មិនចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះសាសនា
មានការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរបស់ព្រះវិហារ តាមវិទ្យុ បានទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។ គេបានផ្សាយថា “ដោយព្រោះលោកអ្នកបានឮគេនិយាយអំពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទហើយ នោះលោកអ្នកប្រហែលជាមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាទេ។ ជាការពិតណាស់ លោកអ្នកប្រហែលជាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដឹងថា ព្រះយេស៊ូវក៏មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងចំពោះទំនាក់ទំនង និងការបង្រៀនយើងឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។លោកអ្នកប្រហែលមិនចូលចិត្តព្រះវិហាររបស់យើងខ្ញុំ គ្រប់ចំណុទេ ប៉ុន្តែ យើងផ្ដល់ជូននូវការទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដ ហើយយើងខ្ញុំកំពុងរៀនស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងខ្ញុំរង់ចាំស្វាគមន៍លោកអ្នកជានិច្ច”។ ព្រះវិហារនេះប្រហែលជាបាននិយាយជ្រុលបន្តិច អំពីព្រះយេស៊ូវ និងសាសនា ព្រោះព្រះគម្ពីរក៏មានចែងអំពី “សាសនាដ៏ពិត” ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ យ៉ាកុប ១:២៧ ដែលជាការប្រព្រឹត្តល្អ ដោយជួយអ្នកដទៃ។ តែ ព្រះយេស៊ូវពិតជាមានការលំបាក ដោយសារពួកអ្នកកាន់សាសនា នៅសម័យនោះ។ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា ពួកផារិស៊ីដឹកនាំ តាមតែទំនៀមទម្លាប់ និងបញ្ញត្តច្បាប់ទាំងឡាយ មិនមែនដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះអម្ចាស់ទេ “ខាងក្រៅមើលទៅដូចជាសុចរិតដល់មនុស្សលោកមែន តែខាងក្នុងមានសុទ្ធតែសេចក្តីកំពុត និងសេចក្តីទទឹងច្បាប់ទទេ” (ម៉ាថាយ ២៣:២៨)។ ពួកគេឥតមានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទេ (យ៉ូហាន ៥:៤២)។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ប៉ុន្តែ ពួកគេ “មិនសុខចិត្តចូលមកឯទ្រង់ទេ” (ខ.៤០)។ បើសិនជា “ការកាន់តាមសាសនា” មានអត្ថន័យថា…
Read articleអ្នកថ្វាយពែងស្ដេច
បទគម្ពីរមួយក្នុងចំណោមបទគម្ពីរទាំងឡាយ ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ដែលនិយាយអំពីការងារគឺ នេហេមា ១-២។ លោកនេហេមា ជាអ្នកបម្រើគំរូម្នាក់របស់សេ្ដចអើថាស៊ើកសេស ទើបបានជាសេ្ដចចង់ប្រទានកិត្តិយសដល់គាត់ ដោយជួយគាត់ នៅពេលទ្រង់ឃើញគាត់មានទឹកមុខព្រួយ ព្រោះតែក្រុងយេរូសាឡិម ស្ថិតនៅក្នុងសភាពបាក់បែកខូចខាតនៅឡើយ។ ស្ដេចបានសួរលោកនេហេមាថា “ហេតុអ្វីបានជាមានទឹកមុខព្រួយដូច្នេះ?…តើអ្នកចង់បានអ្វី?” (នេហេមា ២:២,៤)។ គាត់មិនមែនជាអ្នកបម្រើធម្មតា របស់ស្ដេចទេ ប៉ុន្តែ គាត់ជាអ្នកថ្វាយពែង ដែលត្រូវភ្លក់ស្រារបស់ស្តេច ដើម្បីការពារស្ដេច កុំឲ្យត្រូវថ្នាំបំពុល។ ទំរាំតែទទួលបានតំណែងមួយនេះ គាត់ច្បាស់ជាបានខិតខំធ្វើការងារ និងបានថ្វាយកិត្តិនាមដល់ព្រះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ដែលគាត់ធ្វើ។ ហើយស្ដេចក៏បានប្រទាន តាមការទូលសូមរបស់គាត់។ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ នឹងរបៀបដែលយើងធ្វើការ។ ព្រះគម្ពីរកូល៉ុស ៣:២៣ ប្រាប់យើងថា “ហើយការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ”។ យើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់លោក នេហេមា ដោយធ្វើជាអ្នកបម្រើ ដែលមានសមត្ថភាព និងអាចទុកចិត្តបាន ដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ(នេហេមា ១:១១-២:៦) ហើយយកចិត្តទុកដាក់ ដោយក្តីអាណិត ចំពោះអ្នកដទៃ និងចំពោះអ្វីៗដែលសំខាន់ចំពោះពួកគេ ព្រមទាំងធ្វើកិច្ចការដ៏ចាំបាច់ ដោយយកព្រះជាទីមួយ ហើយគិតពីប្រយោជន៍របស់គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ទោះបីជាពេលខ្លះ យើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ(នេហេមា ២:៣-៦)។…
Read articleការបន្ថយល្បឿន
