ដោយសារទ្រង់ល្អ
លោកយ៉ូអែល(Joel) និងអ្នកស្រីឡូរិន(Lau-ren) បានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ពីរដ្ឋវ៉ាស៊ីតោន ទៅរដ្ឋមីឈីហ្គិនវិញ។ ដោយសារពួកគេចង់បង្កើតអនុស្សាវរីយជាលើកចុងក្រោយ ពួកគេក៏បានទៅទិញកាហ្វេនៅហាងកាហ្វេដែលពួកគេចូលចិត្តជាងគេ ហើយបានឈប់ឡាន នៅមុខបណ្ណាគារដែលពួកគេចូលចិត្តជាងគេ។ ពួកគេក៏បានចូលក្នុងបណ្ណាគារនោះ ដើម្បីទិញស្ទីកគ័រសម្រាប់បិទកាងក្រោយរថយន្ត ដែលនៅលើស្ទីកគ័រនោះ មានពាក្យស្លោកមួយឃ្លាដ៏ពេញនិយម របស់រដ្ឋដែលពួកគេកំពុងជម្រាបលានោះ ដែលពាក្យស្លោកនោះគឺ “ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃរបស់ក្រុងអេឌម៉ាន់(Edmonds)”។ ពីសប្តាហ៍ក្រោមមក បន្ទាប់ពីពួកគេបានបើកបរបានចម្ងាយជាង៤ពាន់គីឡូម៉ែត្រហើយ ពួកគេក៏បានចូលក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិន។ ដោយសារពួកគេឃ្លានបាយ និងចង់អបអរសាទរការធ្វើដំណើរមកដល់របស់ខ្លួនផងនោះ ពួកគេក៏បានឈប់ឡាន ដើម្បីសួររកភោជនីយដ្ឋានដែលនៅជិតនោះ។ ពួកគេត្រូវបើកបរត្រឡប់មកក្រោយវិញ អស់ចម្ងាយបីបួនគីឡូម៉ែត្រ ហើយក៏រកឃើញហាងកាហ្វេដ៏តូចមួយ ដ៏គួរឲ្យទាក់ទាញ។ អ្នកស្រីអេម៉ា ដែលជាអ្នកបម្រើក្នុងហាងនោះ មានចិត្តរំភើប ពេលដែលបានដឹងថា អ្នកទាំងពីរបានធ្វើដំណើរមកពីរដ្ឋវ៉ាស៊ីនតោន ដែលជាស្រុកកំណើតរបស់នាង ហើយនាងក៏បានសួរពួកគេថា “តើអញ្ជើញមកពីក្រុងណា?” ពួកគេក៏ឆ្លើយថា “ក្រុងអេឌម៉ាន់”។ នាងក៏ប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំក៏មកពីទីក្រុងនោះដែរ!” ដោយ សារលោកយ៉ូអែលក៏ចង់ចែកចាយក្តីអំណររបស់ខ្លួន នោះគាត់ក៏បានប្រគល់ស្ទីគ័រដែលនៅសល់ទៅនាង។ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ស្ទីគ័រនោះក៏មានប្រភពមកពីបណ្ណាគាររបស់ម្តាយនាងផងដែរ! ដូចនេះ ស្ទីគ័រនោះបានចេញពីដៃរបស់ម្តាយនាង ហើយបានធ្វើដំណើរជាង៤ពាន់គីឡូម៉ែត្រ រហូតមកដល់ដៃនាង។ តើនេះជារឿងចៃដន្យឬ? ឬមួយក៏បទពិសោធន៍ទាំងនេះ ជាអំណោយដ៏ល្អ ដែលត្រូវបានរៀបចំដោយព្រះដ៏ល្អ ដែលចូលចិត្តលើកទឹកចិត្តកូនៗរបស់ទ្រង់? បទគម្ពីរសុភាសិតបានប្រាប់យើងថា…
Read articleរង្វាន់របស់ទ្រង់ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់
មុខជំនួញជាច្រើន មាន “កម្មវិធីសន្សំពន្ទុ” ដែលផ្តល់រង្វាន់ដល់អតិថិជនដែលស្មោះត្រង់។ អ្នកអាចសន្សំរង្វាន់ទាំងនេះ ដោយប្រើសេវ៉ាកម្មរបស់ក្រុមហ៊ុនពួកគេ ដូចជាការញាំអាហារនៅក្នុងភោជនីយដ្ឋានក្នុងតំបន់ ការស្នាក់នៅក្នុងសណ្ឋាគារ ឬធ្វើដំណើរតាមក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ណាមួយ។ ការសម្រេចចិត្តចំណាយប្រាក់របស់អ្នក តាមរបៀបនេះ គឺពិតជាសមហេតុផលណាស់។ ព្រះទ្រង់ក៏មានកម្មវិធីប្រទានរង្វាន់ផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានបន្ទូល អំពីការសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង សម្រាប់ការបម្រើទ្រង់ ដោយភាពស្មោះត្រង់។ ឧទាហរណ៍ : ពេលយើងត្រូវគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ដោយសារជំនឿលើទ្រង់ នោះទ្រង់បានមានបន្ទូលហើយថា “ចូរមានចិត្តអំណរ … ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់ជាធំនៅឯស្ថានសួគ៌”(ម៉ាថាយ ៥:១២)។ ពួកផារិស៊ីមានទម្លាប់ ដាក់ដង្វាយ អធិស្ឋាន និងតមអត ឲ្យសាធារណៈជនបានឃើញខ្លួន តែព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើង ឲ្យធ្វើការទាំងនោះ ដោយមិនបើកចំហរឲ្យអ្នកដទៃដឹងឡើយ ដ្បិត “ព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលទតឃើញក្នុងទីលាក់កំបាំង ទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ ដល់អ្នកនៅទីប្រចក្សច្បាស់”(៦:៤,៦,១៨)។ ពេលយើងរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ភាពស្មោះត្រង់មិនដែលនាំឲ្យជីវិតរបស់អ្នក មានការខាតបង់ឡើយ ទោះបីជាអ្នកមានការលះបង់ច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនមែនបម្រើព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់ពីទ្រង់នោះឡើយ។ ពេលដែលទ្រង់បានសុគតជួសយើង នៅលើឈើឆ្កាង ទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង លើសពីអ្វីដែលយើងសមនឹងទទួលទៅទៀត។ ភាពស្មោះត្រង់ដែលយើងមានចំពោះទ្រង់ គឺជាការថ្វាយបង្គំ ដែលបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង។…
Read articleចូរពិចារណាអំពីប្រភព
ខ្ញុំចូលចិត្តចំណីអាហារដែលមានដាក់គ្រឿងទេសស៊ីណា-មុន ដូចជា គួង នុំស្រួយក្រាហាម ស្កគ្រាប់ ចំណិតនុំប៉័ង ផ្លែប៉ោម និងនុំប្រេហ្ស៊ល។ គ្រឿងទេសស៊ីណាមុន ស្ថិតក្នុងចំណោមគ្រឿងទេស ដែលធ្វើឲ្យចំណីអាហារមានរស់ជាតិកាន់តែឆ្ងាញ់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កាលពីមុន ខ្ញុំមិនបានដឹងថា គ្រឿងទេសនេះ មានប្រភពមកពីណាទេ។ ក្រោយមក ពេលខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសស្រីលង្កា កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ៩០ភាគរយនៃគ្រឿង ទេសស៊ីណាមុនទាំងអស់ នៅក្នុងពិភពលោកនេះ មានប្រភពមកពីប្រទេសដែនកោះមួយនេះ ដែលមានទីតាំងនៅក្នុងមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វ៊ិក។ នៅក្នុងការញាំចំណីអាហារដែលមានដាក់គ្រឿងទេសស៊ីណាមុន ក្នុងអំឡុងពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ គឺខ្ញុំមិនដែលបានគិតអំពីប្រភពនៃគ្រឿងទេសនេះឡើយ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលជួនកាល ខ្ញុំក៏បានដើរជាមួយព្រះគ្រីស្ទ តាមរបៀបដូចនេះផងដែរ។ ព្រះបានប្រទានពរឲ្យខ្ញុំមានភរិយាដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ និងមានកូន៥នាក់ ហើយមានចៅៗ ដែលបាននាំឲ្យខ្ញុំមានការអរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងមានសេចក្តីអំណរចំពោះពួកគេ ជួនកាល ខ្ញុំភ្លេចគិតអំពីប្រភពនៃព្រះពរទាំងនោះ ដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធក៏បានហៅថា “ប្រភពនៃព្រះពរនីមួយៗ”។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានបកស្រាយថា “គ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ ដែលព្រះប្រទានមក និងអស់ទាំងអំណោយទានដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ នោះសុទ្ធតែមកពីស្ថានលើ គឺមកពីព្រះវរបិតានៃពន្លឺ ដែលទ្រង់មិនចេះប្រែប្រួល សូម្បីតែស្រមោលនៃសេចក្តីផ្លាស់ប្រែក៏គ្មានដែរ”(១:១៧)។ តើយើងកំពុងតែមានការរមើលគុណយ៉ាងណា នៅពេលដែលយើងបានអរសប្បាយនឹងព្រះពរដ៏ហូរហៀរនៃជីវិត ដោយមិនបានអរព្រះគុណព្រះវរបិតា ដែលទ្រង់ជាប្រភពនៃស្នាព្រះហស្ថទាំងអស់។-Bill Crowder
