សារៈសំខាន់នៃសុខភាពផ្លូវចិត្ត
សុភាសិត ៤:២០-២៧ ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក។ សុភាសិត ៤:២៣ បេះដូងរបស់មនុស្ស គឺជាសរីរាង្គដ៏អស្ចារ្យ។ វាជាម៉ាស៊ីនបូមឈាមទំហំប៉ុនកណ្តាប់ដៃមនុស្ស មានទម្ងន់ពី២ខាំ ទៅ៤ខាំ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ វាលោតបាន១សែនដង ហើយបូមឈាមប្រហែល៧៥០០លីត្រ បានចម្ងាយប្រហែល៩៥០០០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងរូបកាយយើង! ដោយសារបេះដូងមានការងារធ្ងន់ៗ ជាយុទ្ធសាស្រ្តយ៉ាងដូចនេះ យើងអាចយល់បាន អំពីមូលហេតុដែលសុខភាពបេះដូង មានសារៈសំខាន់ចំពោះសុខមាលភាពនៃរូបកាយទាំងមូល។ វិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យខិតខំបង្កើតទម្លាប់ដែលនាំឲ្យមានសុខភាពល្អ ព្រោះសុខភាពរបស់បេះដូងយើង និងគុណភាពនៃសុខភាពរបស់យើងត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នា។ វិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយបានបង្រៀនយើង អំពីបេះដូចនៃសាច់ឈាមរបស់យើង ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូល ដោយសិទ្ធិអំណាចលើសនេះទៀត អំពី “ចិត្តរបស់មនុស្ស” ដែលជាចំណុចស្នូលខាងផ្លូវចិត្ត ខាងអារម្មណ៍ ខាងវិញ្ញាណ និងខាងសីលធម៌ នៃជីវិតយើង។ ដោយសារចិត្តរបស់យើងមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះជីវិតរបស់យើង យើងត្រូវតែការពារចិត្តរបស់យើងឲ្យបានល្អ។ ដូចមានសេចក្តីចែងថា “ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(សុភាសិត ៤:២៣)។ ការថែរក្សាចិត្តរបស់យើង នឹងជួយយើងឲ្យនិយាយស្តីបានត្រឹមត្រូវ(ខ.២៤) និងជំរុញយើងឲ្យចេះប្រើភ្នែកឲ្យបានសមរម្យ(ខ.២៥) ហើយជ្រើសរើសយកផ្លូវល្អបំផុត សម្រាប់ឲ្យជើងយើងដើរ(ខ.២៧)។ ទោះយើងស្ថិតក្នុងវ័យ ឬដំណាក់កាលណាក៏ដោយនៃជីវិតយើង…
Read article
បេសកកម្មស្វែងរក និងជួយសង្គ្រោះ
កាឡាទី ១:១-៥ ដែលទ្រង់បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ទៅ ដោយព្រោះបាបយើងរាល់គ្នា ដើម្បីនឹងប្រោស ឲ្យយើងបានរួចពីលោកីយ៍ ដ៏អាក្រក់សព្វថ្ងៃនេះ។ កាឡាទី ១:៤ មិត្តភក្តិមួយក្រុម បានទៅជិះទូកកម្សាន្ត ក្នុងដៃសមុទ្ររបស់ប្រទេសអង់គ្លេស ដោយសង្ឃឹមថា ការព្យាករណ៍អំពីអាកាសធាតុដែលមានខ្យល់ព្យុះនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរ។ ប៉ុន្តែ ខ្យល់ចាប់ផ្តើមបក់ និងទឹករលកកាន់តែខ្លាំង ដោយគំរាមកំហែងមកលើសុវត្ថិភាពរបស់ទូកពួកគេ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានទំនាក់ទំនងទៅកាន់ទូលសង្គ្រោះ RNLI របស់ប្រទេសអង់គ្លេស តាមវិទ្យុទាក់ទង។ បន្ទាប់ពីពួកគេស្ថិតក្នុងពេលដ៏តានតឹងមួយរយៈមក ពួកគេក៏បានមើលឃើញនាវាសង្រ្គោះ មកពីចម្ងាយ ហើយក៏មានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ដោយដឹងថា មិនយូរទេ ពួកគេនឹងមានសុវត្ថិភាពមិនខាន។ ក្រោយមក មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ ដែលបានចូលរួមដំណើរកម្សាន្តដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះ ក៏បានរំឭកអំពីរឿងនេះដោយការដឹងគុណថា “ទោះគេបានអនុវត្តន៍តាមបទបញ្ជា សម្រាប់ការធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រឬអត់ នាវាសង្គ្រោះនៅតែមកជួយគេ ឲ្យរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់”។ ខណៈពេលដែលគាត់ចែកចាយរឿងនេះឲ្យខ្ញុំស្តាប់ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវ បានដឹកនាំបេសកកម្មស្វែងរក និងជួយសង្រ្គោះ កាល២ពាន់ឆ្នាំមុន។ ព្រះអង្គបានយាងចុះមកផែនដី ដោយយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយបានរស់នៅក្នុងចំណោមយើង។ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានប្រទានយើងនូវផែនការជួយសង្រ្គោះ ខណៈពេលដែលយើងបានដាច់ចេញពីព្រះអង្គ ដោយសារបាប និងការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់យើង។ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពីសេចក្តីពិតនេះ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ ទៅក្រុងកាឡាទីយ៉ាងដូចនេះថា…
Read article
ជៀសវាងការរស់នៅដោយធ្វេសប្រហែស
សុភាសិត ១៤:៧-១៦ មនុស្សល្ងីល្ងើគេមានចិត្តចើងម៉ើង ហើយទុកចិត្តតែនឹងខ្លួនឯងវិញ។ សុភាសិត ១៤:១៦ កោះលីនឌីសហ្វឺន មានឈ្មោះមួយទៀតថា កោះបរិសុទ្ធ នៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ដែលមានផ្លូវតូចមួយតភ្ជាប់ទឹកដីប្រទេសអង់គ្លេសទៅកាន់កោះនេះ។ ទឹកសមុទ្របានជោរឡើងលិចផ្លូវថ្នល់នេះមួយថ្ងៃ២ដង។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញា ដើម្បីដាស់តឿនភ្ញៀវទេសចរណ៍ អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការឆ្លងកាត់ទៅកាន់កោះនេះ ពេលទឹកជោរឡើងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវទេសចរណ៍ជាច្រើន នៅតែមិនអើពើចំពោះការដាស់តឿននេះ ហើយជាញឹកញាប់ គេឃើញអ្នកទាំងនោះអង្គុយនៅលើដំបូលឡានដែលបានលិចក្នុងទឹកសមុទ្រ ឬហែលទឹកទៅរកប៉មយាម នៅក្នុងទឹក ដើម្បីឲ្យគេជួយសង្រ្គោះ។ តាមពិត គេអាចព្យាករណ៍ អំពីពេលដែលទឹកជោរ គឺដូចដែលគេអាចដឹងថា ថ្ងៃនឹងរះនៅពេលណា។ ហើយគេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញាដាស់តឿនគ្រប់ទីកន្លែង បានជាគេមិនអាចដោះសាថា ខ្លួនមិនបានឃើញផ្លាកសញ្ញាទាំងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធម្នាក់បានពិពណ៌នាថា កោះលីនឌីសហ្វឺន “គឺជាទីកន្លែង ដែលមនុស្សល្ងីល្ងឺព្យាយាមប្រកួតប្រជែងជាមួយទឹកជោរ”។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតបានប្រាប់យើងថា “មនុស្សល្ងីល្ងើគេមានចិត្តចើងម៉ើង ហើយទុកចិត្តតែនឹងខ្លួនឯង”(១៤:១៦)។ មនុស្សដែលល្ងីល្ងើមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការស្វែងរកប្រាជ្ញា ឬការប្រឹក្សាប្រកបដោយប្រាជ្ញា ហើយក៏មិនមានទម្លាប់យកចិត្តទុកដាក់ ឬខ្វល់ខ្វាយពីអ្នកដទៃដែរ(ខ.៧-៨)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រាជ្ញាជួយយើងកុំឲ្យធ្វើអ្វីមួយទាំងប្រញាល់ប្រញាល់ តែដើម្បីឲ្យយើងបានស្តាប់ ហើយជញ្ជឹងគិត ដើម្បីកុំឲ្យយើងវង្វេងចេញ ដោយសារអារម្មណ៍ប្រែប្រួល ឬពាក្យសម្តីឥតបើគិត(ខ.៦)។ ប្រាជ្ញាបង្រៀនយើងឲ្យសួរសំណួរល្អៗ ហើយពិចារណាអំពីផលវិបាកនៃសកម្មភាពរបស់យើង។ មនុស្សល្ងីល្ងើចូលចិត្តសម្រុកទៅមុខ ដោយមិនសូវខ្វល់អំពីទំនាក់ទំនង…
