មិត្តភាព
មិត្តភាព គឺជាអំណោយដ៏ធំបំផុត ក្នុងមួយជីវិតមនុស្ស។ មិត្តភ័ក្រដ៏ពិតខំស្វែងរករបស់ល្អ ដល់មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្លួន ពោលគឺរបស់ដែលល្អបំផុត ដែលជាការស្គាល់ព្រះ និងការស្រឡាញ់ព្រះអង្គអស់ពីចិត្ត អស់ពីគំនិត និងអស់ពីព្រលឹង។ លោកគ្រូគង្វាលជនជាតិអាឡឺម៉ង់ម្នាក់ និងលោកដេទ្រិច បុនហូហ្វ័រ(Dietrich Bonhoeffer) ដែលបានស្លាប់ដោយសារការបៀតបៀន បានមានប្រសាសន៍ថា “គោលបំណងល្អបំផុត ដែលយើងមានចំពោះមិត្តភ័ក្រ គឺត្រូវស្របតាមបំណងព្រះហប្ញទ័យដែលព្រះមាន ចំពោះពួកគេ”។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ មិត្តភាពដែលយ៉ូណាថាន មានជាមួយដាវីឌ ជាគំរូនៃមិត្តភាពដ៏ពិត។ នៅពេលដាវីឌកំពុងគេចខ្លួច ហើយលាក់ខ្លួន នៅក្នុងវាលរហោស្ថានសីភ “ស្តេចសូលទ្រង់បានចេញមករកជីវិតគាត់” (១សំាយូអែល ២៣:១៥)។ យ៉ូណាថានក៏បានចេញទៅព្រៃហូរ៉េសទៅរកដាវីឌ។ ចំណុចសំខាន់នៃសាច់រឿងនេះ គឺស្ថិតនៅលើបំណងចិត្ត ដែលយ៉ូណាថានមានចំពោះដាវីឌ ដែលបានបង្ហាញចេញ តាមរយៈការដែលគាត់ជួយដាវីឌ ស្វែងរកកម្លាំងមកពីព្រះអង្គ និង“ជួយចម្រើនឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះឡើង” (ខ.១៦)។ នេះហើយជា អត្ថន័យនៃមិត្តភាពរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទនោះ។ មិត្តភាពរបស់គ្រីស្ទីបរិស័ទ គឺលើសពីការគិតប្រយោជន៍រួម លើសពីការស្រឡាញ់ ភាពឆ្លាតវៃ ហើយលើសពីការយល់ចិត្ត និងការសើចសប្បាយជាមួយគ្នា ព្រោះគ្រីស្ទបរិស័ទមានគោលបំណងដ៏សំខាន់បំផុត ដែលចង់សាបព្រោះព្រះបន្ទូល ដែលនាំមកនូវជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ក្នុងជីវិតអ្នកដទៃ ដោយឲ្យពួកគេនឹកចាំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះ និងធ្វើឲ្យមានភាពស្រស់ស្រាយ ក្នុងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ដោយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់…
Read articleការប្រើព្រះបន្ទូលខុសបរិបទ
មានពេលមួយ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានចាប់ផ្តើម ថ្លែងពាក្យអស់សង្ឃឹមជាបន្តបន្ទាប់ ធ្វើឲ្យមិត្តភ័ក្រ ទាំងឡាយ មានការបារម្ភអំពីគាត់ ហើយក៏បានផ្តល់យោបល និងលើកទឹកចិត្តគាត់។ តែបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានដឹងថា តាមពិត គាត់គ្រាន់តែចង់លេងសើច ដោយដកស្រង់អត្ថបទចម្រៀង យកមកអានខុសបរិបទ ដើម្បីចាប់ផ្តើមការសន្ទនាប៉ុណ្ណោះ។ មិត្តភ័ក្ររបស់គាត់បានព្យាយាមជួយគាត់ តែពួកគេគ្រាន់តែបានខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា ក្នុងការជួយផ្តល់ជំនួយ ដែលគាត់មិនត្រូវការ និងក្នុងការឲ្យយោបល់ដែលគាត់មិនចង់បាន។ ការដែលគាត់ថ្លែងពាក្យសម្តីលេងសើច ធ្វើឲ្យគេយល់ច្រឡំ នៅពេលនោះ មិនបាននាំឲ្យមានផលវិបាក ដែលធ្ងន់ធ្ងរឡើយ តែការនេះអាចនាំឲ្យមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរបាន។ ព្រោះថា ការដែលយើងចំណាយពេលឆ្លើយតប ចំពោះតម្រូវការក្លែងក្លាយរបស់នរណាម្នាក់ អាចធ្វើឲ្យយើងមិនអើរពើរចំពោះតម្រូវការដ៏ពិតរបស់មនុស្សម្នាក់ទៀត។ អ្នកខ្លះយកពាក្យសម្តីមកប្រើខុសបរិបទ ក្នុងបំណងទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ ឬដើម្បីយកឈ្នះ ក្នុងជម្លោះណាមួយ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះទៀត មានបំណងអាក្រក់តែម្តង។ ពួកគេបំភ្លៃការពិត ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្លួនមានអំណាចមកលើអ្នកដទៃ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពួកគេមិនត្រឹមតែបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងដល់ព្រលឹងមនុស្សទៀតផង។ ពេលណាមនុស្សយើងប្រើពាក្យសម្តី ដើម្បីកេងប្រយោជន៍ពីអ្នកដទៃ ឲ្យពួកគេធ្វើអ្វីមួយ ឬធ្វើការដែលអាក្រក់ជាងនោះទៀត ហើយពេលណាគេដកស្រង់អត្ថបទគម្ពីរ យកមកប្រើខុសបរិបទ ដើម្បីជំរុញឲ្យអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តខុស នោះយើងអាចការពារខ្លួនយើង ដោយស្វែងយល់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានមានបន្ទូលយ៉ាងណាខ្លះ នៅក្នុងបទគម្ពីរនោះ។…
Read articleផែនដីរបស់ព្រះបិតានៃយើង
កាលអាមេនដា បេណាវីឌ(Amanda Benavides) រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យភញឡូម៉ា ណាហ្សារីន ក្នុងក្រុងសេនឌីហ្គូ ក្នុងឆ្នាំទី២ នៅក្រុងសាន់ឌីអេហ្គុ រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា នាងបានចាប់ផ្តើមគិតសារឡើងវិញ អំពីភារៈកិច្ចរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលព្រះបានប្រទាន ឲ្យមើលថែរផែនដីនេះ។ ពេលអាមេនដាធំដឹងក្តីឡើង នាងគិតថា ការយល់ដឹងអំពីបរិស្ថាននៅជុំវិញខ្លួននាង គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការគិតរបស់នាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលនាងបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យគិតពិចារណាអំពីតួនាទីរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងការមើលថែភពផែនដីនេះ ជាពិសេស ពេលដែលនាងដឹងថា ការមើលថែរផែនដីនេះ មានការទាក់ទងនឹងការឈោងចាប់មនុស្សដែលមានសេចក្តីត្រូវការខ្លាំងបំផុត។ ការមើលថែរផែនដីដ៏ស្រស់បំព្រង ដែលព្រះបានប្រទានមកយើង និងការមើលថែមនុស្ស នៅក្នុងផែនដី ជាការបង្ហាញពីការគោរពកោតខ្លាចចំពោះព្រះ ហើយការនេះក៏ផ្អែកលើគោលការណ៍ពីរយ៉ាងរបស់ព្រះគម្ពីរ។ តាមគោលការណ៍ទីមួយ ផែនដីជារបស់ព្រះអម្ចាស់ (ទំនុកដំកើង ២៤:១-២)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងលើកដំកើងស្នាព្រះហស្ត និងសរសើរដំកើងការដែលទ្រង់ជាម្ចាស់នៃផែនដី។ ព្រះអង្គជាម្ចាស់លើស្ថានសួគ៌ ផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ។ ព្រះអង្គបានបង្កើតរបស់ទាំងនោះមក ហើយគ្រប់គ្រងលើទាំងអស់(៩៣:១-២) ហើយព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះស្នាព្រះហស្តទ្រង់(ម៉ាថាយ ៦:២៦-៣០)។ តាមគោលការណ៍ទីពីរ ព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើង មានការទទួលខុសត្រូវ ចំពោះសុខុមាលភាពនៃផែនដី (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៨)។ ការនេះរាប់បញ្ចូលការឲ្យតម្លៃ និងការថែរក្សាចំពោះធម្មជាតិ (លេវីវិន័យ ២៥:២-៥,១១;…
Read articleមានបន្ទុកធ្ងន់ពេក
