ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ព្យុះ
ប្រជាជនសម័យបុរាណ នៅក្នុងនគរអ័ស៊ូម(Axum) ដែលមានទីតាំងនៅជាប់នឹងសមុទ្រក្រហម ដែលសព្វថ្ងៃនៅក្នុងប្រទេសអេធីយ៉ូពី បានរកឃើញថា ខ្យល់ព្យុះមូសុងដែលបក់បោកមកខ្លាំង អាចត្រូវបានគេប្រើជាប្រយោជន៍ ដោយប្រើក្តោងនាវា ដើម្បីឲ្យខ្យល់ព្យុះនោះរុញនាវាឲ្យលឿនទៅមុន។ ពួកគេមិនបានខ្លាចខ្យល់ និងភ្លៀងដែលមានកម្លាំងខ្លាំងនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានរកឃើញវិធីបើកនាវាកាត់តាមព្យុះនោះទៅវិញ។ យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧ បានធ្វើឲ្យយើងនឹកស្រមៃឃើញ ការដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យមានព្យុះភ្លៀង ក្នុងជីវិតយើង ហើយជួយឲ្យយើងអាចធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត កាត់តាមព្យុះនោះ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ទ្រង់បង្គាប់ទៅ នោះក៏កើតមានខ្យល់ព្យុះ ដែលបណ្តាលឲ្យរលកកំរើកឡើង … គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ”(ទំនុកដំកើង ១០៧:២៥,២៨)។ ការដែលយើងទុកចិត្តការដឹកនាំរបស់ព្រះ ពេលយើងមានការពិបាក គឺជាអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនយើង ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ បទគម្ពីរហេព្រើ ជំពូក ១១ បានរៀបរាប់អំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលប្រើបញ្ហារបស់ខ្លួន ជាឱកាសដើម្បីប្រើជំនឿរបស់ខ្លួន និងដើម្បីពិសោធនឹងព្រះគុណ ការផ្គត់ផ្គង់ និងការប្រោសលោះរបស់ព្រះ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះគេបានឈ្នះនគរដទៃ បានសំរេចការសុចរិត បានទទួលសេចក្តីសន្យា បានបិទមាត់សិង្ហ បានពន្លត់អំណាចភ្លើង បានរួចពីមុខដាវ បានមានកំឡាំងក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ ក៏ត្រឡប់ជាពូកែក្នុងចំបាំង”(ខ.៣៣-៣៤)។ ក្នុងការរស់នៅ…
Read articleអ្នកជំពាក់
កាលនៅជាយុវជន លោករ៉ូបឺត រ៉ូប៊ិនសិន(Robert Robinson ឆ្នាំ ១៧៣៥-១៧៩០) ចូលចិត្តបង្កររឿងជាមួយមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ បានជាមានគេដំណាលរឿងរបស់គាត់ថា ពេលគាត់មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់បានស្តាប់លោកចច វ៉ាយហ្វៀល(George Whitefield) អធិប្បាយព្រះបន្ទូល ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៣:៧ ហើយគាត់ក៏ដឹងថា គាត់ត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានកែប្រែជីវិតរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយព្រះបន្ទូល។ គាត់ក៏បាននិពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធជាច្រើន ដែលក្នុងនោះ មានបទដ៏ល្បីល្បាញមួយ មានចំណងជើងថា “សូមយាងចូលមក ឱព្រះដ៏មានពរ”។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើង និងបានជញ្ជឹងគិតអំពីឃ្លាចុងក្រោយនៃទំនុកបរិសុទ្ធនេះ ដែលគាត់បានសរសេរថា “ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំជំពាក់ព្រះគុណដ៏ធ្ងន់របស់ទ្រង់!” ទំនុកបរិសុទ្ធនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការដែលសាវ័កប៉ុលបង្រៀនថា “សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទបង្ខំយើងខ្ញុំ … គឺដើម្បីឲ្យពួកអ្នកដែលរស់នៅ មិនរស់សំរាប់តែខ្លួនឯងទៀត គឺរស់សំរាប់ព្រះអង្គ ដែលសុគតជំនួសគេ ហើយបានរស់ឡើងនោះវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៤-១៥)។ យើងមិនអាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យទទួលបានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ។ តែដោយសារទ្រង់បានប្រទានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណមកយើង នោះយើងត្រូវស្រឡាញ់ទ្រង់វិញ ដោយរស់នៅថ្វាយទ្រង់! នៅក្នុងការរស់នៅថ្វាយទ្រង់ យើងមានការសំខាន់ៗជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ ដែលខ្ញុំមិនអាចរៀបរាប់អស់នៅពេលនេះ ដែលមានដូចជា ការចូលទៅជិតទ្រង់ ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់…
Read articleការលះបង់ដ៏ពិត
លោកអេរិក ស្ថិតក្នុងចំណោមបណ្តាបុរសដ៏ល្អ ក្នុងសហគមន៍។ ក្នុងនាមជាមន្រ្តីប៉ូលីសម្នាក់ គាត់បានចាត់ទុកការងាររបស់គាត់ ជាការបម្រើសម្រាប់សហគមន៍របស់គាត់ ហើយមានការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះការបម្រើនោះ ទោះជាត្រូវលះបង់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ គេអាចដឹងថា គាត់ពិតជាមានបំណងចិត្តដូចនេះមែន ដោយគ្រាន់តែមើលទៅទូដាក់ឥវ៉ាន់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ នៅប៉ុស្ត៍ប៉ូលីស ដែលនៅលើនោះគាត់បានបិទខគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៣។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះអម្ចាស់នៃយើង មានបន្ទូលថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ត្រង់ចំណុចនេះ មិនគ្រាន់តែជាគោលការណ៍ដ៏ប្រសើរប៉ុណ្ណោះឡើយ។ បទគម្ពីរនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលលោកអេរិកមានចំពោះភារកិច្ចរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាមន្ត្រីប៉ូលីស ដែលនាំឲ្យគាត់មានការលះបង់ដ៏ធំផុត គឺនៅពេលដែលគាត់បានពលីជីវិត ក្នុងការបំពេញភារៈកិច្ចការពារសន្តិសុខសង្គម។ នេះជាការបង្ហាញចេញនូវចិត្តដែលមានការលះបង់ដ៏ពិត។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដ៏មានអំណាច ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៣ ជាច្រើនម៉ោងក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានលះបង់ព្រះជន្ម ដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលនោះមែន។ កាលនោះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលអំពីការលះបង់នេះ មកកាន់ពួកសិស្សទ្រង់ ក្នុងបន្ទប់ខាងលើ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា នៅសួនច្បារកេតសេម៉ានី គឺនៅមុនពេលគេយកទ្រង់ទៅកាត់ទោសដោយអយុត្តិធម៌ ហើយទ្រង់ក៏ត្រូវគេយកទៅឆ្កាង នៅចំពោះមុខបណ្តាជន ដែលកំពុងចម្អកឲ្យទ្រង់។ ក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះយេស៊ូវអាចគេចចេញពីការរងទុក្ខ ការធ្វើទារុណកម្ម និងភាពសាហាវព្រៃផ្សៃនោះ។ ទ្រង់គ្មានបាបសូម្បីតែបន្តិច…
