ក្នុងអំឡុងពេលនៃកម្មវិធីថ្វាយបង្គំរបស់ក្រុមកុមារ ក្នុងព្រះវិហារនៅថ្ងៃអាទិត្យ អ្នកគ្រូកុមារបានលើកឡើងអំពីក្រឹត្យវិន័យទីមួយ នៃក្រឹត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការ ដែលបានចែងថា “កុំឲ្យមានព្រះឯណាទៀត នៅចំពោះអញឲ្យសោះ”(និក្ខមនំ ២០:៣)។ គាត់ក៏បានប្រាប់ក្មេងៗពីរបៀបកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យមួយនេះថា “មិនត្រូវយកអ្វី ជាសំខាន់ជាងព្រះឡើយ គឺសូម្បីតែស្ករគ្រាប់ កិច្ចការសាលា និងវីដេអូហ្គេមក៏ដោយ”។ គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា ការយកព្រះជាទីមួយ គឺមានន័យថា យើងត្រូវយកការអានព្រះគម្ពីរ និងការអធិស្ឋាន ជាសំខាន់ជាងការអ្វីផ្សេងទៀត។ មានក្មេងម្នាក់ដែលធំជាងគេ នៅក្នុងថ្នាក់បានឆ្លើយតប ដោយសំណួរដែលគួរឲ្យយើងគិតពិចារណា។ នាងបានសួរថា តើការធ្វើជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជាការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ ឬជាការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះធ្វើការទ្រង់ នៅក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតយើង?
ជួនកាល យើងមានការយល់ច្រឡំ ដោយគិតថា ព្រះគម្ពីរគ្រាន់តែជាសៀវភៅក្រឹត្យវិន័យ។ ជាការពិតណាស់ ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ(យ៉ូហាន ១៤:២១) និងការចំណាយពេលជាមួយទ្រង់ គឺជាការសំខាន់ តែមិនមែនដោយសារយើង ត្រូវតែធ្វើជាអ្នកកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវ និងព្រះវរបិតាមានទំនាក់ទំនង ដែលស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ពេលដែលយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ យើងចង់ចំណាយពេលជាមួយទ្រង់ ហើយស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ លោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកណាដែលថាខ្លួននៅក្នុងទ្រង់ នោះត្រូវតែប្រព្រឹត្តដូចជាទ្រង់ដែរ”(១យ៉ូហាន ២:៦)។ ទ្រង់ជាគំរូ ដែលយើងអាចយកតម្រាប់តាម។
បើសិនជាយើងចង់ដឹងពីរបៀបបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ របៀបបន្ទាបខ្លួន របៀបមានជំនឿ ឬរបៀបដាក់អទិភាព សូមយើងសម្លឹងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ហើយធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់ចុះ។–Anne Cetas
