ក្នុងតង់ដ៏តូច
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការផ្សាយដំណឹងល្អជាទ្រង់ទ្រាយធំ របស់លោកប៊ីលីក្រាហាំ(Billy Graham) ជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ក្នុងក្រុងឡូសអ៊ែនជេលេស ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩ មានមនុស្សជាង៦០០០នាក់ បានមកចូលរួមកម្មវិធីនោះ ក្នុងតង់ដ៏ធំមួយ។ មានមនុស្សច្រើនលើសលប់បានមកចូលរួម ក្នុងយប់នីមួយៗ អស់រយៈពេល៨សប្តាហ៍។ នៅក្បែរនោះ មានតង់តូចមួយទៀត ដែលតូចជាង ត្រូវបានគេរៀបចំដោយឡែក សម្រាប់ការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត និងអធិស្ឋាន។ លោកឃ្លីហ្វ(Cliff Barrows) ដែលជានាយកផ្នែកតន្រ្តី ជាមិត្តជិតស្និទ្ធ និងសហការីរបស់លោកក្រាហាំតាំងពីយូរមកហើយ បានមានប្រសាសន៍ជាញឹកញាប់ថា កិច្ចការដ៏ពិតនៃការផ្សាយដំណឹងល្អថ្ងៃនេះ បានប្រព្រឹត្តទៅ នៅក្នុង“តង់ដ៏តូចនោះឯង” ដែលគេបានជួបជុំគ្នា លុតជង្គង់អធិស្ឋាន នៅមុន និងក្រោយពេលកម្មវិធីផ្សាយដំណឹងល្អ។ អ្នកស្រីភើល ហ្គូឌ(Pearl Goode) ដែលជាអ្នកក្រុងឡូនអ៊ែនជេលេស បានដឹកនាំការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន ដែលមានក្នុងពេលនោះ នឹងនៅពេលក្រោយៗទៀត។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ផ្ញើរទៅអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទក្នុងក្រុងកូល៉ុស គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់នឹងគូកនការងាររបស់គាត់ បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេជានិច្ច(កូល៉ុស ១:៣,៩)។ ក្នុងចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រនោះ គាត់បានលើកឡើងអំពីលោកអេប៉ាប្រាស ដែលជាអ្នកបង្កើតពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស “ដែលខំប្រឹងអធិស្ឋានជានិច្ច ឲ្យពួកគេបានឈរជាគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយពេញខ្នាត តាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះគ្រប់ជំពូក”(៤:១២)។ អ្នកខ្លះបានទទួលភារៈកិច្ចផ្សាយដំណឹងល្អជាទ្រង់ទ្រាយធំ ដែលចេញមុខច្រើន នៅក្នុង…
Read articleអាហារនៅក្នុងទូ
អ្នកស្រីម៉ាសៀ(Marcia) ជាមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំ គាត់ជានាយកសាលាគ្រីស្ទបរិស័ទចាម៉ៃកា ដែលជាសាលារៀនសម្រាប់ជនពិការត្រចៀក។ ថ្មីៗនេះ គាត់បានធ្វើការបង្ហាញ អំពីការស្វែងយល់អំពីបញ្ហាផ្សេងៗ តាមរបៀបដ៏សំខាន់មួយ។ នៅក្នុងព្រឹត្តិប័ត្រ ដែលគាត់បាននិពន្ធ ដែលមានចំណងជើងថា “ការចាប់ផ្តើមដ៏មានពរ” គាត់បានចង្អុលបង្ហាញថា ក្នុងរយៈពេល៧ឆ្នាំនេះ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលសាលាបានចាប់ផ្តើមការបង្រៀនក្នុងឆ្នាំថ្មី ដោយមានការផ្គត់ផ្គង់លើសពីធម្មតា។ តើលើសអ្វីខ្លះ? តើវាជាការសល់ប្រាក់១ពាន់ដុល្លា នៅក្នុងធនាគារឬ? ទេ។ តើសាលារបស់គាត់ មានការផ្គត់ផ្គង់គ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ឆ្នាំនោះឬ? ទេ។ តាមពិត សាលារៀនរបស់គាត់ គ្រាន់តែមានអាហារនៅក្នុងទូសម្រាប់រយៈពេល១ខែ។ ពេលដែលអ្នកទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការចែកអាហារដល់ក្មេង៣០នាក់ ដែលកំពុងស្រេកឃ្លាន ដោយថវិការដ៏ស្តួចស្តើង នោះអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់រយៈពេល១ខែ គឺជាអាហារច្រើនណាស់។ បន្ទាប់ពីម៉ាសៀ បានទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ សម្រាប់ក្មេងៗ និងបុគ្គលិកនៅសាលារៀន បានមួយឆ្នាំ នៅក្នុងព្រឹត្តប័ត្រនេះ នាងក៏បានដាក់ខគម្ពីរ ១របាក្សត្រ ១៦:៣៤ ដែលបានចែងថា “ចូរអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ ពីព្រោះសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់នៅអស់កល្បជានិច្ច”។ នាងមិនសូវមានការផ្គត់ផ្គង់ច្រើនទេ មិនថាតែទឹក អាហារ ឬសម្ភារៈសាលាក៏ដោយ។ តែនាងនៅតែដឹងគុណព្រះជានិច្ច សម្រាប់ការដែលព្រះអង្គបានផ្ញើរមក ហើយនាងនៅតែជឿជាក់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ថា…
Read articleការសម្រាកដ៏សុខសាន្ត
ពេលដែលយើងគេងមិនលក់ យើងប្រហែលជាត្រឡប់ខ្លួនចុះឡើងៗ បង្វិល ឬត្រដុសខ្នើយកើយ តែពេលខ្លះ យើងនៅតែគេងមិនលក់ដដែល។ ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ មានអត្ថបទមួយបានចេញផ្សាយ អំពីយោបលល្អៗមួយចំនួន អំពីរបៀបគេងឲ្យកាន់តែលក់ស្រួល នៅពេលយប់។ ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធអត្ថបទនោះ បានធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានថា តាមពិត គ្មាន “វិធីដ៏ត្រឹមត្រូវ” ដែលជួយឲ្យគេងលក់ឡើយ។ មានកត្តាជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យយើងគេងមិនលក់ ហើយក្នុងនោះ យើងមិនមានដំណោះស្រាយអ្វីច្រើន សម្រាប់បញ្ហាទាំងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងគេងមិនលក់ ដោយសារការថប់បារម្ភ ទុក្ខព្រួយ ឬការប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង ដែលមានក្នុងចិត្ត។ ត្រង់ចំណុចនេះ គំរូរបស់ស្តេចដាវីឌក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៤ អាចជួយយើងបាន។ ទ្រង់បានស្រែកអំពាវរកព្រះ ដោយទូលសូមសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសូមឲ្យព្រះអង្គព្រះសណ្តាប់ពាក្យអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់(ខ.១)។ ទ្រង់ក៏បានរំឭកខ្លួនឯងផងដែរថា ព្រះអម្ចាស់ពិតជាស្តាប់ឮទ្រង់ ពេលដែលទ្រង់ស្រែកដង្ហើយរកព្រះអង្គ(ខ.៣)។ ស្តេចដាវីឌបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ចូររំពឹងគិតនៅក្នុងចិត្ត ក្នុងកាលដែលដេកលើដំណេកហើយនៅស្ងៀមចុះ”(ខ.៤)។ ការផ្តោតចិត្តរបស់យើង ទៅលើសេចក្តីល្អ សេចក្តីមេត្តាកុរណា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនឯង អាចជួយឲ្យយើងទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់(ខ.៥)។ ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងជួយ ឲ្យយើងថ្វាយការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ចំពោះបញ្ហាទាំងឡាយ ហើយទុកចិត្តថា…
Read articleមិនគ្រាន់តែនៅមានជំនឿ