ពេលដែលខ្ញុំបញ្ឆេះរថយន្ត នាព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ពេលដែលមេឃនៅងងឹតនៅឡើយ ខ្ញុំកត់សម្គាល់ឃើញថា ភ្លើងសញ្ញាខ្សែក្រវាត់សុវត្ថិភាពលោតឡើង នៅលើតាបឡូរបស់ឡាន។ ខ្ញុំបានដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ហើយ តែហេតុអ្វីបានជាវា នៅតែចេញសញ្ញាដូចនេះទៀត។ ខ្ញុំក៏ពិនិត្យមើលទ្វារ ដោយបើក ហើយបិទវាម្តងទៀតឲ្យជាប់។ ខ្ញុំពាក់ខ្សែក្រវាត់សុវត្ថិភាពសាឡើងវិញ។ តែភ្លើងសញ្ញានៅតែលោតឡើងដដែល។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងពីមូលហេតុ ពេលដែលខ្ញុំលើកកាបូបរបស់ខ្ញុំឡើង ចេញពីកៅអីអង្គុយ ដែលនៅខាងស្តាំដៃខ្ញុំ ឲ្យផុតខ្ពស់បន្តិច រំពេចនោះ ភ្លើងសញ្ញានោះក៏រលត់ទៅវីញ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏សន្និដ្ឋានថា ទម្ងន់របស់ទូរស័ព្ទដៃ នំប៉័ង៣ដុំ សៀវភៅគ្របរឹងមួយក្បាល និងអាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្ញុំដែលបានដាក់ក្នុងកាបូបធំនោះ មានទម្ងន់សរុបស្មើនឹងទម្ងន់ខ្លួនរបស់អ្នកដំណើរដ៏តូចល្អិតម្នាក់។ ហេតុនេះហើយបានជាចេញភ្លើងសញ្ញាខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាពយ៉ាងដូចនេះ។ ខ្ញុំមិនពិបាកនឹងរើបន្ទុក ចេញពីក្នុងការបូបឥវ៉ាន់នោះ ឡើង ប៉ុន្តែ ក្នុងជីវិតយើង មានបន្ទុកខ្លះមិនងាយស្រួល នឹងឲ្យយើងដកចេញ ដូចនេះឡើយ។ បន្ទុកធ្ងន់នៃជីវិតជាប់ទាក់ទងនឹងទម្ងន់របស់ព្រះវិញ្ញាណយើង។ ព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញយើងម្នាក់ៗ ឲ្យផ្ទេរបន្ទុកគ្រប់យ៉ាងដល់ទ្រង់ ទោះបីជាបន្ទុកនោះធ្វើឲ្យយើងងើបមិនរួច ដូចជាសេចក្តីកំហុស ដែលធ្វើឲ្យស្តេចដាវីឌមានទុក្ខអំពុល (ទំនុកដំកើង ៣២:១-៦) ឬដូចជាការភ័យខ្លាច ដែលលោកពេត្រុសធ្លាប់មាន(ម៉ាថាយ ២៦:២០-៣៥) ឬក៏ជាការសង្ស័យ ដែលលោកថូម៉ាសមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ(យ៉ូហាន…
Read articleឱក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនបោះបង់ចោលខ្ញុំ
សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាចំនុចស្នូលនៃទំនាក់ទំនងដែលជោគជ័យ។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងយ៉ាងច្បាស់ថា យើងត្រូវរស់នៅជាមនុស្ស ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីដួងចិត្ត និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចជាខ្លួនឯង ព្រមទាំងស្រឡាញ់សត្រូវផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងពិបាកស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា គេមិនស្រឡាញ់យើង។ សម្រាប់កុមារ ឬប្តីប្រពន្ធដែលមិនបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ ពីឪពុកម្តាយ ឬពីប្តីប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ហើយឪពុកម្តាយដែលកំពុងរស់នៅដាច់ឆ្ងាយ ពីកូនៗខ្លួន ពួកគេសុទ្ធតែយល់ អំពីការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ដោយសារការរស់នៅដែលខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់។ ដូច្នេះ អ្នកដែលកំពុងត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ពីអ្នកដទៃ អាចមានអំណរឡើង ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះបានស្រឡាញ់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ ចូរគិតពិចារណា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមក នៅលើឈើឆ្កាង សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ចូរជញ្ជឹងគិត អំពីការពិតដែលថា ប្រសិនបើអ្នកទុកចិត្តលើព្រះអង្គ នោះសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះអង្គគ្របដណ្តប់កំហុស និងបរាជ័យរបស់យើង ហើយអ្នកបានទទួលការគ្របដណ្តប់ ដោយសេចក្តីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់(រ៉ូម ៣:២២-២៤)។ ចូរពិចារណាអំពីសេចក្តីពិតដែលចែងថា គ្មានអ្វីមួយអាចបំបែកយើងចេញពីក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះឡើយ(៨:៣៩)។ ចូរឱបក្រសោបយកផែនការនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់អនាគតរបស់យើង ដែលនឹងឲ្យយើងបានទទួលនូវសេចក្តីស្រឡាញ់អស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ នៅពេលលោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា “ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក” នោះគាត់ក៏បានហៅយើងថា “ពួកស្ងួនភ្ងា” ផងដែរ(១យ៉ូហាន ៤:១១ និង ៣:១-២)។ ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណាហើយ…
Read articleក្តីសង្ឃឹមគឺសម្រាប់
ទោះ បីជាខ្ញុំព្យាយាមទប់ខ្លួន មិនឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការអ្វីដែលកើតមានឡើង នៅពេលបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការហួសចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញពាក្យដែលគេបោះពុម្ភនៅលើអាវយឺតរបស់ស្រ្តីមា្នក់ ដែលដើរកាត់មុខខ្ញុំនៅផ្សារទំនើបមួយ។ អាវយឺតរបស់នាង មានពាក្យសរសេរធំៗពីលើថា “សេចក្តីសង្ឃឹម គឺសម្រាប់មនុស្សភ្លើប៉ុណ្ណោះ”។ ជាការពិតណាស់ ការដែលយើងឆាប់ទុកចិត្តគេពេក អាចជាការល្ងង់ខ្លៅ និងងាយនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ការខកចិត្ត និងការឈឺចិត្ត អាចកើតចេញពីការមានគំនិតវិជ្ជមានពេក ដោយមិនសមហេតុផល។ ប៉ុន្តែ ការដែលយើងមិនព្រមឲ្យខ្លួនយើងមានក្តីសង្ឃឹម នឹងនាំឲ្យយើងមានទុក្ខព្រួយ ហើយមានការយល់ខុសអំពីជីវិត។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះអម្ចាស់ មានលក្ខណៈពិសេស ព្រោះជាការទុកចិត្តលើព្រះ និងទុកចិត្តលើកិច្ចការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើ ក្នុងលោកិយនេះ និងក្នុងជីវិតយើង។ នោះហើយជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា ពិតជាត្រូវការនោះ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីហេព្រើរបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ អំពីសារសំខាន់នៃសេចក្តីសង្ឃឹម យ៉ាងដូចនេះថា “ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្តីបន្ទាល់របស់សេចក្តីសង្ឃឹមនោះឥតរវើរវាយ ដ្បិតព្រះដែលបានសន្យានោះ ទ្រង់ស្មោះត្រង់”(ហេព្រើរ ១០:២៣)។ ការមានសេចក្តីសង្ឃឹមលើព្រះ មិនមែនជារឿងល្ងង់ខ្លៅនោះទេ ពីព្រោះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ។ យើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលយើងបានទទួលក្នុងអង្គព្រះគ្រីស្ទ ព្រោះព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់។ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់ មិនថាយើងប្រឈមមុននឹងបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ទាំងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងជារៀងរហូតតទៅ។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង មានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅក្នុងលក្ខណៈសម្បត្តិនៃភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលបានស្រឡាញ់យើងដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។…
Read article