អារក្សនៅកន្លែងជំនុំជម្រះ
រឿង “អារក្ស និងលោកដានីយែល វែបស្ទ័រ(Daniel Webster)” គឺជារឿងខ្លី ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោក ស្ទីហ្វិន វិនសិន បេណិត(Stephen Vincent Benet)។ រឿងនេះបានដំណាលថា លោកចាបេស ស្ទោន(Jabez Stone) ដែលជាកិសករម្នាក់នៅតំបន់ញូ អង់គ្លេស(New England) មាន “គ្រោះអាក្រក់”យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់បានលក់វិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ឲ្យទៅអារក្ស ដើម្បីឲ្យមានភាពសម្បូរសប្បាយ។ ទីបំផុត អារក្សក៏បានមកទាបំណុលពីលោកចាបេស។ ប៉ុន្តែ លោកដានីយ៉ែល វែបស្ទ័រ ដែលជាមេធាវីដ៏គួរឲ្យគោរពម្នាក់ ក៏ត្រូវបានសូមឲ្យមកជួយការពារក្តីគាត់។ បន្ទាប់ពីបានប្រកែកតវ៉ាយ៉ាងមានជំនាញ ជាច្រើនដំណាក់មក លោកវេបស្ទ័រក៏បានឈ្នះអារក្សនៅក្នុងរឿងក្តីនេះ ហើយលោកចាបេសក៏បានគេចផុតពីការរងទុក្ខអស់មួយជីវិត នៅក្នុងស្ថាននរក។ ជាការពិតណាស់ រឿងនិទាននេះ គឺគ្រាន់តែជារឿងប្រឌិតប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានកត់ទុក អំពីការបើកសម្តែងមួយ ដែលក្នុងនោះ សាតំាងបានចោទប្រកាន់អ្នកជឿព្រះម្នាក់ នៅចំពោះព្រះដែលជាចៅក្រមនៃស្ថានដ៏ខ្ពស់។ លោកយ៉ូស្វេ ដែលជាសម្តេចសង្ឃ ក៏ឈរនៅចំពោះព្រះ។ សម្តេចសង្ឃរូបនេះក៏បានស្លៀកពាក់យ៉ាងកខ្វក់ ជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីអំពើបាប និងទោសកំហុសរបស់ខ្លួន។ ហើយសាតាំងកំពុងឈរនៅក្បែរនោះ ដើម្បីចោទប្រកាន់គាត់។ ប៉ុន្តែ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានស្តីបន្ទោសឲ្យវា…
Read articleចូរទម្លាក់សក់របស់អ្នកចុះ
មុនពេលដែលការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង នៃព្រះយេស៊ូវ កាន់តែខិតចូលមកដល់ មានស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះម៉ារា បានចាក់ប្រេងក្រអូបដ៏មានតម្លៃមួយដប ពីលើព្រះបាទទ្រង់។ បន្ទាប់មក នាងមានចិត្តក្លាហានកាន់តែខ្លាំង ដោយយកសក់របស់ខ្លួនជូតព្រះបាទទ្រង់ទៀត(យ៉ូហាន ១២:៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងម៉ារាមិនគ្រាន់តែបានលះបង់របស់ដ៏មានតម្លៃ ដែលអាចជាការប្រាក់សន្សំប្រចាំជីវិតរបស់នាង ប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងថែមទាំងបានលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្លួនទៀតផង។ នៅក្នុងវប្បធម៌មជ្ឈិមបូព៌ា នៅសតវត្សរ៍ទី១ ស្រ្តីដែលគួរឲ្យគោរព មិនដែលទម្លាក់សក់របស់ខ្លួន នៅក្នុងទីសាធារណៈឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតគឺមិនខ្វល់ថា អ្នកដទៃកំពុងគិតយ៉ាងណា ចំពោះយើងឡើយ(២សាំយ៉ូអែល ៦:២១-២២)។ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ នាងម៉ារាបានស្ម័គ្រចិត្តឲ្យគេគិតថា នាងបានប្រព្រឹត្តមិនសមរម្យ ឬប្រហែលជាគិតថាខុសសីលធម៌។ ក្នុងចំណោមយើង ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនត្រូវមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ពេលទៅព្រះវិហារម្តងៗ ដើម្បីឲ្យគេគិតល្អពីខ្លួន។ តាមន័យធៀបខាងវិញ្ញាណ យើងខិតខំធ្វើឲ្យសក់គ្រប់សរសៃមានរបៀបរៀបរយ ប៉ុន្តែ ព្រះវិហារដែលរឹងមាំ គឺជាកន្លែងដែលយើងអាចទម្លាក់សក់ខាងវិញ្ញាណ គឺមិនមែនខំលាក់បាំងភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង ដោយខំសម្តែងឲ្យគេយល់ថា យើងជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះឡើយ។ ព្រះវិហារគួរតែជាកន្លែង ដែលយើងអាចបង្ហាញភាពកម្សោយរបស់យើង ដើម្បីរកឃើញភាពខ្លាំង ជាជាងខំបិតបាំងកំហុសរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យគេយល់ថា ខ្លួនជាមនុស្សខ្លាំងនោះឡើយ។ ការថ្វាយបង្គំមិនរាប់បញ្ចូល ការបង្ហាញអាកប្បកិរិយ៉ា ដើម្បីធ្វើឲ្យអ្នកដទៃគិតថា ខ្លួនគ្មានបញ្ហាអ្វីនោះឡើយ តែការថ្វាយបង្គំ…
Read articleមានភាពស្រស់ថ្លា និងចម្រើនឡើង
ក្នុងទំនុកតម្កើង ជំពូក៩២ អ្នកនិពន្ធបានចាប់ផ្តើមបទកំណាព្យនេះ ដោយពាក្យលើកទឹកចិត្តឲ្យសរសើរតម្កើងព្រះថា “នេះជាការល្អហើយ គឺដែលនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា”។ តើល្អសម្រាប់នរណា? គឺល្អសម្រាប់អ្នកនិងខ្ញុំ។ ការសរសើរតម្កើងព្រះ មានប្រយោជន៍ក្រៃលែង ចំពោះវិញ្ញាណរបស់យើង ព្រោះអាចជួយយើងឲ្យរួចផុតពីការព្រួយបារម្ភក្នុងគំនិត ហើយធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់យើង ពេញដោយការសរសើរតម្កើង នៅក្នុងការអធិស្ឋាន។ ដូចនេះ នេះជាការល្អហើយ ដែលយើងស្វាគមន៍ពេលព្រឹករាល់ថ្ងៃ ដោយច្រៀងបទអរព្រះគុណ ដ្បិតការសរសើរតម្កើងដូចនេះ ធ្វើឲ្យយើងមានសេចក្តីអំណរ។ ការសរសើរតម្កើងនាំយើងចេញពីសេចក្តីងងឹត ហើយជំនួសទុក្ខព្រួយរបស់យើង ដោយបទចម្រៀងដ៏មានអំណរ ចំពោះ “កិច្ចការដែលព្រះ ហស្ថទ្រង់បានធ្វើ”(ខ.៤)។ តើកិច្ចការនោះជាកិច្ចការអ្វី? គឺកិច្ចការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗ! បទគម្ពីរខាងក្រោមនេះ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមបទគម្ពីរប្រៀបប្រដូច ដែលខ្ញុំចូលចិត្តបំផុត : “ឯមនុស្សសុចរិត គេនឹងលូតលាស់ឡើង ដូចជាដើមលម៉ើរ ក៏នឹងធំឡើង ដូចជាដើមតាត្រៅនៅលើភ្នំល្បាណូនដែរ គេត្រូវដាំនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា គេដុះដាលឡើងនៅក្នុងទីលានរបស់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ កាលណាចាស់ហើយ នោះគេនឹងនៅតែកើតផល គេនឹងមានជ័រជាបរិបូរ ហើយនៅតែខៀវស្រស់”(ខ.១២-១៤)។ បទទំនុកតម្កើងបាននិយាយប្រៀបប្រដូច អំពីសម្រស់ដ៏ខ្ពស់ត្រដែត និងដើមតាត្រៅ នៃកម្លាំងដែលមិនចេះទន់ទោ។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់អ្នកដែលត្រូវបាន “ដាំក្នុងដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់”(ខ.១៣)។ ឫសរបស់ពួកគេបានចាក់ចូលទៅក្នុងដីនៃសេចក្តស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ តើអ្នកយល់ថា ខ្លួនឯងលែងមានប្រយោជន៍ចំពោះព្រះឬ? ចូរបន្តនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះ ចាក់ឫសចូល…
Read articleត្រូវការជំនួយ
