បើលុយក្នុងការបូបរបស់អ្នកត្រូវបានបាត់ ដោយអាថ៌កំបាំង អ្នកនឹងខឹងជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកបានរកឃើញថា កូនរបស់អ្នកជាអ្នកលួចលុយនោះ នោះកំហឹងរបស់អ្នកនឹងក្លាយទៅជាទុក្ខព្រួយភ្លាម។ យើងប្រើពាក្យទុក្ខព្រួយ ដើម្បីបកស្រាយអំពីសេចក្តីទុក្ខដែលយើងមាន ពេលយើងមានការខកចិត្ត ចំពោះអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់យើង។
បទគម្ពីរដែលចែងថា “ចូរកុំធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃព្រះបានព្រួយព្រះហឫទ័យ”(អេភេសូ ៤:៣០) គឺមានន័យថា យើងមិនត្រូវធ្វើឲ្យព្រះដែលស្រឡាញ់យើង និងចាំជួយយើង ឈឺព្រះទ័យឡើយ។ ដ្បិត តាម បទគម្ពីរយ៉ូហាន ១៤:២៦ យើងអាចដឹងថា ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមក សម្រាប់ធ្វើជាព្រះដ៏ជាជំនួយរបស់យើង។
ពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់ក្នុងយើង ព្រួយព្រះទ័យដោយសារសកម្មភាព ឬអាកប្បកិរិយ៉ារបស់យើង នោះយើងនឹងទទួលបាននូវភាពតានតឹងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ។ ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ទាញយើងឲ្យទៅតាមទិសដៅមួយ តែសាច់ឈាមទាញយើងទៅតាមទិសដៅមួយទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយអំពីបញ្ហានេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរកាឡាទី ៥:១៧ ថា “ដ្បិតសាច់ឈាមតែងតែប៉ងប្រាថ្នាទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណ ឯព្រះវិញ្ញាណ ទ្រង់ក៏ទាស់នឹងសាច់ឈាមដែរ សេចក្តីទាំង២នេះប្រឆាំងនឹងគ្នា ដល់ម៉្លេះបានជាអ្នករាល់គ្នារកធ្វើការ ដែលចង់ធ្វើទៅមិនកើត”។ បើបញ្ហានេះនៅតែបន្តទៀត យើងអាចចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមានកំហុស និងមិនពេញចិត្តចំពោះការរស់នៅរបស់ខ្លួនឯង។ មិនយូរប៉ុន្មាន សេចក្តីអំណរ និងកម្លាំរបស់យើងមានការថយចុះ ហើយនឹងត្រូវជំនួសដោយភាពខ្សោះល្វើយ និងអស់កម្លាំង(ទំនុកតម្កើង ៣២:៣-៤)។
ដូចនេះ ចូរកុំធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធព្រួយព្រះទ័យ ដែលទ្រង់ត្រូវបានប្រទានមកយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីជួយយើង។ ចូរ“ងាកចេញ” ពីការសម្រេចចិត្តធ្វើការអាក្រក់តាមសាច់ឈាម(អេភេសូ ៤:៣១) ហើយងាកមករស់នៅដោយស្មោះត្រង់ថ្វាយព្រះវិញ។ -Albert Lee