Read articleការប្រគុំបទចម្រៀង
នៅពេលល្ងាចដ៏រីករាយ ក្នុងរដូវក្តៅ មានមនុស្សមួយហ្វូងធំបានមកជួបជុំគ្នា នៅក្នុងទីលានដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដើម្បីទស្សនាការប្រគុំតន្រ្តី ដែលត្រូវបានរៀបចំឡើង ដោយមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលរៀននៅមហាវិទ្យា-ល័យជាមួយគ្នា។ ថ្ងៃនោះជាថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គាត់ ដូចនេះពិធីករក៏និយាយពន្លយពាក្យថា យើងនឹងនាំគ្នាច្រៀងបទ “រីករាយថ្ងៃកំណើត” សម្រាប់គាត់។ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងម្នាក់ម្តងៗ ដោយឃី និងចង្វាក់ផ្សេងគ្នា បណ្តាលឲ្យមានភាពមិនសូវស៊ីសង្វាក់គ្នា។ ការច្រៀងនោះមិនពិរោះសោះ។ យើងពិតជាសោកស្តាយណាស់ ចំពោះសម្លេងច្រៀងរបស់ពួកគេ ។ ពេលដែលមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំឡើងទៅលើវេទិការ គាត់ក៏ផ្តល់ឱកាសឲ្យយើងម្តងទៀត។ គាត់មិនបានចាប់ផ្តើមដោយបញ្ចេញសូរទេ តែគាត់បានធ្វើដៃចុះក្រោមជាសញ្ញាឲ្យទម្លាក់សម្លេង ដូចនេះ យ៉ាងហោចណាស់ ហើយក៏បានច្រៀងព្រមគ្នា។ នៅចុងបញ្ចប់នៃបទចម្រៀង ភាគច្រើននៃពួកគេបានច្រៀងដោយឃី ស្ទើរតែដូចៗគ្នា។ ពួកគេគួរតែបន្លឺសម្លេងចេញជាបទចម្រៀង គឺមិនគួរបង្កើតជាសម្លេងរំខានដូចនេះទេ ហើយការនេះ ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញ បញ្ហាមួយ ដែលពួកជំនុំនៅសតវត្សរ៍ទី១បានជួបប្រទះ។ ពួកគេមានការមិនចុះសម្រុងគ្នា អំពីអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ អ្នកខ្លះដើរតាមសាវ័កប៉ុល ហើយខ្លះទៀតបានដើរតាមលោកអ័ប៉ុឡូស(១កូរិនថូស ៣:៤)។ ការនេះបាននាំឲ្យមានការឈ្លោះ ប្រកែក និងបែកបាក់គ្នា(ខ.៣)។ ពួកគេមិនបានរួមគ្នាបង្កើតជាបទចម្រៀងទេ តែបែរជាបានធ្វើឲ្យមានសម្លេងរំខានទៅវិញ។ បើយើងធៀបការនេះ នឹងការច្រៀងព្រមគ្នាវិញ នោះការដែលមនុស្សមិនឯកភាពគ្នា អំពីអ្នកដឹកនាំ គឺមិនខុសពីការដែលពួកគេរាល់គ្នា“ច្រៀង”ព្រមៗគ្នា ដោយចង្វាក់ និងសូរដែលពួកគេពេញចិត្តរៀងៗខ្លួន។ ដើម្បីប្រគុំជាបទដ៏ពិរោះ…
Read articleកំរិតទាំង៦ នៃការញែកពីគ្នា
កាលពី៨៥ឆ្នាំមុន មានអ្នកនិពន្ធម្នាក់ ឈ្មោះហ្វ្រ៊ីកយែស ខារីនធី(Frigyes Karinthy) បាននិពន្ធរឿងខ្លីមួយ ដែលគាត់បានដាក់ចំណងជើងថា “ចំណងនៃច្រវ៉ាក់” ដែលនៅក្នុងនោះ គាត់បានបញ្ចេញទស្សនៈថា ការតភ្ជាប់គ្នារវាងបុគ្គលពីរៗនាក់ នៅក្នុងលោកិយនេះ បានកើតមានឡើង យ៉ាងហោចណាស់ តាមរយៈទំនាក់ទំនងប្រាំយ៉ាង។ ទស្សនៈនេះត្រូវបានគេយកមកវិភាគឡើងវិញ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន ហើយតាមធម្មតា ត្រូវបានគេបកស្រាយថា “កំរិតទាំង៦ នៃការញែកពីគ្នា”។ ជាការពិតណាស់ គេមិនទាន់បានបង្ហាញថា ទ្រឹស្តីរបស់គាត់មានភាពត្រឹមត្រូវឡើយ។ ប៉ុន្តែ មានកត្តាដ៏សកម្មមួយ ដែលបានតភ្ជាប់យើង ជាមួយអ្នកដទៃ នៅទូទាំងពិភពលោក: គឺប្រាជ្ញា និងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ដែលបើកសម្តែងឡើងតាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ បីបួនឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្រមួយ ពីបុរសម្នាក់ ដែលខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ជួប។ គាត់បានសរសេរប្រាប់ខ្ញុំថា កាលពីមុន ខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រខ្លីមួយ ទៅមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ ហើយក្រោមមក គាត់ក៏បានអានសំបុត្រនោះផងដែរ។ សំបុត្រនោះបានលើកទឹកចិត្តគាត់ នៅពេលគាត់កំពុងបាក់ទឹកចិត្ត និងអស់សង្ឃឹម ក្នុងភាពងងឹត។ មិត្តភ័ក្រ ដែលខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រដ៏ខ្លីឲ្យនោះ បានផ្ញើសំបុត្រនោះបន្តទៅមិត្តភ័ក្រម្នាក់ ហើយអ្នកនោះក៏បានផ្ញើទៅមិត្តភ័ក្រម្នាក់ទៀត ហើយគេក៏ចេះតែផ្ញើតៗគ្នា រហូតដល់ពេលដែលវាធ្លាក់មកដល់បុរស ដែលបានសរសេរសំបុត្រមកកាន់ខ្ញុំនេះ។…
Read articleការនិយាយការពារ ដើម្បីបុព្វហេតុនៃព្រះអម្ចាស់
លោកឆាលស៍ ហ្វ៊ីននេយ(Charles Finney) គឺជាមេធាវីដែលមានអាយុ២៩ឆ្នាំ ដែលមានការខ្វល់ខ្វាយអំពីសេចក្តីសង្គ្រោះនៃវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន។ នៅថ្ងៃទី១០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៨២១ គាត់ក៏បានចូលទៅរកភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងតំបន់ព្រៃ នៅក្បែរផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បីរកពេលអធិស្ឋាន។ នៅទីនោះ គាត់ក៏មានការពិសោធន៍នឹងការផ្លាស់ប្រែដ៏អស្ចារ្យ។ គាត់បានសរសេរថា “ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធ … ហាក់ដូចជាយាងសណ្ឋិតក្នុងខ្ញុំ ទាំងកាយ ទាំងវិញ្ញាណ … ការនេះហាក់ដូចការបង្ហូរចុះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ម្តងហើយម្តងទៀត”។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានជួបកូនក្តីម្នាក់ ដែលបានមករកគាត់ ដើម្បីសុំឲ្យគាត់ការពារក្តី។ លោកហ្វ៊ីនេយក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ខ្ញុំបានទទួលការត្រាស់ហៅពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យនិយាយការពារបុព្វហេតុរបស់ទ្រង់ ដូចនេះ ខ្ញុំមិនអាចការពាររឿងក្តីរបស់អ្នកបានទេ”។ គាត់ក៏បានលះបង់អាជីពផ្នែកច្បាប់ ហើយបានចូលបម្រើព្រះ។ ក្រោយមក ព្រះក៏បានប្រើគាត់ ដោយអំណាចចេស្តាទ្រង់ ដើម្បីនាំអ្នកដទៃឲ្យទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានត្រាស់ហៅសាវ័កប៉ុល ឲ្យដោះសារអំពីបុព្វហេតុរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានចែងថា “ខ្ញុំបានតាំងឡើង សំរាប់ដោះសារពីដំណឹងល្អ”(ភីលីព ១:១៧)។ ពាក្យដើមដែលបកប្រែមកថា “ដោះសារ” ត្រូវបានប្រើនៅក្នុងសម័យបុរាណ ក្នុងការជជែកការពាររឿងក្តី ដោយមេធាវី ក្នុងតុលាការ។ អ្នកជឿទាំងអស់ ត្រូវបានត្រាសហៅ ឲ្យចែកចាយអំពីដំណឹងល្អដ៏អស្ចារ្យ នៃព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលជួយសង្គ្រោះ។ “ដូច្នេះ…
Read article