គិតលេខសារជាថ្មី
នៅតាមផ្លូវ ពេលធ្វើដំណើរកម្សាន្តជាមួយមិត្តសំឡាញ់ យើងប្រើជីភីអេសដើម្បីប្រាប់ផ្លូវពេលបើកបររថយន្ត។ បន្ទាប់ពីចូលដល់គោលដៅ ហើយនៅលើអេក្រង់មានសម្លេងប្រាប់យើងពីផ្លូវត្រូវទៅ ទៅពេលណា និងត្រូវបត់នៅកន្លែងណា។ នៅពេលបើកចេញពីផ្លូវ មិនថាមានគ្រោះថ្នាក់ ឬ មានគម្រោងទុកជាមុន មានសម្លេងប្រាប់យើងថា៖ «គិតលេខសារជាថ្មី»។ រួចសម្លេងនោះប្រាប់ផ្លូវយើងត្រឡប់ទៅផ្លូវត្រឹមត្រូវវិញ។ បទគម្ពីរ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦ ពិពណ៌នាអំពីប្រព័ន្ធប្រាប់ទិសខាងវិញ្ញាណសម្រាប់ដំណើរជីវិតយើងម្នាក់ៗ។«គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរគឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលអោយតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការបង្រៀន ការរំព្ញកអោយដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត»។ ការបង្រៀនប្រាប់យើងថា ផ្លូវណាត្រូវទៅ ការរំព្ញកអោយដឹងខ្លួនប្រាប់យើង ពេលណាយើងធ្វើដំណើរចេញពីផ្លូវ ការប្រដៅដំរង់ប្រាប់យើង អោយត្រឡប់មករកផ្លូវត្រូវវិញ ហើយការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិតប្រាប់យើងអោយនៅជាប់ក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កំហុស និងជម្រើសផ្សេងៗបង្វែរយើងចេញពីផ្លូវរបស់ព្រះអម្ចាស់។ តែបរាជ័យកម្រធ្វើអោយយើងស្លាប់ណាស់ ហើយការសម្រេចចិត្តជម្រើសចុងក្រោយ។ ខណៈណាយើងផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់ខ្លួន នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគិតលេខសារជាថ្មី ហើយជំរុញយើងអោយត្រឡប់ទៅផ្លូវព្រះបិតាវិញ។ បើយើងរសាត់អណ្តែតចេញពីទិសដៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្មានពេលណាល្អជាងនេះទេ ចូរស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រឡប់មករកផ្លូវព្រះអម្ចាស់វិញចុះ ។ David McCasland
Read articleពីព្រោះ
ថ្ងៃមួយ កូនរបស់ខ្ញុំដែលទើបតែដើរតតេះតតាស់និយាយថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់ម៉ាក់»។ ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ ហេតុអ្វីបានជាក្មេងប្រុសអាយុ៣ឆ្នាំនិយាយបែបនេះ។ កូនខ្ញុំឆ្លើយថា៖ «ពីព្រោះប៉ាលេងឡានជាមួយខ្ញុំ»។ ពេលខ្ញុំសួរថា តើមានហេតុផលអីទៀតទេ កូនខ្ញុំឆ្លើយថា៖ «អត់មានទៀតទេ»។ ពាក្យឆ្លើយបែបខ្ញុំញញឹមទាំងពេញចិត្តណាស់។ តែខ្ញុំក៏គិតទៅដល់របៀបខ្ញុំទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គ។ តើខ្ញុំស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តព្រះអង្គនូវអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំដែរឬទេ? តើយើងនៅតែស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តលើទ្រង់ទេ ពេលមិនមានព្រះពរ? លោកយ៉ូបត្រូវតែឆ្លើយនូវសំណួរទាំងនេះ ពេលគ្រោះមហន្តរាយឆក់យកជីវិតកូនគាត់ ហើយបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិគាត់អស់រលីង។ ប្រពន្ធគាត់ប្រាប់ប្តីថា៖ «ប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្លាប់ទៅ ប្រសើរជាង» (២:៩)ផ្ទុយទៅវិញ លោកយ៉ូបឆ្លើយតបថា៖ «យើងទទួលសេចក្តីល្អមកពីព្រះ តើមិនត្រូវទទួលសេចក្តីអាក្រក់ដែរទេឬ?» (ខ១០)។ ពិតមែនលោកយ៉ូបត្រូវជំនះគ្រប់ឧបសគ្គ ក្រោយពេលសោកនាដកម្ម គាត់ខឹងនឹងមិត្តសំឡាញ់ ដែលចោទសួរពីព្រះដ៏មានប្ញទ្ធានុភាព។ គាត់សន្យានៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ថា៖ «ទោះបីទ្រង់សម្លាប់ខ្ញុំក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ដែរ»(១៣:១៥)។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកយ៉ូប ចំពោះព្រះបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ មិនមែនផ្អែកលើដំណោះស្រាយបែបហ្នឹងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ពីព្រោះទ្រង់ជាព្រះលើទាំងអស់។ លោកយ៉ូបមានប្រសាសន៍ថា៖ «ទ្រង់មានព្រះហប្ញទ័យប្រកបដោយប្រាជ្ញា ក៏មានឥទ្ធិប្ញទ្ធិដ៏ក្រៃលែង (៩:៤)។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនអាស្រ័យលើព្រះពរទេ តែដោយសារទ្រង់គឺជាព្រះលើទាំងអស់ ។ Jennifer Benson Schuldt
Read articleកំណែទម្រង់ និងការក្រឡាប់ចាក់
គុណតម្លៃនៃព្រះរាជ្យដែលព្រះយេស៊ូបានយាងមកបង្កើត ពិតជាខុសពីសម័យរបស់ទ្រង់។ ពួកផារីស៊ី និងគ្រូក្រិត្យវិន័យទាមទារចង់បានការកោតសរសើរពីមហាជន។ ហើយពួកគេច្រើននៅតែធ្វើដូច្នេះរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងគម្ពីរលូកា១៤ ព្រះយេស៊ូបង្រៀនជាប្រស្នាដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ កុំអោយធ្វើដូច្នោះឡើយ។ នៅក្នុងប្រស្នានោះ មានមនុស្សដែលចង់អង្គុយកន្លែងមានកិត្តិយសជាងគេ នៅក្នុងពិធីមង្គលការ(ខ៧-៨)។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេនឹងអាម៉ាស បើគេប្រកាសជាសាធារណៈអោយទៅអង្គុយកន្លែងមួយសមនឹងឋានៈគាត់(ខ៩)ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលតទៀតស្តីអំពីអ្នកដែលត្រូវគេអញ្ជើញក្នុងពិធីជប់លៀង។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេមិនគួរអញ្ជើញមិត្តសំឡាញ់ និងក្រុមគ្រួសារឡើយ តែពេលអ្នករៀបចំពិធីជប់លៀង គួរអញ្ជើញអ្នកក្រ អ្នកពិការ អ្នកខ្ញើច និងអ្នកខ្វាក់វិញ យ៉ាងនោះអ្នកនឹងបានពរពិត ដ្បិតមនុស្សទាំងនោះ គ្មានអ្វីនឹងសងអ្នកវិញទេ(ខ១៣-១៤)។ ពេលឮពាក្យនេះ តើអ្នកបាក់ទឹកចិត្តឬ ដែលអ្នកមិនបានអញ្ជើញក្រុមអ្នកមាន នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ឬ អ្នកជិតខាងអ្នក? ជាប់គាំងនៅកាំទី២ ដែលអ្នកគួរឡើងដល់កាំទី៨ ឬយ៉ាងហោចណាស់ដល់កាំដែលមានមុខមានមាត់មែនទេ? ចូរស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវិញ៖ «ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានដំកើងឡើងវិញ» (ខ១១)។ នេះហើយជាការផ្លាស់ប្តូរ ហើយរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខុសពីរាជ្យរបស់យើងរាល់គ្នា។ Dave Egner
Read articleប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាច
អ្នកម្តាយម្នាក់ប្រាប់កូនប្រុសអាយុ៥ឆ្នាំ អោយទៅយកស៊ុបប៉េងប៉ោះមួយកំប៉ុងនៅក្នុងទូរ។ កូនប្រុសបដិសេធនិងតវ៉ាថា៖ «វាងងឹតណាស់នៅទីនោះ»។ ម្តាយប្រាប់ចន្នីជាកូនថា៖ វាមិនអីទេ កុំខ្លាចអី។ ព្រះយេស៊ូនៅទីនោះ។ ដូច្នេះ ចន្នីបើកទ្វារយឺតៗ ហើយឃើញថា វាងងឹតមើលមិនឃើញសោះ ចន្នីស្រែកថា៖ «ព្រះយេស៊ូអើយ ជួយហុចស៊ុបប៉េងប៉ោះខ្ញុំមួយកំប៉ុង?»។ សាច់រឿងដ៏គួរអោយអស់សំណើចនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកដល់លោកគេឌាន។ ព្រះអម្ចាស់លេចមកគេឌាន ដោយហៅគាត់ថា៖ «នែអ្នកពូកែក្លាហានអើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងឯង» (ចៅហ្វាយ ៦:១២) ហើយគាត់អោយរំដោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញពីកណ្តាប់ដៃរបស់ពួកម៉ាឌាន(ខ១៤)។ តែគេឌានទូលព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ទូលបង្គំជាគ្រួក្រជាងគេក្នុងពួកម៉ាណាសេ ហើយទូលបង្គំក៏ជាអ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកផ្ទះឪពុកទូលបង្គំផង» (ខ១៥)។ ទោះជាព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលតបថា៖ «អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯង ឯងនឹងវាយសាសន៍ម៉ាឌាន ដូចជាវាយនឹងមនុស្សតែម្នាក់» (ខ១៦) តែគាត់នៅតែភ័យខ្លាច។ នោះគាត់ទទូចសុំទ្រង់សម្តែងព្រះគុណ និងទីសំគាល់អោយគាត់បានដឹងផង(ខ១៧; ៣៦-៤០)។ ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាព្រះអម្ចាស់ហៅគេឌានដែលភ័យខ្លាចថា អ្នកពូកែក្លាហានទៅវិញ? ពីព្រោះថ្ងៃមួយគេឌាននឹងក្លាយជាមនុស្សក្លាហានដោយសារទ្រង់ជួយគាត់។ យើងមិនខុសពីគេឌានដែលសង្ស័យពីសមត្ថភាព និងសក្តានុពលរបស់ខ្លួន។ តែកុំអោយសង្ស័យថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចធ្វើអ្វីនឹងអ្នកបានឡើយ បើកាលណាយើងទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ព្រះរបស់គេឌានក៏ដូចជាព្រះរបស់យើងដែរ បើព្រះអាចជួយគេឌានបាន ព្រះអង្គក៏អាចជួយយើងបានដែរ។ Albert Lee
Read articleព្រះពរបង្ហូរលើសពីការស្មាន
នាងណាអូមី និងនាងរស់បានឆ្លងកាត់ស្ថានភាពដ៏លំបាកលំបិន។ គ្រួសារនាងណាអូមីសុខចិត្តចាកចេញពីប្រទេសអ៊ីស្រាអែលទៅម៉ូអាប់ ព្រោះតែគ្រោះទុរ្ភិក្ស។ ខណៈពេលពួកគេរស់នៅទីនោះ កូនប្រុសទាំងពីររបស់នាងក៏រៀបការជាមួយសាសន៍ម៉ូអាប់គឺនាងអ័រប៉ា និងនាងរស់។ ក្រោយមកប្តីនាងណាអូមី និងកូនប្រុសទាំងពីរក៏ស្លាប់បាត់ទៅ។ តាមវប្បធម៌របស់ម៉ូអាប់ ស្រ្តីពឹងផ្អែកលើបុរស ជាហេតុធ្វើអោយស្រ្តីបីនាក់ត្រូវនៅម៉េម៉ាយយ៉ាងលំបាកលំបិន។ ព្រះបន្ទូលក៏មកដល់នាងណាអូមីថា គ្រោះទុរ្ភិក្សនៅអ៊ីស្រាអែលបានបញ្ចប់ហើយ ដូច្នេះនាងសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញ។ នាងអ័រប៉ា និងនាងរស់តាមមកតាមម្តាយក្មេក តែនាងណាអូមីប្រាប់អោយពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយនាងនិយាយទាំងក្តុលក្តួលថា៖ «ព្រះហស្តនៃព្រះយេហូវ៉ាបានលូកមកពាល់អញហើយ» (នាងរស់ ១:១៣)។ នាងអ័រប៉ាសុខចិត្តត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ តែនាងរស់ព្រមទៅតាមម្តាយ ដោយបញ្ជាក់ថា៖ «សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ» (១:១៥-១៨)។ នាងផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់ខ្លួន ដោយសារក្តីសប្បុរសរបស់នាងណាអូមីចំពោះនាងរស់ (១:១៦-១៧; ២:១១-១២) និងរបស់លោកបូអូសចំពោះនាងរស់(២:១៣-១៤)។ វាដូចជាមិនទំនងសោះចំពោះមនុស្សពីរនាក់៖ ស្រ្តីសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃ ហើយនឹងបូអូសជាកូនរបស់ស្រ្តីពេស្យា(យ៉ូស្វេ ២:១; ម៉ាថាយ ១:៥)។ជារឿងអន្តរាគមន៍ដែលមិនអាចពន្យល់បានគឺថា គាប់ជួនជានាងរស់ទៅក្នុងស្រែរបស់បូអូស (២:៣)។ សាច់រឿងនេះបញ្ចប់ដោយទទួលព្រះពរនឹកស្មានមិនដល់ គឺថា នាងទទួលបានកូនមួយ ដែលជាខ្សែស្រឡាយរបស់ព្រះមែស៊ី(៤:១៦-១៧)។ ព្រះជាម្ចាស់សម្តែងការអស្ចារ្យនូវអ្វីដែលយើងគិតថាមិនសូវសំខាន់៖ ជំនឿដែលផុយស្រួយ មិនសូវមានចិត្តសប្បុរស និងជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ ។ Julie Ackerman Link
Read articleនិយាយដោយសង្ខេប
មានពេលមួយនោះ ខ្ញុំស្វែងយល់ឃើញថា សន្ទរកថាដ៏ល្បីមួយរបស់លោកអប្រាហាំលីងខិន មានតែពាក្យតិចជាង៣០០ប៉ុណ្ណោះ។ មានន័យថា មានពេលខ្លះយើងមិនចាំបាច់និយាយច្រើនពេកទេ ដើម្បីអោយគេចាំ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំចូលចិត្តទំនុកដំកើង ១១៧។ ការសង្ខេបខ្លីគឺជានិមិត្តសញ្ញាមួយ។ អ្នកនិពន្ធគម្ពីរទំនុកដំកើងសរសេរជា៣០ពាក្យ មានតែ១៧ពាក្យប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងភាសាហេព្រើ ។ ឱសាសន៍ទាំងឡាយអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ឱជនរាល់គ្នាអើយ ចូរដំកើងទ្រង់ចុះ ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ចំពោះយើងរាល់គ្នា នោះធំក្រៃលែង ហើយសេចក្តីពិតនៃព្រះយេហូវ៉ា ក៏ស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ! នេះជាដំណឹងល្អសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ បទទំនុកដំកើងនេះ ជាព្រះរាជសារទៅកាន់សាសន៍ទាំងឡាយ ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់នៃសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ទ្រង់ ធំក្រៃលែងចំពោះយើងរាល់គ្នា។ ចូរគិតមើល ថាតើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មានន័យយ៉ាងណា ចំពោះយើង។ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង មុនពេលយើងកើតនៅផែនដីនេះ ទោះក្រោយយើងស្លាប់ក៏ទ្រង់នៅតែស្រឡាញ់យើងដែរ។ គ្មានអ្វីមួយអាចបំបែកយើងចេញពីក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់មាននៅក្នុងអង្គព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវឡើយ(រ៉ូម ៨:៣៩)។ ព្រះទ័យទ្រង់ជាប្រភពទឹកនៃក្តីស្រឡាញ់ដែលហូរមិនចេះអស់មិនចេះហើយ។ ពេលខ្ញុំអានគម្ពីរទំនុកដំកើងដ៏ខ្លីនេះ ខ្ញុំគិតថាគ្មានការលើកទឹកចិត្តណា ពិសេសជាងការរំព្ញកពីក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សរសើរតម្កើងព្រះអម្ចាស់! David Roper
Read article