មានតែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ស្តាប់​យើង​ឮ

លូកា ១៨:៣៥-៤៣ នោះ​ព្រះយេស៊ូវ​ទ្រង់​ក៏​ឈប់ ហើយ​បង្គាប់​ឲ្យ​គេ​នាំ​គាត់​មក​។ លូកា ១៨:៤០ គេ​បាន​យកកូន​ឆ្មា​ដែល​មាន​សភាព​ទន់​ខ្សោយ​ដាក់​ក្នុង​កេស យក​មក​ទុកចោល​នៅ​ក្បែរ​កន្លែង​ធ្វើ​ការ​ខ្ញុំ ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​ហើយ​។ គេ​បាន​បោះបង់​សត្វ​ឆ្មា​នេះ ឲ្យ​រស់នៅ​អនាថា ហើយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​ចំពោះ​វា ពេល​ដើរ​កាត់​ពី​មុខ​វា តែ​លោក​ជូន(Jun)បាន​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ចំពោះ​វា​។ អ្នក​បោស​ថ្នល់​រូប​នោះ​ក៏​បាន​យក​សត្វ​មួយ​ក្បាល​នេះ​ទៅ​ផ្ទះ ជា​កន្លែង​ដែល​គាត់​កំពុង​រស់នៅ​ជាមួយ​សត្វ​ឆ្កែ​ពីរ​ក្បាល ដែល​ជា​ឆ្កែ​អនាថា​ផង​ដែរ​។ លោក​ជូន​ក៏​បាន​និយាយ​ថា គាត់​ថែរក្សា​សត្វ​ទាំង​នោះ ព្រោះ​ពួកវា​ជា​សត្វ​ដែល​គ្មាន​នរណា​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​។ គាត់​ថា គាត់​មើល​ឃើញ​ជីវិត​គាត់​ដូច​សត្វ​អនាថា​ទាំង​នោះ​ផង​ដែរ ហើយ​គ្មាន​នរណា​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ចំពោះ​អ្នក​បោស​ថ្នល់​ដូច​គាត់​ទេ​។ កាល​ព្រះយេស៊ូវ​ដើរ​ទៅ​ទីក្រុង​យេរីខូរ តាម​ផ្លូវ​ទៅ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម មាន​ជន​ពិការ​ភ្នែក​ម្នាក់​កំពុង​អង្គុយ​សុំ​ទាន នៅ​លើ​ចិញ្ចើម​ផ្លូវ​។ គាត់​ក៏​មាន​អារម្មណ៍​ថា គ្មាន​នរណា​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ចំពោះ​គាត់​ទេ​។ ហើយ​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ជា​ពិសេស នៅពេល​ដែល​មនុស្ស​មួយ​ហ្វូង​ដើរ​កាត់​តាម​នោះ ហើយ​គ្រប់​គ្នា​ផ្ដោត​ចិត្ត​ទៅលើ​ព្រះគ្រីស្ទ គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​ឈប់ ដើម្បី​ជួយ​អ្នកសុំ​ទាន​នោះ​ទេ​។ មានតែ​ព្រះយេស៊ូវ​ទេ ដែល​បាន​ស្តាប់​ឮ​សម្លេង​បុរស​នោះ​ស្រែកហៅ​ព្រះអង្គ ក្នុង​កណ្តាល​ហ្វូង​មនុស្ស​។ ព្រះអង្គ​ក៏បាន​សួរ​គាត់​ថា “តើ​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វី​ឲ្យ​អ្នក?” គាត់​ទូល​ថា “ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ សូម​ឲ្យ​ភ្នែក​ទូល​បង្គំ​បាន​ភ្លឺ​ឡើង”។ បន្ទាប់មក​ព្រះយេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា “ឲ្យ​ភ្លឺ​ចុះ សេចក្តី​ជំនឿ​អ្នក​បាន​ជួយ​សង្គ្រោះ​អ្នក​ហើយ”។ ស្រាប់តែ​ភ្នែក​គាត់​បាន​ភ្លឺ​ភ្លាម(លូកា ១៨:៤១-៤២)។ តើ​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា គេ​មិន​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់​ចំពោះ​យើង នៅពេល​ខ្លះ​ទេ? តើ​យើង​ស្រែក​មិនឮ ដោយសារ​មាន​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ដែល​ហាក់​ដូចជា​សំខាន់​ជាង​យើង​ឬ? ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​យើង​យក​ព្រះទ័យ​ទុកដាក់​ចំពោះ​មនុស្ស…