ការបន្សល់ទុកដាន
ជនជាតិដើមនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានទីលំនៅ ក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិន(Michigan) ជាវិស្វករ ដែលបានចាប់ ផ្តើមសាងសង់មហាវិថីមុនដំបូងគេ ក្នុងរដ្ឋនោះ។ ក្នុងករណីលើកលែងមួយចំនួន ពួកគេបានចាប់ផ្តើមសង់មហាវិថីសំខាន់ៗ ក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិន កាត់តាមវាលរហោស្ថាន មុនពេលពួកជនជាតិស្បែកសមកដល់ នៅពេលរាប់រយឆ្នាំក្រោយមកទៀត។ ពីដំបូង មហាវិថីទាំងនោះ គ្រាន់តែជាដានផ្លូវ ដែលមានទទឹងចាប់ពី ៣០.៥សង់ទីម៉ែត្រ ទៅកន្លះម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ហើយដើម្បីសុវត្ថិភាព ជនជាតិដើមបានដើរតាមដានជើងរបស់អ្នកដែលបានដើរមុន។ បន្ទាប់មក គេក៏បានជិះសេះ ដោយមានផ្ទុះឥវ៉ាន់ពីលើខ្នងសេះ តាមដានផ្លូវទាំងនេះ ជាហេតុធ្វើឲ្យផ្លូវកាន់តែរីកធំ។ ក្រោយមកទៀតរទេះសេះក៏ធ្វើដំណើរកាត់តាមនោះដែរ បណ្តាលឲ្យដានផ្លូវទាំងនេះក្លាយជាផ្លូវលំ ហើយទីបំផុត ក៏ក្លាយជាមហាវិថី។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏ដើរតាមដានរបស់ព្រះបិតាទ្រង់ ហើយក៏បានបន្សល់ទុកដាន ឲ្យបុត្រា និងចៅប្រុសរបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មានដើរតាមផងដែរ។ ទ្រង់បានបន្សល់ទុកដាន ដោយលើកទឹកចិត្តបុត្រារបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ឲ្យអនុវត្តតាមពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ទ្រង់ គឺដូចដែលទ្រង់ស្តាប់តាមសេចក្តីបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់បិតាទ្រង់ដែរ(សុភាសិត ៤:៤-៥)។ ដូចនេះ បុរសជាឪពុកម្នាក់នេះ បានផ្តល់ឲ្យកូនគាត់ នូវការប្រៀនប្រដៅខាងវិញ្ញាណ ដែលអាចយកមកអនុវត្តបាន គឺមានន័យថា គាត់កំពុងផ្ទេរចំណេះដឹង ដែលគាត់បានរៀនសូត្រពីជីតារបស់ពួកគេ ដែលមានព្រះនាមថា ដាវីឌ ដែលព្រះបានហៅទ្រង់ថា “អ្នកដែលធ្វើតាមព្រះហប្ញទ័យព្រះ” (១សំាយូអែល ១៣:១៤ កិច្ចការ…
Read articleនៅជាមួយព្រះ ពេញមួយថ្ងៃ
លោកប្រាដឺ ឡរិន(Brother Lawrence ឆ្នាំ១៦១៤-១៦៩១) មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះអម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំង ខណៈពេលគាត់កំពុងលាងចានឆ្នាំង ដោយការបន្ទាបខ្លួន នៅក្នុងផ្ទះបាយរបស់ព្រះវិហារ។ ជាការពិតណាស់ លោកប្រាដឺ ឡរិនបានធ្វើកាលវិភាគ សម្រាប់ចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយព្រះ ដោយការអធិស្ឋានជាទៀងទាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានរកឃើញថា ជីវិតរបស់គាត់កាន់តែមានការផ្លាស់ប្រែ ពេលគាត់អធិស្ឋាន ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើការងារ។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល សម្រាប់ឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទ ចំណាយពេលជាប្រចាំថ្ងៃ ជាមួយព្រះ ដែលសៀវភៅនោះមានចំណងជើងថា ការចំណាយពេលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “វាជាការយល់ច្រឡំដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ នៅពេលយើងគិតថា ពេលអធិស្ឋានគួរតែខុសពីពេលដទៃទៀត។ យើងមានកាតព្វកិច្ចចូលទៅរក ព្រះអម្ចាស់ ដោយការអធិស្ឋាន ក្នុងពេលកំពុងធ្វើការងារ ក៏ដូចជានៅពេលអធិស្ឋាន”។ និយាយរួម