នៅឆ្នាំ ១៨៧៦ លោកហេនរី ក្លេយ វើក(Henry Clay Work) បាននិពន្ធបទ “នាឡិការរបស់ជីតាខ្ញុំ”។ បទចម្រៀងនេះ បានពិពណ៌នាអំពីនាឡិការរបស់ជីតាម្នាក់ ដែលដើរយ៉ាងស្មោះត្រង់ តាមជីវិតរបស់ម្ចាស់វា ។ គាត់បានបកស្រាយអំពីវ័យកុមារ វ័យជំទង់ និងវ័យចំណាស់ នៅក្នុងបទចម្រៀងដែលនិយាយអំពីពេលវេលានេះ ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា :
អស់ពេលកៅសិបឆ្នាំ នៃការរស់នៅ
ទីក តក់ ទីក តក់
ជីវិតរបស់បានបន្តរស់ក្នុងវិនាទីបន្ទាប់
ទីក តក់ ទីក តក់
តែជីវិតត្រូវចប់យ៉ាងខ្លី
នៅពេលស្លាប់ក្នុងវ័យជរា ។
ការដើរឥតឈប់ឈរនៃនាឡិការ បានរំឭកឲ្យយើងដឹងថា ពេលវេលានៅលើផែនដីនេះ គឺមានកំណត់ ។ ទោះបីជាជីវិតមានក្តីអំណរ និងការឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏ពេលវេលានៅតែដើរទៅមុខជានិច្ច ។ សម្រាប់យើងដែលជាអ្នកជឿព្រះ ពេលវេលាដែលយើងមាននៅលើផែនដីនេះ គឺជាឱកាសសម្រាប់ទទួលនូវប្រាជ្ញា ។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានចែងថា “សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុនៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ទំនុកតម្កើង ៩០:១២)។
ដើម្បីរាប់ចំនួនថ្ងៃនៃជីវិតរបស់យើង យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដូចនេះថា : តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ? តើខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលព្រះជាទៀងទាត់ឬទេ? តើខ្ញុំបានលះបង់ពេលវេលា ដើម្បីអធិស្ឋានឬទេ? តើខ្ញុំឧស្សាហ៍ជួបជុំគ្នាជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀតឬទេ? របៀបនៃការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះសំណួរទាំងនេះ គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីការរីកចម្រើន ដែលយើងមាន នៅក្នុងការទទួលប្រាជ្ញា និងការមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ ។
ទោះបីជាយើងកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យណាក៏ដោយ គឺទោះជាក្នុងវ័យកុមារ វ័យយុវជន វ័យកណ្តាល ឬវ័យចំណាស់ក៏ដោយ ក៏ក្នុងជីវិតនេះ យើងនៅតែអាចមានឱកាសរីកលូតលាស់ នៅក្នុងជំនឿ និងប្រាជ្ញាដែរ ។ ការរាប់ចំនួនថ្ងៃនៃជីវិតរបស់យើង គឺជាការឆ្លើយតបដ៏ឆ្លាតវ័យ ចំពោះការរីកចម្រើន ដែលជៀសមិនរួចនៃជិវិត ។
តើអ្នកកំពុងមានការរីកចម្រើនយ៉ាងណា នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិតរបស់អ្នក? – Dennis Fisher
