តក់ស្លត់ ឬអធិស្ឋាន
មានស្រ្តីអាយុ៨៥ឆ្នាំម្នាក់ រស់នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលមួយតែម្នាក់ឯង។ ថ្ងៃមួយ គាត់បានជាប់នៅក្នុងជណ្តើរយន្តតែម្នាក់ឯង អស់រយៈពេល៤យប់ ៣ថ្ងៃ។ ជាការប្រសើរណាស់ ដែលគាត់មានទឹកមួយថូ បន្លែស៊ីលើរីខ្លះៗ និងថ្នាំក្អកបន្តិចបន្តួច។ គាត់បានព្យាយាមបើកទ្វារជណ្តើរ យន្ត តែបើកមិនចេញសោះ ហើយទូរស័ព្ទក៏គ្មានសេវ៉ាទៀត បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តងាកមករកព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន។ ក្រោយមក គាត់បានប្រាប់បណ្តាញទូរទស្សន៍ស៊ីអិនអិន(CNN)ថា “ពេលនោះ ខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តថា ត្រូវតក់ស្លត់ ឬក៏អធិស្ឋាន”។ ពេលមានគ្រោះអាសន្ន គាត់បានពឹងផ្អែកលើព្រះ ហើយបានរង់ចាំរហូតដល់ពេលគេមកជួយ។ យ៉ាងណាមិញ ស្តេចអេសាក៏បានប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តដូចនេះដែរ គឺថាតើត្រូវភ័យស្លុត ឬក៏អធិស្ឋាន(២របាក្សត្រ ១៤)។ កាលនោះ នគរទ្រង់កំពុងទទួលរងការវាយលុកពីកងទ័ពអេធីយ៉ូពី ដែលមានគ្នាប្រមាណជា១លាននាក់។ ប៉ុន្តែ នៅពេលទ្រង់ប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពដ៏ធំបែបនេះ ទ្រង់មិនបានពឹងផ្អែកលើយុទ្ធសាស្រ្តយោធា ឬក្រាបពួន ដោយការភ័យខ្លាចឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានបែរមករកព្រះ ដោយការអធិស្ឋានជាបន្ទាន់។ ក្នុងការអធិស្ឋានដ៏មានអំណាច និងដោយការបន្ទាបខ្លួននេះ សេ្តចអេសាពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង ទ្រង់ទូលសូមជំនួយ ហើយបានទូលអង្វរឲ្យព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ ការពារព្រះនាមរបស់ទ្រង់ “សូមជួយយើងខ្ញុំផង ដ្បិតយើងខ្ញុំផ្អែកលើទ្រង់ជាទីពឹង គឺដោយនៅតែព្រះនាមទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងរាល់គ្នាបានមកទាស់ នឹងពួកមានគ្នាច្រើនទាំងនេះ”(ខ.១១)។ ព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ស្តេចអេសា ហើយស្តេចអង្គនេះ…
Read articleព្រះយេស៊ូវគង់នៅជិត
មានក្មេងអាយុបួនឆ្នាំម្នាក់ ឈ្មោះសាំយូអែល បានសុំម៉ាក់វាចេញទៅលេងខាងក្រៅ បន្ទាប់ពីវាបានញាំអាហារពេលល្ងាចហើយ។ ប៉ុន្តែ កាលនោះ វានៅក្មេងពេក មិនអាចលេងនៅខាងក្រៅម្នាក់ឯងបានទេ ដូច្នេះម្ដាយរបស់វាក៏បាននិយាយថា “ទេ កូនមិនអាចចេញទៅក្រៅតែម្នាក់ឯងបានទេ។ កូនត្រូវចាំម៉ាក់ញ៉ាំរួចសិន ម៉ាក់នឹងទៅជាមួយកូនដែរ”។ វាក៏ឆ្លើយយ៉ាងលឿនថា “ប៉ុន្តែ ម៉ាក់ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយកូន!” ត្រង់ចំណុចនេះ សាំយូអែលបានទទួលការបង្រៀនដ៏ល្អពីឪពុកម្តាយរបស់វា បានជាវាដឹងថា ព្រះអម្ចាស់តែងតែគង់នៅក្បែរវាជានិច្ច។ យ៉ាងណាមិញ តាមព្រះគម្ពីរ យើងអាចដឹងថា លោកយ៉ាកុបក៏បានទទួលការបង្រៀនដូចនេះផងដែរ។ លោកអ៊ីសាក់ ដែលជាឪពុករបស់គាត់បានឲ្យពរដល់គាត់ ហើយបានប្រាប់គាត់ ឲ្យទៅរកប្រពន្ធម្នាក់ ពីក្នុងចំណោមញាតិសន្តានខាងម្តាយគាត់(លោកុប្បត្តិ ២៨:១-៤)។ គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទៅស្រុកហារ៉ាន តាមបណ្តាំរបស់ឪពុកគាត់។ នៅពេលលោកយ៉ាកុបគេងលក់ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានយាងមកជួបគាត់ ក្នុងសុបិន ហើយមានបន្ទូលថា “មើល អញនៅជាមួយនឹងឯង អញនឹងថែរក្សាឯងនៅកន្លែងណាដែលឯងទៅ . . . អញមិនចោលឯងឡើយ”(ខ.