July 5, 2014

You are here:
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះវីលាម

មាន​ពេល​មួយ​យើង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ ​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខកុមា​រ​ពិការ​ផ្លូវ​កាយ និង​ផ្លូវ​ចិត្ត នៅ​ក្នុងមជ្ឈ​មណ្ឌល​មួ​យ ក្នុង​ក្រុង​ខូបស៍(Copse) ប្រទេសចាម៉ៃកា(Jamaica)។ ពេល​​យើង​​ចេ​ញ​​ពី​ឡាន​ក្រុង ចូ​ល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះនោះ ខ្ញុំ​មិន​បានរំ​ពឹង​ថា បាន​ជួប​កីឡាករ​បាល់​ទាត់​ណា​ម្នាក់ឡើយ។ ខណៈពេ​លដែ​ល​ក្រុម​ចម្រៀង​ក្មេង​ជំទង់ និង​អ្នក​មើល​ខុស​ត្រូវ​យុវជ​ន​ដទៃ​ទៀត​បាន​បំបែក​ជួរ ហើយ​បាន​ដើរ​ទៅ​រក​ក្មេង​ៗ​ដើម្បី​ឱប ដើម្បី​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រ​ឡាញ់ និង​លេង​ជា​មួយ​ពួក​គេ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ជួប​យុ​វ​ជន​ម្នាក់​ឈ្មោះវីលាម(William)។ កាលនោះ ខ្ញុំ​មិ​​នបា​នដឹ​ង​ច្បាស់​ថា គ្រូ​ពេទ្យ​បាន​រក​ឃើញ​​ថា ​វីលាម​​មាន​ជម្ងឺអ្វី​ទេ​ ប៉ុន្តែ មើល​ទៅ​គាត់ ហាក់​ដូច​ជាកំ​ពុង​មា​នជ​ម្ងឺ​ពិការ​ផ្នែក​សតិ​បញ្ញា។ មុន​នោះ ខ្ញុំ​បាន​យក​បាល់​ទាត់​មួយ​ចេញ​ពី​ក្នុង​ឡាន​ក្រុង ដូចនេះ​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បោះ​បាល់​នោះ​ទៅ​វីលាម​ថ្មម​ៗ តែ​គាត់​ចាប់​មិន​ជាប់ ហើយ​បាល់​ក៏​ធ្លាក់​ទៅ​ដី។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដែល​ខ្ញុំរើ​ស​បាល់​នោះឡើ​ង ហើ​យដា​ក់​វា​នៅក្នុ​ង​ដៃរ​បស់​គាត់ គាត់​ក៏​បាន​កាន់​វា​យឺត​ៗ រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​គាត់​ត្រូវ​ចិត្ត។ បន្ទាប់​មក វីលាម​ក៏​បាន​ផ្អែក​ទៅ​លើជ​ញ្ជាំង​របង ដើម្បីទ​ប់ខ្លួ​ន​ឲ្យ​នឹង រួ​ចក៏​បា​ន​បោះបា​ល់​នោះមក​ខ្ញុំ ដោយ​បង្វិល​បាល់​យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ យើង​ក៏​បាន​លេង​បោះបា​ល់​ទៅ​វិ​ញ​ទៅ​មក អស់​រយៈ​ពេល​៤៥​នាទី។ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ គាត់​បា​ន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំមា​ន​ការ​ប៉ះពា​ល់ចិ​ត្តយ៉ា​ង​ខ្លាំង ហើយ​ខ្ញុំ​ជឿជា​ក់​ថា ខ្ញុំ​ក៏​បា​ន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​ផង​ដែរ។ គាត់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យខ្ញុំ​រៀ​នបា​នថា​ យើង​គ្រប់​គ្នាសុ​ទ្ធ​តែមា​ន​ភាព​ចាំបា​ច់ នៅ​ក្នុង​រូប​កាយ​នៃ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​ជាពួ​ក​ជំនុំ(១កូរិនថូស ១២:២០-២៥)។ ជា​ញឹក​ញាប់ មនុស្ស​យើ​ងច្រើ​ន​តែ​បដិសេធ​អ្នក​ណាដែ​ល​មាន​ភាព​ខុស​ប្លែក​ពី​ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែ​លយើ​ង​អាច​រៀន​សូត្រ​បា​នពី​វីលា​មនោះ​​ គឺ​ថា…

Read article