សហព័ន្ធទៀងត្រង់
មានកីឡាករមួយក្រុម ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះឲ្យក្រុមរបស់ខ្លួនថា សហព័ន្ធទៀងត្រង់ ប៉ុន្តែ តាមពិត កីឡាករមួយក្រុមនេះគ្រាន់តែជាបុរសមួយក្រុម ដែលមកជួបជុំគ្នា នៅពេលអាហារថ្ងៃត្រង់ ដើម្បីលេងបាល់បោះប៉ុណ្ណោះ។ ពេលកីឡាករប្រកួតម្តងៗ ពួកគេមិនខ្លាចការត្មេះតិះដៀល ទាំងព្យាយាមជៀសវាងកំហុសណាមួយ ដែលធ្វើឲ្យទស្សនិកជនផ្ទុះកំហឹង ហើយអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺពួកគេព្យាយាមប្រកួតដោយយុត្តិធម៌ និងបង្ករនូវភាពសប្បាយរីករាយ។ ពួកគេចូលចិត្តប្រកួតប្រជែង ហើយមិនចង់ចាញ់គេទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេសុទ្ធតែទទួលស្គាល់ថា ភាពទៀងត្រង់ និងភាពស្មោះត្រង់ ជាចំណុចសំខាន់បំផុត ដែលគួរតែគ្របដណ្តប់បរិយ៉ាកាសនៃការប្រកួត។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់អំពីសារៈសំខាន់នៃភាពទៀងត្រង់។ ហើយកាលណាយើងមានភាពទៀងត្រង់ នោះមានន័យថា យើងកំពុងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះហើយ។ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញអំពីមូលហេតុ ដែលយើងត្រូវ “ដើរ ដោយភាពទៀងត្រង់ ឬដោយចិត្តដែលគ្រប់លក្ខណ៍”(ទំនុកដំកើង ២៦:១១)។ អ្នកដែលប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ នោះក៏ដើរដោយទុកចិត្ត ដោយសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត ដែលគេមិនឃើញមាន ក្នុងជីវិតរបស់ “អ្នកណាដែលបង្ខូចផ្លូវខ្លួន”(សុភាសិត ១០:៩)។ អ្នកដើរតាមព្រះ ដែលរស់នៅដោយភាពទៀងត្រង់ បានទទួលការការពារពីព្រះ ដោយសារពួកគេមានការទុកចិត្តលើព្រះ ដ្បិតអ្នកនោះរង់ចាំជំនួយពីព្រះអង្គ ក្នុងការរស់នៅ ជាជាងធ្វើអ្វីតាមចិត្តខ្លួនឯង(ទំនុកដំកើង ២៥:២១)។ ហើយអ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ នឹងបានទទួលការដឹកនាំ និងទិសដៅច្បាស់លាស់ពីព្រះ(សុភាសិត ១១:៣)។ ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរតែ…
Read articleព្រះកំពុងរង់ចាំ
ក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាលបុណ្យណូអែល នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានការជាច្រើន ដែលយើងត្រូវរង់ចាំ។ យើងរង់ចាំធ្វើដំណើរបន្តទៀត ក្នុងពេលកំពុងកកស្ទះចរាចរណ៍។ យើងឈរតម្រង់ជួររង់ចាំទិញអំណោយ សម្រាប់ញាតិមិត្ត។ យើងរង់ចាំក្រុមគ្រួសារយើងមកជុំគ្នា។ យើងរង់ចាំពេលដែលយើងអង្គុយជុំគ្នា ជុំវិញតុដែលមានអាហារដែលយើងចូលចិត្តញាំ។ យើងរង់ចាំបើកប្រអប់អំណោយ ដែលគេបានជ្រើសរើសឲ្យយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ការរង់ចាំទាំងអស់នេះ អាចជាការរំឭកដល់គ្រីស្ទបរិស័ទ ទាំងឡាយថា បុណ្យណូអែល ជាពិធីបុណ្យនៃការរង់ចាំព្រះគ្រីស្ទយាងមកម្តងទៀត ដែលការរំឭកនេះសំខាន់ជាងការប្រារព្ធធ្វើពិធីតាមប្រពៃណីទៅទៀត។ យើងកំពុងរង់ចាំព្រះយេស៊ូវយាងមកម្តងទៀត គឺមិនខុសពីពួកអ៊ីស្រាអែលដែលបានរង់ចាំព្រះអង្គ នៅសម័យបុរាណឡើយ។ ទោះបីជាព្រះអង្គបានយាងមក