គាត់កំពុងលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ“អធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ”(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៧)។ នេះជាការក្រើនរំឭកដ៏មានប្រយោជន៍ ពីព្រោះពេលខ្លះ យើងច្រើនតែបែងចែកជីវិតខ្លួនឯង សម្រាប់ធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗពីគ្នា។ បានសេចក្តីថា ប្រហែលជាយើងអធិស្ឋាន តែនៅពេលថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ នៅពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរក្នុងក្រុមកោសិកា នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំប្រចាំគ្រួសារ និងនៅក្នុងពេលស្ងាត់ស្ងៀមផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ចុះក្នុងម៉ោងធ្វើការវិញ តើអ្នកបានអធិស្ឋានឬទេ? ការអធិស្ឋានក្នុងម៉ោងធ្វើការងារ ពុំមានន័យថា យើងត្រូវលុតជង្គង់ចុះ…
Read articleទឹកដីដែលគេមិនទាន់រកឃើញ
ខណៈពេលស្វាមីរបស់ខ្ញុំកំពុងបើកឡាន ទៅកាន់ឆ្នេរសមុទ្រភាគខាងកើតនៃរដ្ឋវើជីនៀ(Virginia) ខ្ញុំក៏បានដកផែនទីចេញមក ដើម្បីបើករកមើលផ្លូវទៅកាន់ឆ្នេរ សមុទ្រ។ ទីបំផុតយើងក៏រកឃើញផ្លូវមួយ ហើយយើងក៏បើកបរតាមទិសរបស់ថ្ងៃ។ ស្រាប់តែពីរបីនាទីក្រោយមក យើងក៏នាំគ្នាសើចយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ព្រោះមុនពេលយើងទៅដល់មាត់ឆ្នេរ យើងបានធ្វើដំណើរចូលក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ នៅជុំវិញខ្លួនយើង មានសុទ្ធតែពំនូកខ្សាច់ កន្លែងលិចទិក និងពពួកស្មៅដែលដុះតាមឆ្នេរ ព្រមទាំងសំបូរទៅដោយសត្វរំពេ សត្វកុក និងសត្វក្រសារពណ៌ខៀវ។ អ្វីៗមានភាពរស់រវើក មានសម្លេងខ្ញៀវខ្ញា និងស្រស់អស្ចារ្យណាស់! យើងក៏បានមកដល់ប្រជុំកោះសិនកូទីក(Chincoteague) និងអាស្សាទីក(Assateague) ដែលសុទ្ធតែមានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានកូនសេះទាំងហ្វូង ហែលឆ្លងពីកោះមួយទៅកោះមួយទៀត។ តាមពិតអ្នកដទៃទៀតបានដឹងពីគុណតម្លៃ និងសោភ័ណ្ឌភាពនៃតំបន់នេះ ជាយូរមកហើយ តែសម្រាប់យើងវិញ វាជាទឹកដីដែលយើងមិនដែលបានប្រទះឃើញ។ យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ គឺប្រៀបបាននឹង “តំបន់ដែលពួកគេមិនដែលបានប្រទះឃើញ”។ ពួកគេពុំដែលបានរកឃើញកំណប់ដ៏មានតម្លៃ ដែលបានបង្កប់ក្នុងព្រះបន្ទូលដ៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច ដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរឡើយ។ ព្រះគម្ពីរផ្ទុកទៅដោយព្រះបន្ទូលដ៏រស់ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខពីរ ទាំងធ្លុះចូលទៅក្នុងទាល់តែកាត់ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ ហើយសន្លាក់និងខួរឆ្អឹងដាច់ពីគ្នា ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិត ដែលចិត្តគិត ហើយដែលសំរេចដែរ(ហេព្រើរ ៤:១២)។ ព្រះបន្ទូលប្រៀបបាននឹងចង្កៀងបំភ្លឺផ្លូវយើងដើរ(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥) ហើយមានប្រយោជន៍សម្រាប់បង្រៀនយើង ឲ្យបំពេញបំណងព្រះទ័យព្រះ(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។…
Read articleដំបូន្មានសម្រាប់ការវិនិយោគទុន
