គំនិតដែលគ្រហឹម
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានដើរលេងជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំ ក្នុងឧទ្យានប៊ីក ប៊ែន ក្នុងរដ្ឋតិចសាស់។ សព្វថ្ងៃនេះ ឧទ្យានមួយនេះបានក្លាយជាឧទ្យានជាតិហើយ ប៉ុន្តែ កាលពីសម័យមុន យើងមានការពិបាកក្នុងការធ្វើដំណើរណាស់។ មានពេលយប់មួយ ពេលដែលយើងកំពុងរៀបកន្លែងគេង មានប្តីប្រពន្ធមួយគូរបានមកជាមួយសត្វឆ្កែមួយក្បាល បានសុំបោះតង់នៅក្បែរយើងដែរ គ្រាន់បានជាគ្នា។ យើងក៏បានស្វាគមន៍ពួកគេ ហើយក៏បានចូលគេងរៀងៗខ្លួន។ ពួកគេក៏បានចងឆ្កែរពួកគេ នៅក្បែរតង់របស់ពួកគេ។ ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានកេះខ្ញុំឲ្យភ្ញាក់ ហើយបានបញ្ចាំងពិល ទៅកន្លែងងងឹត។ យើងក៏ឃើញពន្លឺពណ៌លឿងតូចៗដូចពន្លឺភ្លើងនៃភ្នែកជាច្រើនគូរ ដែលចាំងនឹងពន្លឺភ្លើងពិលពីចម្ងាយ។ មានសត្វឆ្កែចចកខៃយ៉ូទីជាច្រើនក្បាល កំពុងដើរចូលមករកសត្វឆ្កែ ដោយសំរឹបជើងជាន់ស្លឹកឈើលាន់ប្រោកៗ ទាំងគ្រហឹមផង។ យើងក៏បានដេញពួកវាចេញទៅបាត់អស់ ហើយអ្នកជិតខាងរបស់យើង ក៏បានដាក់ឆ្កែនៅក្នុងតង់របស់ខ្លួន តែយប់នោះ យើងនៅតែគេងភ្ញាក់ៗជានិច្ច។ ខ្ញុំច្រើនតែនឹកឃើញហេតុការណ៍ ដែលបានកើតឡើងយប់នោះ ពេលដែលខ្ញុំអានទំនុកដំកើងជំពូក៥៩ ដែលក្នុងនោះ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលពីរដងថា “គេត្រឡប់មកវិញរាល់តែល្ងាច គេលូដូចជាឆ្កែ ព្រមទាំងដើរក្រវែលទីក្រុង”(ខ.៦,១៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូល អំពីកងទ័ពរបស់ស្តេចសូល ដែលបានដេញតាមព្រះអង្គ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ បទគម្ពីរនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីគំនិតអវិជ្ជមាន ដែលបំបាក់ទឹកចិត្តខ្លួនឯង ដែលចេះតែវិលត្រឡប់មកគំរាមកំហែងខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀត គឺមិនខុសពីសត្វឆ្កែចចកដែលចូលមកនៅពេលយប់ ដោយសំរឹបជើងលាន់ប្រោកៗ ទាំងគ្រហឹមថា…
Read articleការហោះហើរ ត្រូវបានបញ្ជាក់
មានពេលមួយ ការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំតាមយន្តហោះ ទៅកាន់ក្រុងហ្វ្រែងហ្វ៊ត ត្រូវបានពន្យាពេល ដោយសារមានព្យុះរន្ទះ។ គេបានប្រាប់យើងថា យើងនឹងបានធ្វើដំណើរ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃស្អែក ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមកដល់ច្រកចូល គេបែរជាប្រាប់យើង ឲ្យនៅរង់ចាំជើងហោះហើរមួយទៀត ព្រោះជើងហោះហើរនោះបានពេញហើយ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើនេះគ្រាន់តែជាការជូនដំណឹងខុស ឬនេះជារបៀបដែលគេយករួចខ្លួន ពេលដែលមានការខកខានដំណើរ។ ពួកគេគួរតែប្រាប់អ្នកដំណើរអំពីការពិត តាំងពីដំបូង ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេមានការខកចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ ដែលព្រះអង្គមិនដែល ធ្វើការរបៀបនេះឡើយ។ ព្រះអង្គប្រាប់យើងយ៉ាងច្បាស់ អំពីរបៀបទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “គ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ”(រ៉ូម ៣:២៣)។ ជាដំបូង ព្រះអង្គបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីនិស្ស័យបាបរបស់មនុស្ស ក្នុងព្រះគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រទាននូវដំណោះស្រាយយ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ បទគម្ពីររ៉ូម ៣:២៤ បានចែងអំពីដំណោះស្រាយនេះ យ៉ាងដូចនេះថា “ដោយពឹងដល់ព្រះគុណទ្រង់ នោះយើងបានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារសេចក្តីប្រោសលោះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”។ ព្រះបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលគ្មានបាបសោះ ឲ្យមកសុគតដើម្បីលោះបាបយើង។ ការសុគតរបស់ទ្រង់ នៅលើឈើឆ្កាង បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការអត់ទោសបាប។ ដូចនេះ ដើម្បីឲ្យយើងបានរួចពីបាប…
Read articleមនុស្សដែលមានឥទ្ធិពល
បើសិនជាអ្នកស្រាវជ្រាវក្នុងប្រព័ន្ធហ្គូហ្គល(Google) អំពី “បុគ្គលដែលមានឥទ្ធិពល” នោះអ្នកនឹងឃើញឈ្មោះ “បុគ្គលដែលល្បីល្បាញបំផុត ក្នុងពិភពលោក” ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះផ្សេងៗ។ តាមធម្មតា បញ្ជីឈ្មោះទាំងនេះ រាប់បញ្ចូលឈ្មោះអ្នកដឹកនាំនយោបាយ ម្ចាស់មុខជំនួញ និងកីឡាករល្បីៗ ក៏ដូចជា បុគ្គលល្បីៗ ក្នុងផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត សិល្បះ និងការកម្សាន្ត។ តែអ្នកនឹងមិនឃើញឈ្មោះចុងភៅ និងអ្នកបោសសម្អាត ដែលបានធ្វើការបម្រើបុគ្គលល្បីឈ្មោះទាំងនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ថ្វីត្បិតតែចុងភៅ និងអ្នកបោសសម្អាត មានមុខនាទីតូចទៀបមែន តែពួកគេច្រើនតែមានឥទ្ធិពលមកលើបុគ្គលដែលខ្លួនបានបម្រើ។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងរឿងលោកមេទ័ពណាម៉ាន់ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីស្តេចពីរអង្គ និងហោរារបស់ព្រះ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១-១៥)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរឿងនេះ អ្នកបម្រើជាតួអង្គដ៏សំខាន់ ដែលបានប្រាប់លោកណាម៉ាន់ ឲ្យទៅទទួលការប្រោសឲ្យជា ពីជម្ងឺឃ្លង់ ដែលអាចធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់មុខនាទីជាមេទ័ព និងរងគ្រោះក្នុងជីវិត។ អ្នកបម្រើដ៏វ័យក្មេងរូបនោះ គឺជាឈ្លើយសឹក ដែលគេបានយកពីនគរអ៊ីស្រាអែលមក។ នាងបានប្រាប់ភរិយារបស់លោកណាម៉ាន់ថា មានហោរាម្នាក់ ក្នុងស្រុកសាម៉ារី ដែលអាចប្រោសគាត់ឲ្យជាពីជម្ងឺឃ្លង់បាន(ខ.២-៣)។ ពេលដែលហោរាអេលីសេប្រាប់លោកណាម៉ាន់ ឲ្យចុះទៅមុជទឹកទន្លេយ័រដាន់ លោកណាម៉ាន់ក៏បានខឹងនឹងលោកហោរ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើរបស់គាត់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យធ្វើតាមបង្គាប់របស់លោកហោរា។ ទីបំផុត លោកណាម៉ាន់ក៏បានជាពីរោគឃ្លង់ បានជាគាត់ប្រកាស់ថា “នៅផែនដីទាំងមូល…
Read articleសេចក្តីស្រឡាញ់ជាអ្វី?
