ចូរបញ្ចេញពន្លឺឡើង
ខ្ញុំសូមនិយាយដោយមិនលាក់លាមថា ខ្ញុំមិនចង់ទៅទិញឥវ៉ាន់នៅក្នុងហាងនោះទៀតទេ។ កាលពី៤សប្តាហ៍មុន ខ្ញុំនឹងភរិយារបស់ខ្ញុំ បានព្យាយាមឲ្យអ្នកលក់សងប្រាក់មកវិញ ចំពោះទូទឹកកកដ៏អាក្រក់មួយគ្រឿង ដែលយើងបាន ទិញ។ ពេលខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកលក់ម្តងទៀត យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវទាល់មួយ។ ពេលដែលយើងកំពុងជជែកគ្នា ខ្ញុំចង់ដឹង ថាតើយើងអាចដកប្រាក់នោះមកវិញឬទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមមានចិត្តសណ្តោសចំពោះគេផងដែរ។ មានពេលមួយ អ្នកគ្រប់គ្រងក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា “ឥឡូវនេះ តាមធម្មតា អតិថិជនបានមកស្រែកឡូឡា ដាក់ខ្ញុំ តែអ្នកមានចិត្តអត់ធ្មត់ណាស់”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏និយាយថា “សូមយើងដោះស្រាយ តាមមធ្យោបាយផ្សេងវិញ”។ គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំនូវសំណួរខ្លះៗ ហើយក៏បានវាយលេខមួយចំនួន ចូលទៅក្នុងម៉ាស៊ីនកត់បញ្ជីប្រាក់។ បន្ទាប់ពីយើងបានរង់ចាំយូរបន្តិច ហើយបានស្តាប់គាត់ប្រាប់អំពីអតិថិជនដែលក្រេវក្រោធខ្លាំង ម៉ាស៊ីននោះក៏បានបញ្ចេញវិក័យប័ត្រមកខាងក្រៅ ដោយបង្ហាញថា យើងអាចដកប្រាក់មកវិញបាន។ បទពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់ដែលយើងមាននៅក្នុងការទិញឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ ក៏បានកន្លងផុតទៅ។ ពេលយើងកំពុងលាគ្នា គាត់ក៏ប្រាប់ថា “សូមអរគុណ ដែលបានធ្វើឲ្យយើងស្រួលធ្វើការជាមួយ”។ ការដែលខ្ញុំគិតថា ខ្លួនត្រូវមានអាកប្បកិរិយ៉ាល្អ ពេលដែលខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ ល្អ បានជួយសម្រួលដំណើរការនៃការដកប្រាក់មកវិញ តែយើងបានបង្ហាញចេញនូវចិត្តសណ្តោសចំពោះអ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីឲ្យអាចដកប្រាក់មកវិញឡើយ។ តាមពិត មូលហេតុ គឺដោយសារក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងត្រូវតែបញ្ចេញនូវពន្លឺនៃព្រះយេស៊ូវ(អេភេសូ ៥:៨) ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា ទោះបីជាពួកគេជាអ្នកជិតខាងដែលឆេវឆាវ…
Read articleទង្វើនៃការដឹងគុណ
មានមនុស្សតិចតួចណាស់ ដែលស្គាល់ខ្ញុំកាលនៅក្មេង ច្បាស់ជាងលោកហ្វ្រង់ស៊ីស អាលែន(Fran-cis Allen) ដែលជាគ្រូគង្វាល ដែលបាននាំខ្ញុំ ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ក្នុងនាមជាគ្រូអធិប្បាយដ៏ឆេះឆួលម្នាក់ ដែលដុតបញ្ឆេះចិត្តពួកជំនុំពីអសនាទៅ គាត់ជាគំរូដែលស្ទើរតែល្អឥតខ្ចោះ ដែលបង្ហាញពីភាពស្រទន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ពេលនៅខាងក្រៅអសនា។ ពីដំបូង គាត់បានសំគាល់ឃើញថា ខ្ញុំចូលចិត្តព្យាយាម “ទិញ” ការទទួលស្គាល់ ពីអ្នកដទៃ ដោយខំធ្វើកិច្ចការឲ្យ ហួសពីការរំពឹងទុក ហើយធ្វើលើសពីអ្វីដែលគេឲ្យធ្វើ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា “នេះជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏ល្អ សម្រាប់ធ្វើជាអំណោយដល់អ្នកដទៃ តែអ្នកមិនគួរប្រើអំណោយទានទាំងនេះ ដើម្បីទិញការទទួលស្គាល់ពីមនុស្ស ឬពីព្រះឡើយ”។ ដើម្បីជួយពន្យល់ខ្ញុំអំពីបញ្ហានេះ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យអានព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងម៉ាថាយ ១១:៣០ ដែលចែងថា “នឹមរបស់ទ្រង់គឺងាយទេ”។ ជួនកាល គេយល់ថា ព្រះបន្ទូលទ្រង់ត្រង់ចំណុចនេះ ហាក់ដូចជាសាមញ្ចពេក បានជាគេមិនយល់ថា ទ្រង់មានបន្ទូលជាពាក្យពិតឡើយ។ បន្ទាប់មក គាត់បានចង្អុលបង្ហាញទៅបទគម្ពីរមីការ ៦:៦-៨ ដោយពាក្យថា “ឥឡូវនេះ សូមអានបទគម្ពីរនេះ ហើយសួរខ្លួនឯងថា តើអាចមានអំណោយអ្វីខ្លះ ដែលព្រះទ្រង់មិនទាន់មាន បានជាអ្នកត្រូវថ្វាយអំណោយនោះទៅទ្រង់ឬទេ?” ជាការពិតណាស់ ចម្លើយនោះគឺទេ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្តពន្យល់ថា…
Read articleខ្មាំងសត្រូវនៃការទុកចិត្ត
មេបញ្ជាការកងទ័ព តែងតែចង់មានទាហានគ្រប់ចំនួន ដើម្បីបំពេញបេសកកម្មរបស់ខ្លួន។ ពួកគេភាគច្រើនចង់មានទាហានច្រើនលើសលប់ ជាជាងមានចំនួនតិចតួចពេក ប៉ុន្តែ មនុស្សគ្រប់គ្នាមិនមែនសុទ្ធតែយល់ស្របគ្នាថា កងទ័ពត្រូវមានចំនួនប៉ុន្មាន ទើបគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។ ពេលលោកគេឌានបានជ្រើសរើសទ័ព ដែលមានគ្នា៣២០០០នាក់ ដើម្បីតតាំងនឹងពួកសាសន៍ដែលសង្កត់សង្កិនពួកអ៊ីស្រាអែល ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលទៅគាត់ថា “ចំនួនមនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងឯង មានគ្នាច្រើនពេកណាស់ នឹងឲ្យអញប្រគល់ពួកម៉ាឌានមក ក្នុងកណ្តាប់ដៃគេ មិនបានឡើយ ក្រែងពួកអ៊ីស្រាអែលអួតខ្លួន ទាស់នឹងអញវិញ ដោយថា អញបានជួយសង្គ្រោះខ្លួនអញទេ”(ពួកចៅហ្វាយ ៧:២)។ ដូចនេះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានចាប់ផ្តើមបន្ថយចំនួនទ័ពរបស់លោកគេឌាន។ ពេលទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលភ័យខ្លាចចាកចេញពីជួរទ័ព នោះមានពួកប្រុសៗ២២០០០នាក់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ(ខ.៣)។ ការកាត់ចំនួនជាលើកទីពីរ បានបន្ថយកងពលដែលនៅសល់១០០០០នាក់ ឲ្យធ្លាក់មកត្រឹមចំនួន៣០០នាក់វិញ ដែលក្នុងនោះព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលអំពីអ្នកទាំងនោះថា “អញនឹងជួយសង្គ្រោះឯងរាល់គ្នា ហើយប្រគល់ពួកម៉ាឌានមកក្នុងកណ្តាប់ដៃឯង ដោយសារមនុស្ស៣០០នាក់…”(ខ.៧)។ ហើយការនោះក៏បានកើតឡើងយ៉ាងដូច្នោះមែន(ខ.១៩-២៣)។ នៅក្នុងការរស់នៅដោយជំនឿ ធនធានរបស់យើងអាចក្លាយជាខ្មាំងសត្រូវនៃការទុកចិត្តព្រះ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងពឹងផ្អែកលើទ្រង់ គឺមិនមែនពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំងរបស់យើងទេ កម្លាំងនោះជាកម្លាំងខាងរូបកាយ ខាងហិរញ្ញវត្ថុ ឬប្រាជ្ញារបស់យើងនោះទេ។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់កាត់បន្ថយធនធានរបស់យើង ពីចំនួន “៣២០០០ ទៅ៣០០” ទ្រង់មិនមែនកំពុងតែដាក់ទោសយើងទេ។ ទ្រង់ធ្វើការនេះ ដើម្បីរៀបចំផ្លូវឲ្យយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ តាមរយៈជីវិតរបស់យើង ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ និងទុកចិត្តអំណាចចេស្តា ទ្រង់។-David McCasland
