កាលខ្ញុំនៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានស្តាប់រឿងនិទានជាច្រើនអំពីការភ្ជាប់ពាក្យ។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ដែលនិយមចូលចិត្តស្តាប់រឿងទាំងនោះ បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីការភ្ជាប់ពាក្យនៅភោជ្ជនីយដ្ឋានថ្លៃៗ និងនៅពេលថ្ងៃលិច នៅលើកំពូលភ្នំ ហើយនិងនៅក្នុងរទេះសេះ ដែលកំពុងបរតាមផ្លូវជាដើម ។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីរឿងមួយ ដែលដំណាលអំពីបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលបានសុំមិត្តស្រីខ្លួនរៀបការ ដោយគ្រាន់តែបានលៀងជើងឲ្យនាងប៉ុណ្ណោះ ។ ការសុំរៀបការដោយការបន្ទាបខ្លួនរបស់គាត់ បានបង្ហាញថា គាត់បានយល់ថា ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាការដ៏ចាំ បាច់ នៅក្នុងការប្តេជ្ញាចិត្តអស់មួយជីវិត ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានយល់ដឹងផងដែរ អំពីសារះសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន និងអំពីរបៀបដែលការបន្ទាបខ្លួន នាំឲ្យយើងមានការរួបរួមគ្នា ។ ការបន្ទាបខ្លួនគឺពិតជាសំខាន់យ៉ាងពិសេស ចំពោះទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ”(ភីលីព ២:៣)។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែឲ្យតម្លៃប្តីឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ឲ្យបានលើសខ្លួនឯងទៅទៀត ហើយត្រូវស្វែងរកប្រយោជន៍ឲ្យពួកគេ ។
យើងអាចធ្វើការបន្ទាបខ្លួន ដោយបម្រើប្តីឬប្រពន្ធរបស់យើង ហើយគ្មានការបម្រើអ្វី ដែលតូចស្តើងពេក ឬធំពេកឡើយ ។ ជាក់ស្តែង ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បាន “បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ … រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង”(ខ.៨)។ ការដែលទ្រង់មិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន គឺបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង ។
តើអ្នកអាចធ្វើការអ្វីនៅថ្ងៃនេះ ដើម្បីបម្រើដោយបន្ទាបខ្លួន ដល់អ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន? អ្នកប្រហែលជាត្រូវធ្វើកិច្ចការដ៏សាមញ្ញ ដូចជាការមិនដាក់ស្ពៃក្តោប ក្នុងមុខម្ហូបពេលល្ងាចជាដើម ឬធ្វើកិច្ចការលំបាកៗ ដូចជាការជួយមើលថែរគាត់ រហូតដល់គាត់ជាពីជម្ងឺ ។ ទោះជាយើងធ្វើអ្វីក៏ដោយ ការរាប់សេចក្តីត្រូវការរបស់ប្តីឬប្រពន្ធយើង ជាសំខាន់ជាងខ្លួនឯង គឺបញ្ជាក់អំពីការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលយើងមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការបន្ទាបខ្លួនតាមព្រះយេស៊ូវ ។ – Jennifer Benson Schuldt
