ស្នាមរបួសដ៏ស្រស់ស្អាត
អស់កាលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានដើរលេង នៅតាមមាត់ទន្លេសាលម៉ូន រួចដើរកាត់តាមប្រជុំដើមស្រល់ ដែលគេបានបកសម្បកដើមចេញមួយផ្នែក។ មិត្ត ភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលជាអ្នកអភិរក្សព្រៃឈើធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា ជនជាតិដើមនៅអាមេរិក ដែលបរបាញ់សត្វនៅតំបន់នេះ កាលពីយូរមកហើយ បាននាំគ្នាបកសម្បកឈើខាងក្រៅចេញ ដើម្បីយកស្រទាប់ខាងក្នុងធ្វើជាស្ករកៅស៊ូ។ ស្លាកស្នាមខ្លះបានខូចទ្រង់ទ្រាយអស់ទៅហើយ ប៉ុន្តែ ខ្លះទៀតបានជ័រថ្លាៗ ដែលត្រូវបានខ្យល់ និងអាកាសធាតុដុសខាត់ឲ្យរឹង និងរលោង ធ្វើឲ្យប្រែក្លាយជាមានសម្រស់ដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលកម្ររកមាន។ យ៉ាងណាមិញ អំពើរំលងដែលយើងបានប្រព្រឹត្តក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ យើងប្រហែលជាមានការភ័យខ្លាច ចំពោះអំពើបាបដែលយើងបានធ្វើពីអតីតកាល។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងប្រែចិត្តចេញពីបាប យើងថ្វាយបាបទាំងនោះដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលការអត់ទោសបាប ការនេះក៏បានបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ។ ចំពោះអ្នកខ្លះ បន្ទាប់ពីពួកគេបានភ្លក្សរសជាតិល្វីងជូរចត់នៃអំពីបាបហើយ ពួកគេក៏បានស្អប់ខ្ពើមអំពើបាបនោះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ពួកគេស្អប់ការអាក្រក់ តែស្រឡាញ់សេចក្តីសុចរិត។ ភាពបរិសុទ្ធ គឺមានភាពស្រស់ស្អាតដូចនេះឯង។ ចំពោះអ្នកខ្លះទៀត ពេលពួកគេដឹងថា ខ្លួនខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ(រ៉ូម ៣:២៣) ពួកគេក៏បានបន្ទន់ចិត្តចំពោះអ្នកដទៃ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមមានការយល់ដឹង មានការអាណិតអាសូរ និងសប្បុរសចំពោះអ្នក ដែលបរាជ័យក្នុងជីវិត។ នេះហើយជាសម្រស់នៃការបន្ទាបខ្លួន។ សរុបមក កាលណាយើងបានទទួលការអត់ទោសបាបហើយ យើងក៏អាចមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះ ដែលផ្តល់ក្តីមេត្តាដល់យើង។ ដ្បិតអ្នកមានបាបណា ដែលព្រះបានអត់ទោសបាបជាច្រើន អ្នកនោះក៏មានសេចក្តីស្រឡាញ់ច្រើនដែរ(លូកា…
Read articleតើអ្នកណាជាអ្នកទទួលការសរសើរ?