មានទីប្រឹក្សាផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុម្នាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំចង់ជួយឲ្យអ្នកចេះវិនិយោគ យ៉ាងឈ្លាសវៃ សម្រាប់ពេលអនាគត”។ នេះជាអ្វីដែលគាត់បាននិយាយ នៅពេលគាត់ចាប់ផ្តើមសន្ទនា អំពីការដាក់ប្រាក់សន្សំ ក្នុងគម្រោង 401(K) និងអំពីប្រាក់ចូលនិវត្ត។ គាត់ចង់ឲ្យអ្នកស្តាប់របស់គាត់ បន្តដាក់ប្រាក់នៅក្នុងផ្សាហ៊ុន ទោះជាពេលសេដ្ឋកិច្ចឡើង ឬធ្លាក់ចុះក៏ដោយ ព្រោះតាមប្រវត្តិសាស្រ្តបង្ហាញថា ផលចំណេញដ៏ប្រសើរនឹងកើតមានជាមិនខាន។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ ដោយប្រាជ្ញា សម្រាប់ពេលអនាគតផងដែរ។ ទោះបីជាស្ថានភាពជីវិតយើងឡើងឬចុះក៏ដោយ ក៏យើងគួរតែបន្តវិនិយោគ ក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង ដែលជា “កុងធនាគាខាងវិញ្ញាណ”។ លោកសាវ័កពេត្រុសប្រាប់យើងឲ្យសង្វាត នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍបុគ្គលិកលក្ខណៈ របស់យើង(២ពេត្រុស ១:៥-១១)។ បន្ទាប់ពីយើងទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះហើយ យើងត្រូវ សន្សំគុណសម្បត្តិ នៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង ដែលមានមានដូចជា ជំនឿ កិរិយាល្អ ការយល់ដឹង ការដឹងខ្នាត ការអត់ធ្មត់ ការគោរពប្រតិបត្តិព្រះ ការរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ផលចំណេញដែលយើងទទួលបាន ពីការវិនិយោគនៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង មានដូចជា ការចេះគោរពប្រតិបត្តិព្រះ(ខ.៥-៧) និងផលផ្លែ ដែលកើតចេញពីការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ(ខ.៨) ការធានាអំពីការត្រាស់ហៅ(ខ.៩) និងជ័យជម្នះលើអំពើបាប(ខ.១០)។ ការវិនិយោគប្រាក់ នៅក្នុងកុងសន្សំសម្រាប់ពេលចូលនិវត្ត អាចនាំឲ្យយើងទទួលបាន…
Read articleរត់ទៅរកឈើឆ្កាង
ពេលណាគេប្រកាសអាសន្នអំពីការមកដល់នៃរលកយក្សស៊ូណាមិ នៅឆ្នេរភាគខាងជើង នៃទីក្រុង មូអ៊ី(Maui)នៃរដ្ឋហាវ៉ៃ(Hawaii) ប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងហាណា ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រត់រកកន្លែងសុវត្ថិភាពនៅទីខ្ពស់ នៅតាមចង្កេះភ្នំ។ នៅក្បែរនោះ មានឈើឆ្កាងដ៏ខ្ពស់មួយ ដែលគេសង់ពីឈើ ដាក់នៅទីនោះជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ដើម្បីសុវត្ថិភាពខាងផ្លូវកាយ ពួកគេក៏បាននាំគ្នារត់សំដៅទៅរកកន្លែង ដែលគេបានដាក់ឈើឆ្កាងនោះ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ យើងទាំងអស់គ្នាក៏ត្រូវការកន្លែងសុវត្ថិភាពខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ តើហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះបានព្រមានយើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ថា “ពីព្រោះគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ” ហើយ “ដ្បិតឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្តីស្លាប់”(រ៉ូម ៣:២៣ ៦:២៣)។ បទគម្ពីរហេព្រើ ៩:២៧ បានចែងថា “ហើយដោយព្រោះបានដំរូវ ឲ្យមនុស្សទាំងអស់ស្លាប់មួយដង រួចសឹមជាប់សេចក្តីជំនុំជំរះ”។ យើងប្រហែលជាមិនចង់គិតដល់ផលវិបាក ដែលយើងនឹងទទួលបានពីអំពើបាបរបស់យើង ពេលយើងជួបនឹងព្រះដ៏បរិសុទ្ធឡើយ ប៉ុន្តែ វាជារឿងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដែលយើងយកមកពិចារណា ព្រោះ “ការដែលធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្តាប់ព្រះហស្ត នៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ នោះគួរស្ញែងខ្លាចណាស់”(ហេព្រើរ ១០:៣១)។ តែមានដំណឹងល្អ ដែលប្រាប់យើងថា ព្រះវរបិតាបានប្រទាននូវកន្លែងដ៏មានសុវត្ថិភាព ដោយសារទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា! ទ្រង់បានចាត់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជារាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យយាងមកសុគតជួសយើង ដើម្បីកុំឲ្យយើងបែកចេញពីទ្រង់ជារៀងរហូតឡើយ(រ៉ូម ៥:៨-១០ កូឡូស ១:១៩-២០)។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ហើយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ…
Read articleព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មិនដែលខាន
កណ្ឌគម្ពីរហូសេ ជាកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងជារឿងមួយ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះ ត្រង់ ដែលព្រះអម្ចាស់មានចំពោះរាស្រ្តដែលមិនស្មោះត្រង់។ ក្នុងសាច់រឿងដែលហាក់ដូចជាចម្លែកនេះ ព្រះអម្ចាស់បាន បង្គាប់លោកហូសេឲ្យរៀបការជាមួយស្រ្តីម្នាក់ ដែលក្រោយមកនាងបានផិតក្បត់ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យគាត់មានទុក្ខសោក(ហូសេ ១:២-៣)។ បន្ទាប់ពីនាងបានរត់ចោលលោកហូសេ ដើម្បីទៅរួមរស់ជាប្រុសផ្សេងទៀត ព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកហូសេ ឲ្យទៅយកនាងមកវិញ ដែលនេះជានិមិត្តរូបដំណាងឲ្យ “សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអម្ចាស់មាន ចំពោះរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដែលបានងាកទៅថ្វាយបង្គំព្រះដទៃទៀត”(៣:១)។ ក្រោយមកទៀត ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់លោកហូសេឲ្យប្រកាស់ប្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថា ដោយសារតែពួកគេបះបោរទាស់នឹងទ្រង់ នោះពួកគេនឹងត្រូវនាំទៅជាឈ្លើយរបស់ពួកបរទេស។ ហើយគាត់បានប្រាប់ពួកគេទៀតថា “ហេតុនោះនឹងមានការជ្រួលជ្រើមកើតឡើងក្នុងជនជាតិឯង អស់ទាំងបន្ទាយរបស់ឯងនឹងត្រូវបំផ្លាញ”(១០:១៤)។ ទោះជាពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប និងស្ថិតក្នុងការជំនុំជម្រះក៏ដោយ ក៏ព្រះគុណទ្រង់នៅតែមានជានិច្ចសម្រាប់ពួកគេ។ គាត់ក៏បាននិយាយលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “ចូរសាបព្រោះសំរាប់ខ្លួនដោយសុចរិត ហើយច្រូតកាត់ដោយសេចក្តីសប្បុរស ចូរកំសុលដីរបស់ឯងឡើង ដ្បិតដល់ពេលយើងគួរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ទាល់តែទ្រង់យាងមកបង្អុរ ឲ្យភ្លៀងជាសេចក្តីសុចរិតមកលើឯងរាល់គ្នា”(១០:១២)។ ទោះជាយើងរាល់គ្នាបាន “ភ្ជួរជាអំពើអាក្រក់” ហើយ “ច្រូតកាត់ជាសេចក្តីទុច្ចរិត” ក៏ដោយ(១០:១៣) ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែមិនដែលឈប់ស្រឡាញ់យើងឡើយ។ ទោះថ្ងៃនេះ យើងកំពុងជួបស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចវិលត្រឡប់មករកព្រះអម្ចាស់វិញ ហើយសុំការអត់ទោសបាបពីទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចចាប់ផ្តើមសារជាថ្មីបាន។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មិនចេះផុតឡើយ!_David McCasland
Read article