បាន​ទទួល​ការ​បណ្តាល​ចិត្ត​ពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់

១កូរិនថូស ១៣ បើ​ខ្ញុំ​ប្រគល់​រូបកាយ​ខ្ញុំ​ទៅ​ឲ្យ​គេ​ដុត តែ​គ្មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ នោះ​គ្មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​ខ្ញុំ​សោះ​។ ១កូរិនថូស ១៣:៣ លោក​ជីម(Jim) និង​អ្នក​ស្រី​ឡានីដា(Laneeda) គឺ​ជា​គូសង្សារ កាល​រៀន​នៅ​មហាវិទ្យាល័យ​ជា​មួយ​គ្នា​។ ពួកគេ​ក៏​បាន​រៀប​ការ ហើយ​ជីវិត​មាន​ភាព​សប្បាយ​រីករាយ​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​។ បន្ទាប់មក អ្នក​ស្រី​ឡានីដា​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​បញ្ចេញ​អាកប្ប​កិរិយា​ចម្លែក ដោយ​គាត់​ស្រាប់តែ​វង្វេង​ផ្លូវ ហើយ​ភ្លេច​ការ​ណាត់​ជួប។ ពេទ្យ​ក៏បាន​ពិនិត្យ​ឃើញថា គាត់​ស្ថិត​ក្នុង​ដំណាក់​កាល​ដំបូង​នៃ​ជំងឺ​វង្វេង ក្នុងវ័យ៤៧ឆ្នាំ​។ បន្ទាប់ពី​លោក​ជីម​បាន​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​គាត់ ជា​អ្នក​ថែទាំ​បឋម លោក​ជីម​អាច​និយាយ​បាន​ថា ជំងឺ​វង្វេង​របស់​ភរិយា​គាត់​បាន​ផ្តល់​ឱកាស​ឲ្យ​គាត់​ស្រឡាញ់ និង​បម្រើ​ភរិយា​គាត់។ កាល​លោក​ជីម​និយាយ​ពាក្យ​សច្ចា​ក្នុង​ពេល​រៀបការ​ថា គាត់​ព្រម​ទទួលយក​អ្នក​ស្រី​ឡានីដា​ជា​ភរិយា​ គាត់​មិន​នឹកស្មាន​ថា គាត់​នឹង​មាន​ឱកាស​បម្រើ​ភរិយា​ខ្លួន ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ​ដូច​នេះ​ទេ។ កាល​សាវ័ក​ប៉ុល​ពន្យល់​អំពី​អំណោយ​នៃ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ គាត់​ក៏បាន​សរសេរ​យ៉ាង​ក្បោះក្បាយ អំពី​គុណ​ធម៌​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​(១កូរិនថូស ១៣)។ គាត់​បាន​បង្ហាញ​ភាព​ខុស​គ្នា​រវាង​ការ​បម្រើ​ដើម្បី​បំពេញ​តួនាទី និង​ការ​បម្រើ​ដោយ​ចិត្ត​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​។ គាត់​ថា ការ​និយាយ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដែល​គ្មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ គឺ​ប្រៀប​ដូចជា​សម្លេង​រំខាន​ដែល​គ្មានន័យ​អ្វី​ឡើយ(ខ.១)។ “ហើយ​បើ​ខ្ញុំ​ប្រគល់​រូបកាយ​ខ្ញុំ​ទៅ​ឲ្យ​គេ​ដុត តែ​គ្មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ នោះ​គ្មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​ខ្ញុំ​សោះ”(ខ.៣)។ នៅ​ចុង​បញ្ចប់ សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “សេចក្តី​ដែល​វិសេស​ជាងគេ គឺជា​សេចក្តី​ស្រឡាញ់”(ខ.១៣)។ ការ​យល់​ដឹង​របស់​លោក​ជីម អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ការ​បម្រើ មាន​ភាព​ស៊ី​ជម្រៅ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​បម្រើ​ប្រពន្ធ​គាត់​។ មានតែ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ និង​មិន​ចេះ​ប្រែ​ប្រួល​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​អាច​ជួយ​ឲ្យ​គាត់​មាន​កម្លាំង ដើម្បី​មើលថែ​ភរិយា​គាត់​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​។…