Read articleការលើកដាក់ ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន
យើងរស់នៅក្នុងសង្គមមួយ ដែលគេបានបិទស្លាកដាស់តឿន នៅគ្រប់ទិសទី ដែលមានដូចជា បម្រាមនៅក្នុងបន្ទះថ្នាំពេទ្យ កាលបរិច្ឆេទនៃការហួសពេល “ប្រើប្រាស់” ដែលមាននៅលើកំប៉ុងស៊ុប ហើយផ្លាកសញ្ញាគ្រោះថ្នាក់ នៅលើរណាយន្តជាដើម ដែលសុទ្ធសឹងជាស្លាកដាស់តឿនយើង ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះគ្រោះថ្នាក់ ដែលអាចកើតមានឡើង។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានទទួលប្រអប់មួយ ដែលមានអំណោយដ៏មានតម្លៃមួយនៅខាងក្នុង។ អ្នកដែលបានផ្ញើវាមកខ្ញុំ បានបិទស្ទីគ័រធំមួយពីលើប្រអប់នោះ ដែលមានអក្សរចែងថា វត្ថុផុយស្រួយ : សូមលើកដាក់ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ ពេលខ្ញុំគិតអំពីជីវិត និងភាពផុយស្រួយរបស់វា ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើយើងមិនគួរបិទស្ទីគ័រពណ៌ក្រហមទំាងនោះ ពីលើខ្លួនយើងផងដែរទេឬ? នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិត យើងមិនគួរយល់ថា គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យបានទេ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងមានភាពល្អប្រសើរឡើងនោះឡើយ ព្រោះយើងនឹងដឹងថា យើងមានភាពផុយស្រួយ ហួសពីការស្មានរបស់យើងទៅទៀត។ បើសិនជាគ្រូពេទ្យទូរស័ព្ទមកប្រាប់យើងថា យើងមានជម្ងឺមួយដែលអាចបណ្តាលឲ្យស្លាប់ ឬបើសិនជាមានអ្នកបើកបរ បានបត់ឡាននៅខាងមុខយើងយ៉ាងលឿន ដោយគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ន នោះយើងមុខជានឹងទទួលស្គាល់ថា ជីវិតគឺពិតជាមានភាពមិនស្ថិតស្ថេរមែន។ គឺគ្មានការធានាទេ! គ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងច្បាស់ អំពីដង្ហើមជីវិតរបស់អ្នកដទៃឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ដើម្បីជាការដាស់តឿន អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងបានឲ្យយោបលដ៏សំខាន់មួយថា : “សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុ នៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ទំនុកតម្កើង ៩០:១២)។ សូមយើងសម្រេចចិត្តរស់នៅ ហាក់ដូចជា…
Read articleសត្វឆ្កែឌីងហ្គូ
លោកហារី ធូព័រ(Harry Tupper) មានឈ្មោះល្បីនៅក្នុងរឿងព្រេងនៃការស្ទូចត្រីមួយ នៅក្នុងរដ្ឋអ៊ីដូហា ដែលជាទីកន្លែងរស់នៅរបស់ខ្ញុំ។ នៅភាគខាងកើតនៃរដ្ឋនេះ មានបឹងមួយឈ្មោះហ៊ែនរី(Henry) ដែលក្នុងបឹងនោះ មានកន្លែងមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះ តាមឈ្មោះរបស់គាត់គឺ “ធូព័រស៍ ហូល”(Tupper’s Hole) ខ្ញុំចាំថា លោកហារីមានសមត្ថភាពដ៏កម្រ នៅក្នុងការចាប់បានត្រីត្រោតដ៏ធំ នៅក្នុងបឹងហ៊ែនរី តែខ្ញុំកាន់តែនឹងចាំអំពីសត្វឆ្កែរបស់គាត់ ឈ្មោះ ឌីងហ្គូ(Dingo)។ ឌីងហ្គូធ្លាប់អង្គុយទន្ទឹមនឹងលោកហ៊ែនរីនៅក្នុងទូករបស់គាត់ ហើយសម្លឹងមើលដោយការផ្តោតចិត្ត ពេលគាត់កំពុងស្ទូចត្រី។ ពេលអ្នកស្ទូចត្រីដ៏ចំណាស់រូប នេះ ស្ទូចបានត្រីត្រោតមួយ ឌីងហ្គូក៏ព្រុសឮៗ ទាល់គាត់បានត្រងត្រីនោះ ឡើងលើទូកហើយដោះផ្លែសន្ទូចចេញ ទើបវាឈប់ព្រុស។ ភាពក្លៀវក្លារបស់ឌីងហ្គោ បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យយល់ថា : យកល្អ យើងគួរតែមានចិត្តរំភើបរីករាយចំពោះការអ្វីដែលអ្នកដទៃកំពុងធ្វើ ជាជាងរំភើបរីករាយចំពោះការដែលយើងកំពុងធ្វើ។ ដូចនេះហើយ បានជាពេលដែលខ្ញុំបានអាចព្រះគម្ពីរភីលីព ២:៤ ហើយគិតដល់ឌីងហ្គូ ខ្ញុំសួរខ្លូនឯងថា : តើខ្ញុំបានចំណាយពេល ដើម្បីគិតអំពី “ប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃ”ឬទេ? តើចិត្តរំភើបរីករាយដែលខ្ញុំមាន ចំពោះការអ្វីដែលព្រះកំពុងធ្វើ នៅក្នុង និងតាមរយៈមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ មានភាពខ្លាំងក្លាដូចពេលដែលទ្រង់កំពុងធ្វើការរបស់ទ្រង់ នៅក្នុង និងតាមរយៈខ្ញុំដែរឬទេ?…
Read articleក្រុមជើងកាងដាលតុន
ពួកបងប្អូនប្រុសដាលតុន(Dalton)ជាពួកជនក្រៅច្បាប់ដ៏ល្បីល្បាញ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ កាលពីដំបូង ពួកគេបានចាប់ធ្វើការងារត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ ក្នុងនាមជាមន្ត្រីប៉ូលីស។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ពួកគេក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងឧក្រឹដ្ឋកម្មបន្តិចម្តងៗ ហើយក៏ល្បីឈ្មោះខាងប្លន់ធនាគា និងរថភ្លើង។ ថ្ងៃអន្តរាយរបស់ពួកគេក៏បានមកដល់ ពេលដែលពួកគេព្យាយាមប្លន់ធនាគារម្តងពីរកន្លែង។ ពេលប្រជាជនក្នុងក្រុង បានដឹងថាមានអំពើប្លន់នេះ ពួកគេក៏បានចាប់កាន់អាវុធ ហើយបាញ់ប្រហារមកលើក្រុមជើងកាងដាលតុនតែម្តង។ ពេលដែលការបាញ់គ្នាដ៏ហុយទ្រលោមបានបញ្ចប់ហើយ នៅក្នុងក្រុមចោរប្លន់នេះ មានតែលោកអេមិត ដាលតុនទេ ដែលបានរួចជីវិត។ បន្ទាប់ពីលោកអេមិតបានជាប់គុកអស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំហើយ គាត់ក៏បានទទួលការលើកលែងទោស ហើយមានសេរីភាពឡើងវិញ។ កាលគាត់នៅក្នុងពន្ធធានាគារ គាត់បានដឹងថា ផ្លូវដែលគាត់បានដើរ គឺជាផ្លូវខុស។ ដូចនេះ ពេលគេដោះលែងគាត់ គាត់ចង់រារាំងយុវជន មិនឲ្យប្រលោកក្នុងជីវិតឧក្រឹដ្ឋកម្ម។ គាត់ក៏បាន និពន្ធ និងដើរតួរសម្តែងរឿង ដែលនិយាយអំពីក្រុមជើងកាងដាល់តុន តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្លួន ដែលនៅក្នុងរឿងនោះ គាត់បានបង្ហាញអំពីភាពល្ងង់ខ្លៅ នៃការធ្វើជាជនក្រៅច្បាប់។ មានរបៀបជាច្រើន ដែលខ្សែភាពយន្តរបស់លោកអេមិត កំពុងប្រាប់អ្នកឯទៀតថា “មិនឲ្យចូលក្នុងផ្លូវរបស់មនុស្សអាក្រក់ឡើយ”(សុភាសិត ៤:១៤)។ ពេលយើងបានធ្វើអំពើបាប តែក្រោមមក យើងពិតជាបានប្រែចិត្តមែន ហើយបានពិសោធនឹងការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ នោះយើងអាចនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីរឿងរបស់យើង តាមរបៀបស្រដៀងនឹងគាត់ដែរ។ យើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេធ្វើខុសដូចយើងឡើយ។…
Read article