)។ បើសិនជា “ការកាន់តាមសាសនា” មានអត្ថន័យថា…
Read articleអ្នកថ្វាយពែងស្ដេច
បទគម្ពីរមួយក្នុងចំណោមបទគម្ពីរទាំងឡាយ ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ដែលនិយាយអំពីការងារគឺ នេហេមា ១-២។ លោកនេហេមា ជាអ្នកបម្រើគំរូម្នាក់របស់សេ្ដចអើថាស៊ើកសេស ទើបបានជាសេ្ដចចង់ប្រទានកិត្តិយសដល់គាត់ ដោយជួយគាត់ នៅពេលទ្រង់ឃើញគាត់មានទឹកមុខព្រួយ ព្រោះតែក្រុងយេរូសាឡិម ស្ថិតនៅក្នុងសភាពបាក់បែកខូចខាតនៅឡើយ។ ស្ដេចបានសួរលោកនេហេមាថា “ហេតុអ្វីបានជាមានទឹកមុខព្រួយដូច្នេះ?…តើអ្នកចង់បានអ្វី?” (នេហេមា ២:២,៤)។ គាត់មិនមែនជាអ្នកបម្រើធម្មតា របស់ស្ដេចទេ ប៉ុន្តែ គាត់ជាអ្នកថ្វាយពែង ដែលត្រូវភ្លក់ស្រារបស់ស្តេច ដើម្បីការពារស្ដេច កុំឲ្យត្រូវថ្នាំបំពុល។ ទំរាំតែទទួលបានតំណែងមួយនេះ គាត់ច្បាស់ជាបានខិតខំធ្វើការងារ និងបានថ្វាយកិត្តិនាមដល់ព្រះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ដែលគាត់ធ្វើ។ ហើយស្ដេចក៏បានប្រទាន តាមការទូលសូមរបស់គាត់។ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ នឹងរបៀបដែលយើងធ្វើការ។ ព្រះគម្ពីរកូល៉ុស ៣:២៣ ប្រាប់យើងថា “ហើយការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ”។ យើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់លោក នេហេមា ដោយធ្វើជាអ្នកបម្រើ ដែលមានសមត្ថភាព និងអាចទុកចិត្តបាន ដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ(នេហេមា ១:១១-២:៦) ហើយយកចិត្តទុកដាក់ ដោយក្តីអាណិត ចំពោះអ្នកដទៃ និងចំពោះអ្វីៗដែលសំខាន់ចំពោះពួកគេ ព្រមទាំងធ្វើកិច្ចការដ៏ចាំបាច់ ដោយយកព្រះជាទីមួយ ហើយគិតពីប្រយោជន៍របស់គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ទោះបីជាពេលខ្លះ យើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ(នេហេមា ២:៣-៦)។…
Read articleការបន្ថយល្បឿន
នៅពេលអ្នកនិពន្ធម្នាក់ឈ្មោះ ប៊្រូស ហ្វេល័រ (Bruce Feiler) បានទៅធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកឃើញថា មានជម្ងឺមហារីកឆ្អឹង ក្នុងភ្លៅរបស់គាត់ ពេលនោះគាត់ត្រូវដើរ ដោយប្រើឈើច្រត់ជាជំនួយ អស់រយៈពេលជាងមួយឆ្នាំ។ ការរៀនដើរដោយប្រើឈើច្រត់ បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្ថយល្បឿន ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គាត់។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ការបន្ថយល្បឿន បានក្លាយជាមេរៀនមួយសំខាន់បំផុត ដែលខ្ញុំរៀន បាន ពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ។” ក្រោយពេលព្រះរំដោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ ព្រះអង្គបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យទាំង១០ប្រការ ដល់ពួកគេ ដែលក្នុងនោះ មានក្រឹត្យវិន័យទី៤ ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេបន្ថយល្បឿន ដោយបង្អង់សិន ដើម្បីរំពឹងគិតអំពីព្រះអង្គ និងអំពីពិភពលោកនេះ។ ក្រឹត្យវិន័យទីបួន បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យមានការឈប់សម្រាក ដែលផ្ទុយគ្នាស្រឡះពីការធ្វើជាទាសករ នៅក្រោមនឹមត្រួតត្រារបស់ស្ដេចផារ៉ោន ដែលកាលនោះ គេបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការដោយគ្មានថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ក្រឹត្យវិន័យមួយនេះ បានបង្គាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យញែកពេលមួយថ្ងៃ ក្នុងមួយសប្តាហ៍ចេញ ដើម្បីនឹកចាំអំពីការសំខាន់ៗជាច្រើនដូចជា : ព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះក្នុងការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរ(លោកុប្បត្តិ ២:២) ការរំដោះពួកគេចេញពីភាពជាទាសករ នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ(ចោទិយកថា ៥:១២-១៥) ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយព្រះ (ចោទិយកថា ៦:៤-៦) និងការដែលពួកគេត្រូវការការសម្រាកយកកម្លាំងឡើងវិញ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន(និក្ខមនំ ៣១:១២-១៨)។ ព្រះមិនបានប្រទានថ្ងៃឈប់សម្រាក…
Read article