ពិតឥតក្លែងក្លាយ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជួនកាល ចៅៗអាចទទួលផលចំណេញកប់ក្តោង ពីការបោសសម្អាតបន្ទប់តូចរបស់ជីតាខ្លួន។ រឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះបុរសម្នាក់ ក្នុងរដ្ឋអូហៃយ៉ូ នៅពេលដែលគាត់បានបោសសម្អាតបន្ទប់តូចរបស់ជីតាគាត់ ហើយរកឃើញកាតកីឡាវាយកូនបាល់បេសប៊លដ៏ចំណាស់មួយឈុត ដែលមានអាយុ១០០ឆ្នាំ។ អ្នកវាយតម្លៃបានប្រាប់គាត់ថា កាតមួយឈុតនោះមានតម្លៃប្រហែល៣លានដុល្លា។ បានជាកាតទាំងនោះមានតម្លៃខ្ពស់យ៉ាងនេះ គឺដោយសារកាតទាំងនោះត្រូវបានគេរក្សាទុកបានល្អ ហើយជាងនេះទៅទៀត កាតទាំងនោះជាកាតពិត។ បើកាត់ទាំងនោះ ជាកាតក្លែងក្លាយ ឬចម្លង នោះពួកវាមានតម្លៃមិនស្មើនឹងក្រដាសរឹងមួយសន្លឹកផង ទោះបីជាកាតទាំងនោះស្អាតយ៉ាងណាក៏ដោយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីតម្លៃដ៏ពិតនៃជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា ជំនឿរបស់យើងនឹងមិនមានតម្លៃអ្វីសោះឡើយ បើសិនជាព្រះគ្រីស្ទពិតជាមិនបានមានព្រះជន្មឡើងវិញទេនោះ។ សាវ័កប៉ុលមានចិត្តក្លាហាន និងបានទុកចិត្តលើផែនការរបស់ព្រះ បានជាគាត់អាចមានប្រសាសន៍ថា “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញ នោះដំណឹងដែលយើងខ្ញុំផ្សាយនេះ ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏ឥតអំពើដែរ”(១កូរិនថូស ១៥:១៤) ហើយ “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញមែន នោះសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ជាការឥតអំពើ អ្នករាល់គ្នានៅក្នុងអំពើបាបនៅឡើយ”(ខ.១៧)។ សេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺផ្អែកទៅលើការពិតដែលបានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវបាន សុគត នៅលើឈើឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានប្រទាននូវភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានសុគត និងរស់ឡើងវិញមែន(ខ.៣-៨)។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលឥតមានការក្លែងបន្លំឡើយ បានជាយើងអាចផ្ញើរជោគវាសនាដ៏អស់កល្បរបស់យើង ហើយអាចពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង ដោយផ្អែកទៅលើសេចក្តីពិតនេះ។—Dave…
Read articleការប្រថុយ និងការសង្រ្គោះ
នៅថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៨៣៨ កញ្ញាហ្គ្រេស ដាលីង(Grace Darling) ដែលជាកូនស្រីរបស់អ្នកយាមប៉មបំភ្លឺនាវា នៅមាត់សមុទ្រនៃប្រទេសអង់គ្លេស បានឃើញសំពៅមួយគ្រឿងកំពុងលិចទឹក ហើយក៏ឃើញមានអ្នករួចជីវិត កំពុងនៅក្នុងសមុទ្រ។ នាង និងឪពុករបស់នាងក៏បាននាំគ្នាអុំទូក ដោយចិត្តក្លាហាន កាត់តាមរលកធំៗ ទៅជួយសង្រ្គោះមនុស្សបួនដប់នាក់ នៅចម្ងាយ១គីឡូម៉ែត្រកន្លះ ពីមាត់ឆ្នេរ។ កញ្ញាហ្រ្គេសក៏មានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារនាងមានចិត្តអាណិតអាសូរ នៅក្នុងការជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដទៃ ដោយមិនរួញរា។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរ អំពីបុរសម្នាក់ និងស្រ្តីម្នាក់ ដែលបានរួមគ្នាប្រថុយជីវិតជួយសង្រ្គោះអ្នកដទៃ។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម គាត់បាននិយាយអំពីអ្នកស្រីព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡា ដែលជាគូរកនការងារក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលបាន “ប្រថុយជីវិតដោយព្រោះគាត់ មិនមែនតែគាត់ ដែលអរគុណដល់គេប៉ុណ្ណោះ គឺទាំងពួកជំនុំសាសន៍ដទៃទាំងប៉ុន្មានថែមទៀត”(រ៉ូម ១៦:៣-៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងឲ្យបានច្បាស់ថា សាវ័កប៉ុលកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើការ“ប្រថុយជីវិត”នឹងគ្រោះថ្នាក់មួយណាឡើយ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា សាវ័កប៉ុលបានទទួលរងការវាយដំ ការដាក់គុក ការលិចសំពៅ និងការគំរាមផ្តាច់ជីវិតម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងការងារដែលគាត់បានធ្វើបម្រើព្រះ ដូចនេះ យើងងាយនឹងយល់អំពីការដែលអ្នកទាំងពីរ បានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីជួយមិត្តសំឡាញ់របស់ខ្លួន។ ការនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ពួកគេបានរាប់ការជួយសង្រ្គោះជីវិតសាវ័កប៉ុល ជាសំខាន់ជាងសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួនឯង។ ការជួយសង្រ្គោះអ្នកដទៃ…
Read articleការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏លើសលប់
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបាននិពន្ធអត្ថបទមួយ ស្តីអំពីម៉ាលីន(Mar-lene)ភរិយារបស់ខ្ញុំ និងអំពីការដែលនាងតយុទ្ធនឹងរោគវិលមុខ។ ពេលដែលខ្ញុំចែកផ្សាយអត្ថបទមួយនេះ ខ្ញុំមិនបាននឹកស្មានសោះថា មានការឆ្លើយតបដ៏ច្រើនសណ្ឋិក ពីសំណាក់អ្នកអាចជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្ត ជំនួយ យោបល ហើយពួកគេភាគច្រើនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខមាលភាពរបស់នាង។ ខ្ញុំបានទទួលការឆ្លើយតបទាំងនោះ មកពីគ្រប់ទិសទីក្នុងពិភពលោក គឺទទួលបានពីមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ។ មានមនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗ បានបង្ហាញចេញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះភរិយារបស់ខ្ញុំ បានជាយើងមិនអាចឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញ ឲ្យបានគ្រប់គ្នា។ យើងមានចិត្តរំភើបរីករាយឥតឧបមារ ពេលដែលបានឃើញរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ឆ្លើយតបចំពោះការតយុទ្ធរបស់ម៉ាលីន យ៉ាងដូចនេះ។ យើងនៅតែមានការដឹងគុណ ដ៏ជ្រាលជ្រៅជានិច្ច ចំពោះសណ្តានចិត្តរបស់ពួកគេ។ នេះហើយជារបៀបដែលរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ គួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកនោះ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់ថា យើងបានពិសោធនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គហើយ។ ជាក់ស្តែង ពេលដែលព្រះអង្គជួបជុំជាមួយពួកសាវ័ក ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំឲ្យសេចក្តីបញ្ញត្ត១ថ្មីដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥)។ ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានពិសោធនឹងគំរូនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ដូចព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងសំបុត្រដែលយើងបានទទួល។…