ពេលដែលគេសួរក្មេងៗថា “សេចក្តីស្រឡាញ់ជាអ្វី?” ពួកគេមានចម្លើយល្អៗជាច្រើន។ សម្រាប់ណូអេ ដែលជាក្មេងមានអាយុ៧ឆ្នាំ គាត់បានឆ្លើយថា “សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាការដែលអ្នកនិយាយប្រាប់មនុស្សម្នាក់ថា អ្នកចូលចិត្តអាវគាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏ពាក់អាវនោះរាល់ថ្ងៃ”។ ចំណែកឯរេបិកា ដែលជាក្មេងស្រីមានអាយុ៨ឆ្នាំវិញ នាងបានឆ្លើយថា“ដោយសារជីដូនខ្ញុំមានជម្ងឺឈឺសន្លាក់ដៃជើង គាត់មិនអានឱនចុះ ដើម្បីធ្វើក្រចកជើងគាត់ទៀតទេ។ ដូចនេះ ជីតារបស់ខ្ញុំតែងតែធ្វើក្រចកជើងឲ្យគាត់ សូម្បីតែនៅពេលដែលដៃគាត់ឈឺសន្លាក់ដែរក៏ដោយ។ នោះហើយជាសេចក្តីស្រឡាញ់”។ រីឯយេស៊ិកាក៏មានអាយុ៨ឆ្នាំដែរ នាងបានឆ្លើយថា “អ្នកមិនគួរនិយាយថា អ្នកស្រឡាញ់គេឡើយ បើសិនជាអ្នកមិនពិតជាស្រឡាញ់គេទេនោះ។ តែបើអ្នកពិតជាស្រឡាញ់មែន អ្នកគួរតែនិយាយប្រាប់គេឲ្យបានច្រើនដង ដើម្បីកុំឲ្យគេភ្លេច”។ មានពេលខ្លះ យើងត្រូវរំឭកខ្លួនឯងថា ព្រះស្រឡាញ់យើង។ យើងច្រើនតែផ្តោតទៅលើទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត ហើយក៏សួរខ្លួនឯងថា ឯណាទៅសេចក្តីស្រឡាញ់? ប៉ុន្តែ បើសិនជាយើងបង្អង់ឈប់សិន ហើយពិចារណាអំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង នោះយើងនឹងនឹកចាំថា ព្រះស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ដែលព្រះអង្គជា សេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៤:៨-១០)។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៤ បានរៀបរាប់អំពី “ព្រះពរ” ដែលយើងទទួលបាន ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដូចតទៅ : ព្រះអង្គអត់ទោសបាបយើង(ខ.៣) ព្រះអង្គចម្អែតយើងដោយរបស់ល្អ(ខ.៥) ហើយសម្រេចកិច្ចការដ៏សុចរិត និងសេចក្តីយុត្តិធម៌(ខ.៨)។…
Read articleប្រាជ្ញារបស់ហ្វូងមនុស្ស
សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ប្រាជ្ញារបស់ហ្វូងមនុស្ស ជាសៀវភៅដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលក្នុងនោះ លោកចេមស៍ សួរូវេគី(James Surowiecki) ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ បានបង្ហាញអំពីទស្សនៈដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សវង្វេងបាន គឺទស្សនៈដែលបានយល់ឃើញថា “ហ្វូងមនុស្សដែលមានគ្នាច្រើន មានភាពឆ្លាតវ័យជាងមនុស្សដែលលេចធ្លោ ដែលមានគ្នាតិច ទោះបីជាមនុស្សដែលលេចធ្លោទាំងនោះ មានភាពវ័យឆ្លាត ពូកែដោះស្រាយបញ្ហាជាង ចេះលើកកម្ពស់ឲ្យមានទស្សនៈថ្មីៗ មានការសម្រេចចិត្តដែលឆ្លាតវ័យ ឬចេះព្យាករណ៍អំពីពេលអនាគតយ៉ាងណាក៏ដោយ”។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ បានធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងមនុស្សទាំងពីរក្រុមនោះ ក្នុងវិស្ស័យផ្សេងៗ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីវិស្ស័យវប្បធម៌ដែលពេញនិយម រហូតដល់វិស្ស័យនយោបាយ ហើយបានធ្វើការសន្និដ្ឋានជាមូលដ្ឋានថា “ហ្វូងមនុស្សដែលមានគ្នាច្រើន ច្រើនតែមានភាពត្រឹមត្រូវជាងមនុស្ស ដែលលេចធ្លោដែលមានគ្នាតិច។ ទ្រឹស្តីនេះមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែ គេអាចយកទ្រឹស្តីនេះមកពិភាក្សា ក្នុងពេលបោះឆ្នោតរើសអ្នកដឹកនាំប្រទេស ឬនៅពេលដែលគេបោះឆ្នោតឲ្យបេកជន ដែលប្រកួតក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ជាដើម”។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ប្រាជ្ញារួមរបស់ហ្វូងមនុស្ស មិនអាចឲ្យយើងទុកចិត្តបានគ្រប់ពេលឡើយ ហើយក៏អាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ(ម៉ាថាយ ៧:១៣-១៤) ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញារួមរបស់ហ្វូងមនុស្សអាចមានប្រយោជន៍ នៅពេលដែលប្រាជ្ញានោះត្រូវតាមព្រះបន្ទូលព្រះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ១១:១៤ បានចែងថា “ទីណាដែលឥតមានអ្នកប្រាជ្ញានាំមុខ នោះប្រជាជនរមែងដួលទៅ តែបើមានអ្នកប្រឹក្សាជាច្រើន នោះមានសេចក្តីសុខវិញ”។ ការរួមគ្នាតែមួយ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទមានប្រយោជន៍ណាស់ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមក នៅក្នុងការស្វែងរកប្រាជ្ញាពីព្រះ។…
Read articleក្បួនផ្តាច់ខ្លួនចេញ
អ្នកស្រីហ្គេល ប្ល៊ែង(Gail Blanke) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការបោះចោលរបស់ទ្រព្យ៥០ប្រភេទ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបង្ហាញនូវក្បួនទាំង៤ “សម្រាប់ដកខ្លួនចេញ” ដើម្បីជួយឲ្យមនុស្សបំបាត់ភាពច្របូកច្របល់ ក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ ក្បួនទី១ចែងថា “បើរបស់ទ្រព្យនោះ … ធ្ងន់ពេក ធ្វើឲ្យ រាំងស្ទះ ឬធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះខ្លួនឯង នោះចូរបោះវាចោល ឬប្រគល់វាឲ្យទៅអ្នកដទៃ ឬក៏លក់វាចោលទៅ ចូរបណ្តោយឲ្យវាចេញពីខ្លួនអ្នក ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀតចុះ។” ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំយល់ថា យើងក៏អាចប្រៀបធៀបក្បួនដកខ្លួនចេញខាងលើនេះ ទៅនឹងបញ្ហាខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវនៅជាប់នឹងអំពើបាបដែលយើងមាន ពីអតីតកាលឡើយ។ ពួកបងប្អួនប្រុសរបស់លោកយ៉ូសែបបានរងទុក្ខ ដោយសារអំពើបាបរបស់ខ្លួន អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានលក់លោកយ៉ូសែប ឲ្យធ្វើជាទាសករ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក ពួកគេក៏បាននឹកចាំ អំពីភាពព្រៃផ្សៃដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តនោះ ហើយខ្លាចយ៉ូសែបសងសឹក(ខ.១៦-១៧)។ ក្រោយមក យ៉ូសែបបានធ្វើល្អចំពោះពួកគេ ដោយចិត្តមេត្តា ហើយក៏បានបញ្ជាក់ពួកគេថា គាត់នឹងមិនសងសឹកឡើយ តែពួកគេនៅតែខ្លាចយ៉ូសែបដដែល(៤៥:៤-១៥)។ មានមនុស្សជាច្រើន នៅតែរស់នៅជាមួយនឹងកំហុសដែលខ្លួនបានធ្វើតាំងពីយូរមកហើយ ទោះបីជាបានទទួលសេចក្តីមេត្តា និងការអត់ទោស ពីអ្នកដែលខ្លួនបានធ្វើខុសចំពោះហើយក៏ដោយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេរីភាពដ៏ពិតកើតមាន ពេលដែលយើងលន់តួបាបនៅចំពោះព្រះ។ ព្រះអង្គអត់ទោសបាបយើង(១យ៉ូហាន ១:៩) ហើយញែកយើងចេញពីបាបនោះ (ទំនុកដំកើង…
Read article