១៥)។ ពេលគាត់ភ្ញាក់ឡើង គាត់ដឹងថា ព្រះបានមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ហើយ ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា “ពិតប្រាកដជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់នៅទីនេះហើយ”(ខ.១៦)។ គាត់មានទំនុកចិត្ត ចំពោះព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ហេតុនោះហើយ គាត់ប្តេជ្ញាចិត្តថ្វាយខ្លួន ដើរតាមទ្រង់អស់មួយជីវិតរបស់គាត់(ខ.២០-២១)។ បើយើងបានទទួលព្រះយេស៊ូវ…
Read articleនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះជានិច្ច
ក្នុងអំឡុងរយៈពេលនៃការសិក្សាឆ្នាំទី១របស់ខ្ញុំ នៅសា លាព្រះគម្ពីរ មានមិត្តភក្តិថ្មីរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានរៀបរាប់អំពីជីវិតរបស់នាងឲ្យខ្ញុំស្តាប់។ ពេលប្តីរបស់នាងបោះបង់ នាងចោល នាងត្រូវចិញ្ចឹមកូនតូចៗពីរនាក់តែម្នាក់ឯង។ នាងអាចរកចំណូលបានតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ នាងមានឱកាសតិចណាស់ នៅក្នុងការគេចចេញពីភាពក្រីក្រ និងគ្រោះថ្នាក់ទាំងឡាយ នៅក្នុងតំបន់ដែលនាងរស់នៅ។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្នាក់ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ពេលបានឮនាងនិយាយអំពីក្តីបារម្ភ ដែលនាងមានចំពោះកូនៗរបស់នាង បានជាខ្ញុំសួរនាងថា “តើអ្នកអាចរ៉ាប់រងការទាំងអស់នេះដោយរបៀបណា?” នាងហាក់ដូចជាភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះសំណួរនេះ ហើយក៏បានឆ្លើយថា “យើងធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ហើយខ្ញុំត្រូវថ្វាយពួកគេ ទៅក្នុងព្រះហស្តព្រះ។” ទំនុកចិត្តដែលនាងមានចំពោះព្រះ ក្នុងគ្រាមានទុក្ខលំបាក បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំពីទំនុកចិត្តដែលលោកយ៉ូបមានចំពោះព្រះ(១:៦-២២)។ មួយឆ្នាំក្រោយមក នាងបានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ដើម្បីអញ្ជើញឲ្យខ្ញុំទៅចូលរួមពិធីបុណ្យសព នៅផ្ទះរបស់នាង បន្ទាប់ពីកូនប្រុសរបស់នាងបានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងការបាញ់សម្លាប់ពីក្នុងឡាន នៅតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យខ្ញុំមានពាក្យ សម្រាប់កំសាន្តចិត្តនាង និងសូមឲ្យខ្ញុំមានប្រាជ្ញា ដើម្បីកុំឲ្យព្យាយាមពន្យល់អំពីរឿងដែលមិនអាចពន្យល់បាននោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំនៅជួយរំលែកទុក្ខនាងនៅថ្ងៃនោះ ខ្ញុំមានសេចក្តីស្ញប់ស្ញែង ពេលបានឃើញនាងនៅតែបន្តកំសាន្តចិត្តអ្នកឯទៀត ដូចកាលពីមុន ដូចនេះ ទំនុកចិត្តដែលនាងមានចំពោះព្រះ មិនបានរង្គោះរង្គើ ដោយសារព្យុះដ៏អាក្រក់ ដែលបានបក់បោកមកនោះឡើយ។ ដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវលានាង នាងក៏បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំនៅតែស្ថិតក្នុងព្រះហស្តព្រះជានិច្ច”។ ពាក្យនេះបានបង្ហាញអំពីជម្រៅនៃសេចក្តីជំនឿរបស់នាង ក្នុងពេលដ៏សោកសៅ។…