Read articleផ្លូវសម្រាប់គេចចេញ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គេបានសង់ផ្លូវបំបែកពិសេស នៅតាមបណ្តាផ្លូវចោទជាច្រើន ដើម្បីកាលណាមានយានយន្តណាដាច់ហ្វ្រាំង ពេលចុះតាមផ្លូវចោទទាំងនោះ អ្នកបើកបរយានយន្តនោះ អាចបើកគេចចូលផ្លូវបំបែកនោះ ដែលជួយបញ្ឈប់យានយន្តដោយសុវត្ថិភាព។ ជាក់ស្តែង មានផ្លូវបំបែកប្រភេទនេះជាច្រើន នៅតាមផ្លូវជាតិលេខ៧៧ ដែលកាត់តាមតំបន់ជួរភ្នំអាផាឡាជិន ក្នុងរដ្ឋវើជីនាខាងលិច។ ផ្លូវបំបែកនោះ មានលក្ខណៈពាក់កណ្តាលជាផ្លូវដី ពាក់កណ្តាលទៀតជាផ្លូវកៅស៊ូ ដែលគេឃើញមាន ក្នុងតំបន់ខ្ពង់រាប ដែលមានកំណាត់ផ្លូវចោទ ដែលចុះពីរយៈកម្ពស់ជិត៤០០ម៉ែត្រ មានប្រវែង៩គីឡូម៉ែត្រ។ ផ្លូវចោទទាំងនោះ មានប្រវែងវែងៗ ហើយបត់បែនចុះឡើងៗ អាចបណ្តាលឲ្យមានបញ្ហា សម្រាប់អ្នកបើកបរយានយន្ត ជាពិសេសឡានកុងតែន័រ ដូចនេះ ក្នុងករណីដាច់ហ្រ្វាំង ពួកគេអាចបត់ចូលតាមផ្លូវបំបែកពិសេសនោះ ដោយមិនបង្ករគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នកដទៃ និងខ្លួនឯង។ យ៉ាងណាមិញ យើងក៏ត្រូវការ “ផ្លូវបំបែកពិសេស”ផងដែរ ពេលដែលសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើង ធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ហើយគំរាមកំហែងដល់សុខមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង គឺមិនខុសពីឡានកុងតៃន័រដែលដាច់ហ្វ្រាំង ដែលត្រូវការផ្លូវបំបែកពិសេសនោះឡើយ។ ពេលយើងជួបការល្បួង “នោះព្រះអង្គក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន”(១កូរិនថូស ១០:១៣)។ ព្រះជួយឲ្យយើងអាចនិយាយថា “ទេ” ដាក់សេចក្តីល្បួង ដោយអំណាចនៃព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រើបទគម្ពីរចោទិយកថា (ម៉ាថាយ ៤:៤-១០) ដើម្បីយកជ័យជម្នះលើការល្បួងរបស់សាតាំង ដែលទាក់ទងនឹងអាហារ អំណាច និងការទុកចិត្ត។…
Read articleហុំព័ទ្ធដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា
កាលពីពេលកន្លងមក ខ្ញុំបានឃើញផ្ទាំងប្រកាសដ៏ធំមួយ នៅតាមដងផ្លូវ ដែលងាយនឹងឲ្យអ្នកដំណើរឃើញ។ ផ្ទាំងប្រកាស់នោះមានផ្ទៃពណ៌ក្រហម ហើយមានអក្សរធំៗពណ៌សរ ដែលគេសរសេរច្បាស់ៗថា “ឆ្នាំនេះ មនុស្សប្រុសរាប់ពាន់នាក់នឹងស្លាប់ ដោយសារភាពរឹងចចេស”។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ផ្ទាំងប្រកាសនោះ ស្ថិតក្នុងចំណោមផ្ទាំងប្រកាស់រាប់រយផ្ទាំងទៀត និយាយសំដៅទៅលើមនុស្សប្រុសវ័យកណ្តាលជាច្រើននាក់ ដែលមិនព្រមទៅពិនិត្យសុខភាពឲ្យទៀងទាត់ ហើយច្រើនតែស្លាប់ ដោយសារបញ្ហាសុខភាព ដែលខ្លួនអាចការពារបាន។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣២ ដែលបានចែងអំពីអំពើបាប ដែលជាជម្ងឺខាងវិញ្ញាណ ដែលព្រះអាចព្យាបាលឲ្យជាបាន ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ថា យើងពិតជាមានបាបមែន ហើយប្រែចិត្តចេញពីបាបនោះ។ ក្នុងប្រាំខដំបូង បទគម្ពីរនេះបានបង្ហាញអំពីទុក្ខវេទនាដែលកើតឡើង ពេលយើងលាក់ទុកសេចក្តីកំហុសរបស់យើង ហើយបទគម្ពីរនេះក៏បាននិយាយផងដែរ អំពីសេចក្តីអំណរ ដែលយើងនឹងទទួលបាន ពេលដែលយើងសារភាព នៅចំពោះព្រះ ហើយទទួលការអត់ទោសពីព្រះអង្គ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះអង្គ ពេលយើងមានទុក្ខលំបាក(ខ.៦-៨) ហើយទទួលការដឹកនាំពីព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “អញនឹងបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យឯងស្គាល់ផ្លូវ ដែលឯងត្រូវដើរ អញនឹងទូន្មានឯង ដោយភ្នែកអញមើលឯងជាប់”(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនពីព្រះអង្គបានឡើយ ពេលដែលយើងរឹងចចេសមិនព្រមដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ហើយមិនព្រមប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គបានជំរុញយើងថា “កុំឲ្យឯងធ្វើដូចជាសេះ ឬលាកាត់ ដែលគ្មានប្រាជ្ញា…
Read articleការជួយទប់មិនឲ្យដួល
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំមុន អ្នកស្រីម៉ារីលីន(Marilyn) បានទិញកូនឈើមួយដើម សម្រាប់ដាំនៅផ្ទះ។ គាត់បានសួរអ្នកលក់ថា តើគាត់ត្រូវបោះបង្គោល ដើម្បីជួយទប់កូនឈើនោះឬទេ? អ្នកលក់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា “សូមអ្នកស្រីបោះបង្គោលទប់កូនឈើនោះ ឲ្យបានមួយឆ្នាំ ដើម្បីឲ្យ បង្គោលនោះជួយទប់កូនឈើ ពេលមានខ្យល់បក់ខ្លាំង”។ ប៉ុន្តែ មានអ្នកជិតខាងម្នាក់បានប្រាប់គាត់ថា “ការបោះបង្គោលទប់ អាចនាំឲ្យមានផលអាក្រក់ ច្រើនជាងផលចំណេញ។ កូនឈើនោះចាំបាច់ត្រូវចាក់ឫសចូលក្នុងដី ឲ្យបានរឹងមាំ ដោយខ្លួនឯង ពុំនោះទេ វាមិនអាចចាក់ឫសបានល្អឡើយ។ ដូចនេះ ការមិនបោះបង្គោលទប់ មានប្រយោជន៍បំផុត ចំពោះខុសភាពរបស់ដើមឈើ ក្នុងរយៈពេលវែង”។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងទំនាក់ទំនង យើងក៏អាចមានសំណួរដូចនេះផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ បើសិនជាមាននរណាម្នាក់ជួបបញ្ហាអ្វីមួយ តើយើងត្រូវ “ជួយទប់មិនឲ្យគាត់ដួល” ដោយជួយយកអាសាគាត់ ឬក៏ទុកឲ្យគាត់ “ចាក់ឫសឲ្យបានរឹងមាំដោយខ្លួនឯង” ដោយឲ្យគាត់ប្រឈមមុខនឹងលទ្ធផល ដែលគាត់ត្រូវទទួលបាន ពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួន? ជាការពិតណាស់ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវជួយគាត់ តាមរបៀបដែលធ្វើឲ្យសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ មានភាពល្អប្រសើរក្នុងរយៈពេលវែង គឺមិនមែនល្អតែក្នុងរយៈពេលខ្លីឡើយ។ យើងត្រូវជួយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយដឹងថា អ្វីដែលត្រូវធ្វើ ហើយធ្វើឲ្យត្រូវពេល។ ហេតុនេះហើយ បានជាបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៩ បានបង្រៀនយើងឲ្យមានចិត្តអាណិត…
Read article