នៅពេលអ្នកនិពន្ធម្នាក់ឈ្មោះ ប៊្រូស ហ្វេល័រ (Bruce Feiler) បានទៅធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកឃើញថា មានជម្ងឺមហារីកឆ្អឹង ក្នុងភ្លៅរបស់គាត់ ពេលនោះគាត់ត្រូវដើរ ដោយប្រើឈើច្រត់ជាជំនួយ អស់រយៈពេលជាងមួយឆ្នាំ។ ការរៀនដើរដោយប្រើឈើច្រត់ បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្ថយល្បឿន ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គាត់។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ការបន្ថយល្បឿន បានក្លាយជាមេរៀនមួយសំខាន់បំផុត ដែលខ្ញុំរៀន បាន ពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ។” ក្រោយពេលព្រះរំដោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទ ព្រះអង្គបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យទាំង១០ប្រការ ដល់ពួកគេ ដែលក្នុងនោះ មានក្រឹត្យវិន័យទី៤ ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេបន្ថយល្បឿន ដោយបង្អង់សិន ដើម្បីរំពឹងគិតអំពីព្រះអង្គ និងអំពីពិភពលោកនេះ។ ក្រឹត្យវិន័យទីបួន បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យមានការឈប់សម្រាក ដែលផ្ទុយគ្នាស្រឡះពីការធ្វើជាទាសករ នៅក្រោមនឹមត្រួតត្រារបស់ស្ដេចផារ៉ោន ដែលកាលនោះ គេបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការដោយគ្មានថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ក្រឹត្យវិន័យមួយនេះ បានបង្គាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យញែកពេលមួយថ្ងៃ ក្នុងមួយសប្តាហ៍ចេញ ដើម្បីនឹកចាំអំពីការសំខាន់ៗជាច្រើនដូចជា : ព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះក្នុងការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរ(លោកុប្បត្តិ ២:២) ការរំដោះពួកគេចេញពីភាពជាទាសករ នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ(ចោទិយកថា ៥:១២-១៥) ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយព្រះ (ចោទិយកថា ៦:៤-៦) និងការដែលពួកគេត្រូវការការសម្រាកយកកម្លាំងឡើងវិញ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន(និក្ខមនំ ៣១:១២-១៨)។ ព្រះមិនបានប្រទានថ្ងៃឈប់សម្រាក…
Read articleពិតឥតក្លែងក្លាយ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជួនកាល ចៅៗអាចទទួលផលចំណេញកប់ក្តោង ពីការបោសសម្អាតបន្ទប់តូចរបស់ជីតាខ្លួន។ រឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះបុរសម្នាក់ ក្នុងរដ្ឋអូហៃយ៉ូ នៅពេលដែលគាត់បានបោសសម្អាតបន្ទប់តូចរបស់ជីតាគាត់ ហើយរកឃើញកាតកីឡាវាយកូនបាល់បេសប៊លដ៏ចំណាស់មួយឈុត ដែលមានអាយុ១០០ឆ្នាំ។ អ្នកវាយតម្លៃបានប្រាប់គាត់ថា កាតមួយឈុតនោះមានតម្លៃប្រហែល៣លានដុល្លា។ បានជាកាតទាំងនោះមានតម្លៃខ្ពស់យ៉ាងនេះ គឺដោយសារកាតទាំងនោះត្រូវបានគេរក្សាទុកបានល្អ ហើយជាងនេះទៅទៀត កាតទាំងនោះជាកាតពិត។ បើកាត់ទាំងនោះ ជាកាតក្លែងក្លាយ ឬចម្លង នោះពួកវាមានតម្លៃមិនស្មើនឹងក្រដាសរឹងមួយសន្លឹកផង ទោះបីជាកាតទាំងនោះស្អាតយ៉ាងណាក៏ដោយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីតម្លៃដ៏ពិតនៃជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា ជំនឿរបស់យើងនឹងមិនមានតម្លៃអ្វីសោះឡើយ បើសិនជាព្រះគ្រីស្ទពិតជាមិនបានមានព្រះជន្មឡើងវិញទេនោះ។ សាវ័កប៉ុលមានចិត្តក្លាហាន និងបានទុកចិត្តលើផែនការរបស់ព្រះ បានជាគាត់អាចមានប្រសាសន៍ថា “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញ នោះដំណឹងដែលយើងខ្ញុំផ្សាយនេះ ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏ឥតអំពើដែរ”(១កូរិនថូស ១៥:១៤) ហើយ “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញមែន នោះសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ជាការឥតអំពើ អ្នករាល់គ្នានៅក្នុងអំពើបាបនៅឡើយ”(ខ.១៧)។ សេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺផ្អែកទៅលើការពិតដែលបានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវបាន សុគត នៅលើឈើឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានប្រទាននូវភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវពិតជាបានសុគត និងរស់ឡើងវិញមែន(ខ.៣-៨)។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលឥតមានការក្លែងបន្លំឡើយ បានជាយើងអាចផ្ញើរជោគវាសនាដ៏អស់កល្បរបស់យើង ហើយអាចពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង ដោយផ្អែកទៅលើសេចក្តីពិតនេះ។—Dave…
Read articleការប្រថុយ និងការសង្រ្គោះ
នៅថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៨៣៨ កញ្ញាហ្គ្រេស ដាលីង(Grace Darling) ដែលជាកូនស្រីរបស់អ្នកយាមប៉មបំភ្លឺនាវា នៅមាត់សមុទ្រនៃប្រទេសអង់គ្លេស បានឃើញសំពៅមួយគ្រឿងកំពុងលិចទឹក ហើយក៏ឃើញមានអ្នករួចជីវិត កំពុងនៅក្នុងសមុទ្រ។ នាង និងឪពុករបស់នាងក៏បាននាំគ្នាអុំទូក ដោយចិត្តក្លាហាន កាត់តាមរលកធំៗ ទៅជួយសង្រ្គោះមនុស្សបួនដប់នាក់ នៅចម្ងាយ១គីឡូម៉ែត្រកន្លះ ពីមាត់ឆ្នេរ។ កញ្ញាហ្រ្គេសក៏មានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារនាងមានចិត្តអាណិតអាសូរ នៅក្នុងការជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដទៃ ដោយមិនរួញរា។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរ អំពីបុរសម្នាក់ និងស្រ្តីម្នាក់ ដែលបានរួមគ្នាប្រថុយជីវិតជួយសង្រ្គោះអ្នកដទៃ។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម គាត់បាននិយាយអំពីអ្នកស្រីព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡា ដែលជាគូរកនការងារក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលបាន “ប្រថុយជីវិតដោយព្រោះគាត់ មិនមែនតែគាត់ ដែលអរគុណដល់គេប៉ុណ្ណោះ គឺទាំងពួកជំនុំសាសន៍ដទៃទាំងប៉ុន្មានថែមទៀត”(រ៉ូម ១៦:៣-៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងឲ្យបានច្បាស់ថា សាវ័កប៉ុលកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើការ“ប្រថុយជីវិត”នឹងគ្រោះថ្នាក់មួយណាឡើយ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា សាវ័កប៉ុលបានទទួលរងការវាយដំ ការដាក់គុក ការលិចសំពៅ និងការគំរាមផ្តាច់ជីវិតម្តងហើយម្តងទៀត នៅក្នុងការងារដែលគាត់បានធ្វើបម្រើព្រះ ដូចនេះ យើងងាយនឹងយល់អំពីការដែលអ្នកទាំងពីរ បានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីជួយមិត្តសំឡាញ់របស់ខ្លួន។ ការនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ពួកគេបានរាប់ការជួយសង្រ្គោះជីវិតសាវ័កប៉ុល ជាសំខាន់ជាងសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួនឯង។ ការជួយសង្រ្គោះអ្នកដទៃ…
Read articleការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏លើសលប់
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបាននិពន្ធអត្ថបទមួយ ស្តីអំពីម៉ាលីន(Mar-lene)ភរិយារបស់ខ្ញុំ និងអំពីការដែលនាងតយុទ្ធនឹងរោគវិលមុខ។ ពេលដែលខ្ញុំចែកផ្សាយអត្ថបទមួយនេះ ខ្ញុំមិនបាននឹកស្មានសោះថា មានការឆ្លើយតបដ៏ច្រើនសណ្ឋិក ពីសំណាក់អ្នកអាចជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្ត ជំនួយ យោបល ហើយពួកគេភាគច្រើនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខមាលភាពរបស់នាង។ ខ្ញុំបានទទួលការឆ្លើយតបទាំងនោះ មកពីគ្រប់ទិសទីក្នុងពិភពលោក គឺទទួលបានពីមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ។ មានមនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗ បានបង្ហាញចេញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះភរិយារបស់ខ្ញុំ បានជាយើងមិនអាចឆ្លើយតបទៅពួកគេវិញ ឲ្យបានគ្រប់គ្នា។ យើងមានចិត្តរំភើបរីករាយឥតឧបមារ ពេលដែលបានឃើញរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ឆ្លើយតបចំពោះការតយុទ្ធរបស់ម៉ាលីន យ៉ាងដូចនេះ។ យើងនៅតែមានការដឹងគុណ ដ៏ជ្រាលជ្រៅជានិច្ច ចំពោះសណ្តានចិត្តរបស់ពួកគេ។ នេះហើយជារបៀបដែលរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ គួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកនោះ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាភស្តុតាង ដែលបញ្ជាក់ថា យើងបានពិសោធនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គហើយ។ ជាក់ស្តែង ពេលដែលព្រះអង្គជួបជុំជាមួយពួកសាវ័ក ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំឲ្យសេចក្តីបញ្ញត្ត១ថ្មីដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥)។ ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានពិសោធនឹងគំរូនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ដូចព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងសំបុត្រដែលយើងបានទទួល។…
Read article