ការលាដៃជួយអ្នកដទៃ
មានបុរសអនាថាម្នាក់ បានចូលមកចំណាយពេល នៅក្នុងបណ្ណាល័យប្រចាំតំបន់របស់យើង។ នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ ខ្ញុំក៏បានទៅអង្គុយនិពន្ធសៀវភៅ ក្នុងបណ្ណាល័យនោះដែរ។ ដល់ពេលសម្រាកញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ ខ្ញុំក៏បានយកនំប៉័ងសាំងវិច ដាក់សាច់មាន់ទ័រគី លាងនឹងប្រូម៉ាស្វីសមកញាំ។ បន្ទាប់ពីញាំអស់កំណាត់ទីមួយហើយ ខ្ញុំក៏បានស្រម៉ៃឃើញទឹកមុខរបស់បុរសកំសត់នោះ។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានយកចំណែកមួយកំណាត់ទៀត នៃអាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំមិនទាន់បានប៉ះពាល់ ទៅចែកឲ្យគាត់។ គាត់ក៏បានទទួលយក ដោយអំណរ។ ការជួបគ្នាដ៏ខ្លីនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំដឹងថា យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើកិច្ចការបន្ថែមទៀត ដើម្បីជួយអ្នកដែលមានការលំបាកជាងយើង ដោយប្រើអ្វីៗដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានយើង។ ក្រោយមក ពេលខ្ញុំកំពុងគិតអំពីការនេះ ខ្ញុំក៏បានអានសេចក្តីបង្រៀនរបស់លោកម៉ូសេ អំពីការជួយផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្នកក្រ។ គាត់បានប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា “មិនត្រូវឲ្យឯងតាំងចិត្តរបឹង ឬក្តាប់ដៃនឹងបងប្អូនជាអ្នកក្រនោះឡើយ គឺត្រូវឲ្យលាដៃដល់គេវិញជាកុំខាន”(ចោទិយកថា ១៥:៧-៨)។ ការលាដៃ ជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យការផ្គត់ផ្គង់ការខ្វះខាតរបស់អ្នកក្រ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត និងដោយចិត្តជ្រះថ្លា តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងមិនត្រូវយកលេស ឬមានការស្ទាក់ស្ទើរឡើយ(ខ.៩)។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់ពួកគេ ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេមានចិត្តសប្បុរស ល្មមនឹងអាចផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ “ល្មម” ដល់គ្រាទាល់ក្រ(ខ.៨)។ ពេលយើងលាដៃជួយអ្នកក្រ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរយើង សម្រាប់សេចក្តីសប្បុរសរបស់យើង(ទំនុកដំកើង ៤១:១-៣ សុភាសិត ១៩:១៧)។ ចូរយើងពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងគួរ “ចម្អែតចិត្តនៃអ្នកដែលមានទុក្ខវេទនា”(អេសាយ ៥៨:១០)…
Read articleព្រលឹងនៃសម័យនេះ
ក្នុងសម័យកាលនីមួយៗ មានទស្សនវិជ្ជា គោលគំនិតនិងគោលតម្លៃរបស់ខ្លួន ដែលជះឥទ្ធិពលមកលើវប្បធម៌ ដែលជា “ព្រលឹងនៃសម័យកាលនោះ”។ ទន្ទឹមនឹងនោះ មានមនុស្សកាន់តែច្រើនឡើងៗ ទទួលយកនូវទស្សនវិជ្ជា គោលគំនិត និងគោលតម្លៃនៃសម័យកាលនោះ ហើយវាក៏បានបំពេរឲ្យយើងលង់លក់ ជាមួយពួកគេ តាមផ្លូវសីលធម៌ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យយើងទទួលយកគោលតម្លៃរបស់សង្គមនោះ បន្តិចម្តងៗ។ សាវ័កប៉ុលបានហៅបរិយាកាសសង្គមដែលពុករលួយនេះថា “របៀបរបស់លោកិយ”។ ក្នុងការបកស្រាយអំពីជីវិត ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងអេភេសូរមាន មុនពេលពួកគេទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ សាវ័កប៉ុលសរសេរថា ពីដើម ពួកគេ “ក៏ស្លាប់ក្នុងការរំលង ហើយក្នុងអំពើបាបដែរ” ជាការដែលពួកគេ “បានប្រព្រឹត្ត តាមរបៀបលោកិយនេះ”(អេភេសូរ ២:១-២)។ ការប្រព្រឹត្តតាមរបៀបលោកិយ ជាការប្រព្រឹត្តតាមការលួងលោម ឬតាមគំនាបរបស់លោកិយ ដែលជាប្រព័ន្ធនៃគោលតម្លៃ និងគោលគំនិត ដែលអារក្សសាតាំងបានបណ្តាចិត្ត ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សរស់នៅ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរស់នៅក្នុងលោកិយ(យ៉ូហាន ១៧:១៥) ដូចនេះ យើងស្ទើរតែមិនអាចគេចចេញពីឥទ្ធិពលរបស់លោកិយបានឡើយ។ តែទ្រង់បានប្រទាននូវព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យបានជ្រួតជ្រាបចូល ក្នុងផ្នត់គំនិតរបស់យើង ប្រយោជន៍កុំឲ្យយើងត្រាប់តាមលោកិយឡើយ(រ៉ូម ១២:១-២)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះទ្រង់ជួយឲ្យយើងដើរក្នុងពន្លឺទ្រង់(អេភេសូរ ៥:៨) ក្នុងព្រះវិញ្ញាណ(កាឡាទី ៥:២៥) ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់(អេភេសូរ ៥:២)…
Read articleយើងត្រូវការសេចក្តីសង្ឃឹម
កាលពីដើមឡើយ អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា មិនត្រូវការសេចក្តីសង្ឃឹមទេ ព្រោះពួកគេមិនមានការខ្វះខាតអ្វីទាំងអស់។ ហើយពួកគេមានហេតុនឹងគិតថា ជីវិតនឹងបន្តទៅមុខទៀត យ៉ាងមានសុភមង្គល ដូចពេលកាលពីដើមដោយសារព្រះទ្រង់ប្រទាននូវរបស់ល្អគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ឲ្យពួកគេអរសប្បាយ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក សត្វពស់ក៏បានមកប្រាប់ពួកគេថា មានរបស់មួយដែលព្រះបានបង្ខាំងទុកមិនឲ្យពួកគេមានគឺ “ការដឹងខុសត្រូវ”។ ពេលនោះពួកគេក៏ហ៊ានប្រថុយនឹងការបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ(លោកុប្បត្តិ ២:១៧ ៣:៥)។ ដូចនេះ គ្រាន់តែបានស្តាប់ឮសត្វពស់និយាយដូចនេះ នាងអេវ៉ាក៏មានចិត្តចង់បានញាំផ្លែដឹងខុសត្រូវនោះភ្លាម ហើយអ័ដាំមក៏ឆាប់ធ្វើតាមនាងដែរ(៣:៦)។ ពួកគេក៏បានទទួលបាននូវការដឹងខុសត្រូវ ដូចចិត្តប៉ង តែពួកគេបានបាត់បង់ភាពស្អាតស្អំដែលខ្លួនមានពីមុន។ ដោយសារពួកគេបាត់បង់ភាពស្អាតស្អំ នោះពួកគេត្រូវការសេចក្តីសង្ឃឹម គឺសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងអាចដកសេចក្តីកំហុស និងភាពអាម៉ាស់ចេញ ហើយស្អាងខ្លួនឲ្យមានភាពត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ រដូវកាលនៃពិធីបុណ្យណូអែល ជារដូវកាលនៃសេចក្តីសង្ឃឹម។ វាជាពេលដែលក្មេងៗសង្ឃឹមថា នឹងទទួលបាននូវគ្រឿងលេង ឬល្បែងកម្សាន្តដែលកំពុងពេញនិយម។ ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយសង្ឃឹមថា សមាជិកម្នាក់ៗក្នុងគ្រួសារនឹងមកជួបជុំគ្នាក្នុងផ្ទះ ក្នុងថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះ។ ប៉ុន្តែ ពិធីបុណ្យណូអែលបាននាំមកនូវសេចក្តីសង្ឃឹម លើសពីអ្វីដែលយើងចង់បាន នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទៅទៀត។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជា “ទីគាប់ចិត្តរបស់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់”(ហាកាយ ២:៧) ហើយទ្រង់បានយាងមកហើយ! ទ្រង់បាន “រំដោះយើង ឲ្យរួចពីអំណាចនៃភាពងងឹត” ទ្រង់បានសងថ្លៃលោះបាបយើង ហើយបានអត់ទោសបាបឲ្យយើង(កូល៉ុស ១:១៣-១៤)។ ទ្រង់ថែមទាំងបានធ្វើឲ្យយើងមានប្រាជ្ញាខាងឯសេចក្តីល្អ…
Read articleតើយើងសំខាន់ចំពោះព្រះទេ?