Read articleការជួយឲ្យឆ្លងឧបសគ្គរួច
កាលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ដេប៊ី(Debbie)នៅតូច នាងបានចូលរៀនរបាំបាឡេ។ មានការហាត់រាំមួយបែប ដែលតម្រូវឲ្យនាងលោតរំលងកំរាលរមូលមួយដុំ។ ក្នុងការព្យាយាមជាលើកទី១ នាងក៏បានលោតប៉ះកំរាលមួយដុំនោះ ហើយថយមកវិញ។ នាងបានអង្គុយនៅលើកំរាលឥដ្ឋ មួយស្របក់ ដោយស្រឡាំងកាំង ហើយនាងក៏ចាប់ផ្តើមយំ។ រំពេចនោះ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់លើកនាងឲ្យក្រោកឡើង ហើយនិយាយលួងនាង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏កាន់ដៃនាង ហើយរត់ទៅជាមួយនាង រហូតទាល់តែនាងអាចលោតរំលងកំរាលមួយដុំនោះ ដោយជោគជ័យ។ ដូចនេះ ដេប៊ីត្រូវការការលើកទឺកចិត្តពីខ្ញុំ ដើម្បីផ្លោះឧបសគ្គ ដែលនៅពីមុខនាង។ ខណៈដែលលោកយ៉ូហាន-ម៉ាកុស កំពុងធ្វើការជាមួយលោកប៉ុល ក្នុងដំណើរបេសកកម្មលើកទី១ គាត់បានជួបប្រទះឧបស័គ្គដ៏ធំមួយ ក្នុងដំណើរនោះ។ ពេលគាត់ជួបការលំបាកកាន់តែខ្លាំង នៅតាមផ្លូវ គាត់ក៏បោះបង់ការងារចោល។ ក្រោយមក លោកបាណាបាសក៏បានព្យាយាមរាប់បញ្ចូលលោកម៉ាកុស ក្នុងដំណើរបេសកម្មជាលើកទី២របស់ប៉ុល ហើយការប្រកែកគ្នាក៏កើតមានឡើង។ លោកបាណាបាសចង់ផ្តល់ឱកាសលើកទី២ដល់លោកម៉ាកុស ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលមិនមានទំនុកចិត្តចំពោះគាត់ទៀតទេ។ ទីបំផុត ពួកគេក៏បានចែកគ្នាជាពីរក្រុម ដែលក្នុងនោះ លោកបាណាបាសក៏បាននាំលោកម៉ាកុសទៅជាមួយ ក្នុងដំណើរបេសកកម្មរបស់ខ្លួន(កិច្ចការ ១៥:៣៦-៣៩)។ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងអំពីការឆ្លើយតបរបស់យ៉ូហាន-ម៉ាកុសយ៉ាងណាទេ នៅពេលដែលលោកបាណាបាសបានជួយឲ្យគាត់ឆ្លងឧបសគ្គនៃការងារបម្រើព្រះ។ តែយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ប្រាកដជាបានឆ្លងកាត់ឧបសគ្គនោះរួចហើយ បានជាក្រោយមក លោកប៉ុលបានសរសេរថា យ៉ូហាន-ម៉ាកុស “មានប្រយោជន៍ក្នុងការងារខ្ញុំ” (២ធីម៉ូថេ ៤:១១)។…
Read articleនៅតែបង្កើតផលផ្លែ
មានពេលខ្លះ ការប្រមូលផលដំណាំមានភាពយឺតយ៉ាវ។ ជួនកាល លោកអ្នកបានព្រោះគ្រាប់ពូជ នៃសេចក្តីសង្ឃឹម ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ពេលខ្លះ ផលផ្លែនៃជីវិតរបស់លោកអ្នក កើតមានតាមរបៀប និងនៅពេលដែលខុសពីការរំពឹងទុករបស់អ្នក។ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំគឺ មេលីសា(Melissa) បានទទួលអំណោយទាននៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះ តាំងពីក្មេង។ ប៉ុន្តែ នាងមិនដែលយល់ថា ខ្លួននាងគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏អស្ចា្យ ដែលអាចនាំអ្នកដទៃ ឲ្យមានជីវិតផ្លាស់ប្រែទេ។ នាងគ្រាន់តែជាសិស្សអនុវិទ្យាល័យម្នាក់ ដែលខំគិតពីរឿងការងារ ការសិក្សា និងកីឡា ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ នាងខំរក្សាមិត្តភាពឲ្យបានល្អ។ និយាយរួម នាងគ្រាន់តែជាក្មេងម្នាក់ ដែលកំពុងខំរស់នៅ តាមដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ២០០២ ពេលដែលទ្រង់បានទទួលស្វាគមន៍នាង ឲ្យចូលមករស់នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ពេលនាងទើបតែមានអាយុ១៧ឆ្នាំ សេចក្តីជំនឿដែលនាងមានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ព្រមទាំងជីវិតដ៏ស្មោះត្រង់របស់នាង ក៏នៅតែបន្តបង្កើតផលផ្លែ។ សេចក្តីស្លាប់បានមកដល់ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន។ នាងក៏លែងមានពេលដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយអ្នកឯទៀត។ ហើយនាងក៏លែងមានឱកាស ដើម្បី “បង្កើតផលឲ្យបានច្រើន” ដូចមុនទៀត(យ៉ូហាន ១៥:៨)។ កាលមេលីសានៅរស់ នាងបានខំរស់នៅដើម្បីគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ នាងនៅតែបន្តបង្កើតផលផ្លែ ទោះនាងបានលាចាកលោកហើយក៏ដោយ។ ជាក់ស្តែង នៅពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឮដំណឹងថា មានយុវជនវ័យក្មេងម្នាក់…
Read articleចូរដាក់ដៃចុះ
កាលនៅពីក្មេង ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានក្តិចក្បាលជង្គង់របស់ខ្ញុំ ជាញឹកញាប់ ពេលយើងកំពុងអង្គុយក្នុងព្រះវិហារ ហើយគាត់ខ្សិបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំច្បាស់ៗថា “នៅឲ្យស្ងៀម”។ អ្នកប្រហែលជាយល់ថា ស្នាមម្រាមដៃរបស់គាត់បានដឹតជាប់នឹងក្បាលជង្គង់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំមានទម្លាប់អាក្រក់មួយ គឺចេះតែរើខ្លួនចុះឡើង នៅទីកន្លែងផ្សេងៗ ដូចជា នៅព្រះវិហារជាដើម គឺមិនខុសពីក្មេងដទៃទៀតឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ នៅពេលខ្ញុំអានបទគម្ពីរដែលចែងថា “ចូរបង្អង់សិន ឲ្យដឹងថា អញជាព្រះ” (ទំនុកដំកើង ៤៦:១០) ខ្ញុំគិតថា បទគម្ពីរនេះកំពុងប្រាប់ខ្ញុំកុំឲ្យរពិស។ ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាហេព្រើរ ពាក្យថា បង្អង់ ឬនៅឲ្យស្ងៀម គឺមានន័យថា “ឈប់ប្រឹងប្រែង”។ ពាក្យនេះមានន័យស្មើនឹងការដាក់ដៃចុះ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះធ្វើអន្តរាគមន៍ នៅក្នុងស្ថានភាពរបស់អ្នក ដោយមិនរំខានទ្រង់ឡើយ។ ន័យធៀបនៃពាក្យនេះ គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះយើងតែងតែប្រើដៃរបស់យើង ដើម្បីរុញច្រានអ្វីៗ ដែលនៅរាំងមុខយើង ដើម្បីការពារខ្លួន ឬដើម្បីវាយតបទៅវិញ។ ពេលយើងដាក់ដៃចុះ សូមយើងទុកចិត្តថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១) ហើយ “ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវា ទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងខ្ញុំ គឺព្រះនៃយ៉ាកុប ទ្រង់ជាទីពឹងជ្រករបស់យើងខ្ញុំ”(ខ.៧) ពុំនោះទេ យើងនឹងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនយើងខ្សោយ…
Read article