Read articleស្រុកដែលនៅនគរស្ថានសួគ៌
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងសិក្សានៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំនិងមិត្តភ័ក្រជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បាននាំគ្នាជិះសេះម្នាក់មួយៗ កម្សាន្ត នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ។ យើងបានជិះសេះយឺតៗ ដោយគ្មានគោលដៅ កាត់តាមវាលដែលមានផ្កាព្រៃដុះ និងព្រៃដង្គំ។ ពេលដែលយើងទាញបង្ហៀរបញ្ជាសេះពីរក្បាលនោះ ឲ្យដើរទៅរកជង្រុក ដែលនៅក្បែផ្ទះ ពួកវាបោលទៅយ៉ាងលឿន ដូចគ្រាប់រ៉ុកកែត។ សេះរបស់យើង គឺដូចជាមិត្តភ័ក្ររបស់យើងអញ្ចឹង។ ពួកវាដឹងថា ពេលនោះជាពេលញាំអាហារពេលល្ងាច និងជាពេលដែលយើងត្រូវដុសលាងខ្លួនវា បានជាពួកវាដូចជាអន្ទះសារណាស់។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ផ្ទះដ៏ពិតរបស់យើង គឺនៅនគរស្ថានសួគ៌(ភីលីព ៣:២០)។ តែជួនកាលសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើងបាននាំយើង ឲ្យងាកម្តងទៅឆ្វេង ម្តងទៅស្តាំ។ យើងអរសប្បាយនឹងអំណោយទានល្អៗ ដែលព្រះប្រទាន ដូចជា គ្រួសារ កូន ចៅ ការធ្វើដំណើរ អាជីព និងមិត្តភ័ក្រជាដើម។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យផ្តោតទៅលើ “សេចក្តីដែលនៅខាងលើ”វិញ(កូល៉ុស ៣:១-២)។ សេចក្តីដែលនៅខាងលើ អាចរាប់បញ្ចូលផលប្រយោជន៍នៃនគរស្ថានសួគ៌ ដែលយើងមើលមិនឃើញ ដូចជា : ព្រះវត្តមានដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ(វិវរណៈ ២២:៣-៥) ការសម្រាកជារៀងរហូត(ហេព្រើ ៤:៩) និងកេរមរតកដ៏អស់កល្បជានិច្ច(១ពេត្រុស ១:៤)។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំបានឃើញគេសរសេរថា “អ្នកជឿព្រះចង់បានកេរមរតកនៅស្ថានសួគ៌ ហើយកាលណាពួកគេមានជំនឿកាន់តែខ្លាំង…
Read articleអ្នកគង្វាលដ៏ល្អបំផុត
ក្នុងរដូវផ្ការីក អ្នកគង្វាលចៀមនៅរដ្ឋអ៊ីដាហូ បានបណ្តើរហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ពីតំបន់ទំនាប ទៅតំបន់ភ្នំ។ ពេលនោះ មានសត្វចៀមរាប់ពាន់ក្បាល បានឆ្លងកាត់ផ្លូវថ្មល់ ចូលទៅតំបន់ខ្ពង់រាប ដែលមានវាលស្មៅនារដូវក្តៅ កំពុងរង់ចាំ។ កាលពីសប្តាហ៍មុន ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជាមួយភរិយារបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ឃើញចៀមមួយហ្វូងនៅលើភ្នំ។ សត្វចៀមទាំងនោះក៏កំពុងនៅក្នុងវាលស្មៅ ដែលមានទឹកអូរមួយខ្សែ កំពុងហូរគ្រឿនៗ ទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ត្រកាលនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹងចាំអំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកគង្វាលរបស់ហ្វូងចៀម ដែលខ្ញុំឃើញនោះ កំពុងនៅទីណា? មានចៀមមួយក្បាលហាក់ដូចជា នៅតែឯង ហើយបន្ទាប់ពីយើងធ្វើដំណើរឆ្ងាយពីចៀមនោះបន្តិច យើងក៏ឃើញវាដើរទៅរកទឹកអូរ ដែលនៅឆ្ងាយ។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានឮសម្លេងហួចពីលើភ្នំមក។ ពេលយើងមើលទៅលើ យើងក៏ឃើញអ្នកគង្វាលកំពុងអង្គុយនៅលើទួល មើលហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួនពីលើមក។ មានឆ្កែភ្នំមួយក្បាល និងឆ្កែគង្វាលពីរក្បាល នៅក្បែរគាត់។ សត្វឆ្កែទាំងនោះក៏បានឆ្លើយតបនឹងសម្លេងស៊ីញូរបស់អ្នកគង្វាល ដោយរត់ចុះមកពីលើមក ហើយគៀងចៀមដែលកំពុងវង្វេងនោះ ឲ្យត្រឡប់មកចូលហ្វូងរបស់វាវិញ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះអម្ចាស់ ដែលជាអ្នកគង្វាលដ៏ល្អ ទ្រង់ក៏កំពុងមើលថែរអ្នកផងដែរ។ ទោះបីជាអ្នកមិនអាចមើលទ្រង់ឃើញ ក៏ទ្រង់នៅតែអាចមើលឃើញអ្នក! ទ្រង់ស្គាល់ឈ្មោះអ្នក ហើយស្គាល់អ្នកគ្មានកន្លែងចន្លោះ។ អ្នកជាសត្វចៀម ដែលនៅវាលស្មៅរបស់ទ្រង់ (អេសេគាល ៣៤:៣១)។ ព្រះបានសន្យាថា ទ្រង់នឹង…
Read articleអាហារថ្ងៃត្រង់ ដែលមិនបានញាំ
ខ្ញុំយល់ថា អាហារមិនគ្រាន់តែសម្រាប់បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើងប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ជាផ្នែកមួយនៃជីវិត ដែលអាចឲ្យយើងអរសប្បាយ យ៉ាងអស្ចារ្យ! ខ្ញុំចូលចិត្តអង្គុយ នៅកន្លែងដែលគេបានរៀបអាហារយ៉ាងរៀបរយ ជាពិសេស នៅពេលដែលខ្ញុំឃ្លាន។ ពេលនោះខ្ញុំស្រមៃឃើញថា ពួកសាវ័កកំពុងឃ្លានអាហារថ្ងៃត្រង់ ពេលដែលពួកគេត្រឡប់មករកព្រះយេស៊ូវ នៅកន្លែងអណ្តូងទឹក ដែលពេលនោះ ទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលជាមួយស្រ្តីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់។ ពួកគេទូលទ្រង់ថា “លោកគ្រូ អញ្ជើញពិសា”(យ៉ូហាន ៤:៣១)។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលតបថា “ខ្ញុំមានអាហារសំរាប់ទទួលទានហើយ គឺជាអាហារដែលអ្នករាល់គ្នាមិនស្គាល់”(ខ.៣២) ដូច្នេះ ពួកសិស្សសួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា មានអ្នកណាយកអ្វីមកជូនលោកពិសាដែរឬអី (ខ.៣៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ ថាតើពួកសិស្សរវល់តែគិតអំពីអាហារពេកឬ បានជាពួកគេមិនអាចមើលឃើញអ្វីក្រៅពីការញាំអាហារ ។ ពួកគេមិនបានយល់អំពីសារសំខាន់ នៃការអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង នៅពេលនោះឡើយ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់ព្រះយេស៊ូវ “គឺត្រង់ការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ដែលចាត់ឲ្យទ្រង់មក ព្រមទាំងបង្ហើយការរបស់ទ្រង់នោះឯង”(ខ.៣៤)។ ទ្រង់បានផ្តោតទៅលើសេចក្តីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់ស្រ្តីម្នាក់នេះ ព្រោះមានតែទ្រង់ទេដែលអាចបំពេញសេចក្តីត្រូវការនោះបាន។ យើងងាយនឹងរវល់តែគិតពីសេចក្តីត្រូវការ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ តែព្រះយេស៊ូវអញ្ជើញឲ្យយើងចេះគិត តែមិនមែនគិតតែពីប្រយោជន៍របស់យើង ដែលគ្រាន់តែដូចជាអាហារថ្ងៃត្រង់ដ៏តូចតាចនោះឡើយ តែឲ្យបើកភ្នែក មើលទៅវិញ្ញាណដែលកំពុងស្វែងរកចម្លើយ សម្រាប់សេចក្តីត្រូវការដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់ខ្លួន។ ដូចនេះ សូមយើងចូលរួមជាមួយព្រះយេស៊ូវ នៅកន្លែងអណ្តូងទឹកនោះ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ប្រើអ្នក ដើម្បីប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ…
Read article