ការរស់នៅដោយគ្មាននំប៉័ង
ក្នុងសង្គម ដែលប្រជាជនមានអាហារជាបរិបូរសម្រាប់ជ្រើសរើស នំប៉័ងលែងក្លាយជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃអាហារប្រចាំថ្ងៃទៀតហើយ បានជាអ្នកខ្លះបានសម្រេចចិត្តរស់នៅ ដោយមិនចាំបាច់ញាំនំប៉័ង ដោយសារមូលហេតុផ្សេងៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល នៅសតវត្សរ៍ទី១ គេបានចាត់ទុកនំប៉័ង ជាអាហារដ៏ចាំបាច់។ មានតែសាសន៍ដទៃទេ ដែលមិនញាំនំប៉័ងជាប្រចាំថ្ងៃនោះ។ ថ្ងៃមួយ មានមនុស្សមួយហ្វូង តាមរកព្រះយេស៊ូវ ដោយសារព្រះអង្គបានធ្វើការអស្ចារ្យ ដោយឲ្យនំប៉័ង នឹងត្រីកើនចំនួនច្រើនជាបរិបូរ សម្រាប់ឲ្យបណ្តាជនបរិភោគ(យ៉ូហាន ៦:១១,២៦)។ ពួកគេបានសុំឲ្យព្រះអង្គធ្វើទីសម្គាល់ ដូចជាការទម្លាក់នំម៉ាណាពីលើមេឃមក ដូចដែលព្រះបានផ្គត់ផ្គង់ដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដែរ(៦:៣០-៣១ និក្ខមនំ ១៦:៤)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់ពួកគេថា “ព្រះអង្គជានំប៉័ងដ៏ពិត ដែលមកពីស្ថានសួគ៌”(យ៉ូហាន ៦:៣២) ពួកបណ្តាជនស្តាប់មិនយល់ឡើយ។ ពួកគេចង់ឲ្យព្រះអង្គប្រទាននំប៉័ង ក្នុងន័យត្រង់ មិនមែនក្នុងន័យធៀបទេ។ តែព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះអង្គមក ឲ្យធ្វើជានំប៉័ងខាងវិញ្ញាណ សម្រាប់ចម្អែតវិញ្ញាណពួកគេ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ បើសិនជាពួកគេ ទទួលយកព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ មកអនុវត្តដោយជំនឿ ក្នុងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន នោះពួកគេនឹងបានពិសោធនឹងការឆ្អែតខាងវិញ្ញាណ ដ៏អស់កល្បជានិច្ច(ខ.៣៥)។ ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាអាហារ ដែលយើងអាចជ្រើសរើសតាមចិត្ត ជាប្រចាំថ្ងៃនោះឡើយ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាអាហារដ៏ចាំបាច់ ក្នុងជីវិតយើង ពោលគឺអាហារ ដែលយើង “មិនអាចអត់បាន”។ ដែលសាសន៍យូដានៅសតវត្សរ៍ទី១…
Read articleព្រះអង្គប្រទាន ដោយរបៀបណា?
ពេលខ្ញុំមើលទៅខាងក្រៅបង្អួចការិយាល័យ ខ្ញុំឃើញសត្វកំប្រុក កំពុងតែប្រញាប់ប្រមូលផ្លែសែនរបស់ពួកវា ទៅកប់ទុកក្នុងកន្លែងសុវត្ថិភាព ដែលពួកវាអាចចេញចូលបាន ឲ្យបានមុនពេលរដូវរងាមកដល់។ កាយវិការរហ័សរហួន និងបញ្ចេញសម្លេងចេចៗរបស់ពួកវា បានធ្វើខ្ញុំមានការកម្សាន្តសប្បាយ។ ពេលដែលសត្វក្តាន់មួយហ្វូងនាំគ្នាចូលមកស៊ីស្មៅនៅក្រោយផ្ទះខ្ញុំ ពួកវាមិនបានបញ្ចេញសម្លេងអ្វីឡើយ តែសត្វកំប្រុកតែមួយក្បាល បានធ្វើឲ្យមានសម្លេងដូចសង្រ្គាមឈ្លានពានអញ្ចឹង។ សត្វទាំងពីរប្រភេទនេះ មានលក្ខណៈខុសគ្នាមួយទៀត។ សត្វក្តាន់មិនត្រៀមចំណីសម្រាប់រដូវរងាទេ។ ពេលណាមានព្រឹលធ្លាក់ចុះមក ពួកវាស៊ីអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែពួកវាអាចរកបាន នៅតាមផ្លូវរបស់វា(ដែលរួមទាំងគុម្ពផ្កាដែលដុះក្នុងទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំផងដែរ)។ តែបើឲ្យសត្វកំប្រុកធ្វើដូចនេះដែរ នោះពួកគេមុខជាដាច់ពោះស្លាប់ មិនខានទេ ព្រោះពួកវានឹងមិនអាចរកឃើញអាហារ ដែលពួកវាអាចស៊ីបាន ក្នុងរដូវរងាឡើយ។ សត្វក្តាន់ និងសត្វកំប្រុកដំណាងឲ្យរបៀបដែលព្រះមើលថែរយើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គប្រទានលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចធ្វើការ និងមានការសន្សំសម្រាប់ពេលអនាគត ហើយព្រះអង្គបំពេញសេចក្តីត្រូវការយើង ពេលដែលធនធានមានការខ្វះខាត។ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរនៃប្រាជ្ញាបានបង្រៀនយើងថា ព្រះប្រទានឲ្យយើងមានភោគផលច្រើន ដើម្បីឲ្យយើងអាចត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ពេលដែលខ្វះខាត(សុភាសិត ១២:១១)។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ បានចែងថា ព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំយើង កាត់តាមកន្លែងគ្រោះថ្នាក់ ទៅរកវាលស្មៅខៀវខ្ចី។ ហើយព្រះអង្គផ្គត់ផ្គង់យើង តាមរបៀបមួយទៀត គឺដោយបង្រៀនអ្នកដែលមានទ្រព្យច្រើន ឲ្យចេះចែកដល់អ្នកដែលខ្វះខាត(ចោទិយកថា ២៤:១៩)។ សរុបមក ទាក់ទងនឹងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនដូចនេះថា ចូរធ្វើការ ពេលដែលយើងអាចធ្វើការ ចូរសន្សំពេលយើងអាចសន្សំ ចូរចែកដល់អ្នកដទៃ…
Read articleការច្រៀងសរសើរ ក្នុងទីសាធារណៈ
ខ្ញុំចូលចិត្តទស្សនាវីដេអូយូធូប(YouTube) ដែលគេបានថតសកម្មភាពរបស់មនុស្សនៅក្នុងកន្លែងលក់អាហារ ក្នុងផ្សាទំនើបមួយកន្លែង ដែលកំពុងតែមានជីវិតប្រព្រឹត្តទៅជាធម្មតា តែមានការរំខាន ពីមនុស្សម្នាក់ដែលស្រាប់តែក្រោកឈរឡើង ហើយក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងបទខ្លី “ហាលេលូយ៉ា” ដោយចិត្តក្លាហាន។ ពេលនោះមនុស្សម្នាក់ៗមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញមនុស្សម្នាក់ទៀត ក្រោកឈរ ហើយច្រៀងជាមួយគាត់ដែរ បន្ទាប់មក មានមនុស្សម្នាក់ហើយ ហើយម្នាក់ទៀតចូលរួមច្រៀងជាមួយទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន កន្លែងលក់អាហារមួយនោះ មានឮសម្លេងលាន់រំពង ទៅដោយបទចម្រៀងសរសើរដំកើង ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោកហេនដេល(Handel)។ មានក្រុមហ៊ុនចម្រៀងអូប៉េរ៉ាក្នុងតំបន់មួយ បានដាក់អ្នកចម្រៀងរបស់ខ្លួន ក្នុងកន្លែងយុទ្ធសាស្រ្តជាច្រើន ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបញ្ចូលការច្រៀងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ដោយអំណរ ទៅក្នុងការរស់នៅជាប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកមកទិញអាហារថ្ងៃត្រង់។ ពេលដែលខ្ញុំបានមើលវីដេអូនេះម្តងៗ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ហើយស្រក់ទឹកភ្នែកផង។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ការនាំសិរីល្អព្រះ ចូលទៅក្នុងសកម្មភាពជាធម្មតានៃជីវិតរបស់យើង ដោយរស់នៅឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិដូចព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការអ្វីដែលព្រះបានត្រាសហៅ ឲ្យយើងធ្វើជាប្រចាំថ្ងៃ។ ចូរយើងគិតអំពីការនាំព្រះគុណព្រះ ចូលទៅក្នុងស្ថានភាពអ្វីមួយ ដែលមានវិញ្ញាណនៃមនុស្សបាត់បង់កំពុងត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ចូរយើងគិតអំពីការចែកចាយ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ជាមួយអ្នកដែលកំពុងមានភាពកំសត់។ ឬគិតអំពីការធ្វើជាដៃរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជួយជ្រោងមិត្តភ័ក្រ្តដែលកំពុងខ្សោះល្វើយ ពុំនោះទេ ចូរគិតអំពីការនាំសន្តិភាព ចូលទៅក្នុងស្ថាភាពដែលច្របូកច្របល់ និងវឹកវរ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានរំឭកយើងថា យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏ខ្ពស់ និងបរិសុទ្ធ ដែលអាចថ្លែងប្រាប់ពី “សិរីល្អទ្រង់ នៅកណ្តាលអស់ទាំងសាសន៍ ហើយពីការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់…
Read articleឧបស័គ្គដ៏គ្រោះថ្នាក់
មានពេលមួយ លោកនីក វ៉ាលលេនដា(Nik Wallenda) បានឆ្លងទឹកជ្រោះណាយអាហ្ការ៉ា ដោយដើរលើខ្សែពួរដែលមានប្រវែង ៥៤៨ម៉ែត្រ និងមានកម្រាស់៥សង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ខណៈពេលដែលមានមនុស្សរាប់លាននាក់ កំពុងទស្សនាទូរទស្សន៍។ ពេលនោះគាត់មានការប្រុងប្រយ័ត្នណាស់។ ប៉ុន្តែ បន្ថែមពីស្ថានភាពដ៏រំភើបរីករាយ និងគ្រោះថ្នាក់នៃកម្ពស់ទឹកជ្រោះ ដែលមានទឹកធ្លាក់យ៉ាងគំហុក នៅពីក្រោមគាត់ គឺមានអ័ភ្រដ៏ក្រាស់ ដែលធ្វើឲ្យលោកនីកមើលទៅមុខមិនច្បាស់ ហើយខ្យល់ក៏បក់មកថែមទៀត ធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកទប់លំនឹង ជាងនោះទៅទៀត ទឹកដែលខ្ទាតចេញពីទឹកជ្រោះ ក៏ធ្វើឲ្យជើងគាត់កាន់តែពិបាកដើរលើខ្សែរ។ គាត់បានប្រាប់គេថា ពេលនោះ គាត់បាន “អធិស្ឋានហើយអធិស្ឋានទៀត” ហើយបានសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងពេលដែលគាត់ជួបការពិបាកទាំងអស់នោះ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងពេលដែលមានឧបស័គ្គដ៏គ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។ កាលនោះ ពួកគេបានប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពច្រើនសន្ធឹក ដែលលើគ្នាមកទាស់នឹងពួកគេ(២របាក្សត្រ ២០:២)។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានបន្ទាបខ្លួនអធិស្ឋានទូលអង្វរសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ជួយហើយ ស្តេចយេហូសាផាត ក៏បានចាត់ក្រុមភ្លេងមួយក្រុម ឲ្យដើរក្បួន នាំមុខកងទ័ពអ៊ីស្រាអែល ចូលក្នុងសង្រ្គាម។ អ្នកថ្វាយបង្គំមួយក្រុមនោះបានច្រៀងថា “ចូរអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសទ្រង់នៅជាប់អស់កល្បជានិច្ច”(ខ.២១)។ ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមច្រៀង ព្រះអម្ចាស់ក៏បានបណ្តាលឲ្យពួកខ្មាំងសត្រូវវាយប្រយុទ្ធ និងបំផ្លាញគ្នា រហូតដល់អន្តរាយ។ ការសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងពេលដែលមានឧបស័គ្គ អាចមានន័យថា យើងកំពុងតែធ្វើខុសពីសុភាវគតិរបស់យើង ដែលជាមនុស្ស។ សុភាវគតិរបស់យើង…
Read articleតម្លៃនៃមនុស្សម្នាក់ៗ
នៅសល់ពេលតែប៉ុន្មានម៉ោងទៀតប៉ុណ្ណោះ កញ្ញាឃីម ហាស្គីន(Kim Haskins) ត្រូវដល់ពេលចូលរួមកម្មវិធីបញ្ចប់ការសិក្សា នៅវិទ្យាល័យហើយ ប៉ុន្តែ នាងស្រាប់តែជួបគ្រោះថ្នាក់ឡានបុកគ្នា ដែលបណ្តាលឲ្យឪពុកនាងបាត់បង់ជីវិត ហើយម្តាយរបស់នាងត្រូវសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកចូ ហ្ការេត(Joe Garrett) ដែលជានាយកសាលារបស់នាង បានមកសួរសុខទុក្ខនាង ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ហើយប្រាប់នាងថា ពួកគេចង់ធ្វើការអ្វីដែលពិសេសសម្រាប់នាង នៅថ្ងៃនោះ តែមិននឹកស្នានសោះថា នាងបានជួបរឿងដ៏សោកសៅយ៉ាងនេះ។ ក្រោយមក លោកចេមស៍ ឌ្រូ(James Drew) បានរៀបរាប់ ក្នុងទំព័រកាសែត ដឺ ហ្កាហ្សេត (The Gazette, Colorado Springs) អំពីការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលើកទឹកចិត្តដ៏លើសលប់ ពីសំណាក់គ្រូបង្រៀន បុគ្គលិកសាលា និងមិត្តរួមសាលារបស់នាង ដែលបានមកចូលរួម ពេញសាលប្រជុំរបស់សាលា ដើម្បីធ្វើកម្មវិធីបញ្ចប់ការសិក្សាឲ្យនាងតែម្នាក់គត់ ក្នុងពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយមក បន្ទាប់ពីពួកគេមានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការបាត់បង់របស់ឃីម។ លោកនាយកហ្ការេត ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ក្នុងវិស័យអប់រំ យើងមិនទុកឲ្យក្មេងណាម្នាក់ រស់នៅដោយគ្មានការអប់រំឡើយ ហើយក្រុងសង្រ្គាម យើងក៏មិនទុកទាហានណាម្នាក់ចោលដែរ។ តែនៅថ្ងៃនេះដែរ យើងក៏មិនទុកឲ្យសិស្សណាម្នាក់ បញ្ចប់ការសិក្សា…
Read articleធ្វើកាន់តែច្រើនសន្ធឹក
អស់រយៈពេលបួនប្រាំឆ្នាំមកហើយ ដែលខ្ញុំ និងក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំ មានការសន្ទនាផ្សេងៗ ម្តងម្កាលអំពីស្ថានភាពក្នុងគ្រួសារយើង។ មានពេលមួយនាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា “អ្នកមីង ជូលី(Julie) រឿងនោះនឹងមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ។ អ្នកមីងគួរតែឈប់គិតពីរឿងនោះទៀតទៅ”។ ខ្ញុំក៏តបនាងវិញថា “តែ វាមិនមែនជារឿងដែលមិនអាចកើតឡើងនោះទេ”។ មានពេលខ្លះ ពេលដែលយើងមានការសន្ទនាដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់នាងថា “មីងដឹងថា វាអាចកើតឡើងបាន ដោយសារមីងបានស្តាប់រឿងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីការដែលព្រះអាចធ្វើឲ្យរឿងដែលមិនអាចទៅរួច ក្លាយជារឿងដែលអាចកើតឡើងបាន”។ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា “តែ រឿងនោះបានកើតឡើង តែនៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកដទៃ គឺមិនដែលឃើញកើតមានក្នុងគ្រួសារយើងទេ”។ ថ្មីៗនេះ គ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ បានយកបទគម្ពីរអេភេសូរមកអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហាររបស់យើង យើងតែងតែសូត្របទគម្ពីរអេភេសូរ ៣:២០-២១ ដែលចែងថា “ឯព្រះដែលទ្រង់អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី តាមព្រះចេស្តា ដែលបណ្តាលក្នុងយើងរាល់គ្នា នោះសូមឲ្យទ្រង់បានសិរីល្អ នៅក្នុងពួកជំនុំ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ រហូតដល់គ្រប់ទាំងដំណមនុស្ស នៅអស់កល្បជានិច្ចរៀងរាបតទៅ។ អាម៉ែន។” ឆ្នាំនេះ ជាឆ្នាំដែលព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ “ធ្វើការកាន់តែច្រើនហួសសន្ធឹក” ក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ព្រះអង្គបានជំនួសការសោះអង្គើយ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ តើព្រះអង្គបានធ្វើការនេះ ដោយរបៀបណា? ខ្ញុំមិនអាចបរិយ៉ាយបានទេ។ តែខ្ញុំបានឃើញការនេះកើតឡើង…
Read article