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានពោលថា “កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ … នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។ សំណួរដ៏សំខាន់ដែលគាត់ចោទឡើងនេះ មានទំនាក់ទំនងនឹងបទគម្ពីរជាច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ ពេលសាសន៍ហេព្រើរកំពុងរស់នៅជាទាសករដ៏វេទនា ក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ ពួកគេស្ទើរតែមិនអាចជឿត្រចៀកខ្លួនឯង ពេលឮលោកម៉ូសេប្រាប់ថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកនិពន្ធនៃព្រះគម្ពីរសាស្តាបានប្រើពាក្យកាន់តែស៊ីជម្រៅ ដោយចោទសួរថា “តើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង មានប្រយោជន៍ឬទេ?” មានពេលមួយខ្ញុំមានអំណរណាស់ ពេលដែលមានអ្នកខ្លះមានចោទសួរខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំចែកចាយព្រះបន្ទូល តាមការអញ្ជើញ នៅឯសន្និសិតមួយ ដោយផ្អែកលើបទគម្ពីរ ដែលចែងថា “អញបានចារឹកឯងទុកនៅផ្ទៃបាតដៃរបស់អញហើយ អស់ទាំងកំផែងឯង នៅចំពោះភ្នែកអញជានិច្ច”(អេសាយ ៤៩:១៦)។ បទគម្ពីរនេះ និយាយអំពីការប្រកាសរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ដែលកំពុងរងទុក្ខ ក្នុងដំណាក់កាលដ៏យ៉ាប់យ៉ឺន នៃប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលលោកអេសាយបានថ្លែងទំនាយថា ពួកគេនឹងជាប់ជាឈ្លើយនៃចក្រភពបាប៊ីឡូន ដែលជាហេតុនាំឲ្យពួកគេទួញសោក គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបោះបង់ចោលខ្ញុំទេ គឺព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានភ្លេចខ្ញុំហើយ”(អេសាយ ៤៩:១៤)។ ចំពោះការទួញសោកនេះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលសន្យាជាបន្តបន្ទាប់ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទចម្រៀងអ្នកបម្រើ(អេសាយ ៤២-៥៣) ដែលក្នុងនោះ ទ្រង់បានប្រទាននូវសេចក្តីសង្ឃឹម ដោយការសន្យាថា ពួកគេនឹងត្រូវបានរំដោះឲ្យរួចពីខ្មាំងសត្រូវ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់បានថ្លែងទំនាយអំពីការយាងមកចាប់កំណើត…
Read articleការអធិស្ឋានរបស់យើងនិងបំណងព្រះទ័យព្រះ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអានសំណូមពរអធិស្ថាន ដ៏គូរឲ្យសង្វែកចិត្តរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលកំពុងមានសភាពដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ គាត់បានសរសេរថា “សូមជួយអធិស្នានឲ្យខ្ញុំ ខ្ញុំមានរោគរឹងសារពាង្គកាយជាច្រើនកន្លែង សាច់ដុំរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ខ្ញុំពិបាកលេបអាហារ ការឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំងឡើង ភ្នែកក៏កាន់តែស្រវាំងទៀត”។ ដូចនេះ រាងកាយរបស់គាត់ កំពុងតែទ្រុឌទ្រោម ហើយពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ថា គាត់កំពុងតែអស់សង្ឃឹមហើយ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងឃ្លាបន្ទាប់ គាត់បានបង្ហាញពីសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលជាកម្លាំងជម្នះការខូចខាត និងភាពទ្រុឌទ្រោមនៃរូបកាយ ដោយពាក្យដូចនេះថា “ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអង្គសង្រ្គោះដែលប្រកបដោយព្រះពរ ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើស្ថានការណ៍នេះទាំងស្រុង។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺសំខាន់បំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ”។ ស្រ្តីម្នាក់នេះត្រូវការសេចក្តីអធិស្ថានរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏មានអ្វីម្យ៉ាង ដែលខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវមានផងដែរ គឺការទុកចិត្តព្រះ ដោយគ្មានរារេ។ សំណូមពរអធិស្ឋានរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីសេចក្តីបង្រៀនដែលព្រះមាន ចំពោះសាវ័កប៉ុល ពេលដែលគាត់ទូលសូមឲ្យទ្រង់ជួយ ឲ្យគាត់ធូរស្បើយពីការលំបាក ដែលគាត់បានប្រដូចទៅនឹង “បន្លានៅក្នុងសាច់”(២កូរិនថូស ១២:៧)។ ព្រះទ្រង់មិនបានឆ្លើយតប តាមពាក្យទូលអង្វររបស់គាត់ទេ ព្រោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ដឹងថា គុណរបស់ទ្រង់បានល្មមដល់គាត់ ហើយគេនឹងបានឃើញកំឡាំងទ្រង់បានពេញខ្នាត តាមរយៈសេចក្តីកម្សោយរបស់គាត់ ដូច្នេះ គាត់ស៊ូអួតពីសេចក្តីកំសោយរបស់គាត់ ដោយអំណរជាខ្លាំង ដើម្បីឲ្យព្រះចេស្តានៃព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតនៅនឹងគាត់(ខ.៩)។ នេះជាមេរៀនដ៏មានតម្លៃសម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងខណៈពេលដែលយើងបើកចំហរចិត្ត ទៅចំពោះព្រះ…
Read articleជីវិតដែលគាប់ ព្រះទ័យព្រះ
ក្នុងឆ្នាំ ២០១០ ខ្ញុំ និងបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើពិធីខួបកំណើតទី៩០ ជូនលោកឪពុកយើង។ យើងបានបើកចំហរឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាចូលរួម ដោយមានភោជនីយហារដ៏ឆ្ងាញ់ពិសារ និងការប្រកបគ្នាផង។ នៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្រទាំងឡាយបានយកឧបករណ៍ភ្លេងផ្សេងៗមកប្រគុំតន្រ្តី ដោយខ្លះលេងបង់ហ្សូ ខ្លះដេញហ្គីតា ខ្លះដេញម៉ង់ដូលីន ខ្លះកូតវីយ៉ូឡុង ខ្លះលេងបាស់ ខ្លះទះស្គរអៀរឡង់ ហើយច្រៀងសប្បាយ ពេញមួយពេលរសៀលថ្ងៃនោះ។ យើងបានរៀបចំនំខួបកំណើតយ៉ាងធំ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា មានពរហើយ អ្នកណាដែលកោតខ្លាច ដល់ព្រះយេហូវ៉ា(ទំនុកដំកើង ១១២:១)។ រីករាយថ្ងៃខួបកំណើតលើកទី ៩០ លោកប៉ា”។ ក្រោយមក នៅពេលដែលខ្ញុំស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១២ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះបទគម្ពីរនេះ ហាក់ដូចជាបានពណ៌នាអំពីឪពុករបស់ខ្ញុំ ដែលបានដើរជាមួយព្រះរយៈពេលជាង ៥០ឆ្នាំ ហើយឥឡូវនេះ បានទៅសម្រាកនៅជាមួយទ្រង់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏ធ្លាប់មានការឈឺចិត្ត និងមានកំហុសផ្សេងៗផងដែរ ប៉ុន្តែ ជំនឿដ៏រឹងមាំរបស់គាត់ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលព្រះពរជាច្រើន។ បទទំនុកដំកើងនេះ បានប្រាប់យើងថា ព្រះពរនឹងធ្លាក់មកលើអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចព្រះ ហើយត្រេកអរនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលយើងមានភាពស្មោះត្រង់ និងជំនឿយ៉ាងដូចនេះ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើង ហើយថែមទាំងប្រទានពរដល់កូនចៅរបស់យើងទៀតផង(ខ.២)។…
Read article