ខ្ញុំនៅតែងឿងឆ្ងល់ពីទំនុកបំពេរកូន ដែលមានចំណងជើងថា “លីថលជែក ហន័រ ដ៏តូចល្អិត(Jack Horner)” ដែលគេច្រៀងដូចនេះថា : លីថលជែក ហន័រក អង្គុយនៅគៀនជ្រុង កំពុងញាំនំបុណ្យណូអែល។ ក្មេងប្រុសនោះដាក់មេដៃចូលទៅក្នុងផ្លែផ្លាំ ដែលនៅក្នុងនំ ហើយលើកផ្លែនោះចេញមក រួចនិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំអីក៏ឆ្លាតយ៉ាងនេះ!” វាដូចជាមិនសមសោះ ដែលជែកអង្គុយនៅគៀនជ្រុង ដោយដាក់មេដៃចូលក្នុងផ្លែផ្លាំ ហើយលើកដៃឡើងលើ រួចនិយាយថា “ខ្ញុំអីក៏ឆ្លាតយ៉ាងនេះ!” ព្រោះតាមធម្មតា គេតែងដាក់ក្មេងខូច ឲ្យអង្គុយនៅគៀនជ្រុង ដើម្បីដាក់ពិន័យវា។ តែក្នុងរឿងនេះ ក្មេងម្នាក់នេះហាក់ដូចជាកំពុងព្យាយាមធ្វើឲ្យគេមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះវាទៅវិញ ហើយចង់ឲ្យគេកោតសរសើរវា ដោយសាររឿងនំនេះទៅវិញ។ តាមធម្មតា យើងរាល់គ្នាចង់ទទួលការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃ ហើយចង់អួតអំពីសមិទ្ធផលដែលខ្លួនសម្រេចបាន និងសមត្ថភាពផ្សេងៗ។ ជួនកាលយើងគិតថា យើងរស់នៅសម្រាប់តែខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ការមានជីវិតបែបនេះ គឺជាការវង្វេង ហើយជាការរស់ដែលបរាជ័យបំផុត។ តាមពិត និស្ស័យបាបរបស់យើងបានដាក់យើងនៅ “គៀនជ្រុង” ដែលឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះ។ តែយើងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលនាំឲ្យយើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវ តាមរយៈទីបន្ទាល់របស់សាវ័កប៉ុល។ ទោះបីជាគាត់ធ្លាប់មានគុណសម្បត្តិច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចុះចូលចំពោះភាពធំឧត្តម្ភរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ប៉ុន្តែ សេចក្តីអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំពីមុន នោះខ្ញុំរាប់ជាខាតវិញ ដោយព្រោះព្រះគ្រីស្ទ”(ភីលីព…
Read articleសត្វស្ទាំង និងសត្វសឹង្ហ
ព្រឹកមួយនោះ ខ្ញុំមើលសត្វទន្សាយមួយក្បាល កំពុង បិចស៊ីស្មៅ នៅទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ វាជាសត្វទន្សាយដ៏តូចមួយ ដែលមានរោមព៌ណត្នោតអុចៗ និងមានកន្ទុយតូចពណ៌សដូចសំឡី។ រំពេចនោះស្រាប់តែមានសត្វស្ទាំងមួយក្បាលហើរទម្លាក់ខ្លួនចុះយ៉ាងលឿនស្លេវ ដូចជាផ្លេកបន្ទោរ។ វាក៏បានបើកក្រញ៉ាំដ៏មុតស្រួច ដើម្បីចាប់ទន្សាយនោះជាចំណី។ ប៉ុន្តែ សត្វទន្សាយដឹងខ្លួន ថាមានគ្រោះជិតមកដល់ វាក៏ស្ទុះទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាពបាត់ ដោយគេចផុតពីក្រញាំស្ទាំង តែពីរបីសង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងត្រូវចេះប្រយ័ត្នប្រយែង ដើម្បីឲ្យអាចគេចផុងពីខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងបាន គឺមិនខុសពីសត្វទន្សាយដែលដឹងខ្លួនថា មានសត្វរំពាកំពុងវាយប្រហារ ហើយក៏ប្រញាប់រត់រកកន្លែងសុវត្ថិភាពឡើយ។ ដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “អារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា វាតែងដើរក្រវែលទាំងគ្រហឹមដូចជាសឹង្ហ ដើម្បីនឹងរកអ្នកណា ដែលវានឹងត្របាក់លេបបាន”(១ពេត្រុស ៥:៨)។ សាតាំងចង់លេបត្របាក់យើង ដោយអូសទាញយើងឲ្យប្រព្រឹត្តតាមវា វាគ្មានសេចក្តីពិតទាល់តែសោះ(យ៉ូហាន ៨:៤៤) ហើយព្យាយាមបោកបញ្ឆោតយើង(លោកុប្បត្តិ ៣:១)។ ផែនការណ៍របស់វាបង្ហាញអំពីចរិកលក្ខណៈមិនស្មោះត្រង់ និងល្បិចកលរបស់វា ដែលចង់លេបត្របាក់យើង ពេលយើងភ្លេចខ្លួន។ ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហានេះ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវដឹងខ្លួន ហើយចាំយាមជានិច្ច(១ពេត្រុស ៥:៨)។ កាលណាយើងរស់នៅដោយប្រុងប្រៀបខ្លួនជានិច្ចយ៉ាងដូចនេះ យើងអាចមើលដឹង ពេលមានសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយ(១យ៉ូហាន ៤:១-៣ ២យ៉ូហាន ១:៧-១១) និងយកឈ្នះសេចក្តីល្បួងបាន(ម៉ាថាយ ២៦:៤១)។ នៅថ្ងៃនេះ ចូរប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពួកដែលចង់លេបត្របាក់ខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ តើវាកំពុងតែខ្សិបពាក្យភូតកុហកអ្វីខ្លះ…
Read articleឈ្មោះដែលគេដាក់ឲ្យ
បើមាននាមឈ្មោះណាមួយ ដែលពិសេសសម្រាប់យើង តើពិសេសដោយសារមូលហេតុអ្វីខ្លះ? ខ្ញុំចាប់ផ្តើមគិតអំពីសំណួរនេះ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានជជែកជាមួយក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់ ខណៈពេលយើងឈរខាងក្រៅព្រះវិហារ នៅទីក្រុងប្លេក រីវើ(Black River) ប្រទេសចាម៉ៃកា នាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ។ កាលនោះ នាងបានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកអាចដាក់ឈ្មោះខ្ញុំ ក្នុងសៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃបានទេ?” ខ្ញុំក៏សួរនាងវិញ ក្រែងលោនាងមានរឿងមួយ សម្រាប់ចែកចាយក្នុងសៀវភៅនោះ។ រួចនាងឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំមិនមានរឿងសម្រាប់ចែកចាយទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យលោកសរសេរឈ្មោះខ្ញុំក្នុងសៀវភៅនោះទៅបានហើយ”។ កាលណាខ្ញុំគិតដល់សំណើ និងឈ្មោះរបស់នាង ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ថា តើហេតុអ្វីបានជាឪពុកម្តាយរបស់នាងដាក់ឈ្មោះនាងថា “ចូយ៉េត”(Joyeth)។ ដោយសារនាងមានចរិយ៉ាសម្បត្តិរីករាយ នោះខ្ញុំក៏បានសន្និដ្ឋានថា បានជាឪពុកម្តាយរបស់នាងដាក់ឈ្មោះ ដែលមានន័យថា អំណរដូចនេះ គឺដោយសារពួកគេចង់ឲ្យនាងមានអំណរក្នុងជីវិត ហើយខ្ញុំឃើញថា ពួកគេក៏បានសមដូចបំណងហើយ។ ឪពុកម្តាយភាគច្រើនបានជ្រើសរើសឈ្មោះ ដាក់ឲ្យកូនទើបនឹងកើត តាមរបៀបនេះផង ដែរ។ ប៉ុន្តែ មានទារកតូចមួយបានទទួលព្រះនាម តាមរបៀបដែលខុសប្លែកពីនេះយ៉ាងខ្លាំង។ ឪពុកម្តាយនៃទារកនោះ មិនបានជ្រើសរើសឈ្មោះដាក់ឲ្យទ្រង់ទេ ហើយការដាក់ឈ្មោះនោះ ក៏មិនមែនក្នុងគោលបំណង ដើម្បីធ្វើឲ្យទារកនោះធំឡើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិ សមស្របតាមនាមនោះដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើព្រះ ដែលបានប្រសូត្រជាមនុស្ស ហើយព្រះនាមទ្រង់ត្រូវបានដាក់ឲ្យ ពេលទេវតាលេចមកប្រាប់ឪពុកម្តាយទ្រង់ ឲ្យថ្វាយព្រះនាមថា “យេស៊ូវ”(ម៉ាថាយ ១:២១)។…
Read articleរឿងធម្មតា និងរឿងមិនធម្មតា
ជាងមួយសតវត្សហើយ ដែលក្នុងការប្រកួតវាយកូនហ្គោល កីឡាករអាចទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់បំផុត ត្រឹមតែ៥៩ប៉ុណ្ណោះ នេះបើតាមការកត់ត្រាបីដងក្នុងប្រវតិ្ត នៃការប្រកួត PGA Tour មុនឆ្នំា២០១០។ បន្ទាប់មក ក្នុងឆ្នាំ ២០១០ លោកប៉ូល ហ្កោដូស(Paul Goydos)ប្រកួតបានពិន្ទុ៥៩ ហើយមួយខែក្រោយមក លោកស្ទូអាត អេបផលប៊ី(StuartAppleby)ក៏បានតាមទាន់បាន៥៩ពិន្ទុដែរ។ ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធអំពីកីឡា បានស្ទង់មើលថា ជោគ ជ័យក្នុងវិស័យកីឡាវាយកូនហ្គោល ដែលគេប្រាថ្នាចង់បានបំផុត កំពុងតែក្លាយជារឿងធម្មតាទៅហើយ។ គួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់ ដែលនៅក្នុងរដូវកាលតែមួយ មានកីឡាករដល់ទៅពីរនាក់បានពិន្ទុ៥៩ដូចគ្នា តែវាអាចជាកំហុសមួយ បើយើងគិតថាវាជារឿងធម្មតានោះ។ ចំពោះយើងដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ វាក៏ជាកំហុសមួយផងដែរ បើយើងគិតថា ភាពអស្ចារ្យ គឺជារឿងធម្មតា។ ឧទាហរណ៍ សូមយើងគិតអំពីការអធិស្ឋាន។ យើងអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះអាទិករ នៅពេលណាក៏បាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតសកលោកមក ដោយគ្រាន់តែមានបន្ទូលមួយព្រះឱសប៉ុណ្ណោះ! ទ្រង់មិនត្រឹមតែស្វាគមយើង ពេលយើងចូលក្នុងវត្តមានទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានអញ្ជើញយើង ឲ្យចូលក្នុងវត្តមានទ្រង់ ដោយចិត្តក្លាហាន ដោយពាក្យថា “ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាមកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសំរាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការចុះ”(ហេព្រើរ ៤:១៦)។ ការចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ មិនមែនជារឿងធម្មតាទេ តែមានពេលខ្លះ…
Read articleជីវិតកាន់តែវេទនា
នៅខែសីហាឆ្នាំ២០០៩ លោកប្ល៊ែរ(Blair) និងអ្នកស្រីរ៉ូណា ម៉ាទីន(Ronna Martin)បានបាត់បង់កូនប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំ ឈ្មោះម៉ាទី(Martti)ដោយសារតែគោជាន់ស្លាប់។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានមានឱកាសជួបគ្រួសារមួយនេះ នៅតំបន់ខេនណៃ ក្នុងរដ្ឋអាឡាស្កា ហើយក៏បានចូលរួមរំលែកទុក្ខផងដែរ។ ខ្ញុំដឹងថា សោកនាដកម្មនេះមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរកម្រិតណាសម្រាប់ក្រុមគ្រួសានេះ។ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេកំពុងតែស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ជួយសម្រាលទុក្ខរបស់ពួកគេ។ នៅខណៈពេលនោះ ម្តាយរបស់ម៉ាទីបានធ្វើការសង្កេតមើល ដ៏មានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្នកដែលកំពុងឆ្លងកាត់ជ្រលងជីវិត។ ពេលអ្នកស្រី រ៉ូណាកំពុងធ្លាក់ទឹកចិត្ត គាត់បានអានព្រះគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៩ ដែលចែងថា “មិនឲ្យយើងខ្ញុំទុកចិត្តដល់ខ្លួនឡើយ គឺឲ្យទុកចិត្តដល់ព្រះដែលទ្រង់ប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់បានរស់ឡើងនោះវិញ”។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះយេស៊ូវហាក់ដូចជា កំពុងមានបន្ទូលមកនាងថា “រ៉ូណាអើយ! បិតាដឹងថាដំណើរជីវិតរបស់កូនលំបាក់ណាស់ទៅហើយ ហើយកូនក៏រសាយចិត្តផង។ ចូរកុំឲ្យខ្មាសអៀន ចំពោះការខ្សោះល្វើយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរកូនដឹងថា នេះជាឱកាសមួយសម្រាប់ឲ្យបិតា មើលថែជីវិតរបស់កូន”។ នៅពេលណាដំណើរជីវិតរបស់យើងជួបឧបសគ្គ ពិបាកឆ្ពោះទៅមុខទៀត បទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១:៩ បានរំឭកយើងថា យើងមិនធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងទេ។ យើងមានព្រះមួយអង្គចាំជួយយើងជានិច្ច ទ្រង់មានប្ញទា្ធនុភាពរស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយទ្រង់បង្ហាញប្ញទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ម្តងទៀត ពេលទ្រង់ប្រោសអ្នកជឿដ៏ជាទីស្រឡាញ់គ្រប់ជំនាន់ ឲ្យទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ អ្នកស្រីរ៉ូណាមានប្រសាសន៍ថា “កម្លាំងនិងក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ គឺបានទទួលមកពីព្រះគ្រីស្ទតែមួយគត់”។…
Read article