ក្នុងនាមជាព្រះមែស៊ីដែលគេបានរង់ចាំតាំងពីយូរណាស់មកហើយក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនទាន់បានយាងមកដល់ ក្នុងនាមជាអ្នកគ្រប់គ្រងផែនដីទាំងមូលនៅឡើយទេ។ ដូចនេះ សព្វថ្ងៃ យើងរង់ចាំការយាងមកម្តងទៀត នៃព្រះគ្រីស្ទ។ ពិធីបុណ្យណូអែលរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់ក៏រង់ចាំផងដែរ គឺរង់ចាំពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ មើលឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ រង់ចាំពេលដែលពួកគេទទួលស្គាល់ថា បើសិនជាគ្មានទ្រង់ទេ នោះពួកគេគ្រាន់តែជាមនុស្សបាត់បង់ប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រះអង្គរង់ចាំពេលដែលពួកគេទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងរង់ចាំពេលដែលព្រះអង្គយាងមកវិញ ក៏ដូចជារង់ចាំពេលដែលមនុស្សប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប។ យើងហាក់ដូចជាយល់ថា ព្រះទ្រង់ក្រយាងមកវិញ ជាជាងយល់ថា ព្រះអង្គកំពុងរង់ចាំយើង ដោយអត់ធ្មត់(២ពេត្រុស ៣:៩)។ ព្រះអម្ចាស់កំពុងរង់ចាំពេល ដែលព្រះអង្គនឹងមានទំនាក់ទំនង ជាមួយអ្នកដែលព្រះអង្គស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គបានយាងមករកយើង ដោយប្រសូត្រជាព្រះឱរស ដែលមានព្រះនាមថា យេស៊ូវ ហើយបានធ្វើជាកូនចៀមសម្រាប់ថ្វាយជាដង្វាយលោះបាបមនុស្សគ្រប់គ្នា។…
Read articleយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពាក្យសម្តី របស់យើង
បន្ទាប់ពីលោកស៊ី អេស លូវីស (C. S. Lewis) បានទទួលមរណៈភាពបានមួយសប្តាហ៍ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៣ មានមិត្តរួមការងារ និងមិត្តភ័ក្រជាច្រើនបានជួបជុំគ្នា ក្នុងព្រះវិហារ នៃមហាវិទ្យាល័យ ម៉ាក់ដាឡា ក្នុងទីក្រុងអុកស្វឺត ប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីផ្តល់នូវការគោរពដល់គាត់ ដែលជាអ្នកនិពន្ធ ដែលបានប្រើសៀវភៅរបស់ខ្លួន ដើម្បីបញ្ឆេះសេចក្តីជំនឿ និងក្តីស្រមៃឲ្យមានការឆេះឆួល ក្នុងជីវិតក្មេងៗ ក៏ដូចជាក្នុងជីវិតអ្នកដែលមានវិជ្ជាជ្រៅជ្រះ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកម្មវិធីរំឭកនេះ មិត្តភ័ក្រ្តជិតស្និទ្ធ របស់លោកលូវីស គឺលោកអូស្ទីន ហ្វារើ(Austin Farrer) បានធ្វើការកត់សម្គាល់ឃើញថា លោកលូវីសតែងតែសរសេរសំបុត្រដោយផ្ទាល់ដៃ ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះសំបុត្រដែលគាត់បានទទួលពីអ្នកអានសៀវភៅរបស់គាត់ នៅទូទាំងពិភពលោក។ លោកហ្វារើបានមានប្រសាសន៍ថា “អាកប្បកិរិយ៉ាដ៏ល្អដែលគាត់មានចំពោះមនុស្សជាទូទៅ គឺគួរឲ្យយើងយកមកពិចារណា និងគោរព។ គាត់បានឆ្លើយតបចំពោះសំបុត្ររបស់យើង ដោយការគួរសមណាស់”។ ការនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការដែលព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់ជាពិសេស ចំពោះពាក្យសម្តីគ្រប់ម៉ាត់ដែលយើងទូលទៅព្រះអង្គ ក្នុងការអធិស្ឋាន។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាកក្រៃលែង អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក៦៦ បានស្រែកអំពាវរកព្រះ(ខ.១០-១៤)។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ព្រះទ្រង់បានស្តាប់ខ្ញុំហើយ ទ្រង់បានប្រុងស្តាប់ពាក្យខ្ញុំអធិស្ឋាន”(ខ.១៩)។ ពេលយើងអធិស្ឋាន ព្រះអម្ចាស់ឮពាក្យសម្តីរបស់យើង…