ក្នុងខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៧ កងទ័ពរបស់លោកមូសូលីនី(Mussolini) នៃប្រទេសអ៊ីតាលី បានឈ្លានពានប្រទេសអេធីយ៉ូពី ធ្វើឲ្យបេសកជនទាំងអស់ ដែលកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះ ក្នុងតំបន់វ៉លឡាម៉ូ ត្រូវបង្ខំចិត្តគេចចេញពីប្រទេសអេធីយ៉ូពី។ ពួកគេបានបន្សល់ទុកគ្រីស្ទបរិស័ទតែ៤៨នាក់ ដែលទើបទទួលជឿព្រះថ្មីៗ និងមានតែកណ្ឌព្រះគម្ពីរម៉ាកុសប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់ចម្អែតវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ឲ្យមានការលូតលាស់។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានមនុស្សតែពីរបីនាក់ទេ ដែលចេះអានអក្សរ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកបេសកជនធ្វើដំណើរត្រឡប់មករកពួកគេវិញ ក្នុងពេល៤ឆ្នាំក្រោយមកទៀត ពួកគេក៏បានរកឃើញថា ពួកជំនុំមួយនោះ មិនគ្រាន់តែនៅបន្តរមានជំនឿប៉ុណ្ណោះ តែថែមទាំងកើនចំនួនដល់១ម៉ឺននាក់ទៀតផង! ពេលដែលសាវ័កប៉ុលត្រូវគេបង្ខំឲ្យចាកចេញពីទីក្រុងថែស្សាឡូនិច(មើល កិច្ចការ ១៧:១-១០) គាត់ចង់ដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទមួយក្រុមតូចនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច ដែលគាត់បានចាកចេញនោះ នៅបន្តមានជំនឿទៀតឬអត់(១ថែស្សាឡូនិច ២:១៧)។ ក្រោយមក ពេលដែលលោកធីម៉ូថេ ទៅសួរសុខទុក្ខពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច គាត់បាននាំដំណឹងទៅដល់សាវ័កប៉ុល នៅក្រុងអាថែន អំពី “សេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់”(៣:៦)។ ពួកគេបានក្លាយជា “គំរូល្អ” ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងតំបន់ជិតខាង ក្នុងស្រុកម៉ាសេដូនា និងស្រុកអាខៃ(១:៨)។ សាវ័កប៉ុលមិនដែលយកស្នាដៃ សម្រាប់ចំនួននៃពួកជំនុំដែលបានកើនឡើង ក្នុងការងាររបស់គាត់ឡើយ។ ហើយគាត់ក៏មិនបានថា ការនោះជាស្នាដៃរបស់អ្នកផ្សេងដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសើរដំកើងព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរ …
Read articleអ្នកជិតខាងនៅក្រៅរបងផ្ទះ
ពេលខ្ញុំ និងបងខាល(Carl) ដែលជាស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឃើញរបងផ្ទះនៅទីធ្លាចំហៀងផ្ទះរបស់យើង មានការបាក់បែក យើងក៏បានសម្រេចចិត្តរុះរើរបងនោះ ដើម្បីកុំឲ្យវាដួលរលំនៅថ្ងៃក្រោយ។ ការរុះរើរបងនោះ មានភាពងាយស្រួលគួរសមដែរ បានជាយើងរើវាចេញបានឆាប់រហ័ស នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក ពេលដែលបងខាល កំពុងបោសស្លឹកឈើ ក្នុងទីធ្លារបស់យើង មានស្រ្តីម្នាក់កំពុងបណ្តើរឆ្កែមួយក្បាលកាត់មុខផ្ទះយើង។ គាត់ក៏បានឈប់ ហើយប្រាប់យើងថា “ទីធ្លារបស់អ្នក មើលទៅស្រស់ស្អាតជាងពេលដែលវាមានរបង។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមិនទុកចិត្តរបងផ្ទះទេ”។ គាត់ក៏បានបកស្រាយប្រាប់យើងថា គាត់ចូលចិត្តការមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាជា “សហគមន៍” ដោយគ្មានរនាំងអ្វីរារាំងទំនាក់ទំនងនោះឡើយ។ យើងមានហេតុផលល្អៗជាច្រើន ដែលត្រូវមានរបងផ្ទះខាងសាច់ឈាម តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងមិនគួររស់នៅ ដោយគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់យើងឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា អ្នកជិតខាងរបស់យើង ចង់បានទំនាក់ទំនងជាសហគមន៍ ក្នុងតំបន់យើង។ ពួកជំនុំដែលខ្ញុំចូលរួមថ្វាយបង្គំ ជារៀងរាល់អាទិត្យ មានក្រុមសហគមន៍ ដែលជួបជុំគ្នាមួយសប្តាហ៍ម្តង ដើម្បីកសាងទំនាក់ទំនង និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង ជាមួយព្រះអម្ចាស់។ ពួកជំនុំដំបូង ក្នុងសម័យពួកសាវ័ក បានជួបជុំគ្នាជាប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងព្រះវិហារ(កិច្ចការ ២:៤៤,៤៦)។ ពួកគេមានការរួបរួមគ្នា ដោយមានចិត្តគំនិតតែមួយ ក្នុងការប្រកបគ្នា និងអធិស្ឋាន។ បើសិនជាពួកគេជួបការលំបាក នោះពួកគេមានបងប្អូនរួមជំនឿជួយជ្រោងគ្នាឡើង(សាស្តា…
Read articleការចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី
កាលពីជាង៨០ឆ្នំាមុន មានក្មេងប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំម្នាក់ បានអធិស្ឋានទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះនៃជីវិតរបស់គាត់។ ម្តាយរបស់គាត់បានសរសេរ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុថា “ថ្ងៃនេះ ឃ្លែ(Clair) បានចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី”។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ គឺជាឪពុករបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានហៅថ្ងៃដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ថាជាការចាប់ផ្តើមនៃដំណើរជីវិតរបស់គាត់។ ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណជាដំណើរការ ដែលមានរយៈពេល១ជីវិត គឺមិនមែនជាហេតុការណ៍ដែលកើតឡើង ក្នុងពេលតែម្តងជាសម្រេចនោះឡើយ។ ដូចនេះ តើអ្នកដែលទើបទទួលជឿព្រះ អាចមានសេចក្តីជំនឿ និងបន្តលូតលាស់ដោយរបៀបណា? ត្រង់ចំណុចនេះ មានការមួយចំនួន ដែលខ្ញុំបានសង្កេតឃើញមាន ក្នុងជីវិតរបស់ឪពុកខ្ញុំ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក។ គាត់បានអានព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ ដើម្បីបង្កើនការស្វែងយល់ដឹងរបស់គាត់អំពីព្រះ ហើយគាត់បានធ្វើឲ្យការអធិស្ឋានក្លាយជាផ្នែកមួយ ដែលគាត់មិនអាចអត់បាន ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់(១របាក្សត្រ ១៦:១១ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧)។ ជាការពិតណាស់ ការអានព្រះគម្ពីរ និងការអធិស្ឋានជួយឲ្យយើងមានការលូតលាស់ កាន់តែស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះ ហើយអាចជម្នះការល្បួងបានផង(ទំនុកដំកើង ១១៩:១១ ម៉ាថាយ ២៦:៤១ អេភេសូរ ៦:១១ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧ ១ពេត្រុស ២:២)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បានចាប់ផ្តើមបង្កើត “ផលផ្លែខាងវិញ្ញាណ” ក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ពេលដែលគាត់ថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះអង្គ ដោយជំនឿ និងការស្តាប់បង្គាប់(កាឡាទី…
Read article