ក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ចក្រភពអង់គ្លេស គឺជាតំណាងឲ្យខ្សែបន្ទាត់ចុងក្រោយ នៃការតស៊ូប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពាននៃការសង្កត់សង្កិន របស់ពួកណា-ហ្ស៊ី នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខណៈពេលដែលចក្រភពអង់គ្លេស បានទទួលរងការវាយប្រហារឥតឈប់ឈរ ដែលអាចធ្វើឲ្យខ្លួនដួលរលំបាន ចក្រភពមួយនេះក៏កំពុងតែជួបការខ្វះខាតធនធាន សម្រាប់បន្តទប់ទុលការវាយប្រហារនោះ។ ហេតុនេះហើយ បានជាលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី វីនស្ទុន ឈើឈីល(Winston Churchill) បានអំពាវនាវទៅកាន់ពិភពលោក តាមការផ្សាយនៃវិទ្យុប៊ីប៊ីសីថា “សូមឲ្យឧបករណ៍មកយើង ហើយយើងនឹងបញ្ចប់កិច្ចការនេះ”។ គាត់ដឹងថា បើគ្មានជំនួយពីខាងក្រៅទេ នោះពួកគេមិនអាចទប់ទល់នឹងការវាយប្រហារ ដែលពួកគេកំពុងជួបប្រទះបានឡើយ។ ជីវិតរបស់មនុស្សក៏មានលក្ខណៈដូចនោះផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ យើងមានការខ្វះខាត នៅក្នុងការប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដែលមានក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងត្រូវការជំនួយ ពីខាងក្រៅខ្លួនយើង។ ក្នុងនាមជាផ្នែកមួយ នៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចទទួលបានជំនួយនោះ ពីបងប្អូនប្រុសស្រីក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ១២:១០-១៣) ហើយនោះជាការអស្ចារ្យណាស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅទីបំផុត យើងត្រូវស្វែងរកជំនួយពីព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ យើងមានដំណឹងដ៏ល្អ និងអស្ចារ្យមួយ គឺថា ព្រះនៃយើងបានឲ្យយើងចូលមកចំពោះទ្រង់ ដោយទំនុកចិត្ត គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នា មកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសំរាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ”(ហេព្រើ ៤:១៦)។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ ការអធិស្ឋាន…
Read articleមនុស្សសាមញ្ច
លោកស្ទីវ គ្រាន់តែជាមនុស្សដ៏សាមញ្ចម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានធ្វើការបម្រើព្រះ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅក្នុងព្រះវិហា ដែលខ្ញុំបានទៅថ្វាយបង្គំកាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ។ គាត់បានជួយរៀបចំពិធីបុណ្យលៀងព្រះអម្ចាស់ ជួយកើបព្រឹលចេញពីផ្លូវដើររបស់ព្រះវិហារ ក្នុងរដូវរងា ហើយកាត់ស្មៅនៅក្នុងរដូវក្តៅ។ គាត់បានចំណាយពេលជាមួយក្មេងជំទង់ប្រុសៗ ដែលកំព្រាឪពុក។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានស្តាប់គាត់និយាយប្រាប់គេក្នុងព្រះវិហារ តាមរបៀបស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ល្អយ៉ាងណា ចំពោះគាត់។ ក្នុងពេលប្រជុំគ្នាអធិស្ឋាន គាត់មិនបាននិយាយអ្វីច្រើន អំពីខ្លួនគាត់ទេ តែគាត់បានសុំឲ្យយើងអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលគាត់បានប្រាប់ អំពីការអត់ទោសបាប និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ខគម្ពីរមួយ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូហានជំពូក១០ ដែល បានចែងអំពីលោកយ៉ូហាន បាទីស្ទ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតអំពីលោកស្ទីវ។ បណ្តាជនបាននិយាយថា “លោកយ៉ូហានគ្មានធ្វើទីសំគាល់ណាទេ តែសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលលោកមានប្រសាសន៍ពីអ្នកនេះ(គឺអំពីព្រះយេស៊ូវ) នោះសុទ្ធតែពិតទាំងអស់”(ខ.