Read articleការឃើញតែបន្តិច
ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំទៅទិញគ្រឿងទេស មានមនុស្សម្នាក់បានគិតថា ខ្ញុំជាចោរ ខណៈពេលដែលមនុស្សម្នាក់ទៀត ចាត់ទុកខ្ញុំជាវីរៈជន។ ពេលដែលខ្ញុំដើរចេញពីផ្សារទំនើប មានបុគ្គលិកផ្សាម្នាក់បាននិយាយថា “អត់ទោស លោក ក្នុងរទេះដាក់ឥវ៉ាន់របស់លោក មានរបស់ច្រើនពេកហើយ ដែលមិនច្រកក្នុងថង់”។ ពេលនោះ គាត់ចង់ចោទថា ខ្ញុំបានលួចឥវ៉ាន់របស់ផ្សាទំនើប ដោយសារនៅក្នុងរទេះដាក់ឥវ៉ាន់របស់ខ្ញុំ មានឥវ៉ាន់ជាច្រើន ដែលមិនច្រកក្នុងថង់របស់ផ្សា។ គាត់ក៏ពិនិត្យមើល ហើយឃើញថា របស់ទាំងនោះធំពេក បានជាអ្នកគិតលុយមិនអាចរកថង់ច្រកឲ្យបាន ដូចនេះ គាត់ក៏បានសុំទោសខ្ញុំ ហើយឲ្យខ្ញុំទៅ។ ពេលខ្ញុំទៅដល់កន្លែងចតឡាន មានស្រ្តីម្នាក់ក្រឡេកមកមើលមួកកីឡារបស់ខ្ញុំ តែបន្តិច ក៏ឃើញមានប៉ាក់រូបសញ្ញាពណ៌មាស នៅលើមួកនោះ។ គាត់ច្រឡំថា មួកនោះជាមួករបស់ទាហាន បានជាគាត់និយាយមកកាន់ខ្ញុំថា “សូមអរគុណលោក ដែលបានការពារប្រទេសជាតិរបស់យើង!” បន្ទាប់មក នាងក៏បានដើរទៅបាត់។ ដូចនេះ បុគ្គលិកផ្សាទំនើប និងស្រ្តីនៅចំណតរថយន្ត សុទ្ធតែបានធ្វើការសន្និដ្ឋានមកលើខ្ញុំលឿនពេក។ យើងងាយនឹងប្រញាប់ធ្វើការសន្និដ្ឋានអំពីអ្នកដទៃ ពេលដែលយើងបានមើលពួកគេ តែបន្តិច។ ពេលដែលលោកសាំយ៉ូអែលត្រូវជ្រើសរើសស្តេចទីពីរ សម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពីក្នុងចំណោមពួកកូនប្រុសរបស់លោកអ៊ីសាយ គាត់ក៏ប្រញាប់ធ្វើការសន្និដ្ឋាន ពេលដែលគាត់មើលពួកគេ បានតែបន្តិចផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះមិនបានជ្រើសរើសកូនច្បងណាមួយរបស់លោកអ៊ីសាយ ឲ្យធ្វើជាស្តេចឡើយ។ ព្រះវិញ្ញាណបានប្រាប់លោកសាំយ៉ូអែលថា…
Read articleការអរសប្បាយនឹងរបស់ដែលមាន
លោកបណ្ឌិត ចន វាយ(John White) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការហ៊ានចូលទៅជិតព្រះអង្គ ។ គាត់បានសរសេរទីបន្ទាល់ ក្នុងសៀវភៅនោះថា ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ព្រះបានប្រទានពរឲ្យគាត់មានផ្ទះដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ រួមតាំងសម្ភារៈមានតម្លៃជាច្រើនផង។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍ដែលគាត់មានចំពោះផ្ទះនោះ មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់។ ពេលដែលគាត់រំឭកខ្លួនឯងថា ផ្ទះនោះជាអំណោយដ៏ថ្លៃថ្លារបស់ព្រះ គាត់មានអំណរ និងការអរព្រះគុណព្រះ។ តែពេលដែលគាត់ប្រៀបធៀបផ្ទះនោះ នឹងផ្ទះរបស់មិត្តភ័ក្រគាត់ គាត់ក៏ប្រែជាមានអំណួត ព្រោះគាត់មានផ្ទះដ៏ស្អាតយ៉ាងនោះនៅ ហើយសេចក្តីអំណររបស់គាត់ក៏រលាយបាត់ទៅវិញយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ជាការពិតណាស់ ផ្ទះរបស់គាត់បានក្លាយជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ ពេលនោះ គាត់គ្មានឃើញអ្វីក្រៅពីដើមឈើតូចៗជាច្រើន ដែលដុះជារបង និងដើមឈើជាច្រើនទៀត ដែលគាត់មើលថែរជាប្រចាំ ហើយមានការងារកំប៉ិចកំប៉ុកច្រើនរាប់មិនអស់ទៀត។ លោកវ៉ាយក៏មានប្រសាស៍ថា “សេចក្តីអំណួតបានបាំងភ្នែកគាត់ឲ្យស្រវាំង ហើយធ្វើឲ្យចិត្តគាត់មានបន្ទុក តែការដឹងគុណព្រះ បានធ្វើឲ្យភ្នែកគាត់មើលឃើញច្បាស់ ហើយសម្រាលបន្ទុកគាត់វិញ”។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅសាស្តា តែងតែមើលឃើញព្រះជានិច្ច ពេលដែលគាត់មានអំណរ ចំពោះសម្ភារៈដែលព្រះប្រទាន។ ព្រះជាអ្នកប្រទានឲ្យមានទ្រព្យសម្បត្តិ និងធនធាន ព្រមទាំងឲ្យមានអំណាចនឹងបរិភោគផលនៃរបស់ទាំងនោះ និងទទួលយកចំណែករបស់ខ្លួនបាន ហើយរីករាយក្នុងការដែលខ្លួនធ្វើដែរ(៥:១៨-១៩)។ ជីវិតរបស់យើងទាំងមូលជាអំណោយដែលព្រះប្រទានពរឲ្យជាប់ជានិច្ច ពោលគឺចាប់តាំងពីដើមដំបូង រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង។ យើងមិនសមនឹងទទួលអ្វីឡើយ។ ព្រះអង្គក៏មិនបានជំពាក់អ្វីនឹងយើងដែរ។ តែព្រះអង្គបានប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដល់យើង។ បើយើងនឹកចាំអំពីការនេះ…
Read articleកន្លែងដែលមានទឹក
តំបន់អាហ្វ្រិកខាងកើត ស្ថិតក្នុងចំណោមតំបន់ដែលស្ងួតហួតហែងបំផុត នៅលើផែនដី ហើយការនេះបានធ្វើឲ្យ “ណៃរូប៊ី” ក្លាយជាឈ្មោះដ៏មានន័យរបស់ទីក្រុងមួយ ក្នុងតំបន់នោះ។ ឈ្មោះនេះមានប្រភពមកពីឃ្លាជាភាសាម៉ាសៃ ដែលប្រែមកថា “ទឹកត្រជាក់” តាមន័យត្រង់ គឺមានន័យថា “កន្លែងដែលមានទឹក”។ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃមនុស្សជាតិ វត្តមាននៃទឹកបានក្លាយជាប្រភពនៃជីវិត និងយុទ្ធសាស្រ្ត។ ទោះបីជាមនុស្សយើងរស់នៅ ក្នុងកន្លែងដែលមានអាកាសធាតុស្ងួត ឬក្នុងតំបន់ព្រៃទឹកភ្លៀងក៏ដោយ ក៏ទឹកនៅមានភាពចាំបាច់ ដែលមិនអាចអត់បានដូចគ្នា។ ក្នុងតំបន់រាំងស្ងួត ដែលមិនអាចដាំដុះអ្វីបាន មនុស្សមិនអាចរស់នៅបានឡើយ បើសិនជាមិនស្គាល់កន្លែងរកទឹក។ យ៉ាងណាមិញ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ក៏មានធាតុផ្សំដែលមិនអាចអត់បានផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវជួបស្រ្តីម្នាក់ ដែលមានការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ នៅក្បែរអណ្តូងទឹក ព្រះអង្គបានប្រកាសប្រាប់ដល់នឹងថា មានតែព្រះអង្គទេដែលអាចប្រទានទឹកដ៏រស់។ ព្រះអង្គបានប្រាប់នាងថា “អ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យ នោះនឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៤)។ វិញ្ញាណរបស់យើងស្រែករកព្រះ ហើយរឭកចង់បានព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ៦៣:១) ដូចសត្វក្តាន់ ដែលដង្ហក់រកទឹក ក្នុងទំនុកដំកើង ៤២:១-២។ យើងត្រូវការការផ្គត់ផ្គង់ ដែលមានតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ដែលអាចប្រទានឲ្យបាន។ ព្រះអង្គជាប្រភពនៃទឹកដ៏រស់ ដែលធ្វើឲ្យចិត្តយើងស្រស់ស្រាយ។—Bill Crowder
Read article