ថ្ងៃមួយ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានយកហ្វឺតពណ៌ទឹកក្រូច មកគូររូបឪពុករបស់វា។ វាបានគូររូបមុខរបស់គាត់ជារង្វង់មូលមួយ ហើយបានគូរភ្នែក ច្រមុះ និងមាត់ ដាក់ក្នុងរង្វង់នោះ។ រូចវាក៏បានគូរខ្សែវែងៗពីរ តពីខាងក្រោមរង្វង់នោះទៀត ហើយវាប្រាប់ខ្ញុំថាគំនូសខ្សែវែងៗទាំងពីរនោះ គឺជាជើងរបស់គាត់។ ទោះបីជារូបភាពរបស់កូនប្រុសខ្ញុំ បានទទួលពន្ទុះខ្ពស់នៅសាលាក៏ដោយ ក៏រូបភាពនោះ មិនមានចំណុចដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ ដែលស្រដៀងនឹងរូបពិតរបស់ស្វាមីរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ព្រោះគាត់មានប្រស្រីភ្នែកពណ៌ខៀវ និងស្នាមញញឹមដោយភាពជឿជាក់ ហើយសក់ស្កូវតិចៗ។
ក្នុងនាមជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ ពេលខ្លះ យើងបង្ហាញរូបភាពព្រះវរបិតានៃយើង ដោយមិនត្រឹមត្រូវ។ យើងប្រហែលជាធ្លាប់យល់ថា ទ្រង់មិនមានក្តីស្រឡាញ់ទេ នៅពេលដែលទ្រង់បានកែតម្រង់ជីវិតយើង ឲ្យចេញពីនិស្ស័យបាប។ ហើយដោយសារតែយើងមានការពិបាក ពេលទ្រង់វាយផ្ចាលយើង(ហេព្រើរ ១២:១១) នោះយើងប្រហែលជាគិតថា ការកែតម្រង់របស់ទ្រង់ មានលក្ខណៈជាការសងសឹក ឬក៏ជាការបញ្ចេញកំហឹងរបស់ទ្រង់។ តែតាមពិត ការវាយផ្ចាលរបស់ទ្រង់ គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើងទេ។ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធបានចែងថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ផ្ចាញ់ផ្ចាល ចំពោះអស់អ្នកដែលទ្រង់ស្រឡាញ់”(ខ.៦)។ ព្រះទ្រង់ប្រដៅតម្រង់យើង សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់យើង ដើម្បីឲ្យយើង “បានសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់”(ខ.១០) ហើយពិសោធនឹងសន្តិភាព ដែលបានមកពីការរស់នៅយ៉ាងត្រឹមត្រូវ(ខ.១១)។
នៅថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើព្រះវាយផ្ចាលអ្នក នោះចូរចាំថា ព្រះទ្រង់មិនបានសម្លក់មុខអ្នកដោយព្រះទ័យក្រេវក្រោធ ឬដោយដៃក្តាប់យ៉ាងញ័រ បែបចងគំនុំនោះទេ។ ចូលក្រឡេចមើលទៅទ្រង់ ក្នុងរូបភាពជាឪពុកដែលខ្វល់ពីកូន ហើយប្រៀនប្រដៅកូន ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(សុភាសិត ៣:១២)។–Jennifer Benson Schuldt