Read article
មិត្តសំឡាញ់ពិតប្រាកដ
យ៉ូហាន ១៥:១៣-១៧ ខ្ញុំបង្គាប់សេចក្តីនេះដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកចុះ។ យ៉ូហាន ១៥:១៧ កាលពីក្មេង អ្នកស្រីសានចេស(Sanchez) មានផ្ទះនៅជាប់ទីធ្លាខាងក្រោយផ្ទះរបស់ម្តាយខ្ញុំ។ ក្នុងនាមពួកគាត់ជាអ្នកជិតខាង ដែលមានការរាប់អានគ្នាខ្លាំង ពួកគាត់ក៏មានការប្រកួតប្រជែកគ្នា ក្នុងន័យមិត្តភាពផងដែរ។ អ្នកទាំងពីរប្រកួតគ្នារៀងរាល់ថ្ងៃច័ន្ទ ដោយម្នាក់ៗព្យាយាមទៅហាលខោអាវដែលទើបបោកគក់ថ្មីៗ នៅលើស្នួលខោអាវខាងក្រោយផ្ទះ ឲ្យបានមុខគេ។ ពេលណាម្តាយខ្ញុំហាលខោអាវក្រោយគេ គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “នាងឈ្នះខ្ញុំទៀតហើយ!” ប៉ុន្តែ នៅសប្តាហ៍បន្ទាប់ ម្តាយរបស់ខ្ញុំអាចឈ្នះវិញ ដោយអ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែអរសប្បាយនឹងការប្រកួតគ្នា ក្នុងន័យមិត្តភាព រៀងរាល់សប្តាហ៍។ អស់រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំ ដែលអ្នកទាំងពីរមានទីធ្លាក្រោយផ្ទះរួមគ្នា អ្នកទាំងពីរក៏បានចែកចាយប្រាជ្ញា និងក្តីសង្ឃឹមដល់គ្នាទៅវិញទៅមកផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងយ៉ាងច្បាស់ អំពីគុណធម៌នៃមិត្តភាពដែលល្អដូចនេះ។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានសង្កេតឃើញថា “មិត្រសំឡាញ់រមែងស្រឡាញ់គ្នានៅគ្រប់វេលា ឯបងប្អូនក៏កើតមកសំរាប់គ្រាលំបាកដែរ”(សុភាសិត ១៧:១៧)។ ទ្រង់ក៏បានកត់សំគាល់ថា “ប្រេងលាបនឹងទឹកអប់ នោះនាំឲ្យចិត្តរីករាយឡើង ឯសេចក្តីផ្អែមល្ហែម នៃសេចក្តីដាស់តឿន ដ៏អស់ពីចិត្តរបស់ភឿនមិត្រ ក៏ដូច្នោះដែរ”(២៧:៩)។ ព្រះយេស៊ូវគឺជាមិត្តល្អបំផុតរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានជំរុញពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយបានបង្រៀនពួកគេថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ព្រះអង្គក៏បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដែលជាការសុគត ជំនួសមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។…
Read article
ការបង្រៀនដ៏រំភើបរីករាយ
សុភាសិត ៣:១-១២ កូនអើយ កុំឲ្យភ្លេចឱវាទអញឡើយ គួរឲ្យចិត្តឯងកាន់តាមបណ្តាំរបស់អញទាំងប៉ុន្មាន។ សុភាសិត ៣:១ អ្នកស្រីសូហ្វៀ រ៉ូបឺត(Sophia Roberts) បានមើលឃើញការវះកាត់បេះដូង ដោយផ្ទាល់ភ្នែក ជាលើកដំបូង កាលគាត់មានអាយុប្រហែល១១ឆ្នាំ។ អ្នកប្រហែលជាគិតថា គាត់នៅក្មេងពេក មិនគួរឈរមើលពេទ្យវះកាត់បេះដូងឲ្យអ្នកជំងឺដូចនេះទេ តែអ្នកចាំបាច់ត្រូវដឹងថា វេជ្ជបណ្ឌិត ហារ៉ូល រ៉ូបឺត(Harold Roberts Jr) ជាឪពុករបស់នាង និងជាពេទ្យវះកាត់បេះដូង។ កាលពីឆ្នាំ២០២២ សូហ្វៀ ក្នុងវ័យ៣០ឆ្នាំ ក្នុងនាមនាងជាគ្រូពេទ្យឯកទេសខាងវះកាត់ នាងបានចូលរួមជាមួយឪពុករបស់នាង ក្នុងការវះកាត់ផ្លាស់ប្តូរប្រឺសបេះដូងយ៉ាងជោគជ័យ។ លោកហារ៉ូល ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “តើមានអ្វីល្អជាងនេះទៀត? ខ្ញុំបានបង្រៀនក្មេងម្នាក់នេះ ឲ្យចេះជិះកង់កាលនាងនៅតូច … សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំក៏បានបង្រៀននាង ឲ្យចេះវះកាត់បេះដូងមនុស្សទៀត ខ្ញុំពិតជាមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់”។ មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលបានបង្រៀនជំនាញវះកាត់ ដល់ក្មេងៗ ប៉ុន្តែ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានពិពណ៌នា អំពីសារៈសំខាន់នៃការបង្រៀនការអ្វីផ្សេងទៀត ដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ គឺបង្រៀនពួកគេឲ្យថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ និងដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ។ ក្សត្រប្រកបដោយប្រាជ្ញាមួយអង្គនេះ បានចែកចាយដោយចិត្តឆេះឆួល ដល់បុត្ររបស់ព្រះអង្គ អំពីអ្វីដែលទ្រង់បានរៀនសូត្រ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអម្ចាស់…
Read article
មិនអាចរស់នៅតែម្នាក់ឯងបាន
រ៉ូម ១២:១-៥ នោះយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ។ រ៉ូម ១២:៥ ភូមិវ៉ាយធីអឺ នៅរដ្ឋអាឡាស្កា មានប្រជាជន៣០០នាក់ ដែលភាគច្រើនរស់នៅក្នុងបរិវេណអគារខុនដូធំមួយ ហើយនេះហើយបានជាគេហៅភូមិវ៉ាយធីអឺថា “ភូមិនៅក្រោមដំបូលតែមួយ”។ អ្នកស្រីអេមី(Amie) ជាប្រជាជនដែលធ្លាប់រស់នៅក្នុងភូមិនេះ បានលើកឡើងថា “ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវបោះជំហាន ដើរចេញក្រៅអគារនោះឡើយ ព្រោះនៅទីនោះ មានហាងលក់ទំនិញ ការិយាល័យសាធារណៈ សាលារៀន និងប្រៃសណីយ៍ នៅជាន់ផ្ទាល់ដីស្រាប់ ដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែជិះជណ្តើរយន្តចុះក្រោម គឺជាការស្រេច!” អ្នកស្រីអេមីក៏បានចែកចាយផងដែរថា “ដោយសារការរស់នៅក្នុងអគារនោះ មានភាពងាយស្រួលយ៉ាងខ្លាំង ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំច្រើនតែចង់រស់នៅម្នាក់ឯង ដោយគិតថា ខ្ញុំមិនត្រូវការពឹងពាក់អាស្រ័យនរណាម្នាក់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នករស់នៅទីនោះ មានភាពរួសរាយ និងចិត្តល្អណាស់។ ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពួកគេត្រូវការខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវការពួកគេ”។ ពេលខ្លះ យើងក៏ប្រហែលជាចង់រស់នៅម្នាក់ឯង ហើយជៀសវាងការរស់នៅក្នុងសហគមន៍ ព្រោះយើងគិតថា ការទំនាក់ទំនងធ្វើឲ្យយើងមានស្រេ្តសច្រើន។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវគួរតែមានការថ្លឹងថ្លែងឲ្យបានល្អ រវាងការចំណាយពេលម្នាក់ឯង និងការប្រកបជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានប្រដូចសហគមន៍នៃអ្នកជឿព្រះ ទៅនឹងរូបកាយមនុស្ស។ ដែលអវយវៈនីមួយៗរបស់រូបកាយ…
Read article