៤១)។ លោកយ៉ូហានមិនបានធ្វើការអស្ចារ្យ ដូចព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់មិនបាននិយាយអំពីខ្លួនគាត់ទេ តែគាត់បានមក “សម្រាប់ជាទីបន្ទាល់ ដើម្បីនឹងធ្វើបន្ទាល់ពីពន្លឺ ប្រ យោជន៍ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានជឿ ដោយសារគាត់”(១:៧)។ គាត់បានមានប្រសាសន៍អំពីព្រះយេស៊ូវថា “នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក!”(១:២៩)។ លោកស្ទីវ ដែលជាមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ក៏បានធ្វើបន្ទាល់ពីពន្លឺនោះផងដែរ។ ក្នុងនាមយើងជាបងប្អូនរួមជំនឿ យើងក៏ត្រូវមានគោលបំណង ចង់ធ្វើកិច្ចការមួយដូចគ្នា គឺ…
Read articleតើអ្នកជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការឬ?
ពេលយើងកំពុងសិក្សាកណ្ឌសុភាសិត នៅក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរក្នុងក្រុមតូចរបស់ខ្ញុំ អ្នកដឹកនាំរបស់យើងបានស្នើរសុំឲ្យយើងកែរតម្រូវការពិពណ៌នា អំពីមនុ-ស្សខ្ជិល ដោយប្រើពាក្យមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ ជំនួសពាក្យ មនុស្សខ្ជិលច្រអូស(៦:៦,៩)។ មែនហើយ ឥឡូវនេះគាត់កំពុងប្រើពាក្យដែលខ្ញុំមានទម្លាប់ប្រើ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមគិតអំពីមនុស្សទាំងអស់ ដែលខ្ញុំបានចាត់ទុកជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ។ មនុស្សខ្ជិលធ្វើការ គឺប្រៀបបាននឹងបុរសឬស្រ្តីណា ដែលមិនបានបង្រៀន និងប្រៀនប្រដៅកូនរបស់ខ្លួន ឬដូចអ្នកដែលមិនព្រមជួយធ្វើការងារផ្ទះ ឬក៏ដូចពួកក្មេងជំទង់ ដែលមិនអើពើចំពោះការសិក្សា ហើយគិតតែពីលេងហ្គេម-អ៊ីនធើណិត ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ បើយើងមានចិត្តស្មោះត្រង់មែន នោះយើងមុខជាទទួលស្គាល់ថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចក្លាយជាមនុស្សខ្ជិលធ្វើការ។ ចុះចំណែកឯ “អ្នកដែលខ្ជិលអធិស្ឋាន” (១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧-១៨) ឬ “មនុស្សខ្ជិលអានព្រះគម្ពីរ”(ទំនុកតម្កើង ១១៩:១០៣ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧) ឬក៏ “អ្នកដែលខ្ជិលប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន” (រ៉ូម ១២:៤-៨) ឬមួយ “អ្នកខ្ជិលធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះ”វិញ?(ម៉ាថាយ ២៨:១៩-២០ កិច្ចការ ១:៨)។ បើសិនជាយើងមិនកំពុងតែធ្វើអ្វី ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើទេ នោះយើងប្រាកដជាមនុស្សខ្ជិលខាងវិញ្ញាណហើយ។ តាមពិត ពេលដែលយើងបដិសេធមិនព្រមស្តាប់បង្គាប់ព្រះ នោះយើងកំពុងតែធ្វើអំពើបាបហើយ។ សូមស្តាប់ពាក្យលើកទឹកចិត្ត និងប៉ះពាល់ចិត្ត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ាកុប ដែលចែងថា “ដូច្នេះ ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ…
Read article